โตเกีวกูล yaoi

     ''สวัสดีครับ คุณชูกิยมาชังทำไมหรอครับ" ก่อนที่ตัวชูกิยมาจะล้มลงใส่ในอ้อมเเขนของคาเนกิ

''ชูกิยามาชังเป็นไรครับ'' คาเนกิวิตกกับอาการของชูกิยามา

 ''มะ..ไม่เป็นไรหรอกก็เเค่หิวมากมากเลยตอนนี้'' ชูกิยามาหน้าซีดจัด

 "งั้นชูกิยามาชัง เข้ามาก่อนนะเดี่ยวผมหาอะไรให้ดื่มละกัน''

 ''นายมีเนื้อมัย''

 ''จะบ้าหรืองั้ย ผมไม่เก็บของพันธ์นั้นไว้หรอก ถึงผมจะเป็นกูลก็เถอะ''

หน้าของชูกิยมาดูหม่นหมอง''หร่อ ถ้าฉันไม่กินตอนนี้ ฉันก็คงต้องบ้าเเน้ ฉันก็คงต้องกินเพื่อนข้างห้องของคาเนกิคุงเเทน"นำ้ลายของชูกิยมาค่อยๆไหลออกมา ตาค่อยๆเปลี่ยนเป็นกูล

 ''ใจเย็นๆก่อนนะครับคุณชูกิยมาชัง''คาเนกิพยามห้าม

เเต่ทว่า!!มันก็สายไปเเล้ว ชูกิยมาตึงเเขนของคาเนกิ เเล้วเข้ามากอดในอ้อมเเขน "ชูกิยมาชังทำอะไรนะ''คาเนกิพยามดิ้นจนหมดเเรงทำทุกวิธีที่จะหลุดพ้นเมื่อชูกิยมาได้หอบคาเนกิไปที่เตียงได้กระฉากเสื้อทำให้อาภรณ์บนกายของคาเนกิขาดวิ้น  ชูกิยามาได้กัดบนต้นคอ ''อออ๋า นี้เหละอาหารชั้นเลิศที่ฉันตามหามานาน''

 ชูกิยามาเรียจากต้นคอลงไปเรื่อยๆจนถึงท่อนล่าง ''หยุดน่ะ!! ขอร้องละหยุดทีเถอะ"นำ้ตาไหลลงข้างเเก้มเป็นทาง เลือดสีเเดงสดจากต้นคอไหลไม่หยุดชึมลงบนเตียง ''คาเนกิจังเเบบนี้เเหละ น่ารักสุดๆเลย''

 ''อึ อ๋า''คำอุทานของร่างบาง ชูกิยามาได้พลิกตัวของร่างบาง ''นี้คาเนกิฉันจะยัดไอ่นั้นเเล้น น๋า'' ''เอ๋...อึก''

ร่างบางไม่ทันตั้งตัว

  ''งั้นฉันกลับก่อนน่ะ'' ชูกิยามา ยิ้มอย่างดีใจ

  ''ไม่ต้องกลับมาอีกน่ะ'' คานากิเขินจนหน้าเเดงจรดใบหูทั้งสองข้าง

  ''บาย!! เอิอขอบคุณสำหรับอาหารคำ่น่ะ คาเนกิจังของฉัน'' ชูกิยามาพูดจบเเล้วก็เดินจากไป คาเนกิก็ยิ้งที่จะหน้าเเดงหนักกว่าเดิม

   ''เอ๋!! ทำไมนายถึงต้องเสียตัวให้กับผู้ชายพันธุ์นั้นด้วย คาเนกิคุง'' ชายหนุ่มผู้มีผมสีขาว กับดวงตาอีกข้างเป็นนัตต์ตาของกูล กำลังยืนอยู่ข้างหลังของคาเนกิ

 ''......'' คาเนกินิ้งเงียบไม่ตอบ มั่วเเต่ยืนมองพื้นที่เต็มไปด้วยดอกไม้สีขาว(ดอกไรวววา)

 ''ฉันนะหร่อ  ฉันก็คือนาย ส่วนนายก็คือของฉัน''

 ''ใครให้นายพูดเอง เอิอเอง'' ร่างบางตะโกน