Please melted my heart หัวใจของข้าถูกแช่แข็ง

     ข้าไม่ได้ เหยียบพื้นผิวสีขาวนวลนี้ มานานเพียงใดแล้ว

อนึ่งเสียงในใจของแม่มดผู้ชั่วร้าย เธอเคยหลับใหลไปนาน บัดนี้นางกลับมาเพื่อต้องการที่จะยิ่งใหญ่อีกครั้ง แม้เพียงตอนนี้ ประชากรทุกคนรู้ถึงการกลับมาของเธอ และพร้อมรับมือที่จะฆ่าเธอแล้ว เธอก็ยังคงมีพัธมิตรและลูกน้องอยู่มาก ที่จะรับมือกับ 'ลูกกระจ๊อก' ได้

ผิวกายอันนุ่มนวน ตัดขาดกับสีน้ำเงินที่ดูแล้วเหมือนน้ำแข็ที่ไม่ได้ให้ความเย็นเพียงอย่างเดียว มันพร้อมจะกัดมือของเจ้าได้ทุกเมื่อ หากสัมผัส 

'ที่นี้น่ะหรือ Freljord ข้าจะลาลยหิมะพวกนี้เอง ฮ่าๆๆๆๆ'

เสียงแข็งผ่านหูของนางแม่มด ปลายยอดเขามีชายคนนึง กำลังโวกเวกโวยวายอยู่ สัมผัสไอร้อนบริเวรรอบๆ เสมือน กำลังอยู่ใกล้ดวงอาทิตย์ 

'หืม....เจ้าน่ะ หึ มาเป้นเหยื่อคนแรกของข้าซะ!!'

ชายหนุ่มกระโดนลงมาจากยอดเขา พุ่งไปทางนางแม่มด หวังจะใช้ไฟที่แผดเผาร่างกายของเขา โจมตีนางให้มอดใหม่....

ป่าวเลย มันกลับถูกแช่แข็งด้วยน้ำแข็งของนางแม่มดต่างหาก

'อะ....อะไรกัน!! ไฟของข้ามันร้อนเสียงยิ่งกว่าอะไรบนโลกใบนี้เสียอีก ทำไมกันล่ะ??'

'............'

นางแม่มดไม่ได้พูดอะไร ได้เพียงแต่มองตรงไปไม่สนใจทางชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ

'เจ้า!! ข้าจะใช้ไฟนี่เผาเจ้าให้มอดไหม้!!'

ชายหนุ่มเริ่มคึกขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ต้องเผาให้หมอดไหม้ได้เป็นแน่!!

'เจ้าน่ะ....เผาข้าไม่ได้หรอก'

แม่มดเพียงเอ่ยคำสั้นๆ พร้อมกับแช่แข็งไฟที่พุ่งเข้ามาอีกครั้ง นางที่ยืนอยู่เฉยๆ ตอนนี้เริ่มย่างก้าวเข้าไปหาชายหนุ่ม ทีละนิด

'เจ้าจะทำอะไรข้า!! เอ๊ะ...เฮ้ย!!!'

แม่มดที่ค่อยเดินสะดุดบางอย่าง ล้มลงไปโดนตัวของชายหนุ่ม

อีกฝ่ายทำได้เพียงแค่อึ้งเล็กๆน้อยๆ จู่ๆมาแช่แข็งไฟของเขา แล้วก็มาล้มทับเขากลางกองหิมะ นางผู้นี้ต้องการสิ่งใด

'อ่ะ....แย่แล้ว!! เผลอสะดุดจนได้!! '

นางแม่มดที่รู้สึกตัวได้ รีบลุกหนถอยห่าง พร้อมก้มหน้าก้มตา

'เจ้าน่ะ!! มีตารึเปล่า ห๊ะ!! ถึงมาสะดุดล้มทับข้าน่ะ!!!'

ชายหนุ่มตะคอกใส่ พร้อมลุกขึ้นยืน เขาไม่จำเป็นต้องปัดหิมะบนตัว เพราะตัวของเขาร้อนเกินกว่าจะมีความเย็นที่ไหนมาแช่แข็งเขาได้ แต่ที่น่าแปลกใจ ทำไมนางผู้นี้ล้มลงบนตัวเขา แล้วถึงไม่มีรอยหมอดไหม้ใดๆบนร่างกาย  แถมเมื่อกี้ใบหน้าของหล่อนหน้าจะโดนที่อกของเขาเต็มๆ แต่กลับแค่มีหมวกที่หล่นลง พร้อมกับใบหน้าอันสวยงามนั่น......ช่างน่ารักเหลือเกิน ผมเปียสีขาวราวน้ำแข็ง ผิวกายและใบหน้าสีน้ำเงินออกฟ้า ราวน้ำแข็ง และ หูแมว........ใช่แล้ว.....หูอันใหญ่โตเหมือนแมวนั่น ช่างน่ารัก!! เขาเริ่มใจคลอยตามใบหน้านั่น อยากสัมผัส

'ใช่.....ข้าตาบอด บอดสนิท ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ แม้แต่หิมะที่ข้ารัก.....'

นางแม่มดพูดคำสั้นๆแค่นั่น แล้วพยายามคล่ำหาหมวกของตนเอง

ชายหนุ่มที่เห็นแบบนั่น ใช้ไฟของตนเองแอบเผาหมวกทิ้ง พร้อมมองไปทางนางแม่มดที่พยายามหาหมวกของนาง.....แม่แมวน้อย

'ข้าชื่อ Brand หมวกของเจ้าปลิวไปกลับลมแล้วล่ะ '

จริงๆแล้วข้าแอบเผามันตั่งหากล่ะ ใบหน้าอันงดงามนั่นน่ะ ข้าแค่อยากจะมองมันไปตลอดเท่านั่นเอง

นางแม่มดที่ได้ยินเช่นนั่น รีบวิ่งไปอีกทาง ถึงจะมองไม่เป็น แต่ก็ยังสัมผัสได้ นางรีบวิ่งไป แต่ก้ต้องสะดุดกองหิมะล้ม 'ว๊าย!!!'  อีกรอบ......

'จะ..เจ้า เป็นอะไรรึเปล่า?' ชายหนุ่มรีบเข้ามา หวังจะช่วยพยูงตัวขึ้น 

ล้มได้น่ารักมาก ดีนะที่ตาบอด ไม่อย่างนั่นคงเห็นว่าข้าแอบเผาหมวกเจ้าแน่ๆ

'อย่ามาใกล้ข้า!! ข้าร้อน! ตัวของเจ้ามีอุณหภูมิสูงเกินไป แม้ข้าจะไม่ละลาย แต่ข้าก็ร้อน!!'

นางแม่มดพูดขึ้นพร้อมพยูงตัวเองขึ้น แต่ด้วยชายกระโปรงที่ชาวเชียว ทำให้สามารถทำได้เียงนั่นลงดีๆ แทนที่จะนอนกองหิมะเท่านั่นเอง

'เจ้าชื่ออะไรหรอ?' ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆเพื่อถาม แต่ดูเหมือนหิมะที่อยู่ใกล้ๆเขาจะละลายจนเหลือแค่พื้น แม้มันจะตกตลอด แต่เมื่ออู่ใกล้ไฟที่ร้อนแรง ต่อให้ตกแรงแค่ไหน ก็ละลายได้

'Lissandra'

'งั้น ข้าเรียกเจ้าว่า ลิสนะ' ชายหนุ่มพูดออกมาพร้อมยิ้มพรางๆ แม้นางจะไม่เห็นก็ตาม แต่สายตาของชายหนุ่มนั่น มีอะไรบางอย่างแอบแฝงอยู่

'ไอ่ฤดูร้อน งั้นข้าจะเรียกเจ้าแบบนี่บ้าง '

ชายหนุ่มไม่ได้ตอบโต้อะไร เพียงแค่จับมือของนางแม่มดแล้วช่วยดึงตัวให้ลุกขึ้นยืนได้

'เจ้าน่ะ เป็นคนเดียวที่สัมผัสข้า แล้วไม่ไหม้สลายไป'

'เพราะข้า เป็นแม่มดน้ำแข็ง'

ลิสไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่สบัดมืออก แล้วเก้บมันไขว้หลังไว้

ตั้งแต่ใบหน้า ไหล่ ลงมาถึงช่วงอก ทำให้brand มองแล้วรู้สึกบางอย่างขึ้นนิดๆ ก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น

เพราะว่านางสวยจริงๆนั่นแหละ เพียงแต่ถ้าได้เห็นดวงตานั่น  ข้าจะใจละลายไปมากแค่ไหนนะ?

ชายหนุ่มทำได้เพียงคิดเล็กคิดน้อยในใจ ก่อนจะหาคำพูดชวนลิสคุยด้วย

'เจ้า มีคนรักรึยัง?'

ชายหนุ่มถามออกไปโดยไม่ไตร่ตรองก่อน และเขาก็ดูเหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัวด้วยว่า.....

ถามคำถามที่ไม่น่าตอบไปเสียแล้ว......