Sorry love game

          "ไม่ได้ยินหรือไงเล่า ปล่อยฉันสักทีสิ" หญิงสาวสั่งเสียงลอดไรฟันเมื่อเห็นหมากไม่มีท่าทางจะปล่อยเธอง่ายๆ ทั้งหยิกข่วนก็ยังไม่มีวี่แววว่าอีตาบ้าหนังหนาจะจะเจ็บปวด ตรงกันข้ามยิ่งรัดแน่นขึ้นไม่หวั่นต่อสายตา กินเลือดกินเนื้อของทั้งพอร์ชและนาเดียร์ที่มองมา ซ้ำยังข่มขู่หล่อนเสียอีก

          "เฉยน่าจินนี่ ไม่งั้นจะจูบโชว์เสียเลย ว่าไง...อยากแสดงหนังสดหรือป่าว ฮึ"

          หญิงสาวไม่ตอบ เพียงแค่สะบัดหน้าหนีด้วยความขัดใจที่ทำอะไรเขาไม่ได้ เรื่องอะไรหญิงสาวจะอยากให้เขาจูบกัน แค่โดนกอดอยู่นี่ก็แทบจะบ้าแล้ว ยืนชิดกันขนาดนี้ตาบ้าหมากต้องรู้แน่ๆ ว่าตอนนี้หัวใจของหญิงสาวเต้นแรงแค่ไหน

          "หมาก ฉันบอกให้นายปล่อยคิมไม่ได้ยินหรือไงถ้านายไม่พอใจอะไรฉันก็มาเล่นที่ฉัน คิมไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้อย่าไปดึงเธอเข้ามาเกี่ยว" พอร์ชบอกอีกครั้งพยายามใจเย็นให้มากที่สุด รู้เต็มอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตนั้นตนผิดเต็มประตู หากไม่จำเป็นแล้วเขาไม่ต้องการใช้ความรุนแรง

          "หึ ! เป็นสุภาพบุรุษจังนะพอร์ช เห็นแบบนี้แล้วมองไม่ออกเลยว่าเป็นพวกชอบลักกินขโมยมาก่อน แต่เสียใจด้วยนะเรื่องคิมเพราะฉันคงไม่หยุดเพียงแค่นี้แน่" ถึงจะพูดอย่างนั้นชายหนุ่มก็ยอมคลายอ้อมกอดแต่โดยดี 

          คิมถอนหายใจรู้สึกโล่งยิ่งกว่ายกภูเขาทั้งลูกออกจากอก รีบถอยห่างออกมาให้พ้นจากการคุกคามของหมาก แต่แล้วชายหนุ่มก็ทำในสิ่งที่หญิงสาวไม่ทันคาดคิด กระชากร่างบางกลับเข้าหาลำตัวกำยำของตนอีกครั้งแล้วฉวยโอกาสก้มลงหอมแก้มหยิงสาวอีกฟอดใหญ่ กว่าจะรู้ตัวเเล้วตะปบมือปิดแก้มเอาไว้ก้สายไปเสียแล้ว ไม่ต้องพุดถึงคู่ขาของหมากที่กรีดร้องโหยหวนไปแล้วเพราะรับไม่ได้

           "กรี๊ดดด...หมาก คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง หยามหน้ากันเกินไปแล้วนะ ฮึ่ย ! พอกันที เราจบกัน อ๊าย ! ผู้ชายเส็งเคร็ง"ว่าแล้วก้เดินกระฟัดกระเฟียดจากไปด้วยความเจ็บใจ

           คิมต้องเหลียวมองตามไปด้วยความงงงวย ยัยเพี้ยนนั่นเล่นกรีีดตัดหน้าไปแล้วอย่างนี้ คนที่ถุกลวนลามอย่างหญิงสาวจะไปกล้ากรีดร้องต่อท้ายเจ้าหล่อนได้อย่างไร

           "ไอ้หมาก !!!"พอร์ชตวาดสียงกร้าวไม่พอใจ โผนกายเข้าหาหวังปล่อยหมัดหนักๆ เข้าใส่หน้าหล่อเหลาแต่โครตกวนบาทานั้น

           เดือดร้อนให้คิมต้องรีบเข้ามาช่วยห้ามเอาไว้เพราะกลัวเกิดเหตุวิวาทรุนแรง

           "อย่าค่ะคุณพอร์ช อย่าใช้กำลังกันเลยนะค่ะ อีกอย่างคิมก็ไม่ได้เป็นอะไร เรากลับกันเถอะค่ะ"

            "แน่ใจนะว่ามันไม่ได้ทำอะไรคุณมากกว่าที่เห็น ?" ถามย้ำด้วยความห่วงใย สายตาจ้องมองไปทางหมากอย่างไม่ไว้วางใจ หากว่าคิมต้องเดือดร้อนเพราะเขา เขาคงไม่สบายใจ

             "ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ เาไปกันเถอะ" คิมปฏิเสธซ้ำอีกทั้งยังออกแรงผลักซ้ำๆ ให้พอร์ชเดินออกมาห่างจากหมากมากที่สุดกลัววาจะเกิดการปะทะกันขึ้น ปล่อยหมากเอาไว้เบื้องหลังไม่สนใจว่าชายหนุ่มจะมองตาด้วยสายตาเช่นไร ขอเพียงแค่นับจากวันนี้หญิงสาวไม่ต้องโคจรมาพบกับเขาอีกก้พอ

.........................  ฉัน หล่อน และเขา  ..........................