Don't worry ฉันจะดูแลเธอเอง
เขียนโดย 
ployfin
วันที่ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 เวลา 22.41 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 16.14 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
3) กำเนิดวีรบุรุษ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ปัง!!!!!!!
แก้วพยายามพาเฟย์วิ่งไปทันทีที่ได้ยินเสียงปืนอลหม่าน จนถึงที่เก็บอัฐิของบรรดาผู้
เสียชีวิตทั้งหลาย แก้วจึงพาเฟย์หลบลูกกระสุน ทั้งๆที่ในใจก็ห่วงว่าฟางจะรอดหรือเปล่า
ฝ่ายฟางเมื่อรู้ว่ากำลังพบกับภัยของกลุ่มฆาตรกรโรคจิตก็รีบวิ่งหลบใต้โต๊ะเพื่อหนีลูก
กระสุนที่ถูกยิงมาอย่างไม่มีวันหยุด
ทางฝั่งเฟย์/แก้ว
"ออกมาเถอะคนสวย อย่าปล่อยให้พวกพี่รอเลยน่ะ เดี๋ยวถ้าพี่โมโหน้องจะไม่ตายดี
นะ"ลูกน้องฆาตรกรที่ใส่ชุดดำและปิดหน้าปิดตากำลังตามหาแก้วและเฟย์เมื่อเห็นว่าทั้งสองเดินมา
ทางนี้
"นี่!"ลูกน้องเริ่มขึ้นเสียง "จะออกมามั้ย ถ้าพวกชั้นนับ1-5แล้วยังไม่ออกมาชั้นจะไม่
ปราณีนะ!"ลูกน้องราว2-3คนเริ่มขู่แก้วและเฟย์
"1!!!"ลูกน้องคนแรกนับและเดินไปทางขวามือ "2!!!"ลูกน้องคนต่อไปนับแต่ยืนอยู่
กับที่ "3 4"หัวหน้าลูกน้องเดินเข้ามาใกล้ๆเฟย์และแก้วมากๆทำเอาเฟย์สั่นและขวัญผวา "5!!!!"
หน้าลูกน้องนับแล้วโผล่หน้าไปหลังอัฐิซึ่งเฟย์แลละแก้วแอบอยู่
ทางฝั่งฟาง
"ปังๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!" เสียงปืนยิงกราดเข้าที่ศาลาวัดที่ฟางหลบอยู่ "ตึ้กๆๆๆๆ"เสียง
ฝีเท้าชายหนุ่มบึกบึนนับสิบเริ่มเดินถือปืนเข้าไว้เพื่อล้อมตัวฟางเป็นวงกลมหวังจะฆ่าเธอ
บรื้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
รถปริศนาขับเข้ามาในวัดก่อนที่จะเลื่อนกระจกยิงคู่กรณีนับสิบล้มลงนอนตายคาศาลา
วัด เหลือพวกที่รู้ตัวจึงรีบยิงเข้าใส่รถปริศนาทำให้คนขับรถขับซิกแซ็กไปมาเพื่อหลบกระสุน
แสงแดดที่แรงจ้าส่องให้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลา และสายตาอันคมกริบของชายหนุ่มผู้
ขับรถ เมื่อชายหนุ่มผู้นั้นสบตาหวานของฟาง ทำให้ฟางรู้สึกโลกหยุดหมุนทันที แต่ความรู้สึกเหล่า
นั้นต้องจบลงเมื่อเขาตะโกนเรียกฟาง
"นี่คุณ!!!!! รีบขึ้นรถเร็วเข้า เดี๋ยวพวกมันก็ตามมาทันหรอก"ชายหนุ่มตะโกนทำให้ฟาง
ได้สติหันมองรอบตัวก็พบว่าคนที่จะทำร้ายเธอโดนยิงโดยชายหน้าคมหมดแล้ว เธอเหลือบไปเห็น
รถอีก 2-3 คันขับตามมาเพื่อ แล้วไล่ยิงฟางและชายหนุ่ม เธอจึงรีบเร่งฝีเท้าเข้าไปในรถคันนั้น
ทันที
ฝั่งเฟย์/แก้ว
"ฮ่าๆๆๆๆๆ สุดท้ายก็หนีไม่พ้น แล้วจะหลบทำไมล่ะจ๊ะสาวน้อย"หัวหน้าลูกน้อง
พร้อมทั้งเสยคางขึ้นมามองหน้าแต่แก้วกลับเบือนหน้าหนีพร้อมมองค้อน "เฮ่อ...เสียดายเนอะที่
ลูกพี่สั่งให้ฆ่ามันเลย ห้าม! ไว้ชีวิต ไม่งั้นเดี๋ยวจับทำเมียเลย"หัวหน้าลูกน้องเกิดอาการ...
"แล้วถ้าพวกเราทำ ใครจะรู้เล่าพี่ ก็ปิดกันไว้แค่นี้ แต่คนนี้ผมจอง"ลูกน้องชี้ทางมืด
ให้ลูกพี่จัดการข่มขืน พลางชี้ไปทางเฟย์เพื่อขอเลือก "งั้น แล้วแต่แกแล้วกันว่ะ"หัวหน้าลูกน้องสั่ง
ก่อนที่ลูกน้องจะให้ลูกน้องอีกคนไปเฝ้าทาง แล้วมองมาที่เฟย์ด้วยความหื่นกระหาย
"นี่ นี่พวกแกจะทำอะไรน่ะ"เฟย์เริ่มหวาดกลัว "ไม่ต้องกลัวนะน้องสาว เดี๋ยวพี่จะ
พาน้องไปสวรรค์"ลูกน้องพูดก่อนจะจับมือเฟย์ไว้แน่นไม่ให้หนีได้ "แก้ว แแก้วช่วยเฟย์ด้วยฮือๆ"
เฟย์ปล่อยโฮอออมาเพื่อให้แก้วช่วยแต่ตัวเองก็ไม่รู้เลยว่าแก้วก็กำลังตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกัน
กับเฟย์อย่างหนีไม่พ้น
"มาเป็นของพี่ซะดีๆ"หัวหน้าลูกน้องพูดก่อนที่ตัวเองและลูกน้องกำลังจะก้มตัวลง
จูบสาวที่อยู่ตรงหน้า ทำให้สาวๆหลับตาปี๋
"อั่กกกก"ลูกน้องทั้งสองโดนบางสิ่งบางอย่างทุบเข้าที่ท้ายทอยทำให้ปวดมากจน
ต้องล้มตัวลงนอนด้วยความเจ็บปวด ท่ามกลางสายตาเฟย์และแก้วที่มองด้วยความงุนงงปนดีใจที่
มีคนมาช่วย
"ปั้ก!"ชายหนุ่มสองคนเตะร่างผู้ร้ายออกจากสาวๆแล้วประคองตัวร่างเล็กขึ้นมาให้
หายกลัว "เธอเป้นอะไรรึเปล่า"ชายหนุ่มที่มาดูอาการเฟย์ถามอย่างนุ่มนวลก่อนที่จะเช็ดน้ำตาให้
อย่างอ่อนโยน พฤติกรรมแบบนั้นทำให้เฟย์รู้สึกหายกลัวและยิ้มได้จึงตอบกลับแค่เพียงการส่าย
หน้าเพื่อบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้ว
"ระวัง!!!!!!"ชายหนุ่มผู้ประคองแก้วร้องเตือนเพื่อนชายอีกคนที่อุ้มเฟย์ก่อนจะกระ
โดดถีบหัวหน้าลูกน้องที่ผุดลุกขึ้นมาหลังจะเอาไม้ทุบหัวชายหนุ่มคนนั้น "ขอบใจมากนะโทโมะ"
คนที่ประคองตัวแก้วคือโทโมะ ตำรวจเชื้อชาติไทย-ญี่ปุ่น
"ไม่เป็นไร ทีหลังนายก็ระวังตัวเองให้มากกว่านี้นะ อย่าประมาทเข้าใจไหมเขื่อน"
โทโมะสั่งสอนเพื่อนด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการวิ่งมาเพื่อช่วยสาวๆทั้งสอง
"ชั้นว่า เราหนีกันดีกว่านะป่ะ"เขื่อนรีบลุกก่อนที่จะเตรียมวิ่งแต่ถูกเฟย์จับข้อมือไว้
"เดี๋ยว! แล้วพี่สาวชั้น ชั้นห่วงพี่สาว"เฟย์ร้องเรียกให้เขื่อนหยุดก่อนจะพูดถึงฟาง
"พี่สาวเธอไม่เป็นอะไรหรอก ป๊อปปี้ต้องช่วยทันอยู่แล้ว เชื่อสิ"กลายเป็นว่าเขื่อน
จับข้อมือเฟย์แทนแล้วเดินไปด้วยกันทั้งๆที่เฟย์ก็ยังงงๆว่าป๊อปปี้คือใคร
"เอ้า! เค้าไปกันหมดแล้ว เธอจะนั่งรออะไรเล่า"โทโมะบอกแก้วที่นั่งอยู่ที่
เดิม "ใครว่า...ขาชั้นเจ็บต่างหาก ไอนั่นมันนั่งทับขา ปวดไปหมดเลยเนี่ย!"แก้วนวดที่ขาตัวเอง
เบาๆ ทำให้โทโมะส่ายหน้าก่อนจะเดินเข้าไปหา
"ไม่มีอะไรหรอก ขาเธอแค่พลิกน่ะ"โทโมะตรวจสภาพขาแก้วก่อนจะจับมานวด
"ลุกไหวมั้ยล่ะ"โทโมะเงยหน้าขึ้นถาม แต่แก้วไม่ตอบ ทำทีท่าอวดเก่งลุกขึนโผลงผลาง
"โอ๊ย!"แก้วล้มลงด้วยความเจ็บ เธอคงลุกไม่ไหวในตอนนี้ "ทำเป็นอวดดี มานี่
เลย" โทโมะมองหน้าแก้วก่อนจะจับแก้วยืน "ขี่หลังชั้นดีกว่า ขืนปล่อยให้เธอเดินไป ลำบากแย่"
โทโมะบอกแก้วทำให้แก้วตกใจ ไม่นะ ไม่เคยมีใครทำกับชั้นแบบนี้
"ไม่ชั้นไม่ อร๊ายยย"แก้วต้องตกใจกว่าเดิมเมื่อไม่ทันพูดจบโทโมะก็พาตัวขึ้นหลัง
แล้วเดินไปหน้าตาเฉยท่ามกลางสายตาเขื่อนกับเฟย์ที่มองอยู่ไกลลิบ แต่ในความรู้สึกแก้วคือการ
พูดไม่ออก ทุกอย่างเงียบหมด มีเพียงเสียงฝีเท้าโทโมะผสมกับเสียงหัวใจของเธอเต้นตุ้บตั้บ!
ทางฝั่งฟาง
เสียงของรถปริศนถูกขับซิกแซ็กหลบลูกกระสุน ความใหม่ของดอกยางในล้อทำให้
มีแรงเสียดทานมาก ทุกการขับขี่ไปมาจึงทำให้มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดตลอดเวลา
"นี่คุณ ขับเบาๆหน่อยสิชั้นกลัวนะ อร๊ายยย"ฟางว่าทั้งกรี๊ดเมื่อเห็นสิ่งตรงหน้าที่
ขวางอยู่ถูกชนกระจาย ไม่ว่าจะเป็นกล่องลัง กระจาด ผัก ขนม เดาไม่ยากว่าตอนนี้เขาหนีกันเข้า
มาในตลาด
"คุณอย่าเพิ่งบ่นได้ไหม ใครเค้าจะมาขับช้าได้ ในขณะที่กำลังหนีตาย"ชายปริศนา
ว่าเข้าให้ก่อนที่จะมองไปที่ฟางที่กำลังนั่งหน้าบู้เพราะถูกว่า
"ยิงปืนเป็นมั้ย"ชายปริศนาถามฟางทำเอาฟางชะงักเพราะว่าไม่เคยพบความรุนแรง
มาก่อน "ห๊าาาา"ไม่ทันได้ปฏเสธชายหนุ่มก็โยนปืนกระบอกหนึ่งให้ฟาง "จะบ้าหรอ ชั้นยิงไม่เป็น"ฟางมือสั่นกับปืนที่ตนเองถืออยู่
ติดตามหน่อย+โหวตให้เค้าด้วยน้าาาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
