Oop! ซุป'ตาร์วายร้าย กับ ยัยอินดี้
เขียนโดย 
minerva
วันที่ 22 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 เวลา 16.09 น.
แก้ไขเมื่อ 22 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 16.54 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
2) รุ่นพี่ซุปตาร์
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความSection 2
แลมโบกินี่สีดำสุดหรูเลี้ยวเข้ามาจอดบริเวณหน้าโรงพักอย่างรวดเร็ว เสียงล้อบดกับถนนเรียกความสนใจจากคนที่พบเห็นเป็นอย่างมาก เมื่อเครื่องยนต์ดับ รองเท้าหนังแท้สีน้ำตาลก็เหยียบลงพื้นซีเมนต์อย่างเก้ๆกังๆ ด้วยเจ้าของไม่ได้อยากมาโรงพักซักเท่าไหร่ หากไม่ใช่เพราะน้าสาวอ้อนวอนให้มาทำธุระแล้วล่ะก็ เขาคงไม่มีทางเหยียบย่างมาที่แห่งนี้ให้เสี่ยงตกเป็นข่าวเด็ดขาด
ชายหนุ่มร่างสูงสมส่วนในชุดไปรเวทแสนธรรมดา หากแต่ราศีซุปตาร์มันปิดไม่มิด จนเขาต้องเสริมด้วยหมวกไหมพรมและแว่นกันแดดอันใหญ่ที่ปิดได้เกือบทั้งใบหน้า พอสำรวจตัวเองเรียบร้อยแล้วเขาก็รีบเดินก้มหน้าเข้าโรงพักไปในทันที
ในห้องขัง
"ฝากไว้ก่อนนะแก!"
"เออ อย่าฝากนานล่ะ เดี๋ยวจะปิดเทอมซะก่อน!"
ยัยแนนนี่แหกปากอาฆาตยัยมิ้นกับพวกที่ทยอยกันออกจากห้องขังฝั่งตรงข้าม เพราะพวกนั้นมีผู้ปกครองมาประกันตัวกันไปหมดแล้ว เหลือก็แต่พวกฉันสี่คนที่ยังไม่มีใครมารับซักคน ได้แต่นั่งแหงกกันอยู่ในนี้มาสี่ชั่วโมงแล้ว
"เฮ้อ เหม็นจะแย่อยู่แล้ว ร้อนด้วย อึดอัดด้วย ทำไมโรงพักที่นี่ไม่รู้จักติดแอร์ในห้องขังบ้างนะ ก็รู้อยู่ว่าอากาศเมืองไทยมันร้อนอบอ้าว ขืนอยู่ในนี้อีกครึ่งชั่วโมง ฉันได้เป็นลมตายแน่ๆเลย"
ยัยเวย์บ่นอุบพลางเอามือโบกพัดให้ตัวเอง
"เพี้ยนแล้ว ยัยเวย์ มีที่ไหนติดแอร์ให้ผู้ต้องหา"
"ก็ฉันร้อนนนนน"
"พอเถอะ แนนนี่ เวย์ เลิกบ่นได้มั้ย นี่ฉันก็เครียดมากพออยู่แล้วนะ อย่าบ่นอะไรให้ฉันรำคาญไปกว่านี้เลย พ่อนะพ่อ ติดงานอะไรก็ไม่รู้ ไม่มาประกันตัวฉันซักที!"
ยัยครีมบ่นหน้าหยิกหน้างอจนทำให้เพื่อนอีกสองคนพลอยทอดถอนหายใจไปด้วย พ่อแม่พวกเราต่างก็ติดงานกันทั้งนั้น นี่ก็ปาเข้าไปสองทุ่มแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าใครจะมารับพวกเราซักคน
"เอาช็อกโกแลตมั้ย ฉันมีหลายแท่ง"
ฉันยังมีสติอยู่คนเดียวเลยลองล้วงกระเป๋ากระโปรงดู พบช็อกโกแลตอยู่หลายแท่งเลยล่ะ ก็แหม ฉันเป็นพวกชอบกินจุกจิกที่กินเท่าไรก็ไม่ยอมอ้วนกับเขาซักทีนี่นา^^
"ยังอารมณ์ดีอยู่ได้นะ อันดา"
ยัยแนนนี่ส่ายหัวแต่ก็เดินมาหยิบช็อกโกแลตจากฉันไปนั่งกิน ตามด้วยยัยเวย์แล้วก็ยัยครีม
"อ้าว เด็กๆมีคนมาประกันตัวแน่ะ คนไหนชื่อน้องแนนนนี่"
คุณลุงตำรวจเดินเข้ามาพร้อมผู้ปกครองของยัยแนนนี่
"หนูค่ะ หนูเอง!"
แนนนี่ลิงโลดแล้วรีบวิ่งไปเกาะที่กรงเหล็ก
"พี่ภาคี!"
"ชู่ว! อย่าดังสิแนนนี่ เดี๋ยวคนก็รู้หมดว่าเป็นพี่"
คนที่มาประกันตัวแนนนี่ทำลับๆล่อๆจนน่าสงสัย แต่งตัวดูปกปิดชอบกลอย่างกับพวกผู้ร้ายหนีคดี ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่สงสัย เพื่อนอีกสองคนก็สงสัยด้วย พวกเราจึงลุกขึ้นไปยืนข้างๆแนนนี่
"มีใครที่ไหนล่ะ เพื่อนแนนนี่ กันเองทั้งนั้น ว่าแต่พี่เถอะ แม่ให้พี่มารับฉันใช่มั้ย^^"
"ก็ใช่น่ะสิ เดี๋ยวรอนี่ก่อนนะ พี่ไปเซ็นเอกสารแปบเดียว"
"ค่ะๆ...เอ่อ พี่คะ ช่วยประกันตัวเพื่อนๆแนนนี่ด้วยสิ พ่อแม่เขายังไม่ว่างอ่ะ กว่าจะได้ออกคงอีกนาน ยังไงพี่ช่วย..."
"จะบ้าหรอ แนนนี่ แค่พี่ช่วยเธอได้ก้ดีแล้ว"
"พี่ภาคี! แนนนี่ขอร้องแล้วนะ แนนนี่เชื่อว่าพี่ต้องทำได้ พี่มีความสามารถจะตาย ยังไงก็ต้องช่วยเพื่อนแนนนี่ได้ ขอ ร้อง!"
แนนนี่ออกแนวบังคับผู้ชายตัวสูงคนนั้น ที่ตอนนี้ฉันก็ยังเห็นหน้าเขาไม่ถนัดอยู่ดี แต่ทายว่าคงจะหน้าตาดีหน้าดูแหละ ผิวขาวจัดขนาดนี้
"ยัยตัวแสบ ก็ได้ๆ พี่จะลองคุยกับคุณตำรวจเขาดู แล้วรออยู่ที่นี่ก็รออยู่เฉยๆล่ะ อย่าก่อเรื่องอีกรู้มั้ย"
"รับทราบ!"
ผู้ชายคนนั้นหายไปไม่นาน คุณลุงตำรวจก็เดินมาปล่อยตัวพวกเราทั้งหมด เล่นเอายัยแนนนี่ยิ้มแฉ่ง คุยอวดใหญ่ว่าญาติของหล่อนเก่งแค่ไหน พวกเราอพยพกันออกมาที่หน้าโรงพัก ก่อนจะเริ่มล่ำลา แยกทางกลับบ้านใครบ้านมัน
"กลับบ้านดีดีล่ะ เวย์ ครีม"
"แล้วเธอล่ะ อันดา"
"ไม่ต้องห่วงฉันหรอก คือแม่โทรมาบอกว่าวันนี้ทำโอทีน่ะ คงกลับเช้า เลยว่าจะไปเดินหาซื้ออะไรกินก่อนกลับบ้านน่ะ"
"หรอ งั้นฉันกับเวย์ขอตัวก่อนนะ เหนียวตัวอยากอาบน้ำนอนแย่แล้วอ่ะ"
"จ๊ะ บ้ายบ่ายน้า^^"
หลังจากยัยครีมกับเวย์แยกทางไป ยัยแนนนี่ก็วิ่งมาตาม
"อันดา จะไปหาอะไรกินใช่มั้ย ไปกับฉันก็ได้นะ พอดีพี่ฉันเขาก็จะไปหาข้าวกินเหมือนกัน"
"อย่าเลยแนนนี่ เกรงใจเขาเปล่าๆ"
"ไม่ๆๆๆ ไม่ต้องไปเกรงใจใครทั้งนั้น เธอมากับฉันจะต้องเกรงใจอะไร"
แนนนี่พูดพลางคว้ากระเป๋านักเรียนฉันไปถือพร้อมกอดคอลากฉันไปที่รถหรูที่จอดรออยู่ พี่ชายเธอนั่งประจำที่คนขับรออยู่ก่อนแล้ว
"เอางี้นะ พอกินข้าวเสร็จ ฉันก็จะให้พี่ภาคีไปส่งเธอที่บ้านเลย จะได้ประหยัดค่าแท็กซี่ไงแล้วก็สะดวกปลอดภัยด้วย"
"แต่..."
"เธอนั่งหน้าแล้วกันนะ ฉันอยากนอนพักแปบนึงที่เบาะหลัง"
แนนนี่พูดเองสรุปเองเสร็จสรรพก็ยัดฉันเข้าไปที่เบาะด้านหน้าทันทีแล้วปิดล็อกประตู จากนั้นแม่นางก็ทิ้งฉันไปนอนยาวที่เบาะหลังเพียงลำพัง ก่อนที่รถจะเริ่มออกตัว
"เป็นผู้หญิงทำตัวดีดีหน่อย ยัยตัวแสบ นอนยาวเป็นงูไปได้"
พี่ชายข้างๆเอ็ดแนนนี่ เล่นเอาฉันยิ่งเกร็ง นั่งตัวแข็งไม่กล้าขยับเขยื้อน ไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองหน้า ท่าทางจะดุแฮะ พี่ชายคนนี้
"อะไรพี่ภาคี รถคนกันเองแท้ๆอย่าบ่นเป็นคนแก่ได้มั้ย ขอแนนนี่นอนงีบนึงนะ ถึงร้านข้าวเมื่อไหร่พี่ปลุกด้วยแล้วกัน อ้อ ระหว่างที่ฉันหลับ พี่อย่ากัดอันดาเพื่อนฉันล่ะ ยัยนี่หัวอ่อน เดี๋ยวจะช็อกตายไปเสียก่อน"
"นะ แนนนี่!"
ยัยเพื่อนบ้า ทิ้งระเบิดให้ฉันแล้วหลับหนีเฉยเลย!
ฝ่ายคนข้างๆก็ถอดแว่น ถอดหมวกแล้วโยนทิ้งอย่างไม่ใยดีไปที่เบาะหลัง แล้วหันมาถามฉัน
"เธออยากกินอะไรล่ะ จะได้พาไปถูกร้าน"
"อะไรก็ได้ค่ะ"
ฉันตอบพร้อมหันไปมองคนพูดนิดหนึ่งก่อนที่จะรีบก้มหน้าลงเพราะกลัวเสียมารยาท แต่แล้วก็ต้องหันกลับไปมองใหม่ เรียกว่าจ้องตาค้างเลยก็ว่าได้
"ภะ ภาคี!"
ให้ตายสิ! ภาคีตัวจริงเสียงจริงหรือนี่ ซุปตาร์นายแบบชื่อดังที่กำลังฮอตสุดๆอยู่ในขณะนี้ ตัวจริงตัวเป็นๆนั่งอยู่ข้างๆฉันหรือนี่ ตกตะลึงไม่หาย เพราะตัวจริงเขาหล่อมาก เท่มาก จนหัวใจฉันเต้นแรงราวกับว่ามันจะกระเด็นออกจากอก ผมซอยสั้นสีดำดูยุ่งนิดๆ ผิวขาวจัด กับรูปหน้าเรียวสวย คิ้วเข้มมาก อ้อ มีรอยแผลเป็นเล็กๆที่หางคิ้วด้วย ดูหล่อดิบๆไปอีกแบบ ตาคมสีน้ำตาลอ่อน จมูกโด่งมากกับปากบางหยักลึกสีสด! โอ้ มาย ก็อต
>///<
"ตกใจอะไรนักหนา รู้ว่าหล่อ แต่เก็บอาการหน่อยก็ดีนะ สาวน้อย"
"เอ่อ...ขอโทษค่ะ"
ตายแล้ว นี่ฉันทำตัวน่าเกลียดขนาดนั้นเลยหรอ ไม่ได้การ คงต้องรีบหันหน้าไปทางอื่นโดยด่วน หัวใจ หยุดเต้นแรงเดียวนี้นะ! หายใจเข้าเป็นพุธ... หายใจออกเป็นโธ...พุธ... โธ...
"ทำอะไรน่ะ นั่งทำสมาธิหรอ"
"ปะ เปล่าค่ะ แค่กำลังนึกว่าจะกินอะไรดี"
โกหกไปเถอะ ยัยบ้าเอ๊ย พี่เขาทำหน้ายุ่งใหญ่แล้ว เขาจะหาว่าฉันสติไม่ดีหรือเปล่านะ>_<
"แล้วตกลงว่าจะกินอะไร"
"ข้าวพัดกุ้งก็ได้ค่ะ U_U"
ฉันก้มหน้าตอบอ้อมแอ้มแล้วพี่ภาคีก็หักพวกมมาลัยเลี้ยวเข้าซอยหนึ่ง พอมองดีดี นี่มันซอยเข้าบ้านฉันนี่นา
"เอาร้านนี้แล้วกัน ร้านโปรดของฉันเลย รับรองความอร่อย"
"คะ ค่ะ แนนนี่ แนนนี่ ตื่นได้แล้ว"
ฉันหันไปปลุกแนนนี่ในขณะที่พี่ชายของหล่อนลงรถเดินเข้าร้านไปเรียบร้อยแล้ว
"หือ อือๆ"
"ฮ้า อิ่มจัง อร่อยด้วย อร่อยไม่เปลี่ยนเลย"
ยัยแนนนี่เอามือตีท้องแล้วร้องเป่าถึงความอร่อยของอาหารร้านนี้ ร้านนี้เป็นร้านอาหารเล็กๆที่แสนธรรมดา แม่ครัวเป็นคนอีสานเลยทำอาหารได้แซ่บมากๆ แล้วฉันก็เคยพาพวกเพื่อนๆมาฝากท้องร้านนี้บ่อยด้วย จนกลายเป็นขาประจำเลยก็ว่าได้
"อะไรยัยแนน เธอเคยมาร้านนี้แล้วหรอ"
"ก็มาแล้วน่ะสิ พี่คี มาบ่อยด้วยนะ ก็อันดาน่ะสิพามา บ้านอันดาก็อยู่ในซอยนี้เอง พี่ไม่รู้อะไร"
"อ้าว แล้วเพื่อนเธอก็ไม่เห็นบอก"
"จะบอกอะไรล่ะ ยัยนี่น่ะพูดน้อยจะตาย แถมมารยาทงามรักสงบตบไม่เป็นอีกด้วย คงจะปริปากพูดกับพี่หรอก"
ยัยแนนนี่พูดจนฉันอายเลยแฮะ พี่ชายหล่อนมองมาทางนี้เลย เห็นมั้ย
"ตบไม่เป็นแล้วจะอยู่ในคุกกับเธอได้ไงยัยตัวแสบ"
"แหม...ก็สถานการณ์มันพาไป ใช่มั้ย ยัยอัน"
ใช่ๆ แต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เพียงแต่พยักหน้าตอบรับข้อสมอ้างของยัยแนนนี่ พี่ภาคีก็ดูไม่ค่อยชอบหน้าฉันซักเท่าไหร่ ดูหน้าเขาสิ เย็นชาซะไม่มี คงคิดว่าฉันพาน้องสาวเขาเกเรแน่ๆ
"รับรองว่าเพื่อนแนนคนนี้นิสัยดีมาก หน้าตาก็น่ารัก พี่ดูสิ หันไปมอง ยัยนี้อินดี้สุดๆอ่ะ โสดด้วยนะ^^"
"แนนนี่!"
เขายิ่งนั่งตรงข้ามกับฉันอยู่ อย่าทำอะไรให้ฉันขายหน้ามากไปกว่านี้ได้มั้ยTOT
"เลิกเชียร์ไปได้เลย เพราะพี่ไม่ชอบเด็ก"
"ใจร้ายมากนะพี่คี ลืมไปว่าอย่างพี่มันต้อง อึ๋มๆสบึม หุ่นดินระเบิดใช่มั้ย ไม่ก็ยัยพวกนางแบบตัวสูงโย่งคอยาวเป็นกะเหรี่ยง"
"ยัยแนน!"
ดูสองพี่น้องคู่นี้เถียงกันชักปวดหัว แถมนั่งอยู่นานกว่านี้ ยัยแนนนี่ต้องทำฉันยิ่งขายหน้าไปกว่านี้แน่ๆรีบกลับบ้านดีกว่า
"งั้นฉันขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ นี่ค่ะค่าอาหาร"
"เก็บไปเถอะ มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง"
พี่ภาคีส่งเงินฉันคืนแล้วหันไปเรียกพนักงานเก็บเงิน
"งั้นฉันกลับก่อนนะแนนนี่ แล้วเจอกัน ขอบคุณคุณภาคีด้วยนะคะ ในทุกๆเรื่อง ขอตัวค่ะ"
ฉันยกมือไหว้ขอบคุณพี่ชายเพื่อนแล้วเตรียมตัวลุก แต่ยัยแนนนี่ก็ขัดขึ้นซะก่อน
"อ้าว ไม่ให้พี่คีขับรถไปส่งที่บ้านหรออัน จากตรงนี้ถึงบ้านเธอก็ไกลอยู่นะ"
"ไม่เป็นไรหรอก เดินแปบเดียวก็ถึง ฉันไปล่ะ"
แล้วฉันก็รีบเดินออกมาเลย ก่อนที่ยัยแนนนี่จะรั้งไว้อีก เฮ้อ...เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว อยากอาบน้ำนอนจะแย่
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
