อุบัติเหตุรัก

 

 

 

 

     บ้านแก้ว 

 

 

 

     ทิ้งเขาซะ ทิ้งเขาซะ ถ้าไม่รักก็เกลียดเค้าไป

 

 

     โทรศัพท์โทโมะดังขึ้น

 

 

 

     "ใครโทรหาโทโมะป่านนี้นะ"  แก้วงัวเงียพูดขึ้น แล้วหยิบโทรศัพท์มาดูก็ตกใจเมื่อโทรศัพท์โชว์เบอร์ใครบางคน แก้วกดรับทันทีโดยไม่พูดอะไร โทโมะที่เพลียจากการต่อสู้เลยหลับไม่รู้เรื่อง

 

 

 

         Pimmii

 

 

 

     "คุณโทโมะเป็นยังไงบ้างคะ พิมพึ่งทราบข่าว เจ็บตรงไหนเยอะไหมคะ"   พิมถามรีบร้อนด้วยความเป็นห่วง

 

 

     "ขอบคูณมากนะคะ ที่เป็นห่วงแฟนแก้ว แต่คืนนี้โทโมะมาค้างกับแก้วแก้วทำแผลให้แล้วล่ะค่ะ แต่ระหว่างทำแผลโทโมะก็มอบความสุขให้แก้วเป็นการขอบคุณด้วยนะคะ คุณพิมไม่ต้องห่วงแฟนแก้วหรอกนะคะ"  แก้วพูดด้วยความสะใจตั้งแต่เรื่องตอนนั้นจากสนิทมชกันเธอก้ไม่ชอบพิมอีกเลย

 

 

 

     "มีความสุข ? หมายความว่าไงคะ"  พิมถามคั้นคำตอบ

 

 

 

     "อู๊ยๆ มีตำแหน่งเป็นถงเลขาประธานบริษัท แต่เรื่องแค่นี้คิดไม่ออกหรอคะ  อะเดี๋ยวแก้วเล่าให้ฟังก็ได้นะคะว่าเรามีควงามสุขกันยังไง เริ่มจูบและก็...  "   แก้วลากเสียงยาว พิมทนนฟังไม่ได้เลยตัดสายทิ้งไป

 

 

 

     "หึ เธอคิดจะแย่งแฟนผิดคนละ พิม!"  แก้วเน้นเสียงหนัก วางโทรศัพท์แล้วนอนต่อ

 

 

 

 

 

      บ้านพิม

 

 

 

     "กรี๊ดดดดดดดด ทำไม ทำไม ทำไมคนที่คุณรักไม่ใช่พิม อะฮือๆ ทำไม ทำม๊ายยย กรี๊ดดดดดดด"   พิมคร่ำครวญร้องไห้ จากที่เธอแค่รักเค้าโดยไม่ได้ต้องการอะไรแต่ความรักมันมีมากขึ้นทุกวัน เธอก็ยิ่งต้องการเค้ามากขึ้น แต่เค้าก็ยังรักแก้วอยู่ดี...

 

 

 

     "พิมรักคุณ ไม่ว่ายังไงคุณก็จะต้องมาเป็นของพิมคนเดียวเท่านั้น!"  พิมพูดด้วยสายตาอาฆาต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

    

 

 

 

 

 

 

     โรงแรมเขื่อน 

 

 

 

     ห้องเฟย์ 

 

 

 

     "ทำไมคุณเขื่อนไม่รับสาย จะโกรธเราหรือเปล่า"  เฟย์พูดกับตัวเองหลังจากโทรหาเขื่อนมานับครั้งไม่ถ้วนแต่เค้าก็ไม่รับสายเธอเลย

 

 

 

 

   

 

 

 

 

 

 

 

 

     ห้องเขื่อน

 

 

 

     "จะโทรมาทำไม เอิ้ก ไม่อยากรับเว้ยยยยยย!!"  เขื่อนพูดทั้งเมา ปัดข้าวของตรงหน้าทิ้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     โรงพยาบาล

 

 

 

     ฟางที่รีบร้อนก็มาถึงโรงพยาบาลไม่นานมานี้ โดยที่มีป็อปปี้แอบตามมา

 

 

 

     "มาทำไรที่โรงพยาบาลวะ หรือยัยนี่มีแฟนเป็นหมอ หึ เก่งนิ หาหมอมาเป็นแฟน"   ป็อปปี้พูดกับตัวเองอย่างประชดประชัน  แล้วตามฟางไปต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     ห้องผู้ป่วย

 

 

 

     ฟางรีบผลักประตูเข้ามาก็เห็นหมอตรวจอาการของแม่ตนเอง

 

 

 

    "หมอ หมอคะ แม่ฉันเป็นยังไงบ้างคะ ซึกๆ"  ฟางพูดสะอื้น   ขณะนั้นมีใครกำลังแอบมองเธอจากข้างนอกอย่างสงสัย

 

 

 

     "แม่ของคุณอาการแย่ลงทุกวันแล้วนะ เนี่ยหมอก็ไม่รู้จะรักษาต่อไปได้ยังไง ค่ารักษาครั้งที่แล้วคุณก็ยังค้างอยู่ หมอคงรักษาแม่คุณมากไปกว่านี้ไม่ได้หากคุณไม่ชำระหนี้ที่ค้างอยู่"  หมอพูดกัฟาง   ป็อปปี้ได้ยินทุกสิ่งที่หมอพูด ทำให้เค้าอึ้งและ งง ไปพักใหญ่

 

 

 

     "นี่มันอะไรกัน หรือเธอเตี๊ยมกับหมอให้เราเห็นใจเพราะรู้ว่าเราแอบตาม"  จริงๆป็อปปี้ก็คงพอรู้แหละแต่เค้าไม่ยอมรับมันต่างหาก

 

 

 

     "หมอคะ หมอรักษาแม่หนูก่อนนะคะ หนูได้งานทำแล้วหนูจะมาชดใช้ค่าเสียหายให้เองค่ะ หมอช่วยแม่ด้วยนะคะฮือๆ" ฟางจับมือขอร้องอย่างอ้อนวอน

 

 

 

     "แม่ ? แม่เธอป่วยงั้นหรอ"   ป็อปปี้ที่งุนงง ก็พึ่งเริ่มคิดอะไรได้ 

 

 

 

    "หมอก็อยากช่วยนะครับ แต่หมอหยวนให้คุณมาเยอะแล้ว ไว้คุณชำระของเก่าให้หมดผมจะพิจรณาอีกทีครับ ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หมอขอตัวก่อนนะ"   หมอพูดจบแล้วเดินไปทันที

 

 

 

     "หมอคะ หมอ ฮือๆ แม่คะ แม่ ฮือๆๆ  "  ฟางรีบวิ่งไปข้างๆเตียง

 

 

 

 

     หมอเปิดประตูออกมาก็พบป็อปปี้ยืนอยู่หน้าห้อง

 

 

 

     "คุณต้องการเยี่ยมคนไข้หรือเปล่าครับ"  หมอถามป็อปปี้อย่าง งง ๆ

 

 

 

     "เอ่อเปล่าครับ ผมมีเรื่องรบกวนอยากถามคุณหมอสักหน่อยน่ะครับ"   ป็อปปี้บอก

 

 

 

     "งั้นเชิญทางด้านนี้ดีกว่าครับ แต่หมอมีเวลาไม่มากนะ"  หมอพูดแล้วเดินไปยังห้องของตน พร้อมป็อปปี้ที่ตามมา

 

 

 

 

     "อ่าว คุณมีอะไรว่ามา"  หมอถามใจเย็๋น

 

 

 

     "เอ่อ คือผู้หญิงคนเมื่อกี้ เอ่อฟางน่ะครับพอดีผมเป็นเพื่อนของเธอ แม่เธอป่วยหรอครับ"   ป็อปปี้ถามอย่างสงสัย

 

 

 

    "อ๋อใช่ครับ แม่ของเธอป่วยหนัก คุณสงสัยอะไรหรอ"  หมอถามต่ออย่าง งงๆ

 

 

 

    "เอ่อ แล้วเค้าค้างชำระค่ารักษาด้วยหรอครับ"  ป็อปปี้ถามต่ออย่างคาดคั้น

 

 

 

    "ใช่ครับ ฐานะทางบ้านเธอยากจนมาก เธอเองจบแค่ ม.3 ส่วนน้องสาวเธอไม่มีโอกาสได้เรียนหรอกครับ แต่เธอก็อดทนสู้ชีวิตนะครับ ทำทุกอย่างก็เพื่อแม่ของเธอ  "  คุณหมอเล่าอย่างเห็นใจเธอ   ป็อปปี้่ได้ยินเช่นนั้นก็อึ้ง ก็รู้สึกผิดต่อเธอมากเหลือเกิน ทำให้เค้านึกกถึงคำพูดตัวเองในวันนั้น

 

 

 

               ทำไมบ้านมีปัญหาหรอถึงได้ทำแบบนี้  พ่อติดพนันหรือแม่ป่วยใกล้สิ้นใจ

 

 

 

     (ความเจ็บปวดในสายตาเธอวันนั้น คงเป็นเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม ฉัน......ขอโทษ)

 

 

 

 

     "คุณครับ คุณ!  "  หมอที่เห็นป็อปปี้เงีนยบไปนาน ก็เรียกจนป็อปปี้สะดุ้ง

 

 

 

     "ครับ"  ป็อปปี้ตอบอย่างตกใจ

 

 

 

     "แล้วคุณถามหมอทำไมหรอ"

 

 

 

 

    "อ่อผม ผม ถามเฉยๆร่ะครับ แล้วแม่เธอจะอยู่ได้อีกนานไหมครับ"  ป็อปปี้ถามต่ออย่างเป็นห่วงปนรู้สึกผิด

 

 

 

     "ถ้าแม่ของเธอไม่รับการรักษาอีก หมอคาดว่าไม่น่าเกินเดือนนี้นะครับ"  หมอตอบจริงจัง ทำให้ป็อปปี้ยิ่งเห็นใจเธอ ทำให้ตัวเองยิ่งรู้สึกผิด เหมือนตลอดเวลาที่ผ่านมาเค้าเหยียบเธอให้จมดินตลอด 

 

 

 

     "คุณ คุณ!"   หมอเรียกป็อปปี้อีกที

 

 

 

     "ครับ เอ่อ หมอครับจะเป็นไปได้ไหมครับถ้าผมจะขอจ่ายค่ารักษาพยาบาลที่ค้างอยู่และออกค่ารักษาจนกว่าแม่เธอจะหายดี"  ป็อปปี้ถาม

 

 

 

     "ได้น่ะครับ แต่ค่ารักษามันสูงมากหมอเกรงว่า..." 

 

 

 

    "เท่าไหร่เท่ากันครับแค่หมอรักษาแม่ของเธอให้หายดี"  ป็อปปี้พูดจริงจัง

 

 

 

     "งั้นไม่มีปัญหาครับ"  หมอตอบตกลง

 

 

 

    "แต่ขออย่างหนึ่งนะครับ อย่าบอกเรื่องนี้ให้เธอรู้"

 

 

 

     "ครับ หมอจะไม่พูด แต่จริงๆจะช่วยแฟนก็ไม่ต้องปิดบังกันก็ได้เนอะ"  หมอพูดแซวๆ  ป็อปปี้อึกอัก

 

 

 

     "เอ่อคือ เอ่อ  เอ่อ"  ป็อปปี้พูดไปยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

 

 

 

     "งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวก่อนนะครับ"  

 

 

 

    "ครับ "  หมอก็เดินออกไปทันทีตาด้วยป็อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     หน้าห้องผู้ป่วย

 

 

 

    ป็อปปี้เดินกลับมามองเธอที่หน้าแต่ก้ไม่พบเลยแปลกใจ เค้ามองแม่ของเธอแล้วยิ่งทำให้รู้สึกผิดต่อเธอ (ฟาง ฉันอยากจะขอโทษเธอสักล้านครั้งกับสิ่งที่ทำกับเธอ และสิ่งที่ฉันคิดว่าเธอทำเรื่องต่ำๆพวกนั้น ฉันขอโทษ)   ป็อปปี้พูดพลางมองแม่ฟางด้วยความสงสาร

 

 

 

     "คุณมาทำอะไรที่นี่!"   ฟางเน้นเสียงเข้ม  ป็อปปี้หันมาก็ตกใจ อึกอักพูดไม่ออก(เพราะกลัวเสียฟอร์ม)

 

 

 

     "เอ่อคือ คือฉัน ฉัน..."   ป็อปปี้ทำหน้าอึกอัก พูดไม่ออก

 

 

 

     "ฉันทำไม"  ฟางใช้สายตาพยายามคาดคั้น

 

 

 

     "ฉัน ฉันก็มาหาหมอไง ที่นี่โรงพยาบาลนะมาโรงพยาบาลก็คือมาหาหมอไงสิ"  ป็อปปี้ตอบแต่หลบตา

 

 

 

     "จริงอ่ะ"  ฟางยังคาดคั้นต่อเพราะไม่ค่อยจะเชื่อ

 

 

 

    "ก็ จริงสิ ทำไมฉันต้องโกหกเธอ"  ป็อปปี้เชิดหน้า

 

 

 

     "เชื่อก็ได้ ไปและนะ ขับรถดีๆละกัน"  ฟางพูดแอบเป็นห่วงลึกๆ

 

 

 

     "เธออยู่าคนเดียวได้หรอ "   ป็อปโพล่งออกไปอย่างลืมตัว

 

 

 

     "อืม.. ได้สิ ทำไมอ่ะถ้าฉันบอกม่ได้นายจะอยู่เป็นเพื่อนฉันหรอ"  ฟางถามเจ้าเล่ห์

 

 

     "ก็ใช่น่าะสิ"  ป็อปปี้ตอบอย่างลืมตัว ฟางได้ยินแบบนั้นก็ใจเต้นแรงขึ้นมาทันที

 

 

 

     "เห้ย เอ่อ เอ่อ"  ป็อปปี้นึกขึ้นได้ก็อึกอัก เขินๆ

 

 

 

     "55 5 ฉันอยู่ได้คุณกลับเถอะ"  ฟางตอบยิ้มๆง

 

 

 

    "แน่นะ"  ป็อปปี้เอาหน้าเข้าไปใกล้ๆ ฟางสะดุ้ง

 

 

 

     "นะแน่สิ ไปได้แล่ววว"  ฟางหลบตาแล้วอมยิ้ม ป็อปปี้ที่เห็นท่าทางยิ้มๆก็หมดห่วงเธอ

 

 

 

    "งั้นไปละนะ"  ป็อปปี้พูดหน้าเรียบ

 

 

 

    "อื้ม ^^"  ฟางพยักหน้ายิ้มๆ

 

 

 

    "ไปจริงๆนะ"  ป็อปปี้หันมาพูดต่อ แหย่ๆ

 

 

 

    "อื้ม"  ฟางตอบขมวดคิ้วยิ้ม

 

 

 

    "ไปและจริงมากๆนะ"  ป็อปปี้พูดอยิ้ม

 

 

 

    "อื้มมมมมม ^^ ไปได้แล้ว "  ฟางยิ้มเขินๆ  ป็อปปี้ก็ยิ้มหันหลังกลับจะเดินไป

 

 

 

     "เดี๋ยว"  ฟางพูดเขินๆ

 

 

   

     "หะ มีไรหรอ"  ป็อปปี้หันกลับมาอย่างดีใจ

 

 

 

    "กลับบ้านดีดีนะ "  ฟางพูดแล้วรีบเดินเข้าห้องไป ป้อปปี้เดินตาแต่ไม่ทัน

 

 

 

         ในห้อง

 

   

     ฟางหันหลังพิงประตูแล้วอมยิ้มกับสิ่งที่พึ่งเจอ ฟางรู้สึกมีความสุขจากการที่ได้คุยกับเค้า ที่เปลี่ยนไป ไม่รู้ทำไมแต่เธอยากให้เค้าเป็นแบบนี้มากกว่าที่เคยเป็น  

 

       นอกห้อง

 

 

 

     ป็อปปี้เองก็ยืนพิงประตูในตำแหน่งเดียวกัน เค้ายืนอมยิ้มคนเดียวหลังจากได้คุยกับเธอแบบนี้ แต่ความจริงเค้าเองก็ไม่ได้อยากจะพูดกับเธอไม่ดี เค้าอยากทำดีกับเธอด้วยซ้ำ   แต่เป็นเพราะการเข้าใจผิดของเขา

 

  แต่เค้าเองก็ไม่รู้ว่าทำไม แค่รู้เรื่องแม่ของเธอแค่เค้ารู้สึกผิด ทำไมถึงทำให้เค้ารู้สึกว่าการคุยกับเธอครั้งนี้้  มันมีความสุขมากกว่าทุกครั้ง 

 

                                                          

 

 

                                          ทำไมกันน......

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

            ยู้งฮู้วววว ฮั่นแหนะ ในที่สุดป็อปปี้ก็รู้ความจริงสักทีเป็นไงละ 5555 ตอนหน้าจะเริ่มเข้มข้นกว่านี้แล้วน้า เพราะอะไรต้องรอติดตา อิ้อิ้  

 

 

  ชอบก็เม้นโหวตห้กำลังใจด้วยน้าาา ชุ้บๆๆๆๆ ไรท์จะมีกำลังใจมว๊ากกกกกกกกกก