เหมือนจะรัก

.......สองวันต่อมา......

"ป้าหวานครับ...วันนี้ไวท์ขอใช้สถานที่นี้เป็นคุยธุระหน่อยนะครับ..."

"ได้เลยค่ะ...ป้าอนุญาต...ยังไงไวท์ต้องดูแลและระวังตัวไว้ด้วยนะลูก ป้าเป็นหวาน..."

"ครับ...ผมสัญญาจะดูแลตัวเอง...ป้าไม่ต้องห่วงนะครับ"

"ผมว่า.....คุณคิมควรต้องพยายามเข้าหา....ไอ้วาทิตย์ให้มาก ๆ นะครับ เพื่อความง่ายต่อการล่อลวงของเรา"

" ผมจะพยายาม..." สีหน้าที่เป็นกังวลของคิมทำให้รุ้ว่าคิมคงกลัว...ว่าจะมีการผิดพลาด...

" ไม่ต้องกังวลนะคิม...ผมรับประกันได้ว่าจะไม่มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้น แน่นอน" ผมเอื้อมมือไปคุลมเพื่อปลอบโยน..."

" ช่วยด้วย!!!.. ช่วยเพื่อนฉันด้วย... ใครก็ได้..."  เสียงตะโกนจากด้านนอกทำให้ผมกับคิมวิ่งออกไปดุด้วยความตกใจ...

" เห้ย!!! หยุดนะ...ตำรวจมา ๆๆๆ " เสียงคิมตะโกนบอกเมื่อเห็นกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งกำลังรังแกสาวประเภทสอง....ซึ่งผมว่ามันแปลก ๆ กระเทยในร่างสาวนั้น  ดูบึกบึนแต่กลับแพ้เด็กวันรุ่นที่ผอมแห้งชะงั้น...

"คิม..พอเถอะ...มันไปแล้ว " คิมเองก็ไม่ยอมหยุดตะโกนสักทีทั้ง ๆ ที่ กลุ่มวัยรุ่นนั้นก็ไปชะแล้ว  ผมจึงคว้าแขนและสะกิตเบา ๆ ...

"พวกคุณเป็นยังไงบ้าง...เข้ามาทำแผลก่อนไหมค่ะ" เสียงป้าหวานเอ่ยบอกกลุ่มกระเทยนั้น...ทำไมผมรุ้สึกคุ้น ๆ หน้าจัง โดยเฉพาะใบหน้าที่หวาน ๆ ที่เคลือบไปด้วยเครื่องสำอางเต็มไปหมดแต่มีเค้าโครงบางอย่าง ทำให้ผมนึกถึงกัส...

"ก็ดีนะฮ่ะ...ปวด ๆ แผลอยู่เหมือนกันฮ่ะ...ขอบคุณครั..ฮะ" ผมพูดพลางสะกิดให้ไอ้เงินพูดต่อบ้าง...เพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย...

"ขอบคุณป้าม๊าก.. มากเลยนะเคาะ..ขอบคุณคุณสองคนด้วย.." ไอ้กัสสะกิดให้ผมพูดบ้าง...ผมจึงพยายามพูดให้เสียงแหลม ๆ เข้าไว้อย่างที่มันบอก...แต่ไอ้กัปนะสิ...มองพี่ไวท์กับผู้ชายคนนั้นไม่กระพริบเลย...สายตาหึงหวงแบบนั้น....มันน่ากลัวเกินไป...ผมจึง"

"ขอเข้าห้องน้ำหน่อยได้ไหมเคาะ..."

"ไวท์...พาเค้าไปเข้าห้องน้ำหน่อยสิ" ผมเอ่ยพร้อมมองหน้ากัปเพื่อบอกให้มันเข้าไปสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำก่อน...

"ได้ครับ...เชิญทางนี้.." 

"พี่ไวท์...."  เสียงคุ้น ๆ ดังขึ้นข้างหลังผม...

"ห๊ะ!...คุณเรียกผมเหรอ...มีอะไรรึเปล่า...

"ขะ...ขอจับมือคุณหน่อยไหมค่ะ...คือผะ..ฉันกลัว..."

ยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ยอะไร...กระเทยหน้าขาวเอื้อมมือมาจับมือผมแน่น...ถึงแม้จะใส่ถึงมือ..แต่ทำไมผมถึงรู้สึกอบอุ่นนะ...มันเหมือน...

"อ่อ..คุณจะเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอครับ...เชิญครับ" 

หลังจากกลับมานั่งที่เดิม .... ป้าหวานเอ่ยถามเกี่ยวกับเหตุการณืหน้าบ้านเมื่อกี้  พร้อมกับบอกให้พักที่นี้สักคืนแล้วค่อยกลับ....

"ป้าหวานเดี๋ยวผมกับคิมจะออกไปทำธุระข้างนอกหน่่อยนะครับ...อาจจะกลับช้ายังไงป้าไม้ต้องรอทานข้าวนะครับ"

"อ้าว!!..ไม่อยู่ทานข้าวกันก่อนเหรอค่ะคุณคิม...ไวท์ป้าว่าให้คุณคิมเค้าทานข้าวก่อนดีกว่า...แขกมาบ้านทั้งทีจะให้กลับไปทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ทานอะไร...มันไม่ดีนะ...ป้าถือ...."

"คิม....ว่าเราทำตามที่ป้าหวานบอกเถอะ...ไวท์เองก็ยังไม่ทานอะไรไม่ใช่เหรอ..." ไวท์คนนี้ที่ผมรู้จัก...ใจร้อน...อยากทำอะไรก็ทำเลย...ไม่ชอบอะไรที่ชักช้า...จนบางครั้งผมก็แทบจะตามไม่ทัน...ทั้ง ๆ ที่เราอายุเท่ากัน...แต่นิสัยในบางเรื่องกลับตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิง...

" งั้น...ทานก่อนก็ได้..." คิมมักจะตามใจคนอื่นอยู่เสมอ ไม่ค่อยขัดหรือแย้งอะไรใคร...ซึ่งปลายคงจะชอบที่คิมตามใจแบบนี้...บางครั้งผมก็อดไม้ได้ที่จะต้องบอกให้คิมปราบ ๆ ปลายบ้าง...กลัวว่าหากตามใจ  เอาใจ  เกินไป   ปลายจะเสียคน...

หลังจากรับประทานข้าวเสร็จแล้ว...ผมหงุดหงิดใจเป็นบ้า...พี่ไว์กับไอ้คิมหน้าเข้มนั้น...ดูสนิทสนมกันเกินไป...คำพูดคำจา.... มันไม่น่าไว้ใจเอาชะเลย...ผมกลัวว่าถ้าผมใจร้อนทำอไรไปโดยไม่ทันคิด...แล้วแผนแตกขึ้นมาคงซวยกันเป็นแถว...ผมจึงตัดปัญหาโดยเสนอตัวว่าจะนอนข้างนอกห้องเอง...อย่างน้อยไม่ต้องเห็นหน้าพี่ไวท์กับไอ้คิมนั้น...ผมคงหลับสบายกว่า...

"อ่อ..คุณ..ยุงกัดไหม...ผมเอายากันยุงมาให้.." ภาพคนตรงหน้าทำให้ผมเผลอยิ้มออกมาด้วยความขำ....ในชุดนอนของพี่ไวท์ลายสติกช์...มันช่างไม่เข้ากับหน้าหวาน ๆ ของพี่ไวท์เลย...

" นอนได้ค่ะ..เแต่รู้สึกหิวนิดหน่อย...อยากกินขนมปังครั..ค่ะ.." ความจริงผมไม่หิวแล้ว...แต่อยากคุย...อยากได้ยินเสียง...อยากอยู่ใกล้ ๆ แบบนี้...

"หิวเหรอ...งั้นไปซื้อที่ 7 ไหม ใกล้ ๆ นี้เอง"  คนตรงหน้าผมบอกว่าหิวท้ง ๆ ที่กินข้าวไปสามจาน...คงจะเสียพลังงานไปเยอะละมั้ง...ผมจึงชวนไป 7 ปากซอย..

"ดูคุณไวท์...สนิทกับไอ..คุณคิมจังเลยนะค่ะ" ผมเอ่ยถามคำถามที่ติดอยู่ในใจผมมานาน...ทั้ง ๆ ที่กลัวคำตอบแต่ก็อยากถาม...

"คิม...เป็นคนน่ารักมาก...เราสนิทกันเพราะต้องทำงานร่วมกัน...แต่อีกไม่นานคงกลายเป็นคนในครอบครัวเดียวกันแล้ว...ผมอยากให้ถึงวันนั้นเร็ว ๆ" ผมอยากให้เรื่องบ้า ๆ แบบนี้จบ ๆ ไปสักที  คิมกับปลายจะได้ไม่ต้องลำบากแบบนี้...ต่อไปในอนาคตคิมก็ต้องกลายมาเป็นน้องเขยผมชะแล้ว..เพราะถ้าหากไอ้วาทิตย์โดนจับ...ปลายฟ้าคงไม่เหลือใคร...เพราะอยู่กับพ่อสองคนมาตลอด คุุณแม่ปลายเสียไปนานแล้ว...ผมตั้งใจว่าจะให้ปลายกลับมาอยู่บ้านผม...ก่อนที่คิมจะจัดการเรื่องทุกอย่างเรียบร้อย...แล้วจะพาปลายไปอยู่ต่างประเทศด้วยกัน...

"อ้าว!!..คุณ...ไหนบอกว่ากหิวไงแล้วเดินกลับบ้านไปทำไม่คุณ!!!" ผมเอ่ยถามไล่หลังเมื่อเห็นว่าคนที่บอกว่าหิว...เดินถอยหลังกลับเข้าบ้านไป...

ครอบครัวเดียวกัน...พี่ไวท์พี่ลืมผมแล้วจริง ๆ ...พี่มีคนอื่นคน....ที่เค้าสามารถดูแลพี่ได้ดีกว่าผม...ผมมาสายเกินไป...ความเจ็บปวดแบบนี้มันกลับมาเล่นงานผมอีกครั้ง...หลังจากที่ผมคิดว่าจะไม่ต้องเผชิญกับมันอีก...แต่มันก็ซ้ำรอยเดิมอีกจนได้...

....รุ่งเช้า....

"พี่กัสผมอยากกลับบ้าน...ไม่อยากอยู่แล้ว..."ผมเล่าทุกอย่างที่พี่ไวท์บอกผมเมื่อคืนให้พี่กัสฟัง...พี่กัสเข้าใจและจะพาผมกลับบ้าน...ส่วนพี่ไวท์เห็นป้าหวานบอกว่าออกไปกับไอ้นั้นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเลย....เค้าคงอยากมีเวลาส่