the killer sweet [hunhan ft.exo]

           ปัง!!  

     ลูกกระสุนหัวเหล็กแหลมพุ่งเข้าชนกับร่างของชายวัยกลางคนในชุดสูทหรู ลูกกระสุนนั้นพุ่งเข้าไปตัดขั้วหัวใจอย่างแม่นยำและไร้ซึ่งความปรานี ร่างนั้นค่อยๆล้มลงในที่สุดท่ามกลางผู้คนมากมายในงานเลี้ยง น้ำสีแดงข้นเริ่มไหลนองไปทั่วพื้นบริเวณนั้น ผู้คนต่างพากันวิ่งหนีแตกตื่นทิ้งไว้แต่เพียงร่างที่ไม่มีการตอบสนองแต่อย่างใดให้จมกองเลือดนั้น    

     เวลาถัดกันไม่นานเหตุการณ์เริ่มเข้าสู่สภาวะปกติ เมื่อผู้พิทักษ์สันติราษฎร์มาถึงผู้คนเริ่มสงบลง ในขณะที่หน่วยพิสูจน์หลักฐานเริ่มปฏิบัติหน้าที่อย่างเคร่งครัด ฝ่ายเจ้าหน้าที่ที่เหลือกำลังตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุกันอย่างชุนลมุน    

                "ผู้กองครับ เราพบปลอกกระสุนปืน .9มม ตกอยู่ด้านบนชั้นสองของอาคารครับ" นายตำรวจชั้นผู้น้อยกล่าวรายงานพร้อมยื่นหลักฐานไปให้กับหัวหน้าคนใหม่ที่เพิ่งมาประจำการเมื่อวานนี้ให้ได้ทราบ    

      นายตำรวจหุ่นไม่สูงมากเท่าไร ผิวสีเข้มอมน้ำผึ้ง ใบหน้าหล่อคม แต่งกายในชุดธรรมดาเหมือนคนทั่วไป รับรายงานที่เพิ่งได้มาแล้วอ่านอย่างวิเคราะห์พร้อมพลิกดูหลักฐานอย่างชำนาญ

               "อืม...ดีมาก ถ้าได้อะไรเพิ่มเติมแจ้งผมทันที" นายตำรวจหน้าคมหันไปกำชับลูกน้อง

               "ครับผม"      

               "คุณไปทำงานต่อเถอะ อ่อ ผมขอรายละเอียดเกี่ยวกับผู้ตายอย่างละเอียดให้ผมด้วยพรุ่งนี้เช้า ส่วนพยาน ผู้พบเห็น แล้วก็บุคคลที่เกี่ยวข้องผมจะสอบสวนเอง"      

               "ครับ...ผู้กอง" นายตำรวจผู้น้อยทำความเคารพแล้วเดินจากไป      

               "ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะต้องจับนักฆ่ามือปืนคนนี้ให้ได้" เหมือนจะเป็นเพียงการรำพึงออกมา แต่แววตาที่มุ่งมั่นคู่นั้นฉายแววขึ้นมาในทันที มันเป็นเหมือนสัญญาณบอกว่าเขาจะไม่ยอมเลิกราง่ายๆแน่ตราบใดที่ยังจับนักฆ่าใจโหดคนนี้ได้

            @ ร้านแอล

     กรุ้งกริ่ง!!  เสียงกระดิ่งหน้าประตูร้านดังขึ้นพร้อมกับร่างของชายหนุ่มตัวเล็กๆ ไม่สูงเท่าไร ผิวขาวเนียน ปากอมชมพู พร้อมกับรอยยิ้มหวานชวนหลงใหลทันทีที่เข้ามาถึงร้าน

            “สวัสดีครับ เชิญครับ” พนักงานกล่าวต้อนรับและยิ้มทักทายให้กับคุณลูกค้าประจำ หรือเรียกได้ว่าเป็นลูกค้ากิตติมศักดิ์ก็ว่าได้

            “สวัสดีครับ ของผมเหมือนเดิมนะครับ” พูดกับพนักงานจบก็พลันเดินไปนั่งโต๊ะประจำที่เคยนั่งทุกวัน สายตาเหม่อมองออกไป มองดูผู้คนมากมายที่กำลังเดินกันไปมามากมายจนไม่ได้ทันระวัง

            “ชานมไม่หวานได้แล้วครับ” พูดจบคนพูดก็เอาแก้วชายื่นไปตรงหน้าคนนั่งเหม่อ คนนั่งเหม่อไม่ทันระวังหันหน้ามาชนกับแก้วชาเย็นจนต้องสะดุ้งเพราะความเย็นของน้ำในแก้ว

            “เฮ้ยเย็น....แกล้งฉันอีกแล้วนะ” ทำหน้าบูดขึ้นมาทันที

            “ก็นายชอบนั่งเหม่ออ่ะ......นั่งเหม่อใจลอยแบบนี้คิดถึงใครป่าว” หัวเราะคริ คริ พร้อมลักยิ้มข้างแก้มทั้งสองบนใบหน้าของผู้เป็นเจ้าของร้าน

            “ป่าว....ไม่มีไร ก็มองไปเรื่อย”

            “ทำไมวันนี้มาช้าจัง”

            “งานเยอะนิดหน่อยน่ะ”

            “วันนี้เป็นไงบ้าง โอเค?”

            “อืม โอเค ลูกค้ามาเรื่อยๆนะ”

            “........” อีกคนไม่พูดอะไรเพียงพยักหน้าไปเท่านั้น

            “นายหิวยัง ไปหาไรกินกัน”

            “ก็ดีเหมือนกัน....ไป”

     ทั้งสองคนสนิทกันมากเรียกได้ว่าเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ ตอนนี้ทั้งคู่ก็เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน ถึงแม้พวกเขาจะยังเรียนอยู่แต่อี้ชิงก็เปิดกาแฟเล็กๆเป็นของตัวเองได้ พนักงานที่ร้านก็เป็นน้องที่มหาวิทยาที่ผลัดกันมาทำงาน ส่วนลู่หานก็ทำงานพาร์ทไทม์ที่มหาวิทยาเหมือนกัน แน่นอนว่าหลังเลิกงานเขาสองคนจะไปกินข้าวด้วยกันและกลับบ้านพร้อมกันเสมอเป็นแบบนี้ทุกวัน วันนี้ก็เช่นกัน…..

            “เราจะจบกันแล้วนะ จะต้องแยกย้ายกันแล้ว นายคิดหรือยังว่าจะทำอะไร” ขณะนั่งรอบะหมี่อี้ชิงเลยหันไปถามลู่หาน เพราะเขาอยากรู้เหมือนกันว่าลู่หานจะทำงานอะไร

            “ฉันก็คิดบ้างแล้วนะ แต่ยังตัดสินใจไม่ได้เลย...แล้ว นายล่ะ” หันกลับไปถามเพื่อนสนิทดูบ้าง

            “ฉันเหรอ...ก็คงทำร้านต่อไปอ่ะ” พูดไปพลาง กินไปพลาง บะหมี่ร้อนๆที่มาเสริฟพอดี

     ตื้ด ตื้ด ตื้ด   เสียงสั่นของโทรศัพท์ใครบางคนในกระเป๋ากางเกง มือน้อยๆค่อยๆหยิบเจ้าเครื่องนั้นออกมา พร้อมกับเสียงใสใสที่พูดออกไป

            “ฮัลโล”            

            “ลู่หานใช่ไหม”

            “ครับ ผมลู่หาน”

            “นี่ ฉันเอง มาเจอกันหน่อยเป็นไง”

            “อ่อครับ จะให้ผมไปพบคุณเมื่อไร”

            “แล้วฉันจะติดต่อกลับไป ที่ฉันโทรมาเพราะอยากให้นายทำตัวให้ว่าง”

            “ครับ เข้าใจแล้วครับ”

     เพียงเท่านั้นสัญญาณก็ถูกตัดไป คนเป็นเพื่อนเมื่อเห็นอย่างนั้นเลยถามออกไป

            “มีอะไรหรือป่าว”

            “ป่าวไม่มีอะไร”

            “ถ้านายมีอะไรก็บอกฉันได้เสมอนะ” พลางยักคิ้วส่งไปให้

            “ขอบใจนะ”

            เมื่อกลับมาถึงห้องพักลู่หานก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มอย่างเหนื่อยล้า วันนี้เป็นวันที่หนักมากสำหรับเขาจริงๆ ไหนจะเรื่องเรียนที่ตอนนี้เขาก็กำลังจะจบแล้ว ไหนจะเรื่องคนที่บ้านที่พักนี้ไม่ค่อยติดมาเลย เพราะเขาเป็นคนจีนที่เข้ามาศึกษาในเกาหลีเขาต้องพยายามมากกว่าคนอื่น เนื่องเขาได้ทุนมาเรียนดังนั้นเขาจะต้องพยายามมากเพื่อคงรักษาเกรดไว้ให้ได้และไม่ให้ถูกตัดทุน ถึงเรื่องเรียนจะทำให้เขาเครียดมากขนาดไหนก็คงไม่เท่าเรื่องที่คอยเข้ามากวนใจเขาทุกเวลาแบบตอนนี้

            ลู่หานนอนพลิกตัวไปมาเพราะไม่อยากจะให้เรื่องนั้นมารบกวนใจเขาในเวลาที่ต้องพักผ่อนแบบนี้ แต่ไม่ว่าจะทำยังไงเขาก็หยุดคิดถึงเรื่องนั้นไม่ได้อยู่ดี

            “เฮ้ออ....มากวนใจฉันทำไมนะ” เป็นเพียงการเปรยออกมา พร้อมกับมือน้อยๆที่ยกขึ้นมาเคาะหัวตัวเองเบาเบา

            “ป่านนี้นายจะเป็นไงบ้าง คงโตพอที่จะเป็นผู้ใหญ่แล้วสินะ”

            “ฉันอยากเจอนาย”

     เป็นได้แต่เพียงความคิดที่ออกมา หากแต่ความจริงเขารู้ดีว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ ดวงตาน้อยๆค่อยปิดลงอย่างช้าช้า เปลือกตาค่อยๆเคลื่อนเข้าหากันจนขนตางอนๆชนกันสนิท คืนนี้คงเป็นอีกคืนที่เขาคงได้แต่รอ รอเพื่อที่จะเจอเขาคนนั้นอีกครั้ง หลับฝันดีนะ

จบแล้วนะหนึ่งตอน แนะนำ ติชม กันมาได้นะ

ขอบใจนะที่แวะเวียนมาดูมาชมกับฟิคมึนๆของเรา....แฮ่ แฮ่