our love
เขียนโดย 
daramoni
วันที่ 13 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 เวลา 21.23 น.
แก้ไขเมื่อ 13 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 22.05 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
3) Recount tales of love : 4 แน่ใจว่าโดนยา?
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
...จุนฮยองเริ่มรู้สึกสงสารตัวเองขึ้นมาทันตา
โยซอบแทบจะปลดเข็มขัดตัวเองแล้วกระโจนใส่คนตรงหน้าให้รู้แล้วรู้รอด ไม่รู้ว่าโชคร้ายหรือโชคดีที่คนตรงหน้าเป็นยงจุนฮยอง คนที่เขาไว้ใจและคนที่ถือว่าไม่มีอะไรคู่ควรกับเขาเลยในสายตาคนอื่นหากเป็นเมื่อก่อนตัวยาที่ไม่แรงเท่านี้ โยซอบคงทนไหว แต่เพราะทนไม่ไหวไง มือเล็กเลยจัดการปลดเข็มขัดที่เป็นตัวกักขังตัวเองออกทันทีแต่กลับโดนมือหนารั้นเอาไว้
“อย่า” เสียงแหบโคตรเซ็กซี่แทบทำให้โยซอบละทิ้งทุกอย่างกระโจนเข้าหาร่างสูง ลืมอาย ลืมเขินกันไปข้างขอแรดมันสักวัน
“ไม่” เสียงปฏิเสธที่แน่วแน่ทำให้จุนฮยองเบิกตากว้างอย่างตกใจ หากเป็นยามที่ร่างเล็กมีสติเขาคงคิดว่าอีกฝ่ายล้อเล่น หากเป็นจริงเขาคงดีใจที่อีกฝ่ายยอมเป็นของเขาไม่ใช่เพราะฤทธิ์ยาที่เป็นอยู่
จุนฮยองเลือกที่จะออกรถอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นมือเล็กพยายามปลดมือเขาออกจากที่กดปล่อยเข็มขัด มือเล็กทั้งหยิกทั้งข่วนจนหลังมือของจุนฮยองแทบจะแหลกคามืออีกฝ่าย
“ปล่อยเดียวนี้นะยงจุนฮยอง” โยซอบเริ่มจะโมโหขึ้นมาเมื่ออีกฝ่ายขัดใจ เมื่อปลดมืออีกฝ่ายออกได้ร่างเล็กไม่รอช้าให้ความทรมานรุมเร้ามากกว่านี้ เจ้าหญิงผู้ใสซื่อแทบไม่เหลือให้เห็น
“เดียว” จุนฮยองร้องเสียงหลงกว่าเดิมเมื่อร่างเล็กที่นั่งข้างๆแทบจะกระโดดจากอีกฝั่งคร่อมเขาไว้จนรถเกือบเสียหลักเพราะร่างสูงตกใจ ตายสยองทั้งสองคน
“หากนายยังกล้าขัดฉันอีก ฉันยังโยซอบจะฆ่านายแล้วฝังลงหม้อเป็นเพื่อนแม่นาคซะ” โยซอบที่ขึ้นมานั่งบนตักของคนตัวโตได้พูดลอดไรฟัน ใบหน้าหวานแดงก่ำน่ารักน่ามองจนจุนฮยองแทบหยุดหายใจ กลิ่นหอมกลิ่มเดิมที่ได้กลิ่นแทบทุกวันทำให้เส้นสติที่เหลือเพียงเส้นเดียวขาด ยามที่ริมฝีปากที่เฝ้ามองบดเบียดลงมาอย่างรวดเร็ว
จุนฮยองที่ขับรถอยู่กลางถนนแทบลืมทางกลับบ้าน จะให้หยุดรถตรงนี้ก็ไม่ได้ หากจอดมีหวังโดนชนท้ายและส่งซ่อมอีกหลายวัน
ลิ้นร้อนเล็กของโยซอบเข้าไปเล่นซนในโพลงปากที่มีรสชาติของบรั่นดีอย่างไร้เดียงสา ไม่รู้วิธีจูบแต่กลับอยากจูบ จูบที่อยากให้คนตรงหน้าลืมทุกอย่างเหมือนเขา จูบแบบดูดวิญญาณอยากที่อ่านในนิยายของกีกวัง
“เดียวขับรถอยู่” จุนฮยองที่โดนคนร่างเล็กประกอบปากจูบอยู่บนตักตัวเองพูดขึ้น จะให้เลี้ยวจอดข้างทางก็ไม่ได้ รถเยอะซะจนปวดหัว ปวดตรงกลางลำตัวด้วยความทรมาน
...ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่ไม่รู้สึกอะไรเวลาโดนทำแบบนี้ใส่
“ไม่” ช่างเป็นคนที่เอาแต่ใจเสมอต้นเสมอปลายซะจนจุนฮยองแทบจะปล่อยพวงมาลัย แล้วจัดการตามที่อีกฝ่ายขอ
โยซอบตั้งหน้าตั้งหน้าจูบคนที่ไม่เคยคิดว่าจะทำแบบนี้ด้วย มือเล็กโอบรอบคอคนที่ขับรถเป็นงูบนถนนใหญ่ ตาคมสามารถใช้มองข้างหน้าได้เพียงข้างเดียว ร่างกายคนตรงหน้าก็เบียดซะจนรับรู้อาการเต้นของหัวใจที่เร็วไม่ต่างกัน จุนฮยองใช้มือซ้ายที่ยังว่างลูบหลังอีกฝ่ายแผ่วเบาก่อนจะหายเข้าไปในเสื้อยืดสีขาว สัมผัสผิวนุ่มรื่นมือที่ชวนสติขาดยิ่งกว่าเดิม
เด็กแว่นปล่อยให้ร่างเล็กทำตามใจชอบ ลิ้นหนาพลิกไปมาตามที่อีกฝ่ายต้องการ จูบตอบเพียงเล็กน้อยเพราะตอนนี้ขอใช้ความสามารถขับรถก่อน
“จอดข้างทางเดียวนี้ โยไม่ไหวแล้ว” เสียงหวานที่ดังข้างหูทำให้คนที่ไม่เคยขัดคำสั่งต้องทำ รถคันหรูเปิดไฟเลี้ยวจอดข้างทางตามที่อีกฝ่ายรอขอ พอจอดปุ๊บมือเล็กของเจ้าหญิงยังโยซอบก็เลิกเสื้อคนขับขึ้นปั๊บ ความร้อนจากฝ่ามือของอีกฝ่ายทำให้ร่างกายที่ตื่นตัวได้ทีของจุนฮยองสะดุ้งเล็กน้อย
“โยครับ” จุนฮยองเรียกชื่อคนที่มองเขาตาเหยิ้ม ฟันขาวกัดที่ปากตัวเองอย่างยั่วยวน ทั้งเซ็กซี่และหวานยิ่งกว่าหวาน หวานจนความรู้สึกนึกคิดต่างๆมลายหายไปกับอากาศรอบข้าง ริมฝีปากที่หยักสวยอิ่มได้รูปของจุนฮยองประกบริมฝีปากอิ่มสีชมพูที่ลอยอยู่ตรงหน้าอย่าห้ามไม่อยู่ ตวัดก่อเกี่ยวความหวานทุกอย่างที่ร่างเล็กยินดีหยิบยื่นให้ไม่มีท่าทีขัดขืนแม้แต่น้อย
อ้อมแขนแข็งแกร่งกอดรัดร่างเล็กกดคนตรงหน้าให้แนบเข้ามาจนอกเบียดเสียดสี รับรู้ปฏิกิริยาที่ไม่อาจต้านทานได้ของทั้งสองฝ่ายราวกับน้ำมันที่เจอไฟ
โยซอบแทบไม่รู้เลยว่าจูบกับไอ้เด็กแว่นครั้งนี้จะพาตัวเขาไปไกลจนถึงขั้นที่ไม่อาจต้านทานได้ ร่างเล็กรู้สึกเหมือนขาดอากาศหายใจเวลาที่อีกฝ่ายถอยห่าง จุนฮยองประคองหน้าที่น่ารักเกินบรรยายของอีกฝ่ายก่อนจะเข้าประกบบดเบียดขยับริมฝีปากอย่างเร่าร้อน ตะล่อม ล่อหลอกไล่ลิ้นเล็ก ดึงให้เพลิดจนกระทั่งโยซอบเป็นฝ่ายตามเข้าไปสำรวจคนไม่ช่างพูดอย่างห้ามไม่ได้
“อุ๊บ...อื้อ...อืม...” เสียงของคนทั้งคู่ที่เล็ดลอดออกมาระหว่างที่ลิ้นนัวเนียกัน ถึงแม้ภายในรถจะแคบไปบ้างแต่มันก็ไม่เป็นอุปสรรคมากนักสำหรับโยซอบและจุนฮยอง มือหนาและมือเล็กต่างก็ลูบไล้ไปตามเนื้อตามตัวของอีกฝ่ายด้วยแรงไฟราคะที่ถูกจุดอย่างไม่ได้ตั้งใจ โยซอบที่ไร้เดียงสาเรื่องอย่างว่าเพราะความเรื่องมากกำลังเรียนรู้ในสิ่งที่จุนฮยองตั้งหน้าตั้งใจสอนและปรนเปรอให้
“อ๊า....” เสียงครางหวานเสียวซ่านดังออกมา เมื่อปากอิ่มร้อนหนาสวยของคนตัวโตถอนออกมาแล้วไซร้ไปตามซอกคอของคนที่คร่อมตักอยู่ สอดมือเข้าไปในเสื้ออีกครั้ง บีบเค้นลงบนยอดอกอย่างหมั่นเขี้ยว
โยซอบเงยหน้าเพื่อให้ร่างสูงได้ทำอย่างที่ใจต้องการ ขยับตัวให้ร่างกายแนบชิดกันมากขึ้น ไม่วายส่งมือวนลูบไล้เลียนแบบอย่างที่จุนฮยองทำดูท่าเจ้าหญิงจะพยายามเรียนรู้เรื่องนี้เต็มที จุนฮยองชักไม่แน่ใจอะไรบางอย่างเสียแล้ว แต่ก็หยุดเรื่องนี้ไม่ได้
...ไม่ให้หลงคงไม่ได้ คนอะไรโคตรๆๆๆๆๆน่ารัก
“อืม” โยซอบลืมตาขึ้นมาช้าๆเมื่อจมูกโด่งสวยได้รูปของจุนฮยองแตะที่ข้างแก้ม ก่อนจะเปลี่ยนเป็นริมฝีปากที่สร้างขบเม้นจนเกิดรอยบนคอขาวไปสามสี่รอยตามอารมณ์
“ไม่เสียใจนะครับ หากมันเกินเลย” แม้สติจะหายไปเกือบครึ่งแต่จุนฮยองก็ยังคงพูดในสิ่งที่ฟังดูขัดอารมณ์ของร่างเล็กไม่น้อย
“พูดมาก..อะ อืม...ทำต่อเลย” พูดเสร็จก็ขยับร่างกายเสียดสีจนจุนน้อยพองรับสัมผัสสร้างรอยยิ้มให้คนเอาแต่ใจได้เป็นอย่างดี ร่างเล็กแทบจะไม่คิดอะไรให้วุ่นวายหากต้องการสิ่งไหนสิ่งนั้นเขาต้องได้ เขาจะไม่รีรอเด็ดขาด
จุนฮยองที่ลงเล่นตรงซอกคอหอมพึมพำบางสิ่งที่ทำเอาโยซอบหน้าแดงและยิ้มออกมาพร้อมๆกัน แม้ใครจะชมแต่เขากลับไม่เขินแต่พอคนๆนี้ชม เขารู้สึกเหมือนตัวเองจะลอยเป็นลูกโปร่งขึ้นฟ้าให้รู้แล้วรู้รอด เสียงครางหวานประสานกับเสียงครางทุ้มน่าฟัง ทั้งสองนัวเนียจนทุกอย่างแทบจะเรียกได้ว่าไม่มีส่วนไหนไม่สัมผัส ทุกส่วนตามร่างกายทั้งคู่ต้องผลัดเปลี่ยนกันสัมผัสแบบไม่น้อยหน้ากัน
มือเล็กด้อยประสบการณ์กำลังพยายามเต็มที่กับการเลียนแบบมือหนา แม้ว่าจะถูกทำให้เคลิ้มจนแทบมือไม้อ่อนลงไปกองบนตักอีกฝ่าย ไม่รู้เลยว่าคนที่เฉิ่มจนไม่มีสาวสนใจอย่างจุนฮยองจะเก่งจนทำเอาสั่นไปทั้งตัวอย่างนี้
“อืม...อา” เมื่ออารมณ์ถูกปลุกขึ้นเรื่อยๆ อะไรที่สามารถทำอีกคนมีความสุข ไม่ทรมานอีกต่อไปจุนฮยองพร้อมที่จะทำให้ แม้ว่ามันดูเหมือนทรมานตัวเองไปด้วยเพราะยิ่งสัมผัสเขายิ่งตื่นตัวแทบจะกลืนอีกฝ่ายลงท้องหากทำได้ แต่เขายังไม่อยากทำให้เจ้าหญิงแปดเปื้อนไปมากกว่า หากมันจะเกิดเขาอยากให้เกิดจากความเต็มใจไม่ใช่อาศัยตัวยาที่กำลังเล่นงานคนทั้งคู่แทบสิ้นสติ สำนึกที่ควรมี
แต่สิ่งที่รับรู้ตอนนี้มีเพียงรสหวาน ความซาบซ่าน วาบหวิวและความรู้สึกเหมือนกับมัวเมาอย่างที่ทั้งคู่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันเร่าร้อน เปี่ยมด้วยเสน่ห์ยากต้านทาน เต็มไปด้วยความผิดแต่เพราะความท้าทายทำให้คนทั้งคู่ไม่รีรอที่จะถลำลงไปให้ลึกกว่านี้ เพื่อที่จะรับรู้ถึงทุกอย่างทั้งหมดโดยไม่เกรงกลัว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะกระจกด้านคนขับทำให้จุนฮยองที่กำลังแย่งลมหายใจจากโยซอบหันไปมองอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเคาะร่างสูงแทบจะดีใจที่รถติดฟิล์มดำ เพราะไม่อย่างนั้นทางเขาและคนบนตักมีหวังได้มานั่งฟังตำรวจจราจรบ่นอีกชั่วโมงแน่น
“รอก่อนนะครับ” จุนฮยองจูบปากบวมเจ่ออีกครั้ง แม้จะขัดใจแต่โยซอบก็ยินยอมไปนั่งที่ตัวเองมองร่างสูงที่กดกระจกรถให้ลงช้าๆ เผยให้เห็นตำรวจในเครื่องแบบที่ส่งยิ้มมาให้ ไม่รู้ยิ้มเพราะเห็นหรือยิ้มตามมารยาทกันแน่
“ว่าไงครับ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า” จุนฮยองที่ถูกเจ้าตัวเล็กถอดแว่นตั้งแต่ขึ้นคร่อมตักถามคุณตำรวจตรงหน้า มือหนายกแว่นขึ้นสวมอีกครั้ง ส่วนอีกข้างก็จับมือเล็กที่ร้อนเป็นไฟนอนเอียงซบตรงไหล่ เหมือนแมวรอเจ้าของมาคลอเคลียไม่ยอมห่างไปไหน เสียงลมหายใจถี่ปลุกอารมณ์ดิบในตัวร่างสูงได้เป็นอย่างดี
“คือรถของคุณจอดขว้างทางเดินรถนะครับ เลยอยากช่วยให้คุณกรุณาเคลื่อนรถไปอีก 50 เมตร” ตำรวจหนุ่มย่อตัวมาพูด ปากพูดกับจุนฮยองเจ้าของรถแต่สายตาจ้องมองร่างเล็กที่นั่งข้างๆ ไม่บอกก็รู้ว่าคิดอะไรอยู่
“ครับ” จุนฮยองกดเลื่อนปิดกระจกแทบจะทันทีเมื่อเห็นสายตาอีกฝ่าย เจ้าของรถคันหรูที่มีเพียงไม่กี่คันในเกาหลีขับออกไปอย่างรวดเร็วติดจรวด ไม่มีติดขัดให้เสียยี่ห้อ
...แม้จะเป็นยาจกในสายตาทุกคน แต่ฐานะของจุนฮยองใช่จะยาจกตาม แค่ไม่ใช่คนขี้อวดเฉยๆเรื่องนี้ยังโยซอบก็รู้แต่ก็ชอบว่าจุนฮยองเป็นยาจกเสมอเป็นยาจกเพราะแว่นตาหนาเพียงอันเดียว
ใช้เวลาไม่นานในการขับรถมายังเป้าหมายแรกที่ตั้งไว้ จุนฮยองจอดรถอย่างนิ่มนวลแม้ว่าในตอนแรกเขาจะเหยียบคันเร่งมิดแค่ไหน บ้านหลังโตที่จุนฮยองมาแทบทุกอาทิตย์เด่นอยู่ตรงหน้า ครอบครัวของโยซอบเป็นครอบครัวเล็กๆ ฐานะปานกลาง สมาชิกในบ้านเขารู้จักดีและทุกคนต่างก็รักเจ้าตัวเล็ก ให้ความสำคัญเสมอ
“โยครับถึงแล้วครับ” แม้อยากจะสานต่อให้มันจบลงแต่จุนฮยองก็ยังคุมสติและอารมณ์ของตัวเองได้ ตาคมมองร่างเล็กที่นอนระทวยหมดเรี่ยวแรงตรงหน้า ตากลมโตปิดสนิทเสียงหายใจแผ่วเบาแต่ถี่เร็ว เหงื่อผุดขึ้นมาตามไรผม มือเล็กยังคงจับมือเขาแน่นไม่ยอมปล่อย
“เข้าไปด้วยกัน” โยซอบลืมตาขึ้นมาพูด พลางพลิกตัวขึ้นคร่อมคนตัวโตไว้อีกครั้ง แม้จะไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาแต่คนตัวเล็กก็ไม่เดียงสาจนไม่รู้ว่าคืนนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น แม้คนในวงแขนจะไม่เคยเข้าไปอยู่ในกลุ่มเจ้าชายที่ถูกหมายตาแต่อย่างน้อยจุนฮยองก็ดีกว่าใครที่เขารู้จัก หากมันจะห้ามไม่อยู่ก็ปล่อยมันไป เขาทนไม่ไหวแล้ว
“แต่...” จุนฮยองมองคนน่ารักที่ทอดมองเขาอย่างออดอ้อน เหมือนแมวที่ต้องการให้เจ้านายมาคลอเคลียให้หายคิดถึง ร่างสูงหลบตาข่มอารมณ์ที่ถูกปลุกขึ้นอีกครั้งเมื่อริมฝีปากอิ่มนุ่มซุกไซ้กับซอกคอหอมกลิ่นตัวปนกลิ่นเหล้าของเขา กดฝากรอยรักไว้อย่างลุ่มหลง ก่อนจะไล่ลงต่ำดูดเนื้อตรงซอกคอและไหปลาร้าอย่างเมามัน
“นะ...แว่นนะ เข้าไปข้างในด้วยกันนะ” จุนฮยองแทบจะลืมทุกอย่างเมื่อเจอเสียงอ้อนนี้ คำพูดคล้ายกับขอความเห็นแต่การกระนั้นไม่มีทีท่าจะหยุดเพื่อให้เขาปฏิเสธ ถึงจะห้ามเพียงใดคนตรงหน้าก็คงไม่หยุด คนตัวเล็กมักมีวิธีที่ทำให้เขาใจอ่อนไม่กล้าขัดใจเสมอ ดังนั้นจุนฮยองขอเสี่ยงทุกอย่างในคืนนี้
“เป็นไงเป็นกัน” จุนฮยองที่ปล่อยให้ยังโยซอบรุมเร้าจนกุ่ไม่กลับพูดกับตัวเองเสียงดัง ทำให้คนตัวเล็กที่ทรมานใจจะขาดยกยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะร้องเสียงตกใจเมื่อโดนเด็กแว่นจอมเฉิ่มในสายตาทุกๆคนประกอบปากจูบจนจะละลายลงตรงนั้น
...คนอะไรจูบเก่งเป็นบ้า
จุนฮยองใช้ความพยายามในการอุ้มเจ้าตัวเล็กเจ้าหญิงของใครหลายๆคนเข้าบ้านในขณะทีทั้งคู่กำลังหลงเข้าไปในจูบของกันและกัน ความละมุมละไมที่ได้รับทำให้หัวใจของโยซอบเต้นรัวเร็ว ร่างกายอ่อนระทวยตอบรับบางสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ภายใน มันวาบหวานเสียวซ่าน หวานและร้อนแรง รอคอยและคาดหวัง
ความรู้สึกหวาบหวิววิ่งพล่านเข้าสู่หัวใจคนทั้งคู่ โยซอบเรียกร้องอย่างเอาแต่ใจเหมือนกับจุนฮยองที่เรียกร้องความหวานไม่ต่างกัน
“อะ...อืม” โบซอบเผยเรียวปากตอบรับลิ้นอุ่นที่สอดเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างบ้าคลั่ง ความอบอุ่นซาบซ่านเคลื่อนไหวในร่างกายที่จุนฮยองเอ่ยชมแล้วเอ่ยชมอีกว่ามันหอมแค่ไหน จังหวะเรียวลิ้นที่พลิ้วไหวเย้าหยอกซึ่งกันและกัน ทั้งเชื่องช้าอ่อนหวาน สลับกับหนักหน่วง เร่าร้อน เรียกร้องและโหยหา
“โยครับ” เจ้าชื่อสยิวกายด้วยความเสียวซ่านที่แล่นปราด เสียงกระเส่าของคนตัวโตดังขึ้นอีกครั้งเมื่อลิ้นอุ่นละห่างเพื่อกระซิบบอก ก่อนจะสอดมันเข้าไปในปากช่างจ้ออย่างคนไม่รู้จักอิ่ม ชิมความหอมหวานอย่างกระหาย
บทเพลงแห่งนิริมฝีปากยังบรรเลงในจังหวะพลิ้วไหวอ่อนหวาน เพื่อถ่ายทอดอารมณ์และความต้องการที่มีต่อกันและกัน จุนฮยองอุ้มเจ้าหญิงที่เกี่ยวขารอบเอวตรงเข้าบ้านที่มืดจนมองไม่เห็นอะไร มือหนาและเรียวแขนแกร่งช้อนตัวลูกหัวแก้วหัวแหวนของบ้านอย่างปกป้องก่อนที่ทั้งคู่จะอยู่ในห้องนั่งเล่นใจกลางบ้าน
จุนฮยองปล่อยร่างคนเอาแต่ในให้เท้าแตะถึงพื้นในขณะที่ริมฝีปากยังคงนัวเนีย เค้าคลึงกันไม่ห่างราวกับว่าหากห่างกันเพียงเสี้ยวนาที สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นนี้เป็นเพียงฝันในคืนหนึ่งเท่านั้น
“อะ อา....” มือหนาลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของคนตัวเล็กเพื่อเข้าจังหวะบทเพลงที่กำลังบรรเลง เสื้อผ้าที่สวมอยู่เป็นอุปสรรคที่คนตัวเล็กอยากกระชากออกให้หมด ทั้งตัวเองและคนตัวโตที่ยังสวมแว่นตรงหน้า
โยซอบเงยหน้าขึ้นเมื่อริมฝีปากร้อนพรมจูบตามซอกคอ ความร้อนวิ่งไปทั่วร่างทันทีเมื่อนิ้วเรียวสวยคลึงกับยอดอก มันวาบหวิบจนโยซอบอดที่จะเปล่งเสียงหวานออกมาไม่ได้ ความเสียวซ่านนั้นทำให้มือเล็กจับมือหนาที่กำลังลูบไล้เนื้อตัวข้างในเสื้อ จุนฮยองชะงักไปชั่วคราวเหมือนคนได้สติ ร่างสูงเงยหน้าขึ้นจากซอกคอสบตาอย่างค้นคว้าหากแต่เว้าวอนอยู่ในที โยซอบรู้ความหมายนั้น หากตอนนี้เขาปฏิเสธออกไปก็เหมือนเขาปฏิเสธอารมณ์ดิบของตัวเองที่ลุกโชนเกินดับ เพราะตอนนี้สิ่งที่เขาโหยหาคือสัมผัสจากคนตรงหน้า ไม่กลัวหรือหวงอย่างที่เคยมา อยากให้ไอ้แว่นปรนเปรอความวาบซ่านนี้ต่อไป
มือเล็กที่จับกุมมือหนาเอาไว้ค่อยๆละห่างออกมา ก่อนจะเอื้อมไปโน้มลำคอของอีกฝ่ายมาจูบ บอกเป็นนัยว่าพร้อมแล้วที่จะให้คนๆนี้นำทาง ไม่ว่าจะก้าวพาไปยังแห่งหนใดก็ตาม
ชั่วพริบตาก็เหมือนโลกโคลงเคลงเมื่อร่างเล็กถูกอุ้มขึ้นแนบอกแกร่งที่ซ่อนรูปของจุนฮยองอีกครั้ง โยซอบรีบสอดแขนรอบคออีกฝ่าย ครู่ต่อมาแผ่นหลังเล็กก็สัมผัสที่นอนในห้องตัวเองซึ่งเรื่องนี้จุนฮยองรู้ดีเพราะมาบ่อย เข้ามาบ่อย เพียงไม่นานเสื้อผ้าที่ว่าเป็นอุปสรรคก็ถูกถอดทิ้ง มือหนามือเล็กช่วยกันถอดแทบไม่ทัน สุดท้ายเหลือเพียงเนื้อที่แนบอยู่กับเนื้อ
จุนฮยองมองคนที่เปลือยเปล่าตรงหน้าอย่างหลงใหล ผิวขาวที่ไม่เคยโดนแดดนานๆมันทำให้เข้าคลั่งจนแทบจะกินอีกฝ่ายแบบไม่ต้องรออะไร แต่เป็นเพราะอีกฝ่ายคือหัวใจเลยทำให้สติที่แทบลงไปกองกับพื้นถูกฉุดขึ้นมาอีกครั้ง แต่จะให้หยุดการกระทำนี้เขาคงทำไม่ได้ มันทั้งขัดใจเจ้าของห้องและขัดใจเขาอย่างรุนแรง
...จากนี้คงได้แต่ยอมรับชะตากรรมเท่านั้น แต่ก็คุ้มกับเลือดที่อาจต้องเสียหากอีกฝ่ายตื่นขึ้นมาแล้วนึกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
“แว่น” เสียงหวานที่ตาเหยิ้มตรงหน้าทำให้จุนฮยองที่จ้องมองอีกฝ่ายยกยิ้ม มือเล็กที่ลูบอยู่ช่วงคอจัดการถอดแว่นที่หนาผิดปกติออก แล้วโยนไปลงจากเตียงยังไม่ใยดี ตากลมโตเว้าวอนจนจะกลายเป็นยั่ว ฟันเล็กกัดที่ริมฝีปาก จนจุนฮยองอยากถามว่าไปเอาท่านี้มาจากไหน อย่าไปทำให้ใครดูเดียวจะเสียตัวเหมือนครั้งนี้
“รักนะครับ” จุนฮยองกระซิบข้างหูนิ่ม ก่อนจะดันอีกฝ่ายที่นั่งตาเหยิ้มบอกถึงความต้องการลงนอนเตียงโดนมีเขาขึ้นไปคร่อมเพื่อไปให้เสียเวลา
“อะ อืม” โยซอบแอ่นอกขึ้นอย่างกระสันเมื่อริมฝีปากร้อนๆเริ่มทำหน้าที่ คนตัวเล็กบิดลำตัวไปมาเมื่อความเสียวซ่านวิ่งพล่านอยู่ในร่าง มือที่ว่างเปล่าของตัวเองก็เริ่มคว้าหาที่เกาะ ก่อนจะสอดเข้ากับเส้นผมของจุนฮยองที่ตอนนี้กำลังไซ้ไปตามคอ มือร้อนหยอกล้อกับยอดอก ริมฝีปากอุ่นไล่ลงต่ำเรื่อยๆ พร้อมกับมือที่โลมไปทุกอณูของร่างกายก่อนจะหยุดแตะที่ส่วนกลางลำตัว ไล่สัมผัสวาบหวิวไปตามขาอ่อน ลูบเข้าไปในส่วนแยกของแก้มก้นก่อนจะวกขึ้นมาที่ส่วนอ่อนไหว
“อ๊ะ....” เสียงหวานหลุดออกมาอย่างสุดทน ทั้งริมฝีปากที่ปลุกอารมณ์ในส่วนบน มือที่ลูบขึ้นลงสัมผัสความแข็งขึงในส่วนล่าง สมองที่มีรอยหยักน่ารักๆเริ่มขาวโพลนขึ้นทุกขณะ ยิ่งเมื่อริมฝีปากอิ่มสีสดไล่ลงต่ำลงจนครอบครองส่วนที่ไวต่อความรู้สึก โลกของเจ้าหญิงก็ยิ่งหมุนติ้ว สติสัมปชัญญะหลุดลอย
...ถามว่าตอนนี้เขินไหม คงต้องตอบว่า เขินโคตร แต่ทำไงได้ก็คนมันต้องการ
จุนฮยองที่โยซอบรู้จักไม่เป็นแบบนี้ คนตรงหน้าดูชำนาญ เอาแต่ใจ ปรนเปรอ ด้วยปากคู่นั้น ลิ้น มือ ต่างละเลงไปบนแก่นเนื้อ หยอกเย้าปลุกอารมณ์จนแตกกระจาย
“อะ...ไม่...ไหวแล้ว” เหมือนดั่งคลื่นลูกใหญ่ในตัวร่างเล็กกำลังทะยานขึ้นสูง อยากพยายามพยุงตัวเองเพื่อมองหน้าอีกฝ่ายแต่จุนฮยองกลับยิ่งเร่งจังหวะดูดจูบขึ้นลงให้เร็วขึ้น จนไม่เป็นอันต้องทำอะไร ปล่อยให้อีกฝ่ายทำทุกอย่างตามใจปรารถนาก่อนที่น้ำสีขุ่นขาวจะถูกคนตัวโตกลืนกินอย่างไม่นึกรังเกียจจนหมด
“น่ารัก” จุนฮยองจูบขมับคนน่ารักที่เหนื่อยหอบ ตากลมหลับพริ้ม ปากอิ่มบวมเจ่อน่ามองกว่าครั้งไหนๆ มือเล็กยังคงจับที่ข้อมือหนาไม่ปล่อย ร่างกายทั้งคู่ยังเสียดสีตามเสียงหายใจของคนตัวเล็ก ยิ่งมองยิ่งหลงใหลจนอดไม่ไหวต้องเข้าไปจุมพิตอีกครั้ง ซึ่งโยซอบเต็มใจปล่อยให้ลิ้นหนาเข้ามาหาความหวานดั่งน้ำผึ้งเดือนห้าตามที่ต้องการ
“อืม” โยซอบที่โดนอีกฝ่ายจูบครางเสียงหวานออกมา มือเล็กไล่จับมือหนาที่ลูบไปทั่วแผ่นอก เอวเล็ก ขาอ่อนและจุดอ่อนไหวจนมันตื่นตัวอีกครั้ง คราวนี้คงไม่จบเพียงแค่ใครคนไหนคนหนึ่งเสร็จแน่
“...” จุนฮยองละห่างจากใบหน้าหวานที่เชิญชวน แทรกกายเข้าไปอยู่ระหว่างขาเรียวเล็ก ซึ่งโยซอบก็เปิดรับอย่างยินยอม ตากลมโตมีแว่วรอคอย คาดหวังจนจุนฮยองแทบจะเอาทุกประสบการณ์ที่ผ่านมาเพื่อปรนเปรอคนตรงหน้า มือหนาลูบจากยอดอกไล่ลงมาที่เอวเล็กน่ารัก สะโพกมน แก้มก้นก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปเปิดทางที่คับแน่นของคนตรงหน้า โยซอบครางออกมาอย่างอึดอัดแต่ก็ปล่อยจุนฮยองทำต่อไป ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเพราะฤทธิ์ของยาหรือเพราะความต้องการส่วนลึกกันแน่
“...เจ็บ” โยซอบส่ายหน้าไปมากับหมอน ร่างกายเกร็งอัตโนมัติ ก่อนจะหันหน้าไปรับจูบเร่าร้อนที่อีกฝ่ายบรรจงมอบให้ เรียวแขนคล้องที่คอสวยได้รูปเพื่อเป็นหลักยืดยามที่อารมณ์มันพุดขึ้นสูงเมื่อความเจ็บแทนที่ด้วยความรู้สึกบางอย่าง
เมื่อเห็นว่าร่างกายของอีกฝ่ายเริ่มผ่อนคลายยอมรับสิ่งแปลกปลอมเข้าไปทำให้จุนฮยองที่ทนรอมานานไม่รอช้าปล่อยเวลาให้ผ่านไปอย่างเสียเปล่าอีก
“เจ็บหน่อยนะคนดี” จุนฮยองจูบที่ขมับของคนข้างใต้ จับแก่นกายที่ปวดหนึบด้วยความทรมานก่อนจะแทรกตัวผ่านความคับแน่นเข้าไปอีกครั้ง และครั้งนี้ดูท่าจะสร้างความเจ็บให้คนตัวเล็กมากกว่าเดิม ร่างสูงก้มลงไปจูบอย่างปลอบโยน
“เจ็บ...” โยซอบกอดคนตัวโตแน่นยามที่ทุกอย่างของจุนฮยองเข้ามาในตัวจนหมดสิ้น ร่างเล็กเกร็งรับจนจุนฮยองต้องทำให้เจ้าหญิงผ่อนคลายแล้วลืมเจ็บ ซึ่งไม่ยากอะไรเลยเพราะเจ้าตัวเล็กให้ความร่วมมือเต็มที่
“อา...โย ครับ” จุนฮยองเริ่มครางเสียงต่ำอีกครั้งเมื่อร่างเล็กเป็นฝ่ายทนต่อไปไม่ไหว โยซอบขยับตัวช้าๆหลังจากที่ทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง แม้ยังเจ็บแต่ก็ต้านทานบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นไม่ไหว
“แว่น อืม...อะ...อืมมมมมม” หากใครเห็นโยซอบตอนนี้มีอันต้องตบะแตกแล้วแตกอีก คนอะไรทั้งน่ารัก ทั้งเซ็กซี่แบบสุดๆ นัยน์ตาหวานเหยิ้มเต็มไปด้วยไฟเสน่หา เชิดหน้ารับความสุขที่เพิ่งเคยเจอ
จุนฮยองขยับเอวเชื่องช้าพร้อมกับจับใบหน้าเนียนมารับจูบที่เขาเฝ้าทะนุถนอม มือหนาปรนเปรอส่วนล่างมอบความเสียวซ่านและมีอารมณ์ ไม่นานเสียงของคนข้างใต้ก็เปลี่ยนเป็นเสียงครวญครางอย่างกระเส่า สะโพกงอนงามแอ่นตามร่างหนาอย่างเสียดายเมื่อจุนฮยองขยับออกมาเกือบสุด แต่ทว่าวินาทีต่อมาก็ต้องร้องอย่างเสียวซ่านเมื่อถูกเติมเต็มเข้ามาในร่างอีกครั้ง
“อา...โอว์....” เสียงครางอย่างสุขสม จังหวะกระแทกจากร่างข้างบนเริ่มหนักขึ้นจนร่างบางโยกส่ายไปมา สองมือเล็กจับหัวไหล่หนาไว้แน่น จุนฮยองขยับเอวเข้าออกถี่ยิบ บางจังหวะก็เปลี่ยนเป็นกระแทกแบบเนินๆทว่าหนักแน่น
บทเพลงรักที่โยซอบเพิ่งพบเจอมันช่างเร่าร้อน รุนแรง เสียงเนื้อของทั้งสองกระทบกันประสานกับเสียงครวญครางของคนทั้งคู่ ถึงแม้ว่าแอร์ในห้องที่เจ้าของร่างเล็กเปิดทิ้งไว้จะเย็นฉ่ำแต่ร่างกายของคนตัวเล็กและเจ้าตัวโตกับเต็มไปด้วยเหงื่อ เสียงครางดังระงมประสานกันจนไม่รู้ว่าเสียงใครเป็นเสียงใครอารมณ์ของทั้งคู่พุ่งขึ้นสูงจนยากจะหยุดยั้ง ความร้อนแรงของอารมณ์รักยังต่อเนื่องราวกับว่าคนทั้งสองอยู่ท่ามกลางเปลวไฟที่แลบเลียฟ้า ยากที่จะมอดดับได้ง่าย
“...อืมมมมมม....อะ...อา...ซี๊ด...แว่...น”
“โย...อา...” เสียงเรียกชื่อของกันและกันอย่างซ่านเสียว เสียวเนื้อแนบเนื้อดังพร้อมๆกับสียงร้องครวญครางของคนทั้งคู่ เสียงหัวใจเต้นแรง เสียงกระซิบบอกรักจากร่างสูง นำพาอารมณ์โบยบินขึ้นสูงยิ่งกว่าเดิม ทำนองแห่งรักดำเนินต่อไปอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งร่างเล็กกระตุกปลดปล่อยทุกอย่างออกมาอีกครั้ง ร่างเล็กรับรู้ถึงความอุ่นที่แล่นผ่านอยู่ภายในและไหลออกมาตามปลีกขาสวยของตัวเอง เสียงหอบของคนทั้งคู่ดังขึ้นท่ามกล่างห้องที่เงียบ
“เหมือนฝันเลย” เสียงแหบทุ้มที่ฟังอย่างไงก็เร่าอารมณ์โยซอบอยู่ดีดังขึ้น ความรู้สึกนี้มันช่างอ่อนหวานปนเร่าร้อน การเป็นหนึ่งเดียวกับคนตรงหน้ามันช่างวิเศษยิ่งนัก ใบหน้าที่หล่อคมคายเอามากๆในตอนนี้ซบหน้าลงกับหน้าอกของโยซอบ ในขณะที่คนตัวเล็กช่างเอาแต่ใจ ปากร้ายเงียบหอบหายใจแรง หลับตาอย่างเหนื่อยอ่อน
“หากนายคิดว่านี้คือฝัน ฉันจะฆ่านาย” โยซอบปรือตาขึ้นมามอง ลมหายใจหอบถี่ ตากลมโตฉายแว่วอย่างที่พูด จนริมฝีปากของจุนฮยองแย้มยิ้มยามนึกถึงเวลานั้น
“ไม่ครับ ไม่นึก” จุนฮยองกระซิบบอกที่หูเล็ก กัดขบเม้นจนโยซอบดิ้นไปมาเพราะทนความจั๊กจี้ไม่ไหว ก่อนจะหันมาจูบรับขวัญคนน่ารักที่วันนี้ทำให้เด็กเรียนอย่างเขาสยบลงแทบเท้าอีกครั้ง ลิ้นหนาลิ้นเล็กตวัดเกาะเกี่ยวอย่างไม่รู้จักอิ่มอีกครั้ง มือเล็กเล่นซนจนเจ้าเด็กแว่นของเจ้าตัวเล็กทนไม่ไหว พลิกตัวจนโยซอบเปลี่ยนมานุ่งคร่อมตักแทน
“ทำไร” คนตัวเล็กถามอย่างตกใจ ตากลมโตจ้องมองอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้าแดงก่ำน่ารัก เซ็กซี่สุดๆ
“โยทำให้หน่อยสิครับ...นะครับ” ร่างหนาเอ่ยบอกเมื่อพลิกตัวลงนอน จัดแจงให้คนตัวเล็กหัดขับเป็นฝ่ายคุมเกม แม้ว่าจะอายหากแต่อีกฝ่ายเรียกร้องโยซอบที่เอาแต่ใจก็ค่อยๆกดร่างกายลงทับแก่นกายที่ตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้งของอีกฝ่ายด้วยใบหน้าแดงก่ำ ริมฝีปากเม้นเข้าหากันแน่น ขมวดคิ้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์สุดเสียวเมื่อหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับจุนฮยอง
“อืม...โย ครับ”
“อา...แว่น...มะ...มัน...ลึก...อืมมมมมม” โยซอบคราง มือยันอกแน่นของคนตรงหน้าเป็นเชิงบอกให้รอก่อนอย่าเพิ่งขยับ จุนฮยองลูบเรือนกายของร่างเล็กอย่างอ่อนโยนและปลอบประโลมด้วยความเข้าใจ พร้อมใช้มือช่วยเจ้าตัวเล็ก กอบกุมแก่นเนื้อเพิ่มความกระสันให้อีกฝ่าย มืออีกข้างช่วยประคองให้โยซอบยกบั้นท้ายขึ้นลงช้าๆ เมื่อเห็นคนที่ตัวเองตกหลุมรักพร้อมจุนฮยองก็เพิ่มจังหวะให้เร็วขึ้นจนร่างเล็กเรียนรู้ที่จะควบคุมเกมเอง
“อะ...อา...โย ครับ”
“อืม...อะ...อา...แว่น” สองเสียงประสานเป็นหนึ่งเดียวไปพร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นเร็วรัวจนแยกไม่ออกว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร เสียงเนื้อกระทบเนื้อสอดแทรกกับเสียงที่นอนเมื่อร่างกายทั้งคู่ขยับแรงเร็วตอบรับกันและกัน กลมกลืนกับเพลงรักจังหวะร้อนแรงและเชื่อเถอะว่าบทเพลงรักที่เกิดแบบไม่ตั้งใจนี้ยังอีกนานกว่าจะมอดดับลง
“อะ...ไม่...ไหวแล้ว” เมื่อท่วงทำนองที่บรรเลงอยู่ใกล้จะนำคนน่ารักให้ถึงฝั่งฝัน จุนฮยองกอดเอวโยซอบไว้แน่นก่อนจะพลิกตัวลงให้ร่างเล็กอยู่เบื้องล่างโดยที่ร่างกายของทั้งสองไม่แยกจากกัน จากนั้นจุนฮยองก็เป็นฝ่ายจัดการส่งร่างเล็กให้ถึงฝั่งด้วยตัวเอง ร่างสูงโหมกระหน่ำอย่างหนักหน่วงพร้อมกับที่ปรนเปรอให้เจ้าหญิงไม่หยุด นำพาให้ร่างกายทั้งสองเกร็งก่อนจะกระตุกพร้อมๆกัน
เมื่อท่อนฮุกที่ร้อนแรงมาถึง จังหวะกายขยับจึงเร็วและแรงไปตามทำนองของบทเพลงรัก ก่อนจะนำทั้งคู่ก้าวผ่านสิ่งที่สวยงามด้วยกันอีกครั้ง ร่างกายที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของทั้งคู่ซบกอดกันอย่างอ่อนแรง ก่อนร่างแกร่งจะจูบหน้าผากคนน่ารัก
“โยครับ” จุนฮยองเรียกคนที่เหมือนฝันเสียงหวาน ยอมรับกับตัวเองว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เพราะฤทธิ์ยา แต่เป็นเพราะหัวใจเขาที่ต้องการ
“อืม...เรียกซอบสิ” โยซอบที่เหนื่อยเกินกว่าจะขยับตัวลืมตาพูดกับอีกฝ่าย ยาที่โดนเข้าไปแทบหมดฤทธิ์เมื่อเจอบทรักแบบนี้ของเด็กแว่นจอมเฉิ่มในสายตาใคร ใบหน้าหวานแดงก่ำจากกิจกรรมเพลงรักที่เพิ่งจบไปและเขาชื่อว่ามันคงเกิดขึ้นอีกหลายๆครั้งในค่ำคืนที่แสนยาวนานนี้
...ดีนะพรุ่งนี้เป็นวันหยุด ไม่อย่างนั้นคงเหนื่อยเกินกว่าจะออกแรงไปเรียนแน่ๆ
“ครับ ซอบ” จุนฮยองที่เป็นเสือยิ้มยากยิ้มออกมา ซึ่งยิ้มครั้งนี้แทบทำให้โยซอบละลายหายไปกับที่นอน ก็อย่างที่บอกจุนฮยองดูดีโคตรเวลาถอดแว่น ยิ่งตอนนี้ยิ่งหล่อ ยิ่งเซ็กซี่โดนใจโยซอบโคตรๆ แต่ต้องเก็บเงียบเดียวได้ใจ เกิดมาใช่กับเขาบ่อยๆมีหวังเปลืองตัวทุกวันแน่
“แว่น” โยซอบที่ขยับตัวไปมาอย่างอึดอัด ใบหน้าแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆเมื่อรับรู้บางสิ่งบางอย่างที่ตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้งแถมร่างหนายังแกล้งขยับให้มันเสียดสีมากยิ่งขึ้น อีกท่าแบบนี้จะไม่ให้รู้สึกมันก็กระไรอยู่ พอเคยๆกันมาสองสามครั้งแล้วเรื่องปลุกอารมณ์มันเลยดูง่ายไปทันตา
“อะไรครับ” จุนฮยองที่เปลี่ยนมาเป็นนั่งถามหน้าตาเจ้าเล่ห์ ชวนขนลุก มือหนารั้งเอวเล็กขึ้นจนร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยจูบของโยซอบขึ้นมานั่งคร่อมตักกว้างอีกครั้ง เรียวแขนเล็กคล้องคอคนตรงหน้าขาทั้งสองก็โอบเอวสอบของอีกฝ่ายไว้ส่งสายตาค้อนๆให้ เพิ่งค่อยเจอนิสัยแบบนี้ของจุนฮยอง ยอมรับเลยว่าไปไม่ถูก
“อะ..อืมมม” เจอแบบนี้เลยต้องสยบลงแบบนี้ คืนนี้คงต้องเหนื่อยอีกนาน
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
