our love

          

          “ยอม”

          นัยน์ตาที่ดื้อรั้นของโยซอบไหวระริกก่อนจะหลับพริ้มลง ริมฝีปากเผยอรับตอบสนองจุมพิตจากร่างสูงอย่างเต็มใจ เรียวลิ้นที่สอดเข้าไปในอุ้งปากถูกหยอกล้อด้วยลิ้นนุ่ม จูบพลิ้วหวานของทั้งคู่มอบให้แก่กันมันช่างหวานซึ้งละมุมละไม มือเล็กวางที่หน้าอกก่อนจะไล้เรื่อยๆขึ้นไปบนไหล่กว้าง โอบรอบคอสอดนิ้วเข้าไปในกลุ่มผมหนานุ่ม ในขณะที่มือหนารั้งให้อีกฝ่ายที่นั่งคร่อมตักแนบชิด อีกมือสอดเข้าใต้ศีรษะ ประคองท้ายทอยให้ร่างเล็กรับจูบที่เขามอบให้ได้ถนัด

 

          “อุ๊บ...อื้อ...อืม...” เสียงของทั้งสองที่เล็ดรอดออกมาในขณะลิ้นของจุนฮยองและโยซอบพันกันนัวเนีย ถึงแม้ว่าห้องจะมีที่กว้างให้จับจองแต่ถึงมันจะกว้างอย่างไงคนทั้งคู่ก็พอใจกับการนั่งเบียดเสียดสีให้อารมณ์ที่มีให้มันเตลิด จุนฮยองรั้งร่างเล็กที่นุ่มนิ่มส่งกลิ่นหอมอ่อนๆยั่วอารมณ์ให้เข้าใกล้มากยิ่งขึ้น มือลูบไปตามเนื้อหนังมังสาที่ตัวเองหึงหวงทุกลมหายใจเข้าออก เช่นเดียวกับที่โยซอบที่ตอบสนองจูบอย่างร้องแรง มือเล็กไล้ไปตามเส้นผมอย่างเผลอไผล

 

          “อื้ม...” เสียงหวานครางอย่างเสียวซ่าน จุนฮยองถอนริมฝีปากออกแล้วไซ้ไปตามซอกคอขาวที่ได้สัมผัสทุกครั้งที่ต้องการ สอดมือเข้าไปใต้เสื้อนอนตัวเก่ง บีบเค้นไปตามยอดอกอย่างหมั่นเขี้ยว มือซนของเจ้าตัวดีก็ลูบไล้ไปตามเนื้อตามตัวที่เปลือยเปล่าอย่างไม่ยอมเสียหน้า จนไปหยุดที่หน้าอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามสมชายอย่างที่จุนฮยองสอน

 

          คนเป็นอาจารย์ที่มีลูกศิษย์หัวไวยิ้มอย่างถูกใจกับสิ่งที่เจ้าตัวดีทำ ความรู้สึกอยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของร่างนี้ตลอดเวลาได้เพิ่มขึ้นสูง มันมาพร้อมกับความหวงแหน ความต้องการปกป้องดูแล ทำทุกอย่างให้คนตรงหน้ามีความสุขโดยมีเขาเคียงข้าง

 

          “จูบอีก” เสียงที่แสดงความเอาแต่ใจก่อนที่ริมปากของเจ้าแมวดื้อจะบดเบียดลงบนริมฝีปากอุ่นของจุนฮยองที่เงยหน้ารับตามคำขอ รุกไล้ตวัดคลอเคลียไม่ห่าง เหมือนจะชำนาญแต่ก็ยังไร้เดียงสา จากนั้นลิ้นร้อนของคนที่ยอมเป็นเบาะให้นั่งก็กลับเป็นฝ่ายรุกไล่และครอบครองร่างเล็กทั้งหมด อ้อมแขนแกร่งกอดรัด กดให้อีกคนแนบชิดเข้าหาจนอกเสียดสีสร้างความเสียวซ่าน กระสันมากกว่าเดิม

 

          “อืม...ยังโยซอบ” จุนฮยองครางแผ่ว ขณะที่ริมฝีปากเลื่อนไล้ไปที่ลำคออีกครั้ง กัดเบาๆแต่กลับสร้างรอยแดงให้เห็นอีกหลายวัน

 

          เจ้าของชื่อสยิวกายด้วยความเสียวซ่านที่แล่นแปรด ลืมไปแล้วว่าต้องการอะไรจากเรียวปากที่สร้างความกระสัน รัญจวนไม่หยุดนี้ ร่างเล็กไม่แม้จะสนว่าพี่ซึงอาจจะมองเห็นจากหน้าต่างห้องเขาที่ห่างจากห้องจุนฮยองเพียง 15 เซน แล้วเห็นน้องชายมาทำอะไรที่ยิ่งกว่าการนั่งบนตักคนที่ย้ำนักย้ำหนาว่าเพื่อนรักและคนข้างบ้าน

 

          โยซอบมัวเมาอยู่ในเพลิงพิศวาสที่จุนฮยองเป็นผู้ก่อ ร่างสูงจูบไซ้ซอกคอรู้ว่าจุดไหนว่าสัมผัสแล้วร่างเล็กจะลุกเป็นไฟ ครั้นขบเม้นเบาๆก็สามารถเรียกเสียงครางหวานดังจับใจ โยซอบสั่นสะท้านต้านอารมณ์วาบหวานไม่ไหวอีกต่อไป เจ้าตัวดีดิ้นเบาๆอยู่บนตัวอีกคน อ้อมแขนแกร่งกลับรัดแน่น กระซิบชื่อข้างหูจนต้องผ่อนแรงยอมทำตาม

 

          จุนฮยองขยับมือที่กอบกุมกอยก้มงามงอนแล้วบีบเบาๆเพื่อเจ้าตัวดีแนบชิดร่างกายเข้ามามากที่สุด โยซอบร้องครางก้มลงจูบที่ซอกคอเพื่อลดความเสียวซ่านที่ดูมากกว่าครั้งไหน แม้ไม่รุนแรงแต่สะท้านอารมณ์หวานสุดๆ

 

          จุนฮยองยิ้มอย่างพึงพอใจต่อปฏิกิริยาตอบสนองที่แสนเร่าร้อนของคนบนตัก

 

          “ซอบ...ดีมาก อย่างนั้นแหละ” จุนฮยองครางออกมาเมื่อร่างของโยซอบขยับเสียดสีกับร่างกายเขา

 

          “ฮยอง...” เสียงของโยซอบร้องเรียกหา เป็นเสียงที่หวานเสียจนเหมือนจะขาดใจ สร้างความรู้สึกที่ทำให้คนถูกเรียกแทบคลั่งจนอยากเข้าไปในตัวอีกฝ่าย มือหนาเลื่อนผ่านจุดอ่อนไหวกลางเรือนกายซ้ำๆผ่านเนื้อผ้าลื่นมือ

 

          โยซอบสะดุ้งเฮือกทำเหมือนจะหลีกหนีแต่มีหรือคนอย่างจุนฮยองจะยอม ร่างสูงรีบใช้แขนอีกข้างรัดคนตัวเล็กเอาไว้ เล้าโลมต่ออย่างไม่ยอมให้ขาดตอน จนเจ้าแมวดื้อที่ดิ้นไปมาครางเรียกชื่อร่างสูงถี่กระชั้นเพื่อร้องขอสิ่งที่จะให้หลุดไปจากความทรมานนี้

 

          เสียงเพลงที่ถูกเปิดไว้ดังคลอเบาๆแต่เร้าใจปลุกลากความหื่นกระหายให้ปะทุขึ้นมาจนสุดจะห้ามไหว จุนฮยองกดปากอุ่นลงปากอิ่มอีกฝ่ายอย่างเร่าร้อนเช่นเดียวกับที่โยซอบจูบตอบอย่างร้องแรง เมื่อไฟปรารถนามันลุกโชติช่วงมันก็ยากเกินจะดับลง คนทั้งคู่แทบจะกลืนกินกัน จุนฮยองจับชายเสื้อนอนของอีกฝ่าย จัดการถอดมันออกอย่างรวดเร็ว ร่างขาวเนียนปรากฏแก่สายตาอีกครั้ง ร่างสูงไม่รอช้าที่จะเข้าไปทักทายยอดอกที่เด่นอยู่ตรงหน้า

 

          ลิ้นร้อนตวัดดูดกลืนตุ่มไตทั้งสองทำให้โยซอบแอ่นอกรับ เสียงลมหายใจของคนทั้งสองหอบกระสั่น หัวใจเต้นแรงรัวเร็วไม่เป็นจังหวะ มือหนาบีบเค้นไปทั่ว

 

          “เด็กดีของฮยอง” เสียงกระซิบแผ่วเบาที่หูเล็ก จูบเบาๆจนโยซอบขนลุก จุนฮยองอ้อยอิ่งที่ใบหู เม้นริมฝีปากเบาๆที่ติ่งหู ในขณะที่มือลูบต่ำลงต่ำลงเรื่อยๆ

 

          “อะ...อืม” มือเล็กรีบก้มลงไปจับมือหนาที่ดูจะละเมินสิทธิ์ส่วนบุคคลมากไป ตากลมโตเลิกตาขึ้นช้าๆซึ่งมันดูหวานเสียจนจุนฮยองยอมตายคาอก มือหนาเลื่อยมาประคองหน้าตัวดีแทนจุมพิตด้วยความเสน่หาอีกครั้ง

 

          “นะครับคนดีของฮยอง ไม่ต้องกลัวนะ” เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมาช่างดูเซ็กซี่เสียจนโยซอบยิ้มหวาน น้ำเสียงที่แสดงความต้องการแบบไม่ปิดบังทำให้เลือดไปหล่อเลี้ยงที่หน้าขาวเนียนมากเกินไป ซึ่งจุนฮยองก็ชอบมองเสียด้วย ตาเยิ้มๆปากแดงหน้าแดง โอย...น่าหม่ำ

 

          “...” มือเล็กกุมมือหนาบีบกระชับแน่นขึ้นเมื่อมืออีกข้างของจุนฮยองแตะเข้าที่ส่วนกลางของลำตัว ไล่สัมผัสวาบหวิวไปตามขาอ่อน ลูบเข้าไปในส่วนแยกของแก้มก้นผ่านร่มผ้าก่อนจะวกขึ้นมาที่ส่วนอ่อนไหว ร่างเล็กสะดุ้งอย่างน่ารักเมื่อร่างสูงแตะเบาๆที่ปลายส่วนของแก่นเนื้อที่ตื่นตัวอย่างหยอกล้อ

 

          “อะ...อา” โยซอบครางแผ่วเบา ริมฝีปากอุ่นไล่ไปตามใบหน้าที่เชิดขึ้น ประทับตราเป็นเจ้าข้าวเจ้าของไว้ทุกอณูของผิวหน้า ดูดแรงๆที่ซอกคอ ก่อนจะเลื่อยริมฝีปากมาที่เนินอก จัดการเจ้ากางเกงให้พ้นทางซึ่งเจ้าของมันดูท่าไม่เต็มใจให้ถอดแต่มีหรือคนอย่างจุนฮยองจะจัดการมันไม่ได้ สุดท้ายโยซอบก็เปลือยเปล่าเผยทุกอย่างที่ทำให้ร่างสูงหลงใหล ใบหน้าแดงก่ำ ปากอิ่มกัดกันแน่นกลั้นความอายยามที่ตาคมกวาดมองทุกอย่างที่เป็นยังโยซอบ มือเล็กประทุร้ายเบาๆที่อกแกร่งเมื่อทนรับความเขินไม่ไหว

 

          จุนฮยองหัวเราะออกมากับความน่ารัก โยซอบที่ดูเหมือนจะยอมกับทุกอย่างที่ร่างสูงปรนเปรอ ร่างเล็กขยับใกล้ชิดมากยิ่งขึ้นรับรู้อาการตื่นตัวที่สะโพกมน แม้จะกลัวแต่ก็อยากลองว่ามันจะเป็นอย่างไง ทำไมใครต่อใครถึงอยากได้มันจากจุนฮยองนักหนา แต่ยังไม่ถึงครึ่งทางเจ้าตัวดีก็สำนึกได้ว่าต่อจากนี้จะไม่ให้ไอ้ห้อยไปทำเป็นนี้กับใครอีก เพราะเขาไม่อยากสู้รบตบมือกับใครเพิ่ม

 

          “อืม...อะ...อา” โยซอบซบหน้ากับไหล่กว้างที่เป็นหลักให้ยึดเมื่ออารมณ์ดิบถูกปลุกขึ้นแม้ไม่มีให้หยุด มือหนาที่ก่อนหน้านี้สร้างความปั่นป่วนให้กับหน้าอกกลับเลื่อนไปจับกุมประคับประคองแก่นกายที่ตื่นตัวของคนบนตักหนักหน่วง ลิ้นร้อนก้มลงเชยชมไหปลาร้า ชิมเนื้อนิ่มที่หอมหวานจนช่ำแล้วก้มลงไปลิ้มลองยอดอกที่แข็งเป็นไต ดูดแรงๆอยากให้มันบวมช้ำเพราะฝีมือเขาคนเดียว

 

          ร่างเล็กที่ตอนนี้ไม่รู้จะทำอย่างไงกับตัวเองดีได้แต่ให้อีกคนนำทาง แล้วตัวเองทำตามเมื่อร่างสูงสัมผัสตรงไหน โยซอบก็ไม่รอช้าที่จะสัมผัสตาม เพราะความไม่ประสีประสาทำให้ไม่รู้ว่าควรจะสัมผัสแบบไหนให้ไอ้ห้อยของเขามีความสุข แต่ไม่รู้เลยว่าเพราะความไร้เดียงสาและการสัมผัสแบบสะเปะสะปะมันจะฉุดอารมณ์ดิบให้ขึ้นสูงแค่ไหน

 

          “ฮยอง...อา” ร่างเล็กแอ่นตัวขึ้นสูง ลิ้นร้อนลากไล้จากคอระหงไปตามความยาวของลำคอ ยิ่งเสียงหวานดังครวญครางดังขึ้นเท่าไร มือหนาที่มอบความสุขให้อีกฝ่ายก็เร่งมือให้เร็วเท่านั้น รูดเข้าออกอย่างรวดเร็ว โยซอบขยับเอวขึ้นลงอย่างไม่รู้ตัว

 

          “อะ...อา...ฮะ...ยอง” ตัวเล็กกำลังไปถึงที่หมายในไม่ช้า ร่างสูงรู้ดีเพราะเขาต้องการให้เป็นอย่างนั้น นั้นคือสิ่งที่เขาปรารถนาในวันนี้

 

          จุนฮยองจุมพิตอีกฝ่ายในขณะที่โยซอบกำลังทำความรู้จักกับโลกที่ไม่คุ้นเคย เสียงหวานกรี๊ดร้องเบายามที่ทุกอย่างระเบิดออกมา เสียงหอบหายใจที่เป่ารดซึ่งกันและกันจึงไม่แปลกสำหรับคนที่ยังค้างติ่งจะเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข มือหนาเริ่มสำรวจประทับตราตีจองอีกครั้ง ซึ่งคนดื้อรั้นหมดแรงไม่คิดจะห้ามเพราะตอนนี้ทั้งเหนื่อยทั้งยอมรับแล้วว่าวันนี้อย่างไงก็ไม่รอด

 

          “เจ็บหน่อยนะ” จุนฮยองถอนจูบ สบตากลมโตที่ไหวระริก โยซอบเม้นปากพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะซุกหน้ากับไหล่กว้างที่ตัวเองทั้งกัดทั้งข่วนยามที่อารมณ์พุ่งขึ้นสูง มือหนาเลื่อนมือมาที่บั้นท้ายค่อยๆสอดนิ้วเข้าไป

 

          “อืม...” ร่างกายเล็กเกร็งโดยอัตโนมัติเมื่อสิ่งแปลกปลอมผ่านเข้าไป เด็กโยของไอ้ห้อยครางต่ำในคอ เหงื่อกาฬท่วมตัว หายใจหอบแรง

 

          “ไหวไม่ครับ พอแค่นี้ก่อนไหม” แม้จะอึดอัด ทรมานปวดหนึบตรงแก่นกายแค่ไหนแต่จุนฮยองก็ไม่อยากบังคับให้ร่างเล็กทำ แม้ตอนนี้โยซอบจะยอมไปแล้วเกือบเก้าสิบแต่เด็กโยกับส่ายหน้าพรางจูบอีกฝ่าย พร้อมยอมให้อีกคนนำทางต่อไป

 

          “อย่ามาร้องโวยวายทีหลังก็แล้วกัน” จุนฮยองยิ้ม แรงบีบรัดที่นิ้วทำให้ร่างกายปวดเขม็งมากกว่าเดิม อยากเข้าอยู่ในตัวร่างเล็กแทนนิ้วใจจะขาด

 

          จากจังหวะช้าๆเริ่มเร็วขึ้นเมื่อร่างกายของโยซอบเริ่มผ่อยคลายแล้วยอมรับ เคยชินมากขึ้น ร่างสูงรุ่มร้อนราวถูกแผดเผา นิ้วถูกเพิ่มเข้าไปทีละนิ้วเพื่อเบิกทางจนแน่ใจแล้วว่าอีกคนจะเจ็บไม่มากหากเขาเข้าไป

 

          จุนฮยองเอนพิงเตียงไปทั้งตัว รั้งอีกคนให้เข้าใกล้ มือหนาปลดเข็มขัดรูดซิปลงจับแก่นกายที่ร้อน โยซอบรับรู้มันได้ดีเพราะตอนนี้มันกำลังบดเบียดท้าทายให้เขากลืนกินไปเข้าไปในตัว เสียงหวานครางออกมาอยากสุดกลั้น รู้สึกทั้งตื่นเต้นและกลัวไปพร้อมๆกัน ร่างกายสั่นระริกวาบหวานอย่างรอคอย ก่อนเสียงทุ้มจะเอ่ยขอให้อีกคนทำตามที่ปรารถนา

 

          ใบหน้าหวานที่แดงก่ำส่ายไปมาราวกับไม่ขอยอมทำตามที่ขอ แต่ยิ่งปฏิเสธเท่าไรส่วนนั้นของร่างสูงก็ยิ่งเสียดสีช่องทางรักที่รอคอยให้เติมเต็ม มันทั้งสุขและทุกข์

 

          “มันจะช่วยให้ซอบไม่เจ็บมากนะครับ ทำเถอะนะคนดี” จุนฮยองปลอบกอดคนตรงหน้า อ้อนวอนขอจนอีกคนพยักหน้าตกลงเพราะทนต่อไปไม่ไหว ยิ่งมือหนาลูบไล้แก่นกายที่ตื่นจากการรุกไล่เท่าไรเขาก็ยิ่งทรมานมากเท่านั้น โยซอบอายที่ครั้งแรกของเขาต้องออนท็อป ร่างเล็กลังเลเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆยกตัวเองสูงขึ้น กลืนกินอีกฝ่ายช้าๆ ยอมรับว่าเจ็บกว่านิ้วเยอะ

          “อะ...อา...”

 

          “ซอบ...อา...” จุนฮยองครางเสียงต่ำ บดกรามกำมือแน่น เพียงแค่เข้าไปในตัวอีกฝ่ายเพียงส่วนหัว มันเสียวซ่านจนอยากกระชากให้อีกคนจมดิ่งไปกลับเขา

 

          “เจ็บ...” ใบหน้าที่เหยเกทำให้จุนฮยองอดสงสารไม่ได้ ร่างสูงรั้งใบหน้าหวานเข้ามาจูบปลอบโยนให้ลืมเจ็บ ลูบไล้กับตามเนื้อนุ่ม อีกมือก็ประครองจังหวะที่เด็กโยกดทับลงมา ปากอิ่มกัดกันแน่นทั้งเจ็บทั้งเสียวปนแปกันไปหมด

 

          “อย่างนั้นแหละเด็กดี” จุนฮยองเอ่ยชมอีกคนที่เคลื่อนตัวลงช้าๆ ก่อนที่คนทั้งสองจะเป็นหนึ่งเดียวกัน เสียงหอบหายใจดังขึ้น เสียงร้องอู้อี้ผ่านริมฝีปากที่แนบชิดเมื่อคนตัวโตเริ่มขยับเข้าออกอย่างช้าๆ ร่างกายของโยซอบมันร้อนและบีบแน่นเกินกว่าจะทนได้ จุนฮยองไม่ลืมที่จะปรนเปรอเจ้าโยน้อยไปด้วย ในขณะที่อีกข้างจับเอวบางบังคับให้มันขึ้นลงช้าๆเป็นจังหวะ

 

          “ฮยอง...อะ...อื้อ...อืมมมมมมมม” โยซอบลืมเจ็บและหายเกร็ง ใบหน้าหวานดูเซ็กซี่เป็นที่สุด นัยน์ตาหยาดเยิ้มเต็มไปด้วยไฟเสน่หา เด็กโยของห้อยครางเสียงสูงก่อนจะซบหน้าลงกับอกกว้าง มือหนาจับเอวทั้งสองข้างยกขึ้นยกลงพร้อมกับกระแทกเข้าไปในตัวของเจ้าตัวดีตามอารมณ์ที่ทะยามขึ้นสูง

 

          “อา...อย่างนั้นแหละ...อื้ม...ซอบ” เสียงร่างสูงขาดหายพร้อมๆกับที่จูบอีกฝ่าย บดเบียดขยี้ตวัดเรียวลิ้น อารมณ์ของทั้งคู่พุ่งขึ้นสูงจนยากจะหยุดยั้ง ความร้อนแรงของอารมณ์รักยังต่อเนื่องราวกับคนทั้งสองอยู่ท่ามกลางเปลวไฟเสน่หา ยากที่จะมอดดับ ลิ้นแลกลิ้นในขณะที่ร่างกายหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว

 

          “พี่จุนบิลค่าไฟอยู่ไหนอ่ะ” เสียงดงอุนที่มาก่อนตัวทำให้จุนฮยองที่กำลังเมคเลิฟกับเจ้าตัวเล็กถึงกับดึงผ้าห่มที่สถิตอยู่บนเตียงขึ้นมาห่อหุ้มร่างกายของเจ้าตัวดีและเขาไว้ พร้อมกับที่ประตูบานสีขาวจะถูกเปิดออกมาโดยมีร่างของน้องชายเดินเข้ามา

 

          จุนฮยองพยายามปรับสีหน้าให้เรียบเฉยที่สุด ต่างจากโยซอบที่แดงแล้วแดงอีกไปรู้จะปรับอย่างไงเพราะอายเหลือเกิน ถ้าไอ้ห้อยช้ากว่านี้มีหวังดงอุนเห็นหมดว่าพวกเขาทำอะไรกันอยู่

 

          “ทำอะไรกันนะ ไม่ร้อนหรือไงห่มผ้าถึงคอแบบนั้น” ดงอุนที่ถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้อง ร่างสูงที่พอๆกับพี่ชายมองทั้งคู่ที่นั่งกอดกันกลมบนพรมข้างเตียงอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่สงสัยหรือเอะใจอะไร

 

          “มาเอาอะไร” จุนฮยองที่บังคับเสียงให้เรียบเนียนที่สุดถามขึ้น อยากฆ่าน้องชายร่วมสายเลือดให้ตกตายตามศัตรูคู่อาฆาตเสียจริงๆ มาตอนไหนไม่มา มาตอนนี้ที่เขากำลัง...มันน่านักเชียว

 

          “มาเอาบิลค่าไฟ” ดงอุนเดินหาของที่ต้องการทั่วห้อง ก่อนที่จุนฮยองจะตะโกนให้น้องชายเปิดลิ้นชักข้างห้องซึ่งเขาเก็บไว้ตรงนั้น แม้บรรยากาศจะดูไม่รื่นรมเท่าไรแต่จุนฮยองยังแกล้งเจ้าตัวดีที่นั่งก้มหน้าก้มตาเหงื่อไหลโดยการรูดแก่นกายอีกฝ่ายที่ยังไม่สงบขึ้นลง มืออีกข้างก็จัดการบังคับเอวคนที่อ่อนประสบการณ์ขึ้นลงช้าๆ

 

          โยซอบยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงครางที่จะออกมา ร่างกายสั่นระริกเพราะความต้องการ ภาวนาให้ดงอุนไม่สังเกตเห็นแล้วรีบๆออกไปเสียที

 

          “พวกพี่นี้ก็แปลกเนอะ เตียงมีให้นั่งก็ไม่นั่งกลับมานั่งที่พื้นแถมร้อนแบบนี้แอร์ก็ไม่เปิด” ดงอุนมองพี่ชายทั้งคู่ที่นั่งเหงื่อไหลอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะทำตัวเป็นคนดีและมีประโยชน์สักครั้ง ดงอุนจัดการไปปิดหน้าต่างเปิดแอร์ให้ห้องเย็นช่ำ

 

          “เร่งเสียงเพลงให้ด้วยเอาดังๆ” จุนฮยองที่ขยับสวนกลับการขึ้นลงที่ตัวเองบังคับร่างบางทำยามที่น้องชายหันหลังให้ โยซอบตบหน้าหล่อเบาๆ ส่งสายตาไม่พอใจให้ รู้ทั้งรู้ว่ามีคนอยู่ยังจะทำแบบนี้อีก

 

          “ทำบ้าอะไร หยุดก่อนไม่ได้หรือไง” โยซอบกัดฟันพูด แม้อารมณ์จะสุดกลั้นแค่ไหนแต่ก็ไม่อยากให้ใครรู้ ร่างกายเกร็งปวดร้าวไปหมด

 

          “ตื่นเต้นดีออก” จุนฮยองยิ้มร้าย สวนกลับแรงๆจนโยซอบเผลอครางออกมา

 

“เป็นไรกันพี่โยหน้าแดงเหงื่อไหลเชียว อย่าบอกนะว่าเป็นไข้อีกนะ” ดงอุนที่หันมาแต่ไม่ทันได้เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น ถามอย่างสงสัยก่อนจะโดนพี่ชายไล่ออกจากห้อง          

 

          “ไปได้แล้ว ล็อคห้องให้ด้วย” ดงอุนพยักหน้าก่อนจะออกไปด้วยดีพร้อมกับสิ่งที่ต้องการ

 

          เมื่อไม่มีกางขวากคอจุนฮยองจัดการอุ้มเจ้าตัวดีขึ้นเตียงโดยไม่มีการถอดถอนใดๆทั้งนั้น โยซอบร้องเสียงหลงก่อนจะครวญครางแทบขาดใจเมื่อร่างสูงเติมเต็มถี่ยิบไม่แม้จะให้พัก มือเล็กขยุ้มกลุ่มผมตามอารมณ์ ก่อนทุกอย่างจะขาวโพลนไปหมด