หวานใจยัยตัวแสบ

ไม่เห็นจะเข้าใจหัวใจของเธอเลย

ทำไมถึงทำเป็นไม่สนใจฉันอย่างนั้นละ?

ผ่านไปอาทิตย์นึงแล้วที่ผมไม่ได้เจอเธอ...ช่วงนี้ผมกำลังยุ่งกับการฝึกซ้อมเบสบอลที่จะแข่งเดือนหน้าอยู่...อา นี่ก็เดือนกุมภาพันธ์แล้วสินะ

"หนาวชะมัด"

ผมกระชับผ้าพันคอสีน้ำเงินแล้วเดินฝ่าลมหนาวออกจากตึกเรียน...ถ้าวันนี้บังเอิญได้เจอคงดีสินะ

"ทำไมเธอโง่จังเนี่ย แค่นี้ก็ไม่เข้าใจหรอ"

นั่นมันซารุกับไรองไม่ใช่หรอ?แต่ว่าเธอมายืนเถียงอะไรตรงหน้าประตูมหาลัยเนี่ย?ผมลังเลอยู่ว่าจะเข้าไปทักหรือไม่ทักดี

"เฮ้!รุ่นพี่"

เพราะว่าซารุเรียกผมผมเลยเดินเข้าไปหาอย่างช่วยไม่ได้ ส่วนไรองเมื่อเห็นผมเธอก็หันหน้าหนีไปทางอื่น

"ว่าไง?"

"อาทิตย์หน้ามีสอบแคลคูลัสแต่ว่ายัยนี่ยังทำโจทย์ไม่ค่อยคล่องนะสิ"

"ซารุ!"

 "ช่วยไม่ได้นะ...งั้นเดี๊ยวฉันสอนให้เอง"

"อะเอ่อ..ไม่ต้องหรอก เกรงใจคะ"

"ยัยนี่บอกว่าโอเค งั้นฝากด้วยละรุ่นพี่"ซารุยิ้มหวาน"ขอบคุณเขาด้วยสิ"

"ขะขอบคุณคะ .///."

"ถึงฉันจะชอบเธอแต่ฉันก็ไม่ยอมใจอ่อนเรื่องการเรียนหรอกนะ"ผมกระซิบข้างหูเธอเบาๆ

และผมก็พาไรองกับซารุมาบ้านตอนแรกพ่อกับแม่ก็ตื่นเต้นกันใหญ่ที่ผมพาผู้หญิงมาบ้าน...พ่อกับแม่นึกว่าซารุเป็นผู้ชายด้วย ส่วนทั้งสองคนก็ตื่นเต้นที่บ้านผมเป็นร้านอาหาร

"เธอใช้สูตรผิด ลองทำใหม่สิ"

"อะอื้อ"

---ผ่านไปสองชั่วโมง---

"ถ้าตั้งใจจริงๆก็ทำได้ดีนี่"

"จริงหรอ"ไรองยิ้มอย่างดีใจ

เห็นพ่อกับแม่บอกว่าวันนี้จะไปงานแต่งของลูกสาวเพื่อนนี่ ป่านนี้คงไปแล้วละมั้ง...อา ทำไมบรรยากาศข้างนอกมันเย็นจัง

"ข้างนอกมีหิมะตกหนักนะ...ห้าว"ซารุพูดด้วยหน้าสะลึมสะลือแล้วนอนหลับบนโซฟาต่อ

พรึ่บ!!

"ไฟดับหรอ?"ไรอง

"ฟี้(_ _zzzz)"ซารุ

"ทะทำไงดี"ไรองโวยวาย

"คงต้องรอจนกว่าไฟจะมานะแหละ...หนาวชะมัด"

"ถ้างั้นขอเข้าห้องน้ำหน่อยนะ"

"ห้องน้ำอยู่ติดกับห้องนอนฉันนะ"

ไฟมาดับตอนห้าโมงเย็นเนี่ยนะ...อา หนาวชะมัด

"รุ่นพี่น้ำไม่ไหลอะ" 

"อา อย่างนั้นหรอ"

"ถ้างั้นฉันขอออกไปข้างนอกนะ"

"เดี๊ยว!เธอจะออกไปตอนนี้เนี่ยนะข้างนอกมันหิมะตกนะรู้มั้ย"

"ฉันปวดฉี่!!"ไรองตะโกนใส่หน้าผมแล้ววิ่งออกไปข้างนอกเลย

--ครึ่งชั่วโมงผ่านไป--

อา..ยัยนั่นทำไมไปนานจังวะ ออกไปเข้าห้องน้ำถึงไหนเนี่ยหนาวก็หนาว!//หงุดหงิด

"โทรไปละกัน"ผมหยิบมือถือมาปลดล็อคหน้าจอตัวเอง

พอโทรไปเสียงโทรศัพท์เธอก็ดังลั่นห้อง...ยัยบ้า!ทำไมไม่เอาโทรศัพท์ติดไปด้วยวะ

"ซารุเธออยู่นี่นะฉันจะออกไปหายัยบ้านั่น!"

"อือ(_ _zzz)/"

พอผมเปิดประตูบ้านออกก็เห็นคุณป้าบ้านตรงข้ามยืนคุยกันอยู่ด้วยสีหน้าจริงจัง

"ลูกของฉันออกไปบ้านเพื่อนแล้วตอนนี้ยังไม่กลับเลยคะ"

"หวา!อันตรายนะคะ ช่วงนี้มีโรคจิตเพ่นพ่านอยุ่ด้วย"

โรคจิต?

"ฮึ้ยยย!"

พอผมได้ยินพวกป้าๆพูดกันผมก็รีบวิ่งออกตามหาตัวยัยนั่นทันที อยู่ไหนนะ ยัยนั่นไปอยู่ที่ไหน ผมเดินหายัยนี่จนครบทุกซอยแล้วก็ไม่เจอผมเลยมายืนหยุดตรงหน้าสวนสาธารณะ

"ไปอยู่ที่ไหนนะ''ผมเอาหัวโขกเสาไฟฟ้าเบาๆ

อา...เป็นครั้งแรกเลยนะที่เป็นห่วงคนอื่นนอกจากตัวเอง

"รุ่นพี่!ทำอะไรอยู่นะ"

"ไรอง..."

"รุ่นพี่ออกมาซื้ออะไรกินหรอ?"

"..."ผมยืนนิ่งแล้วมองหน้าเธอ"ยัยบ้า!ออกไปข้างนอกทำไมไม่พกมือถือไปด้วยห้ะ!นี่เธอรู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วงเธอแค่ไหน ยัยบ้า!"

"เอ่อ..คือว่า"

"ถ้าเธอหลงทางหรือว่าโดนลักพาตัวไปจะเป็นยังไงหัดคิดบ้างเซ่!''

"ขะขอโทษ(. .)"ไรองก้มหน้า"ก็แค่ไปซื้อของที่ซุปเปอร์ที่ไปเข้าห้องน้ำมา...ก็รุ่นพี่ตั้งใจสอนฉันเลยซื้อน้ำถั่วแดงร้อนมาให้"

"ฉันไม่ชอบน้ำถั่วแดงร้อน"ผมบ่นแต่ก็รับของมา"แต่ถ้ามันเป็นของที่คนที่ฉันชอบให้ถึงจะเกลียดฉันก็เต็มใจจะกินมัน"

"พะพูดอะไรเนี่ย =//="

"ขอบคุณนะ"ผมยิ้มแล้วเอามือปัดปอยผมที่ปรกหน้าเธอออก

"อ๊ะ!ทำไมมือรุ่นพี่เย็นจัง"

"ไม่มีอะไรหรอก"

"หรือว่า...รุ่นพี่เดินออกตามหาฉันจนทั่วใช่มั้ย"

"อะอืม...ฉันเป็นห่วงเธอเลยหาเธอทุกซอยจนมาเจอเธอไง"

"ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง"ไรองหน้าแดงก่อนจะเอื้อมมือมาคล้องแขนผมไว้"ถ้างั้นฉันจะมอบความอบอุ่นให้รุ่นพี่เองนะ >///<"

หลังจากนั้นผมก็พาไรองกับซารุไปส่งที่บ้านเรียบร้อย...อา รู้สึกไปเองหรือเปล่านะว่ายัยนั่นเริ่มใจอ่อนให้ผมแล้ว

  ช่างเถอะ ไม่ว่าเธอจะคิดกับผมยังไงผมก็ยังที่จะชอบเธอและจะสารภาพรักเรื่อยๆจนกว่าเธอจะรักผมจริงๆ