หวานใจยัยตัวแสบ

สวัดดีครับผมชื่อ ฮิคารุ ยูตะ เป็นหัวหน้าของทีมเบสบอลระดับจังหวัดและเป็นนักศึกษาชั้นปีที่สี่ของคณะสัตวแพทย์...ชีวิตของผมมันก็มีแต่เล่นกีฬา แข่งกีฬา เเล้วก็เรียน ส่วนเรื่องความรัก...ความรักผมไม่ได้สนใจมันนักหรอกนะ

"โฮมรัน!"

พอผมโฮมรันได้พวกผู้หญิงที่ข้างสนามก็กรี้ดกร้าดกันใหญ่...พวกเธอเป็นแฟนคลับของผมเองละ...แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก

"เฮ้!อ่านอะไรอยู่นะ?"

พอซ้อมเบสบอลเสร็จผมก็เดินไปหาเจ้าฝาแฝดนรกที่ชื่อ คุโมะ กับ โซระ...เจ้าบ้าสองคนนี่เป็นเพื่อนสนิทผมเอง...อืม?เรื่องที่มันอ่านมันการ์ตูนผู้หญิงไม่ใช่หรอ?

"การ์ตูนเรื่องนี้ชื่อว่า เทพเจ้าสื่อรัก =3="คุโมะพูดแล้วหมุนตัวไปมา

"ชื่อเรื่องหน่อมแน้มชะมัด - -"

"อย่ามาว่าอจ.ไรองนะเว้ย!''โซระโวยวาย"การ์ตูนเนี้ยเพศไหนก็อ่านได้หมดละ"

"แล้วแกจะโมโหทำซากอะไรว่ะ?"

ผมถอนหายใจแล้วหยิบหนังสือการ์ตูนขึ้นมาอ่านผ่านๆ...อืม...จะว่ายังไงดีละพอได้อ่านจริงๆแล้วมันก็สนุกดีอะเนื้อเรื่องน่าติดตามลายเส้นก็สวย

"เฮอะ!เป็นยังไงละ"คุโมะจ้องผม

"เออ!ก็ดี...แต่ยังไงฉันก็ชอบเบสบอลมากกว่าวะ"

"ไอ้บ้ากีฬาเอ้ย - -"

"แล้วพวกแกไม่คิดหรอว่านักเขียนที่ชื่อไรองนั่นอาจเป็นผู้ชายแล้วก็ใช้ชื่อปลอมก็ได้''ยักไหล่

"แกจะลองพิสูจน์มั้ยละ"คุโมะกับโซระพูดขึ้นพร้อมกัน

"พิสูจน์อะไรวะ - -?"

"วันนี้มีงานมีตติ้งของอจ.ไรอง''คุโมะยิ้ม"แกต้องไปกับพวกเรา"

"ไม่!วันนี้ฉันจะกลับไปช่วยงานพ่อ"

ครอบครัวของผมเปิดเป็นร้านซูชิขนาดใหญ่ในย่านอากิฮาบาระครับลูกค้าเยอะมากแถมร้านผมยังออกทีวีบ่อยๆด้วย//อวดๆ

"ลูกจ้างพ่อแกเยอะเยะไม่ต้องไปช่วยหรอก^^"

ฝาแฝดนรกนั่นยิ้มก่อนจะลากตัวผมไปที่สวนสาธารณะใกล้ๆมหาวิทยาลัย...ว้าว!สวนนี้ดอกซากุระบานเต็มเลย...แล้วทำไมคนมาต่อแถวกันเยอะจังเลยเนี่ย - -

"กรุณาต่อแถวให้เป็นระเบียบด้วยนะครับ!!"

พอผมโดนเจ้าฝาแฝดนั่นยัดการ์ตุนใส่มือผมก็ต้องไปต่อคิวตามคนพวกนี้ส่วนไอ้บ้าสองคนนั่นก็รีบวิ่งไปก่อนผมจนได้คิวแรกๆส่วนผมได้คิวหลังๆ...อา..แล้วคนที่พูดผ่านโทรโข่งนั่นคงจะเป็นผู้จัดการละมั้ง - -

"ไอ้บ้าเบสบอลอจ.ไรองเป็นผู้หญิงเว้ย!"

"โครตน่ารักเลยวะ =///="

ผมมองไอ้ฝาแฝดนั่นก่อนจะพยักหน้านิ่งๆแล้วเดินตามคิวไปเรื่อยๆถึงเป็นผู้หญิงฉันก็ไม่สนใจอยู่ดี

"ขอบคุณที่มาร่วมงานมีตติ้งนะคะ^^"

"อึ้ก..."

คะความรู้สึกนี่มันอะไรกัน...ผมมองคนตรงหน้าที่โปรยยิ้มมาให้แล้วรู้สึกอึดอัดหัวใจแปลกๆเฮะ!

เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักคนนึงเลยละ...ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนผมสีดำสนิทที่มัดเป็นแกละสองข้างใส่แว่นสายตาส่วนชุดเป็นชุดเดรสสีชมพู...น่ารักชะมัด =///=

"เฮ้ย!จะจ้องยัยนี่อีกนานมั้ย - -"

พอผมโดนผู้ชายที่หน้าตาดีและโครตน่ากลัวดุผมก็กลับสู่โหมดปกติทันที

"จะให้เขียนชื่อในหนังสือว่าอะไรดีคะ^^"

"ฮิคารุ ยูตะ''

เธอพยักหน้าก่อนจะใช้ปากกาสีชมพูเขียนชื่อผมลงไปในหนังสือการ์ตูนก่อนจะยื่นมันมาให้ผม

"ขอบคุณมากนะคะ^^"

"อะอื้อ"

ผมพยักหน้าก่อนจะเดินไปหาฝาแฝดนรกนั่นที่กำลังยืนถ่ายรูปเซลฟี่กันอยู่ใต้ต้นซากุระ

"ไอ้บ้าเบสบอลมาถ่ายรูปด้วยกันสิ^^"

และพอพวกมันเห็นผมมันก็ลากผมไปถ่ายรูปด้วยกัน...ทำไมนะ...ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆที่หัวใจแบบนี้กัน

"ยูตะแกเป็นอะไรทำไมตาลอยๆละไอ้ลูกชาย"

พ่อถามผมขณะที่ผมกำลังยืนเช็ดโต๊ะในบ้านอยู่...ไม่รู้สิ...มันอดคิดถึงยัยนั่นไม่ได้เลยเฮะ

"หรือว่าแกมีความรัก"

"ไม่ใช่ครับ - -"ผมถอนหายใจ

มันไม่ใช่ความรักหรอก...ผมก็แค่คิดถึงหน้าของยัยนั่นเฉยๆ

"พ่อผมจะออกไปหาอะไรกินข้างนอกนะ"

"อาหารที่บ้านก็มีทำไมไม่กินฮะยูจัง - -"

ผมมองหน้าแม่ที่ยืนกอดอกอยู่...แม่ผมสวยนะยิ่งทำท่างอนๆแบบนี้ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่

ดีนะที่พ่อเป็นตาแก่หัวล้านที่มีเมียสวยและเด็ก...ไม่งั้นถ้าไม่ได้เชื้อแม่มาผมคงหัวล้านแบบพ่อ

"เปลี่ยนบรรยากาศบ้างสิแม่...แล้วแม่จะเอาอะไรมั้ย"

"ไม่เอาๆยูจังจะกินอะไรก็ออกไปกินเหอะ...อ่าแล้วก็ข้างนอกฝนทำท่าเหมือนจะตกยูจังเอาร่มไปด้วยสิ"แม่พูดก่อนจะส่งร่มใสให้ผม

"แล้วผมจะรีบกลับมานะ"

ผมพูดก่อนจะเดินออกมาจากบ้าน...เมฆครึ้มเป็นสีดำเชียว

"ฝนอย่าพึ่งตกเลยนะ"

ผมมองท้องฟ้าก่อนจะเดินไปกินแมคที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับบ้าน...นานๆกินไก่ทอดกับเฟรนซ์ฟายมันก็อร่อยดีเหมือนกันนะ ปกติผมจะกินอาหารที่แม่ทำเป็นส่วนใหญ่และบ้านของผมเขาก็ไม่สนับสนุนให้กินอาหารขยะพวกนี้ด้วยผมเลยไม่ค่อยได้กินอาหารพวกนี้นะ

ซ่าาาาาาา!!

ให้ตายสิ!ฝนตกลงมาแล้วหรอเนี่ย...ต้องรีบกลับบ้านแล้วร่มคันนี้กันลมแรงๆไม่ได้ซะด้วยสิ!ผมรีบวางโค้กลงบนโต๊ะแล้วออกมานอกร้าน

"หนาวชะมัด- -"

ผมกางร่มออกแล้วหันซ้ายหันขวาเพื่อที่จะข้ามถนน...พอมองไปที่ถนนอีกฝั่งก็เห็นยัยนักเขียนนั่นกำลังคว้ามือไปช่วยเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่ลื่นน้ำฝนบนถนนแล้วล้มลงไปนั่งที่พื้น..พอยัยนั่นยื่นมือไปช่วยเด็กตัวเธอก็ลื่นลงไปนั่งบนพื้นอีกคนจนผมต้องเดินไปหาเธอ

"เธอ...ชุดเธอเลอะหมดแล้ว"

"แค่นี้เองคะไม่เป็นไรหรอก"เธอยืนขึ้นมาพร้อมกับดึงเด็กขึ้นมาด้วย"เจ็บตรงไหนมั้ย"

"ไม่ครับ...ขอบคุณครับพี่สาว^^"

"ไม่เป็นไรๆทีหลังก็เดินระวังๆหน่อยละ"

ผมมองเธอที่เอามือลูบหัวเด็กด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม...ทำไมผมถึงคิดว่าเวลานี้เธอน่ารักมากๆเลยนะ....บางทีผมอาจจะชอบเธอไปแล้วก็ได้นะ

"แล้วคุณแม่ของนายละ"ผมหันไปถามเด็กที่ยืนอยู่ใต้ร่มสีชมพูของเธอ

"คุณแม่ไปซื้อของฝั่งตรงข้ามครับ...แม่บอกให้ผมรอตรงนี้"

"คุณจะกลับไปก่อนก็ได้นะคะเดี๊ยวฉันรอเอง"

"ไม่เป็นไรฉันจะยืนเป็นเพื่อนเธอเอง"ทำไมผมถึงพูดแบบนั้นไปวะ =///=

สักพักแม่ของเด็กก็วิ่งข้ามถนนมาพร้อมกับขอบคุณพวกเราใหญ่เลยที่ดูแลลูกเธอให้...ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ

"พี่สาวบ้ายบาย"

"บ้ายบายจ้า^^"

น่ารัก ใจดี สเป็คของใครหลายๆคนเลยนะ...ผมยืนกางร่มข้างๆเธอก่อนจะพูดออกไป

"เธอรอใครอยู่หรอ"

"ยืนรอผู้ปกครองอยู่คะ"

ผู้ปกครอง..ดูเธอใช้คำเข้าสิตลกจัง//กลั้นขำ

และก็เป็นครั้งแรกที่ผมชวนเธอคุยอะไรหลายๆอย่างจนสักพักก็มีมอเตอร์ไซค์สีดำคันใหญ่มาจอดตรงหน้าเธอ

"ขอโทษนะที่มาช้า"

ผมมองคนที่ลงมาจากรถมอเตอร์ไซค์...เขาผมสีดำสนิทซอยระต้นคอหน้าตาหล่อเหลา...อ๊ะ!หมอนี่ที่ดุผมที่งานมีตติ้งนี่

"หมอนี่มันใคร!"

"หน้าตาคุ้นๆนะแต่จำไม่ได้ว่าใคร....เขาแค่มาชวนคุยเฉยๆ''

เดี๊ยวนะ!นี่เธอจำชื่อผมไม่ได้หรอเมื่องานมีตติ้งเธอยังเขียนชื่อผมอยู่เลย//เศร้าแปป

"ทีหลังอย่าไปยุ่งกับคนแปลกหน้าอีกนะ"

หมอนี่ดุเธอแล้วดึงเธอไปกอดแน่นก่อนจะหอมแก้มของเธอเบาๆแล้วก็ขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป

ผู้ปกครองของเธอคงหมายถึงแฟนสินะ....ให้ตายสิ!ความรักแตกสลายไม่กี่นาทีเลยนะ

ผมจะเลิกชอบเธอแล้วไหนๆเธอก็มีแฟนแล้วนี่นะ