Obligationจะเลวหรือจะร้ายสุดท้ายคือ??

สวัสดีค่า อันดับแรกก็ขออภัยที่ลงช้านะค่ะ แต่ก็มาลงให้แล้วค่ะ

ยังไงก็พึ่งตอนแรกก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ^ ^

 

 

 

 

 

obligation : : [สบตากับซาตาน] Chapter 1

By : oOเจ้าชายกระต่ายป่าOo

 

 

 

                                              

 

 

 

 

                                                       [เนเตอร์]

                                             

                                              'เขา' คนที่มีทุกอย่างพร้อม

                                        ทั้งชื่อเสียง ทรัพย์สมบัติ และ หน้าตา

                                     แต่ความมีพร้อมทุกอย่างของเขาทำให้ต้อง

                                    ศูนย์เสียอะไรบางอย่าง ในที่สุดก็แปรเปลี่ยน

                                    เป็นความเกลียดชังทุกสิ่งทุกอย่างเพียงเพราะ

                                        เธอคนนั้น  เมื่อถึงเวลาที่จะลืมได้แต่กับ

                                              มี 'เขา' คนนั้นโผล่เข้ามาในชีวิต

                                      เขาเหมือนเธอมาก เหมือนจนผมลืมไม่ลง!!

 

 

 

                                                      [เน็ต]

                                                                          

                                         'เขา' คนจนๆที่ไม่มีอะไรเลย

                        ไม่มีเงินทองไม่มีทรัพย์สมบัติมีแค่พี่สาวที่รักและเทิดทูล 

                                   จนวันที่ถูกทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างดูมืดหม่น

                                        ดูตัวเองไร้ค่าไม่มีใครต้องการ

                                แต่ผู้มีพระคุณก็ช่วยผมไว้ทำให้ผมได้เจอกับ

                                    'เขา' สิ่งเลวร้ายที่สุดที่ผมเคยเจอมา

                                      ผมห้ามตัวเองไม่ได้ ห้ามใจตัวเอง

                                            ไม่ให้รัก 'เขา' ไม่ได้!!

 

          

Hopelessness

Bad Memory

hatred and

"Endless Love"

 

ความสิ้นหวัง

ความทรงจำที่เลวร้าย

ความเกลียดชัง และ

"รักนิรันดร์"

 

 

                                                    

                                                     [กันต์]

                                                                      

                                              'เขา' รักได้แค่คนๆนั้น

                                     เพราะเขาเปรียบเป็นเหมือนลมหายใจ

                                             เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต

                               ตอนที่ผมเกือบฆ่าตัวตายเขาก็เป็นคนช่วยชีวิตผม

                                         ตอนนั้นเขาเป็นแสงสว่างในหัวใจผม

                                          ผมไม่เคยโกรธ ไม่เคยเลิกรักเขา

                                                      ผมรักเจดาร์!!

 

                                                                  

 

                                                         [เจดาร์]

                                                                         

                                          'เขา' เป็นคนดี แต่ถูกคนรักหักหลัง

                                      ทำให้เขาไม่ไว้ใจและเชื่อใจในความรักอีก

                                 จะกระทั่งได้เจอกับ 'เขา' คนที่เข้ามาเติมเต็มช่วงว่าง

                                        ในหัวใจผมทีละนิด จนทั้งหัวใจผมมีแต่เขา

                                               เมื่อผู้ชายคนนั้นเข้ามาในบ้าน

                                        พี่กันต์ก็เปลี่ยนไปจากคนที่ไม่เคยดุด่าอะไรผม

                                              เขาตะคอกใส่ผมเพราะหมอนั่น!!

 

 

Darkness

Lighting

Time and

Heart

 

ความมืด

แสงสว่าง

กาลเวล และ

หัวใจ

 

 

 

 

 

ผม เป็นแค่นักศึกษาธรรมดาๆไม่มีอะไรโดดเด่น ผมไม่ใช่คนเรียนเก่ง แต่ผลการเรียนของผมก็ไม่ถึงกับแย่เท่าไหร่เอาเป็นว่าผลการเรียนของผมระดับ กลางๆแล้วกัน ผมมีพี่สาวคนหนึ่งชื่อเห็ดหอม พี่ไม่ชอบชื่อนี้เพราะมันดูตลกพี่ให้ผมเรียกพี่ว่าหอมเท่านั้น ผมอยู่กับพี่สาวแค่สองคน ผมกับพี่หอมเป้นเด็กกำพร้าไม่มีพ่อแม่ พ่อกับแม่ทิ้งผมกับพี่ไปตอนที่ผมยังเด็กๆพี่หอมเล่าให้ผมฟังแบบนี้ แต่ผมก็ไม่คิดและไม่เคยโกรท่านทั้งสองเลย ท่านทั้งสองอาจะมีความจำเป็นบางอย่างที่ทิ้งผมกับพี่ไว้แบบนี้ แต่ดูเหมือนพี่จะไม่ได้คิดแบบเดียวกับผมอีกอย่างผมไม่ใช่คนรวย ผมจน!! จนมากจนแทบจะไม่มีอะไรกิน วันๆผมต้องทำงานพิเศษหลายที่จนแทบจะไม่ได้นอน ผมทำงานหนักเพราะอยากให้พี่หอมมีความสุข อยากให้พี่หอมสบายถึงผมจะเหนื่อยก็ไม่เป็นไร ผมไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะผมจนคนอื่นบอกแบบนี้แต่ดูเหมือนจะมีแค่ดีเดย์ ไปทร์แล้วก็ พีทเท่านั้นที่ยอมเป็นเพื่อนกับผมโดยไม่สนใจว่าผมจะจนแค่ไหนตอนนี้ผมพึ่ง เลิกเรียนและกำลังจะไปทำงานพิเศษที่แรก ที่ทำงานพิเศษที่แรกของผมคือ ร้านอาหาร สิทธิชัย เป็นร้านอาหารใหญ่ในเมืองนี้เลยก็ว่าได้ แปลใจใช่มั้ยว่าทำไมผมถึงได้ทำงานในที่หรูๆแบบนี้ไม่ใช่อะไรหรอกเป็นเพราะ เจ้าของร้านอาหารนี้คือพี่ภูมิ รุ่นพี่คณะที่บังเอิญรู้จักกันพี่ภูมิก็ชวนผมมาทำงานที่ร้านของพี่ภูมิ

 

 

กริ๊งงงง กริ๊งงงง

 

 

ผม เดินเข้าร้าน วันนี้คนก็เยอะเหมือนเดิม แต่ดูท่าจะเยอะกว่าวันอื่นๆ ผมไม่รอช้า เดินไปเปลี่ยนชุดที่ห้องพักพนักงานหลังร้าน ก็เจอพี่เจ

 

 

"อ่าว เน็ตมาแล้วหรอ ดีเลยๆรีบมาช่วยพี่หน่อยวันนี้คนเยอะมาก" พี่เจบอกทั้งๆที่กำลังถือของเต็มไม้เต็มมือ พี่เจเป็นน้องชายของพี่ภูมิ พี่ภูมิมีน้องชายสองคนคือพี่เจ กับเนเตอร์ แต่ผมไม่เคยเห็นเนเตอร์เพราะเขาไม่เคยโผล่มาที่นี่เลยสักครั้ง เคยได้ยินแต่ตอนที่พี่ภูมิคุยกับคนที่ชื่อเนเตอร์ อย่ามองผมแบบนั้นผมไม่ได้แอบฟังจริงๆนะ

 

 

"ฮะ"

 

 

ผมเปลี่ยนชุดเสร็จก็รีบไปช่วยพี่เจและคนอื่นๆ

 

 

"เน็ตๆไปรับออเดอร์ที่โซนVIP9กับหน่อยสิลูกค้าพิเศษนะดูแลดีๆละ"

 

 

"ได้ฮะ พี่เจ"

 

 

โซน วีไอพีคือโซนที่คนโทรมาจองโต๊ะไว้ล่วงหน้า อยู่โซนระดับสูงที่คนทั่วไปแทบจะไม่มีปัญญาจ่าย อย่างเช่นผม - -''  ผมเดินไปรับออเดอร์ที่โซนนั้นตามที่พี่เจสั่ง

 

 

"จะรับอะไรดีฮะ นายท่าน"

 

 

"อื้มม"

 

 

"รับอะไรดีฮะ"

 

 

"งั้นเอา Beluge caviay   Oysters   Matsutake Fugu และ Lobster" ดู๊ดูสั่งแต่ละอย่างแค่กุ้งล็อบเตอร์ก็จานเกือบหมื่นละ 

 

 

"จะรับน้ำอะไรดีฮะ"

 

 

"ไวน์แดงละกัน"

 

 

"ฮะ กรุณารอสักครู่นะฮะ"

 

 

ผม ยิ้มให้เขา แล้วเดินไปรับออเดอร์ที่โซนถัดไป เอาออเดอร์ไปให้พี่นัย ผู้ช่วยเชฟ ผมทำงานที่นี่มาหลายเดือนแล้ว ผมทำตั้งแต่สี่โมงเย็นถึงสามทุ่มผมได้เงินเดือนเดือนละ 2000 จากร้านอาหารที่นี่แต่มันก็ไม่พอให้ผมกับพี่หอมใช้หรอก

 

 

"เน็ต เอาไปเสิร์ฟ อย่าลืมนะถ้าลูกค้าวีไอพีคนนั้นทำอะไรเรามาบอกพี่นะเน็ตพี่จะไปช่วย เดี๊ยวก็เป็นเหมือนคราวแล้วอีก" คราวแล้วที่พี่ภูมบอกคือตอนนั้นผมไปรับออเดอร์ที่โซนวีไอพี เขาลวนลามผม และผมเกือบโดนปล้ำ ผมร้องไห้แทบตายก็ไม่มีใครได้ยิน ในโซนวีไอพีมีกระจกกันเสียงอยู่ทำให้ไม่มีใครได้ยินเสียงผมแต่พี่เจเข้ามาพอ ดีเพราะเห็นผมหายมารับออเดอร์นาน ผลคือ ลูกค้าหน้าหื่นคนนั้นที่กำลังจะปล้ำผมก็โดนพี่เจกระทืบปางตาย  = = เพราะผมแท้ๆ

 

 

"อาหารที่สั่งได้แล้วครับ"

 

 

ผมเสิร์ฟอาหารแล้วรีบเดินออกมาเพื่อไม่ให้เกิดเรื่องแบบนั้นอีก

 

 

"เป็นไง" พี่เจถาม

 

 

"ไม่มีอะไรหรอกฮะ พี่เจ"

 

 

"ดีแล้ว"

 

 

พี่เจยิ้ม ยื่นมือมาขยี้หัวผมเบาๆ ผมชอบสัมผัสแบบนี้นะ รู้สึกอบอุ่น

 

 

 

 

31:15น.

ผม เลิกงานจากที่นี่ผมก็ต้องไปทำที่อื่นต่ออีก ร้านอาหารที่นี่ปิดตอนสามทุ่มผมถึงทำงานถึงสามทุ่มเลย ผมทำได้ทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นงานอะไรที่ได้เงินแค่ไม่ผิดกฏหมายก็ทำได้ แล้วพี่ภูมิก็ขับรถมาถึงพอดี รู้เรื่องจากพี่เจทั้งหมดอีกด้วย ว่าผมจะไปทำงานต่อ

 

 

"จะ ไปทำงานที่นั่นจริงๆหรอเน็ตมันน่ากลัวนะ ไม่เหมาะกับเราด้วย พี่ขึ้นเงินให้เน็ตแทนมั้ยแล้วไม่ต้องไปทำงานที่นั่น พี่เป็นห่วง"พี่ภูมิพูด พี่ภูมิเป็นห่วงผมแบบนี้เสมอ ที่นั่นที่พี่ภูมิพูดคือคลับ ผมจะไปทำงานในผับเพราะได้เงินดี ดูเหมือนพี่ภูมิจะไม่อยากให้ผมทำงานที่นั่นสักเท่าไหร่

 

 

"นั้นสิพี่ว่าเราทำไม่ได้หรอก" พี่เจพูดเสริมจากพี่ภูมิ

 

 

"ไม่ เอาฮะ เน็ตทำงานตามค่าจ้างถ้าอยู่ๆพี่ขึ้นเงินเดือนให้เน็ตแล้วคนอื่นละฮะ เน็ตไม่อยากเอาเปรียบคนอื่นนะฮะพี่ภูมิ พี่เจเน็ตรู้สึกไม่ดีฮะ" ผมพูดตามที่คิด

 

 

"เห้อ ดื้อนะเรา ถ้าพี่ขอเน็ตทำให้พี่ได้มั้ยครับ นะ พี่เป็นห่วง" พี่ภูมิเอื้อมมือมารวบมือผมไปกุมไว้ ส่งสาตาเว้าวอน ขอร้องมาให้ผม อย่างงี้ใครจะไปอดใจไหวกัน

 

 

"ก็ได้ฮะ เน็ตจะไม่ทำงานที่นั่นแล้ว โอเคมั้ยฮะ"

 

 

"โอเคครับ คนเก่งของพี่"

 

 

"แต่"

 

 

"หืม แต่อะไรครับ"

 

 

"ผมขอเงินเดือนเท่าเดิมนะครับ"

 

 

"อ่าวแล้วเราจะไปหาเงินจากไหนล่ะแค่นี้ไม่พอนี่" พี่ภูมิถามด้วยความสงสัย

 

 

"แหะๆยังไม่รู้เลยฮะ"

 

 

"อืม เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่ไปส่งเราที่บ้านละกัน"

 

 

 

 

พี่ ภูมิมาส่งผมที่บ้านโดยสวัสดิภาพ พี่ภูมิเคยมาที่นี่หลายครั้งแล้วแต่ไม่เคยเจอพี่สาวของผมเลยเพราะพี่ชอบไป เที่ยวผับกลับทีตีสองตีสาม แต่วันนี้ดูเหมือนพี่จะอยู่บ้านเพราะไฟหน้าบ้านเปิดไว้อยู่

 

 

"ขอบคุณฮะพี่ภูมิพี่เจ" ผมไหว้พี่ภูมิกับพี่เจ

 

 

"รีบเข้าบ้านเถอะมืดแล้วนะ"

 

 

"ฮะ"

 

 

ผม เดินมาถึงประตูบ้านผมก็ต้องแปลกใจมากเพราะประตูไม่ได้ล็อก แถมยังปิดไม่สนิทอีกต่างหาก หรือพี่หมดจะลืมปิดกันนะ ผมผลักประตูเข้าไปก็ต้องตกใจกับสภาพภายในบ้าน

 

 

"เห้ยยยยยยยยยย!!"

 

 

ผม ร้องเสียงหลง เพราะผมเข้ามาในบ้านก็มีผู้ชายสองคนจับผมไว้คนละข้างล็อกแขนผมแน่นจนดิ้น เท่าไหร่ก็ขยับไม่ได้เลย ( หรือเราแรงน้อยไปเอง - -'')

 

 

"นี่ไงๆน้องชายชั้นเอาไปเล๊ย ชั้นยกให้แต่พวกแกห้ามทำอะไรชั้นเด็ดขาด!! นะ!!" พี่หอมร้องเสียงดังลั่น

 

 

"หึ น่าสนใจดีนินายนะ"

 

 

ผู้ชายร่างสูงดูมีภูมิฐาน เหมือนผู้ดี ที่ยืนข้างพี่หอมค่อยเดินสาวเท้าเข้ามาหาผม บีบคางผมจนรู้สึกเจ็บเหมือนกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

 

 

"ปล่อยผมนะ!!" ผมดิ้น แต่มันก็ไร้ประโยชน์

 

 

"อ๊ากกกกกกกกกกก!!" ผู้ชายตรงหน้าผมร้องออกมาตอนที่ผมกัดมือหนา หยาบๆที่ทำหยาบคายกับผม

 

 

"แสบนักนะมึง!!"

 

 

เพี๊ะ!!!

 

 

เขาตบผม ผมรู้สึกชาไปทั้งหน้า ได้กลิ่นคาวเลือดที่มุมปากคละคลุ้งไปหมด เวียนหัว มากๆ เลย

ปึง!!! เสียงผลักประตูดังมาจากข้างหลังผม

 

 

"เน็ตเกิดอะไรขึ้น"

 

 

ผมหูฝาดแน่เลยทำไมผมรู้สึกว่าผมได้ยินเสียงพี่ภูมิละ

 

 

"มึง!!ปล่อยเด็กนั่นมาให้กูถ้าไม่อยากตาย"

 

 

เสียงเหมือนพี่ภูมิจังเลย ผมตั้งสติได้ มองไปข้างหลังเห็นพี่ภูมิยืนอยู่หน้าประตูกับพี่เจ

!!! มาได้ไง

 

 

"มึงเสือกไรด้วยว่ะ"

 

 

"งั้นก็ตายซะเถอะ"

 

 

ตุบ!!

 

 

ผัวะ!!

 

 

ปึ่ง!!

 

 

เสียงต่อสู้ของทั้งสองฝ่ายดังไม่หยุดจนคนพวกนั้นหนีไปเพราะสู้พี่ภูมิกับพี่เจไม่ได้ และดูเหมือนพี่ภูมิจะเดาเหตุการณ์ทั้งหมดออก

 

 

 

 

 

+++++++++++++++++++++++++50per++++++++++++++++++++++++++

 

 

 

 

 

"ฝากไว้ก่อนนะมึง!!" ผู้ชายสามคนที่จับผมไว้พูด ก่อนที่จะวิ่งหนีออกไปจากบ้านของผม

 

 

"ส่วน คุณ เป็นพี่ประสาอะไรทำไมถึงคิดจะขายน้องตัวเองให้กับไอหื่นหามพวกนั้นกันห๊า!!" พี่ภูมิตะคอกเสียงดังใส่พี่หอม พี่หอมคงกลัวมาก ตอนนี้พี่หอมตัวสั่นมาก

 

 

แต่ หารู้ไม่ว่าที่หอมตัวสั่นเทานั้นเป็นเพราะความโกรธกำลังจะถึงสุดขีด เน็ตอยู่และะโตมาได้เพราะเอาแต่มองโลกในแง่ดีจนเกินไปโดยที่พี่สาวของเน็ต เอาแต่มองโลกในแง่ร้าย คิดแต่อาฆาตคนอื่น อิจฉาริษยาคนอื่นที่ได้ดีกว่าตนเอง

 

 

"พวก แกไสหัวออกไปจากบ้านของชั้นเดี๋ยวนี้นะ!!" พี่หอมตวาดดังลั่นอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน พี่หอมไม่เคยเป็นแบบนี้เกิดอะไรขึ้นกับพี่หอม

 

 

"ชั้น ไปแน่ถ้าเธอเลิกคิดที่จะขายน้องตัวเองให้ไอพวกเหี้ยๆแบบนั้น" ภูมิพูดขึ้นมา ภายในใจก็ได้แต่คิดว่า ผู้หญิงคนนี้สวยแต่ภายนอกภายในจิตใจทั้งสกปรกและหยาบคาย

 

 

"ทำไม พวกแกจะทำอะไรชั้น!! น้องชั้นชั้นจะทำอะไรกับมันก็ได้....แกก็เหมือนกันไสหัวไปซะ แล้วไม่ต้องกลับมา!!" ประโยคแรกพี่หอมพูดกับพี่ภูมและพี่เจ แต่ประโยคพี่หอมหันมาพูดกับผม ผลักผมจนล้มไปกับพื้น ผมทั้งเจ็บทั้งจุกจนบอกไม่ถูกเลย

 

 

"ฮึกกก พี่ฮะ พี่เป็นอะไรฮะ บอกผมมาสิฮะ"

 

 

"โอ๊ยยย ลำคาญ!!!"

 

 

พี่ หอมเดินกลับเข้าไปนห้อง และเดินลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากในห้องนอน บ้านผมเป็นบ้านหลังเล็กๆไม่ใหญ่มากเป็นบ้านไม้ชั้นเดียวมีห้องนอนสองห้อง ห้องน้ำหนึ่งห้อง ห้องนั่งเล่นเล็กๆอีกห้องส่วนห้องครัวอยู่นอกบ้าน หลังคาบ้านก็แค่กระเบื้องฝนตกทีก็น้ำนองเต็มบ้าน

 

 

"พี่ฮะ พี่จะไปไหนฮะ"

 

 

"โอ๊ยยย!! ก็ไปให้พ้นๆจากแกไง"

 

 

"พี่อย่าทิ้งเน็ตนะ"

 

 

"อยู่กับแกชั้นก็มีแต่จนกับจนเท่านั้น"

 

 

"ฮึกกก ทำไมล่ะฮะ เน็ตหาเงินให้พี่หอม ฮึกกกกไม่พอใช้หรอฮะ เน็ตขอโทษฮะ เน็ตจะทำงานให้มากกว่านี้อย่าทิ้งเน็ตไปนะฮะพี่หอม"

 

 

"ขืนปล่อยให้แกหาจนตาย ชั้นก็ไม่สบายขึ้นมาหรอก!!" พี่เตรียมท่าจะเดินมาหาเรื่องผม

 

 

"พอได้ละ เธอนี่มันมารร้ายชัดๆ" พี่ภูมิเดินมาขวางพี่หอมไว้

 

 

"หึ อยู่กันให้สบายยยยยย น่ะค่ะ" พี่หอมยิ้มเหมือนเสแสร้ง

 

 

"พี่ ฮึก พี่อย่าทิ้งเน็ตไป ฮืออออ" ผมวิ่งไปเกาะขาพี่หอมไว้ ผมอยู่กับพี่มาตลอดผมขาดพี่ไม่ได้ ผมไม่เหลือใครอีกแล้วไม่เหลือใครให้กอดอีกแล้ว

 

 

"ปล่อยสิวะ"

 

 

"ฮือออออ"

 

 

ผลั๊ก!!! ตุบ!!!

 

 

"โอ๊ย!!" เน็ตร้องลั่น ถลาลงกับพื้นหัวชนขอบโต๊ะข้างๆประตู

 

 

พี่ หอมไม่สนใจผมแล้ว ทิ้งผมไปแล้วจริงๆสินะ ไม่มีใครต้องการเราแล้วผมไม่มีค่าอะไรเลยใช่มั้ยทุกคนทิ้งผมไว้ข้างหลังคน เดียวกี่ครั้งแล้วนะ ผมต้องอยู่คนเดียวอย่างงั้นหรอ หึ

 

 

"เน็ต!! เป็นอะไรมั้ย เน็ต เน็ต เน็ต!!"

 

 

พี่ภูมิเรียกผมหลายต่อหลายครั้งแต่ดูเหมือนใจผมจะลอยไปไหนแล้วก็ไม่รู้

 

 

"ฮะ พี่ภูมิ"

 

 

ผมพยายามทำเสียงให้ดูปกตที่สุด ไม่แสดงความอ่อนแอความเสียใจให้ใครเห็น น้ำตา ของผมเลย

 

 

"เป็นอะไรมั้ย"

 

 

"ไม่เป็นอะไรฮะ พวกพี่กลับไปก่อนเถอะฮะ ผม ผมง่วงนอนแล้วฮะ"

 

 

"พี่ รู้ว่าเน็ตเสียใจ แต่เน็ตจะอยู่คนเดียวในบ้านหลังนี้ไม่ได้นะ ถ้าเกิดพวกนั้นกลับมาอีกละเน็ตจะทำยังไงเน็ตสู้พวกมันไม่ได้หรอกนะ ไปอยู่กับพี่เถอะ"

 

 

ผมอึ้งกับคำพูดของพี่ภูมิ ขนาดพี่แท้ๆของผมยังทิ้งผมไปแต่พี่ภูมิกับช่วยเหลือผมทุกอย่างพี่ภูมิเหมือนแสงสว่างในหัวใจผมเลย

 

 

"มะ "

 

 

"พี่ไม่อนุญาติให้ปฏิเศษ ยังไงเน็ตก็ต้องไปอยู่กับพี่"

 

 

ผมยังไม่ได้ได้พูดปฎิเศษออกไปแต่ดูเหมือนพี่ภูมิจะรู้ทันเลยพูดดักคอผมไว้ก่อนแล้วผมจะปฏิเศษได้ยังไงอ่ะ T^T

 

 

"ก็ได้ฮะ แต่ว่า"

 

 

"ไม่มีแต่ครับ"

 

 

"พี่ภูมิผมว่าไปกันเถอะ เดี๋ยวท่านพ่อจะรอนาน" พี่เจพูด แล้วเดินไปรอในรถ

 

 

"ปะ เดี๋ยวพี่จะแนะนำให้รู้จักกับน้องพี่อีกคนหนึ่ง เอาเป็นว่าน้องพี่ดุแล้วก็อารมณ์ร้ายนิดๆอย่ากลัวนะ ทีจริงเมื่อก่อนใจดีมากเลยล่ะ แต่ไม่รู้ทำไมหลังจากกลับมาจากเมืองนอกถึงได้เป็นแบบนี้"

 

 

พี่ภูมเปิดประตูด้านหลังให้ผมนั่ง ผมก้มหัวเป็นนัยๆว่าขอบคุณ ไม่นานความเหนื่อยล้าสะสม ผมก็หลับในไม่ช้า

 

 

 

 

 

ณ บ้านศศิรินทร์ธารา

 "เน็ตๆ ตื่นได้แล้วล่ะ ถึงแล้วนะ"

 

 

"อื้มมมมมม"

 

 

ผมครางในลำคอเบาๆ รู้สึกมึนหัว งัวเงียๆ ยังไงก็ไม่รู้สิ

 

 

"ถึงแล้วนะ"

 

 

"ฮะ"

 

 

ผม เดินลงมาจากรถ เมื่อมองสภาพรอบๆบ้านก็ต้องตกตะลึงถึงกับอาปากตาค้าง บ้านพี่ภูมิกับพี่เจ อย่างกับพระราชวังยังไงอย่างงั้ยเลยอ่ะ แค่สนามหน้าบ้านก็ใหญ่กว่าบ้านผมทั้งหลังอีก ไหนจะสวนไหนจะสระว่ายน้ำ

 

 

 

 

                                        รูปภาพบ้านของพี่ภูมิ พี่เจ    

 

 

"ไงอาปากค้างเลยหรอ หืม"

 

 

พี่ภูมิหันมามอง ลูบหัวผมเบาๆ ส่วนพี่เจเดินเข้าบ้านไปก่อนหน้านั้นแล้ว

 

 

"บ้านพี่สวยมากเลยฮะ อย่างกับคฤหาสน์เลยฮะ"

 

 

"หึๆเน็ตก็ว่าไป กว้างไปพี่ก็ไม่ชอบนะ เดินไม่ทั่ว ฮ่าๆๆๆๆ ป่ะๆเดี๋ยวพี่จะพาไปเจอ ไอเน กับพ่อพี่"

 

 

พี่ภูมิที่กำลังจะเดินไปก็ต้องหันกลับมาเพราะผมยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขะยับขะเยื่อนไปไหน

 

 

"อ่าวเป็นอะไร รึเปล่า"

 

 

ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ

 

 

"อ้อ กลัวพ่อพี่หรอ"

 

 

ผมพยักหน้าเป้นคำตอบ

 

 

"มาๆไม่ต้องกลัวพ่อพี่ใจดีมากกกกกกกกก"

 

 

พี่ภูมิพูด พร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือผมไว้แล้วพาเข้าบ้าน

 

 

 

 

ผมอึ้งกับบ้านของพี่ภูมิอยู่นานโดยไม่ทันเห็นมีคนนั่งอยู่ที่โซฟาหน้าบ้าน

 

 

"ไงพี่ภูมิ พาเด็กที่ไหนมากินที่บ้านหรอ"

 

 

ผม หันไปมองต้นเสียง ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โซฟาตัวนั้น เขาเป็นผู้ชายร่างสูง ตัวใหญ่ผิวขาว สายตาคมกริบเหมือนเยี่ยวนั่นทำให้ผมกลัว สายตานั้นมองมาที่ผมแวบนึง ผมรู้สึกเหมือนได้สบตากับ ซาตาน!!!

 

 

"ปากดี ใช่ที่ไหนกัน เด็กคนนี้ก็เหมือนน้องแกอีกคนนั้นแหละ"

 

 

"ผมไม่มีน้อง!!!"

 

 

ผมถึงกับสะดุ้งกับคำพูดของคนตรงหน้า ทั้งหน้ากลัว ทั้งดุร้าย ไม่เหมือนคนเลย

 

 

"หยุดก้าวร้าวนะเนเตอร์!!"

 

 

พี่ภูมิปราม

 

 

"นี่แหละน้องพี่"

 

 

"น่ากลัวจังเลยฮะ"

 

 

"น้องพี่ชื่อเนเตอร์ เรียกว่าเนเฉยๆก็ได้"

 

 

"ชั้นไม่อนุญาติให้คนแปลกหน้าเรียกชื่อเล่นชั้น"

 

 

"ไอ่เน!!"

 

 

"ไม่เป็นรัยฮะ ผมจะเรียกคุณว่า คุณเนเตอร์ก็ได้ฮะ"

 

 

"ก็ดี!"

 

 

"พี่ว่าเน็ตไปหาพ่อพี่ก่อนดีกว่า อย่าอยู่แถวนี้เลยเดี๋ยวถูกหมาบ้ากัดเอา"

 

 

"ฮะ"

 

 

 

 

[Neter Part]

 "หึ น่าสนใจดีนี่หว่า รู้สึกจะมีของเล่นชิ้นใหม่แล้วสิเรา"

 

 

ผม เกลียดใบหน้าแบบนั้นที่สุด ผมเกลียดนิสัยซื่อๆไร้เดียงสาแบบนั้นที่สุด มันเหมือนกับคนๆหนึ่งที่ผมเคยรู้จัก คนๆนั้นทำให้ผมเจ็บเจียนตาย แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะเล่นตลกกับผม งั้นผมก็จะเล่นตลกกับโชคชะตาบ้างก็แล้วกัน เอาให้มันทรมาน จะได้เลิกตอแหลสักที!!

 

 

"ป้าศรีครับ ป้าศรี!"

 

 

"ค่าๆ ป้ามาแล้วค่ะ"

 

 

หญิง แก่ร่างอ้วนท้วม เดินตุ้ยๆมาหาเนเตอร์   ป้าศรีเป็นเหมือนกับแม่นมที่ดูแลผมมาตั้งแต่เกิดป้าศรีอยู่ที่บ้านหลังนี้มา นานอยู่พอสมควร ป้าศรีเป็นคนเดียวที่ผมไม่เคยด่า ไม่เคยขึ้นเสียงใส่

 

 

"ป้าศรีครับ ช่วยจัดห้องให้ลูกชายคนใหม่ของพ่อทีสิครับ"

 

 

"ค้ะ?? คุณเนเตอร์หมายถึงใครค่ะ"

 

 

"เดี๋ยวป้าก็รู้ครับเอาเป็นว่า เตรียมห้องตรงข้ามหน้าห้องผมให้ทีครับเดี๋ยวจะมีคนมาอยู่"

 

 

"ค่ะๆ ป้าจะไปทำให้เดี๋ยวนี้ละค่ะ"

 

 

ป้าศรีเดินต้วมเตี้ยมไปหลังจากได้รับคำสั่งของเจ้านาย

 

 

"หึๆ"

 

 

[End Neter Part]

 

 

 

 

ก๊อกๆๆ

 

 

"เข้ามาสิ"

 

 

"เข้ามาสิเน็ตไม่ต้องกลัวหรอก"

 

 

"ฮะ"

 

 

ขณะ ที่ผมเดินเข้าภายในห้องๆหนึ่งที่พี่ภูมิบอกว่าเป็นห้องของพ่อพี่ภูมิ ผมไม่คิดเลยว่ห้องมันจะ น่ารัก!! ขนาดนี้อ่ะ >< ห้องนี่สีชมพู๊ชมพู

 

 

"อ่าวตาภูมิเองหรอ"

 

 

"ครับพ่อ ผมจะขออะไรพ่ออย่างนึงได้มั้ยครับ"

 

 

"ฮ่าๆๆๆ มีรึที่แกขอมาแล้วชั้นทำให้ไม่ได้หนะ ยกเว้นขอแม่ใหม่นะชั้นทำให้ไม่ได้ ฮ่าๆๆๆๆ"

 

 

ก็ จริงอย่างที่พี่ภูมิว่า พ่อของพี่ภูมิไม่ดุเลยดูใจดีมาก ดูเป็นคนตลก บางทีก็ดูอบอุ่นยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูก ก็คนมันไม่เคยมีพ่ออมีแม่นี่หน่า

 

 

"เรื่องเด็กคนนี้ ผมอยากให้พ่อรับเลี้ยงเด็กคนนี้เหมือนลูกอีกคนหนึ่งได้มั้ยครับ"

 

 

"หืม มาใกล้ๆชั้นหน่อยได้มั้ยเจ้าหนู"

 

 

ผมผงะเล็ก

 

 

"ไปสิ ไม่ต้องกลัว"

 

 

"ฮะ"

 

 

ผม ค่อยๆเดินไปหาคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของพี่ภูมิ พ่อของพี่ภูมิรูปร่างใหญ่กำยำ ภายนอกดูน่าเกรงขาม น่ากลัว โดยเฉพาะดวงตาที่เหมือนเหยี่ยวคลายๆกับผู้ชายคนนั้นที่ชื่อ เนเตอร์!! เลย ถอดแบบกันมาเด๊ะๆแต่ทำไมนิสัยช่างแตกต่างกันจังเลยนะ

 

 

"มาใกล้ๆชั้นสิ ชั้นไม่ทำอะไรเธอหรอกนะ"

 

 

"ฮะ"

 

 

"ชื่ออะไรละเรา"

 

 

"เน็ตฮะ"

 

 

"ฮ่าๆๆๆๆๆ ชั้นจะมีลูกสาวแล้วเรอะมองไปทางไหนก็เห็นแต่ลูกผู้ชายไม่เจริญหูไม่เจริญตาเอาซะเลย"

 

 

พ่อของพี่ภูมิหัวเราะออกมาอย่างกับคนบ้าเลย  (  - -'')

 

 

"พ่อครับเน็ตเป็นผู้ชายครับพ่อ"

 

 

"อ่าวเรอะ ทำไมเหมือนผู้หญิงแบบนี้ละ หืม"

 

 

"ขอโทษฮะ คือ อ่อ"

 

 

"ฮ่าๆๆๆ จะมาขอโทษชั้นทำไมละ อืม กำลังลำบากสินะภูมิเคยบอกชั้นเรื่องของนายแล้วละ จะอยู่ที่นี่ก็ได้ชั้นไม่ว่าหรอกแต่ระวังตาเนเตอร์ไว้ให้ดีละ ลายนั้นนะอารมณ์ร้ายทางที่ดีอย่าไปใกล้ละ"

 

 

"ฮะ"

 

 

"พาเน็ต ไปดูห้องสิตาภูมิ"

 

 

 

"ครับๆ แหมไม่ค่อยจะเห่อลูกชายคนใหม่เลยนะพ่อ"

 

 

"อื้ม จริงสิพ่อหมุ่มจะเรียกชั้นยังไงก็ตามใจเลยนะ เรียกพ่อก็ได้นะชั้นไม่ถือ"

 

 

"ขอบคุณฮะ แต่ไม่ดีกว่าฮะ ผมขอเรียกคุณว่าคุณอาก็พอแล้วฮะ"

 

 

"ได้สิ"

 

 

 

 

 จาก นั้นพี่ภูมิก็พาผมเดินทั่วทั้งบ้านมันก็เป็นอย่างที่พี่ภูมิบอกจริงๆเดิน ทั้งวันยังเดินไม่ทั่วเลย บ้านหลังใหญ่มากคนในบ้านก็เป็นกันเองสุดๆ ใจดีกับผมทั้งๆที่ผมเป็นคนแปลกหน้า ผมเกรงใจจริงๆ

 

 

"พี่ภูมิฮะ ผมว่าผมกลับไปอยู่บ้านดีกว่าฮะ"

 

 

พี่ภูมิหันหน้ามาทันทีที่ได้ยินผมพูดแบบนั้น

 

 

"ไม่ได้พี่ไม่ให้ไป ทำไมละไม่ชอบที่นี่หรอ"

 

 

"ป่าวฮะผมชอบมากแต่ทุกคนดีกับผมเกินไปฮะ ผมเกรงใจมากๆเลย"

 

 

"อย่าคิดแบบนั้นตอนนี้เน็ตเป็นน้องพี่แล้วนะการที่พี่จะดูแลน้องคงไม่ผิดใช่มั้ยครับ"

 

 

"ก็ได้ฮะ"

 

 

"ป้าศรีครับ ป้าศรี"

 

 

ภูมิ ร้องเรียกหาแม่นมที่คอยดูแลบ้านหลังนี้มานาน ไม่นานป้าศรีก็เดินมาหาภูมิพร้อมกับเสียงขานรับอันสดใสของป้าศรี ป้าศรีดีใจมากที่ได้อยู่ดูแลคุณๆท่านๆ

 

 

"ค่าๆ มาแล้วค่า มีอะไรให้รับใช่ค่ะคุณภูมิ"

 

 

"จัดห้องให้น้องเน็ตหน่อยสิครับ"

 

 

"อ่อ คือคุณเนตเตอร์ให้ป้าจัดให้ตั้งนานแล้วอยู่ ห้องอยู่ตรงข้ามห้องของคุณเนเตอร์เลยค่ะ"

 

 

"อืม งั้นหรอ งั้นก็ไม่มีอะไรล่ะป้าศรีจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ"

 

 

"ค่ะ คุณภูมิ"

 

 

 

++++++++++++++++++100per++++++++++++++++++++

 

 

 

ง้อวววววว ตอนแรกก็จบไปแบบมึนๆอึนๆ ยังไงก็ขอฝากด้วยนะค่ะ สำหรับเรื่องนี้

ขอบคุฯทุกคอมเม้น ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ