แค้นร้าย ชำระรัก!!!

แค้นร้าย ชำระรัก!!!

ตอน ช่วย2

 

 

ปังๆๆ!!!

 

 

      ชั้นลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างบ้าคลั่งทางด้านนอก นี่มันเกิดอะไรขึ้น ไม่

จริงใช่มั้ย ป๊อปปี้เขาไม่มาช่วยชั้นหรอ.. แล้วสภาพชั้นตอนนี้ล่ะ เสื้อผ้าชั้นกระจายอยู่บนพื้น แต่ที่ตัว

ยังมีเสื้อชั้นในและกางเกงในปกปิดอยู่ สภาพบนเตียงก็มีเลือดติดอยู่ นี่ก็แสดงว่าชั้น...

 

 

"ตื่นแล้วหรอ"เสียงนี้เสียงใครกัน ผู้ชายคนนี้คือใครกัน เขาทำอะไรชั้น..!!!

 

 

"นายเป็นใคร เกิดเรื่องอะไรขึ้น" น้ำตาเริ่มไหลอาบทั้ง2แก้มอย่างช้าๆ

 

 

"ไม่ต้องกลัว ชั้นชื่อโทโมะยินดีที่ได้รู้จัก ชั้นจะเล่าเรื่องให้เธอฟัง" เขายิ้มให้ชั้นบางๆ ชั้นไม่รู้ว่าควร

เชื่อใจเขาหรือป่าว

 

 

โครม!

 

 

     เสียงประตูที่ถูกถีบออก ป๊อปปี้รีบพุ่งเข้ามาต่อยโทโมะอย่างจัง ชั้นก็รีบหยิบผ้าห่มผืนใหญ่มาห่อ

ร่างตัวเองไว้ แล้วลุกขึ้นนั่ง ตอนนี้ชั้นทำอะไรไม่ถูกแล้ว ชั้นได้แต่ยกมือ2ข้างกุมขมับด้วยความเจ็บ

ปวด นี่มันเป็นวันที่แย่ที่สุดของชั้น.. 

 

 

"หยุดนะ!!! " เสียงผู้หญิงปริศนาวิ่งเข้ามาในห้อง เธอรีบวิ่งมาห้ามป๊อปปี้ไว้

 

 

"เธอมีสิทธิอะไรมา... กะ..แก้ว" ป๊อปปี้เมื่อหันไปมองผู้หญิงคนนั้นก็ชงักมือหยุดต่อยโทโมะทันที 

ชั้นงงไปหมดดแล้ว.. นี่มันเรื่องอะไรกัน(เรื่องแค้นร้าย ชำระรัก)

 

 

"ป๊อป..."แก้วเองก็ดูมีสีหน้าเปลี่ยนเมื่อคนที่เธอมาห้ามเป้นถึงแฟนเก่าของเธอ

 

 

" เธอหายไปอยู่ไหนมา " ป๊อปปี้ปล่อยมือจากคอเสื้อโทโมะแล้วหันไปกอดแก้วทันที

 

 

ผัวะ!!!

 

 

     โทโมะเสยหมัดหนักลงที่ใบหน้าป๊อปปี้จนล้มลง ด้วยใจที่กำลังอ่อนแอเลยทำให้ป๊อปปี้กระเด็น

หงายหลังออกมา 

 

 

"พอแล้วโมะ.. " แก้วรั้งแขนโทโมะเอาไว้ "วันนั้น วันที่ป๊อปทิ้งแก้วไป โทโมะก็พาแก้วมาส่งที่โรง

พยาบาล แล้วเราก็รักกัน" แก้วพูดจบก็เล่นเอาป๊อปปี้นั่งค้างอยุ่ที่พื้น หลังจากนั้นเธอก็เดินมาหาชั้น

 

 

"นี่เสื้อผ้านะ ชั้นวิ่งกลับไปเอาเสื้อผ้าชั้นมาให้เธอน่ะ ใส่ซะนะ"เธอยิ้มให้ชั้นอย่างบอบบาง หลังจาก

นั้นโทโมะก็เดินมาหาชั้นอีกคน

 

 

"นี่นามบัตรชั้น เก้บไว้ ชั้นมีอะไรต้องบอกเธอ แต่เวลานี้มันคงไม่สมควร" โทโมะยื่นนามบัตรให้ชั้น

ชั้นมอง2คนนั้นด้วยสายตาว่างเปล่า ในใจชั้นก็รู้สึกวังเวงเหมือนไม่รุ็สึกอะไรแล้ว  แต่เขาบอกว่ามี

เรื่องอะไรต้องบอกชั้น ชั้นก็จะรับมันไว้แล้วกัน

 

 

     หลังจาก2คนนั้นเดินออกไป ป๊อปปี้ก็ได้แต่นั่งท่าเดิมค้างอยู่ที่พื้น ชั้นรู้ว่าเขากำลังเจ้บปวด แต่

มันคงไม่เท่าชั้น ที่เจ็บมากกว่า!!! ชั้นลุกขึ้นไปเปลี่ยนชุด หลังจากเปลี่ยนเสร็จชั้นก็เดินออกจาก

ห้องแล้วปิดประตูทันที

 

 

"เดี๋ยว" เสียงผู้ชายที่คุ้นเคยคนนึงวิ่งมาทางชั้น และจับข้อมือชั้นไว้ 

 

 

"ปล่อย! พอใจนายแล้วสิ ที่เห็นชั้นเจ็บปวดแบบนี้"ชั้นพูดกับเขาทั้งน้ำตา ชั้นรู้ดีว่าชั้นเคยทำเขาเจ็บ

ปวด ตอนนี้ชั้นเองก็เจ็บปวดมากเช่นกัน เขาน่าจะปล่อยชั้นไปได้แล้ว

 

 

"ชั้นไม่ได้ตั้งใจให้เกิดเรื่องแบบนี้ ไอหมอนั่นมันเปิดประตูรับแค่ผู้หญิง พอชั้นวิ่งขึ้นไปช่วยเธอประตุ

มันก็ล็อก แล้วชั้นก็ถีบประตูจนพังอย่างที่เธอเห็น" เขาอธิบายให้ชั้นฟัง ถึงจะพูดยังไงมันก็สายไป

แล้ว

 

 

" มันสายไปแล้ว ทำไมนายต้องทำกับชั้นแบบนี้ด้วย ทำไมถึงไม่บอกชั้นว่ามันอันตรายแบบนี้" ชั้น

บอกเขา เขาเองก็ดูสีหน้าเจ็บปวดไม่ต่างจากชั้น

 

 

"ทำไมเธอไม่ทำตามแผน ถ้าเธอทำตามแผนก็จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้"เขาตอบชั้น

 

 

"ทำไมนายถึงชอบโทษคนอื่นนักนะ!!" ชั้นพูดกับเขาด้วยสายตาเจ็บปวด

 

 

"ที่ชั้นทำกับเธอแบบนี้ก็เพราะว่าชั้นเกียจเธอยังไงล่ะ ชั้นเกียจเธอ" เขาตวาดใส่ชั้น

 

 

เพี๊ยะ!

 

 

"ถึงจะเกียจชั้นแค่ไหนก็ไม่ควรทำกับชั้นแบบนี้ ออกไปจากชีวิตชั้นซะ เลิกบ้าได้แล้ว!!! ที่เธอคน

นั้นทิ้งนายไป ไม่ใช่เพราะชั้น เพราะนายทิ้งเธอไป!!! เลิกโง่แล้วรับความจริงซะเถอะ!!!" ชั้น

ตะคอกใส่เขาด้วยความโมโห คำพูดแบบนั้นน่าจะดีแล้วล่ะสำหรับเขา หลังจากนั้นชั้นก็ตัดสินใจเดิน

ออกจากเขาทันที

 

 

ผัวะ ผัวะ ผัวะ

 

 

      ชั้นรีบหันไปมองทันทีที่ได้ยินเสียง ป๊อปปี้คุกเข่าลงแล้วต่อยพื้นจนเลือดออกที่มือ เขามันบ้า

ไปแล้วจริงๆด้วย

 

 

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ " ชั้นหันไปบอกเขา

 

 

"ไม่! เธอต้องให้อภัยชั้นก่อน "เขายังคงต่อยพื้นไม่หยุด พอแล้ว  พอสักที  ชั้นไม่อยากเห็นภาพ

พวกนี้อีกแล้ว

 

 

" เราก็หายกันแล้วนี่ ชั้นทำนายเจ็บ นายทำชั้นเจ็บ! สมควรแล้วละที่ชั้นจะโดนแบบนี้ เลิกบ้า

ได้แล้ว" ชั้นบอกเขาอีกครั้งนึง

 

 

"......."เขาเงียบไม่พูดอะไร

 

 

"ยังไงชั้นก็ซื้อมาแล้ว เพราะฉะนั้นเธอยังคงเป็นของชั้น" เขาลุกขึ้นแล้วเดินมาอุ้มชั้น 

 

 

"ปล่อยนะ ปล่อยชั้นไปได้แล้ว ตอนนี้เราหายกันแล้วนะ" ชั้นบอกเขา

 

 

"หายอะไร เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอ ชั้นจำไม่ได้เลย" ทำไมเขาต้องแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ด้วยละ ไอ

หมีใจร้าย >:( 

 

 

"ปล่อยช้านนนนนน"ชั้นตะโกนใส่หูเขา แต่เขาก้ทำหน้าเหมือนไม่รู้สึกอะไรและยังอุ้มชั้นไปถึงรถจน

ได้!!!

 

 

---

โทโมะมีอะไรจะบอกฟางหว่าาาา ติดตามกันด้วยน๊าา

เดี๋ยวตอนมืดมาอัพอีกตอนน๊าา จุ้บ ^^ พอดีตอนเยนต้องไปช่วยแม่ทำอาหารแจกเด็กน่ะ^^