รักร้ายๆของคุณชายเพลย์บอย

 เมื่อหลายปีก่อน....

  ฉันยืนมองผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ในขณะที่สีกน้าท่สทางของฉันมันยิ่งวิตกกัลวนมากเท่าไร ดูเมื่อเขาจะไม่สนใจเลย

"ทำไม" ฉันถามเขาสั้นๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าของเขา

'ป๊อปปี้' คือผู้ชายที่ฉันเเคร์มากที่สุด ตอนนี้เขากำลังจะทิ้งฉันด้วยการบอกเลิก

"เมื่อฉันบอกว่าจบ มันก็คือจบ!" ป๊อปปี้ก่อนจะทิ้งก้นบุรี่ลงพื้นแล้วขยี้มันซ้ำ

ฉันยืนมองเขาเงียบๆ ให้ตายเถอะ ทั้งๆที่เขาบอกเลิกฉัน แต่ฉันยังกลับต้องการให้มันเหมือนเดิม

"นายเจอคนใหม่ที่ใช่กว่างั้นหรอป๊อปปี้?"

เขาหันหน้ามามองฉัน สายตาเขาดูนิ่งจนฉันไม่สามารถเดาความรู้สึกเขาได้

"ประมาณนั้น.." ฉันอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ แล้วตบไปที่หน้าเขาแรงๆสักทีสองที

แต่คงไม่มีประโยชน์อะไรที่ทำให้เขากลับมา

"หึ..นายก็เป็นแบบนี้ประจำ" แสะยิ้มให้กับตัวเอง ราวกับว่าเป็นเรื่องขำๆ

"เธอคงเข้าใจดีใช่มั้ย ฟาง" ป๊อปปี้ถามฉันระหว่างมองท้องฟ้า 

"ความรักมันบังคับกันไม่ได้ ฉันไม่อยากยื้อนายให้ตัวเองดูโง่กว่านี้แล้วละ"

"ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง...." ป๊อปปี้เว้นคำพูดไว้ก่อนจะเดินมาก้มตัวจูบปากฉันเบาๆ มันเป็นเพียงสัมผัสแค่ปากเท่านั้น เพรสะมันคือ จูบลา

"ลาก่อน" ป๊อปปี้พูดสั้นๆ แล้วก็เดินจากฉันไป