ปั้นรักปั้นหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฮ้ ฟาง มีจดหมายจากเมืองไทยถึงแกด้วยนะ”เสียงเรียกเพื่อนสาวอย่างฟางที่กำลังกลับเข้ามา

ให้ห้องพักหลังจากไปสัมภาษณ์งานมา

 

 

 

 

 

 

“จากพี่โฟร์นี่”ฟางรีบแกะจดหมายแล้วรีบอ่านทันที

 

 

 

 

 

 

“เห้ย ฟางแกเป็นอะไรบอกชั้นมา เกิดอะไรขึ้น”พ้อยท์รูมเมทของฟางรีบถามเมื่อเห็นฟางทรุดลง

ไปนั่งอย่างไร้เรี่ยวแรง

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ชั้น ท่านล้มละลายแล้วเส้นเลือดในสมองแตกเข้าโรงพยาบาล พ้อยท์ ชั้นต้องกลับเมือง

ไทย”ฟางรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วพี่สาวแกล่ะ พี่โฟร์ได้ข่าวว่าจะแต่งงานกับไฮโซหนุ่มที่รวยๆนี่ น่าจะยืมเงินได้ก่อน”พ้อยท์ถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คือพี่พิท ทางครอบครัวเค้ารู้ว่าบ้านของชั้นล้มละลาย เค้าก็ถอนหมั้น ยกเลิกงานแต่งทุกอย่าง

ตอนนี้พี่โฟร์เองก็ช้อคกับเรื่องที่เกิดขึ้น พวกชั้นไม่มีอะไรเหลือแล้วแก ชั้นต้องกลับไทย”ฟางพูด

แล้วร้องไห้ออกมาอย่างหมดแรงก่อนจะตั้งสติแล้วรีบไปเก็บเสื้อผ้าข้าวของทุกอย่างที่จำเป็นใส่

กระเป๋า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้ามีอะไรก็ติดต่อกลับมาหาชั้นได้เลยนะแก”พ้อยท์เดินมาส่งฟางที่สนามบินแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบใจแกมากนะพ้อยท์ ถ้าชั้นจัดการทุกอย่างแล้วชั้นจะกลับมา”ฟางพูดแล้วกอดเพื่อนรักก่อนจะ

เดินเข้าประตูผู้โดยสารข้าเข้าไป ก่อนจะขึ้นเครื่อง ร่างบางถอนหายใจอีกครั้งแล้วมองไปที่นอก

หน้าต่าง

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าเป็นอะไรนะแม่ พี่โฟร์”ฟางพูดด้วยความกังวลก่อนจะหลับตาลง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ด พี่โทโมะเท่มากเลยค่า”เสียงกรี๊ดกร๊าดของเหล่าแฟนคลับโทโมะซุปเปอร์สตาร์อันดับ1ของ

เมืองไทยที่มารอรับเจ้าตัวที่กลับจากเปิดคอนเสิร์ตที่ญี่ปุ่นที่สนามบินดังขึ้นทำให้บอดี้การ์ด

 

นับ10คนแทบกั้นไว้ไม่อยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ”โทโมะถอนหายใจเมื่อรถตู้ส่วนตัวขับมาส่งเขาที่บ้านพักซึ่งเป็นที่พักเก็บตัวของเขาและดารา

คนอื่นในสังกัด

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้โหซุปตาร์หนุ่มกลับมาเหนื่อยๆดื่มน้ำมั้ยครับ”เขื่อน ลูกชายเจ้าของโมเดลลิ่งที่ดูแลโทโมะอยู่ก็

เข้ามาแซว

 

 

 

 

 

 

 

 

“เงียบไปเลยเขื่อน คนยิ่งเหนื่อยๆอยู่ เดี๋ยวคืนนี้ต้องไปร้องเพลงที่เซนทรัลเวิร์ลอีก เหนื่อยจนไม่มี

เวลาพักแล้วเนี่ย”โทโมะบ่นกับเขื่อนก่อนที่เพื่อนชายจะอาสาช่วยเก็บกระเป๋าเข้ามาในห้องพัก

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้ามันเหนื่อยมาก ก็ออกไปเลยสิ จะทำตัวเด่นทำไม”เสียงกัดจิกของสาวร่างสูงคนหนึ่งที่เห็นโท

โมะเดินขึ้นบันไดมากับเขื่อนก็รีบว่า

 

 

 

 

 

 

“แก้วไม่ไปถ่ายละครรึไง”เขื่อนเหวอเมื่อเห็นแก้วดาราสาวดาวรุ่งไม่ไปทำงาน

 

 

 

 

 

 

 

“พอดีว่าลืมของอ่ะเลยกลับมาเอา เชอะ ซวยชะมัดที่กลับมาเจอพวกคางคกขึ้นวอ”แก้วว่าแล้วเหล่

ไปที่โทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

“หึ ลืมของก็กลับมาเอาแล้วไปกองถ่ายสาย มิน่าล่ะถึงย่ำอยู่กับที่ เป็นนักร้องไม่ดังก็ผันไปเป็น

ดารา เอาแน่เอานอนไม่ได้”โทโมะแขวะ

 

 

 

 

 

 

“นี่นายว่าชั้นงั้นหรอ”แก้วพุ่งจะไปเอาเรื่อง เขื่อนรีบห้ามทั้งคู่ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“พอเลยคู่นี้ เจอกันทีไรก็ทะเลาะกันทุกที เอาน่าแก้ว วันนี้โทโมะมันไม่ได้กลับคอนดดมันเพราะ

ต้องมาขึ้นรถที่นี่ ยังไงซะต่อไปก็ไม่ได้เจอกันอยู่แล้ว ต่างคนต่างอยู่เหอะ”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

“ชั้นน่ะต่างคนต่างอยู่แน่ ถ้ายัยหมาบ้านี่ไม่มากัดชั้นก่อน”โทโมะว่า

 

 

 

 

 

“หมางั้นหรอ ไอ้คางคกอยากเจอดีรึไง”แก้วหงุดหงิดพุ่งเข้าทำร้ายโทโมะเขื่อนรีบห้าม

 

 

 

 

 

 

 

“พอๆ แยกๆ โทโมะเข้าห้อง แก้วลงไปได้แล้วเดี๋ยวไปกองถ่ายสาย”เขื่อนรีบแยกทั้งคู่ก่อนจะถอน

หายใจเมื่อเห็นแก้วและโทโมะแยกกันแล้ว เพราะทั้งคู่เมื่อเจอกันทีไรต้องทะเลากันทุกทีจนเขากับ

แม่แทบเอาไม่อยู่เหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

 

“ฮัลโหลว่าไงเพื่อนป๊อป วันนี้ว่างรึไงครับถึงโทรหาชั้นได้”เขื่อนสลัดความเหนื่อยแล้วรีบรับสาย

เพื่อนชายอีกคนทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้วๆ จะมีแท็กซี่มั้ยนะ”ฟางที่ลงจากเครื่องมาในกลางดึกก็รีบลากกระเป๋ามาเพื่อไปเรียก

แท็กซี่ด้านหน้าสนามบิน

 

 

 

 

 

 

 

“เออ ว่ะเขื่อนเนี่ยพึ่งกลับจากทำหนังสั้นกับเพื่อนที่สมุยมา นี่กำลังโบกแท็กซี่กลับบ้าน ครับ แขวะ

กันแบบนี้จะเอามั้ยครับของฝากน่ะ”ป๊อปปี้เดินคุยโทรศัพท์กับเขื่อนมาพร้อมกับลากกระเป๋าอย่าง

อารมณ์ดีโดยที่ไม่ได้มองว่าตรงมุมมีใครกำลังรีบวิ่งมาด้วยความเร็ว

 

 

 

 

 

 

 

 

โครม

 

 

 

 

ฟางและป๊อปปี้ล้มลงทันทีคนละทาง

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณ เดินประสาอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือน่ะห้ะ”ป๊อปปี้รีบหยิบมือถือตัวเองแล้วรีบว่าฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นรีบๆ นี่จะเอาค่าเสียหายใช่มั้ย เดี๋ยวนะๆ หากระเป๋าก่อน”ฟางพูดแล้วรีบคว้ากระเป๋าสะพายตัว

เองเพื่อหาเงิน

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณ ผมไม่ใช่คนเห็นแก่เงินนะนะ อะไรกัน แทนที่จะขอโทษ เด็กอะไรไม่มีมารยาท”ป๊อปปี้รีบว่า

แล้วเหล่มองจากการแต่งตัวของฟางก็เข้าใจว่าฟางคงเป็นเด็ก ม ปลายทั่วไปก็ว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณชั้นไม่ใช่เด็กนะ อ่ะเงินค่าเสียหายชั้นไปล่ะ ว้าว แท็กซี่”ฟางพูดแล้วหันไปเจอแท็กซี่ก็รีบวิ่ง

ขึ้นรถไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ผมไม่รับเงิน เห้ย นั่นมันแท็กซี่ที่ผมโทรเรียกนะ อะไรวะ”ป๊อปปี้ว่าแล้วหันไปเห็นรถแท็กซี่ที่ตัว

เองโทรเรียกให้มารับถูกฟางวิ่งตัดหน้าขึ้นรถไปหน้าตาเฉย เล่นเอาชายหนุ่มตั้งตัวไม่ทัน

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีมารยาท ดีแต่เอาเงินฟาดหัว ขออย่าให้เจอเจอกันอีกเลย”ป๊อปปี้บ่นอย่างหัวเสียก่อนจะเดิน

ไปโบกรถแท็กซี่คันใหม่

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ พี่โฟร์”ฟางที่มาถึงโรงพยาบาลก็รีบวิ่งเข้ามาหาโฟร์ที่เฝ้าแม่ที่ห้องพักผู้ป่วย

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางมาพอดี”โฟร์พูดแล้วกอดน้องสาวแน่นด้วยความคิดถึง

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ฟาง”เสียงใสเรียกฟางทำให้ฟางหันไปมอง

 

 

 

 

 

 

 

“ฟิญพี่คิดถึงฟิญมากเลยนะ พี่โฟร์แม่เป็นยังไงบ้าง”ฟางพูดแล้วกอดน้องสาวคนเล็กแน่นก่อนถาม

อาการแม่จากพี่สาว

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ยังไม่ฟื้นเลย นี่ก็เงินก้อนสุดท้ายแล้วที่มารักษาแม่ ฟาง ฮือๆ บ้านเราตอนนี้ธนาคารก็ถูกยึด

แล้วนะ เราไม่มีที่อยู่แล้ว แถมพิทเค้าก็ทิ้งพี่ไปอีก ฮือๆ”โฟร์ที่เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟางฟังแล้ว

ปล่อยโฮออกมาด้วยความอัดอั้น ฟางกอดปลอบโฟร์และฟิญที่พลอยร้องไห้ตามพี่สาวไปด้วยแล้ว

มองไปที่กระเป๋าเสื้อผ้าทั้งหมดที่โฟร์นำมาที่นี่ด้วย

 

 

 

 

 

 

“แม่เป็นแบบนี้แล้วพ่อเค้าจะรู้มั้ยนะ”ฟางพูดพลางถอนหายใจเบาๆ

 

 

 

 

 

 

“ฟาง นี่มันก็จะ10กว่าปีแล้วนะ ตอนนั้นพี่7ขวบ เรา6ขวบขวบ ส่วนยัยฟิญยังอยู่ในท้องแม่อยู่เลย

เค้าทิ้งเราไปนานแล้วไม่ดูดำดูดีเรา เราจะไปคิดถึงเค้าทำไม”โฟร์รีบพูดเสียงแข็งเพราะเธอคือคน

เดียวที่จำหน้าพ่อได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่เค้าก็เป็นพ่อเรานะพี่โฟร์ ยังไงก็รักเราบ้างล่ะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่รู้ล่ะ พี่ไม่สนใจเค้าแล้ว ตอนนี้พี่มีแค่แม่และน้องเท่านั้น พี่จะต้องหางานเพื่อนำเงินมารักษาแม่

และดูแลน้องๆ”โฟร์พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่โฟร์”เมื่อโฟร์ลุกขึ้นได้สักพักก็หน้ามืดลงไป ฟางและฟิญรีบรับแทบไม่ทัน

 

 

 

 

 

 

 

“นี่พี่โฟร์อะไร ให้หมอตรวจดูอาการหน่อยมั้ย”ฟางรีบถาม

 

 

 

 

 

 

 

“หมอตรวจอาการพี่โฟร์แล้ว หมอบอกว่าพี่โฟร์เป็นไฮโปไทรอยด์ แล้วหมอก็บอกว่าอย่าฝืนทำงาน

หนักด้วย”ฟิญพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟิญ จะบอกฟางให้ฟางกลุ้มทำไม พี่ยังไหวพี่เป็นพี่คนโตนะ ยังไงซะพี่ก็ต้องดูแลพวกเราได้”โฟร์

พูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ฟางไม่ยอมให้พี่เป็นอะไรไปอีกคนหรอก พี่โฟร์อย่าฝืนตัวเองแบบนี้สิ ถ้าพี่เป็นอะไรไปแล้ว

ฟางแบน้องจะอยู่ยังไง”ฟางพูดทั้งน้ำตาที่ไหลออกมา นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมครอบครัวของเธอ

ถึงได้มีเคราะห์ซ้ำกรรมซัดมากมายแบบนี้นะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันเรื่องอะไรกันนะ ทำไมโชคชะตาถึงเล่นตลกกับพวกเราแบบนี้”โฟร์ร้องไห้แล้วกอดน้องๆแน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางตัดสินใจแล้วล่ะ ฟางจะไม่กลับเยอรมัน ฟางจะอยู่ที่นี่หางานทำเพื่อช่วยทุกคน”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วนี่บริษัทที่เราพึ่งสัมภาษณ์มาล่ะจะว่ายังไง”โฟร์ถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“มันไม่ได้อยู่แล้วล่ะพี่ เพราะเค้าไม่ได้อยากจะรับเด็กที่พึ่งจบใหม่แบบฟางหรอก เค้าต้องการคนมี

ประสบการณ์ ฟางแค่อยากลองไปสมัครดู เอาเถอะ อย่าเครียดเลย ส่วนฟิญก็เรียนตามปกติ พรุ่งนี้

ฟางจะไปหางานทำ แล้วเอาเงินเก็บที่มีอยู่ เช่าห้องเช่าเล็กๆก่อนแล้วกันเนาะ อย่างน้อยก็ดีกว่า

ไม่มีที่ซุกหัวนอน”ฟางพูดแล้วยิ้มออกมาให้ทุกคน ก่อนที่โฟร์จะพาฟิญลงไปหาอะไรกินด้านล่าง

ของโรงพยาบาล

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ขา ฟางกลับมาแล้วนะคะ ฟางจะหางานทำแล้วเอาเงินมารักษาแม่กับพี่โฟร์ ดูแลน้องฟิญ แล้ว

ก็ตามหาพ่อให้เค้ากลับมาหาเรานะคะ”ฟางพูดแล้วบีบมือแม่ของเธอที่ยังนอนไม่ได้สติ พลางถอน

หายใจ แล้วเธอจะทำงานอะไรล่ะทีนี้

 

 

 

 

 

 

เอาล่ะสิ กลับไทยมาก็มีแต่เรื่องเลย แล้วงานนี้ฟางจะหางานทำได้มั้ยน้อ

 

 

 

ฝากฟิคเรื่องใหม่ด้วยน้าา

 

ช่วงนี้ขอรีบอัพฟิคก่อนจะไม่มีเวลาวว่างอีก

 

 

ยังไงก็ติดตามกันด้วยน้าาาาา