[Fire 1] ไฟเพลิงริษยา. (Poppy&Fang Ft.Tomo Faye)

 

 

 

 

 

 

               "พี่ ฮึก พี่ป๊อป อย่าทำอะไรฟางเลยน่ะค่ะ ฮึก"

 

 

          เสียงหวานแหบพร่าของเด็กสาววัย 17 ปีกำลังเรียกร้องใครอีกคนที่ตอนนี้ไม่ต่างอะไร

จากปีศาจร้าย หลายต่อหลายครั้งที่เอ่ยออกไปแบบนั้น แต่คนถูกเรียกกลับไม่สนใจอะไรเลย..

 

 

               "อย่าทำอะไรฟางงั้นหรอ หึ"ภาณุมองคนตัวเล็กที่ไหว้ขอร้องเขาอย่างอ้อนวรณ์ จริงๆ

แล้ววันนี้ตัวเขาเองก็ไม่อยากจะเสวนากับเด็กสาวสักเท่าไหร่ เขาต้องการพักผ่อน เนื่องจากทำงาน

กลับมาเหนื่อยๆ แต่เป็นเพราะคนตัวเล็กที่เข้ามาแส่เรื่องของเขาก็ต้องโดนดีแบบนี้แหละ

 

 

               "ฮึกๆ ฟางเจ็บ ปล่อยฟางเถอะน่ะค่ะ"ร่างบางร้องไห้จนตาบวมแดง เธอร้องไห้ด้วย

ความเจ็บปวด เจ็บทั้งหัวใจ เจ็บทั้งร่างกาย กี่ครั้งแล้วที่เธอโดนภาณุทำร้ายอย่างไม่ปราณีกับเรื่อง

ไม่เป็นเรื่อง

 

 

               "มึงจะไม่เจ็บตัวแบบนี้ ถ้ามึงไม่มาเสือกเรื่องของกู ไอ้เด็กนอกคอก!"

 

 

          มือหนาช้อนหน้าร่างบางขึ้น ใบหน้าสวยของธนันต์ธรณ์ตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากสภาพศพ

ใบหน้าซีดเผือดที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา และรอยฟกช้ำที่มุมปากและส่วนอื่นๆของร่างกาย

ใช่..ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของภาณุ ฝีมือพี่ชายที่เธอรักมากที่สุด..

 

 

               "ฮึก ฟางแค่ถามพี่ป๊อป ว่าทำไมพี่ป๊อปกลับดึกค่ะ ทำไมต้องทำร้ายฟางถึงขนาดนี้ค่ะ

ฟางทำให้พี่โกรธขนาดนั้นเลยหรอ ฮึก ฟางเคยดีในสายตาพี่ป๊อปบ้างรึป่าว"

 

 

               "ใช่ มึงไม่เคยดีอะไรเลยในสายตากู มึงเป็นคนที่กูเกลียดที่สุดมึงจำไว้ เพราะแม่มึง

ทำให้แม่กูต้องตาย และเพราะมึงทำให้กูกลายเป็นหมาหัวเน่า มึงจำใส่หัวสมองที่มีแต่ขี้เรื่อยของ

มึงไว้น่ะว่า กู เกลียด มึง"

 

 

          ภาณุไม่ว่าเปล่าเขาใช้มือหนาดันหัวธนันต์ธรณ์ไปชนกับเหลี่ยมโต๊ะตรงนั้นที่อยู่ในห้อง

รับแขก ก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบนห้องอย่างไม่สนใจเลยว่าร่างบางจะเป็นยังไงบ้าง 

 

 

               "ฮึกๆ ฮึกๆ ฟางเจ็บ ฮึกๆ"ธนันต์ธรณ์กอดตัวเองแน่นด้วยความเจ็บปวด เธอโดนภาณุ

ทำร้ายมากี่ครั้งแล้วนับไม่ถ้วน แต่ละวันเธอไม่เคยได้รับคำพูดดีๆจากเขาเลย ไม่เคยเลยแม้แต่คำ

เดียว ภาณุทำร้ายเธอเกินไปแล้ว เขาทำร้ายจิตใจเด็กสาวไร้เดียงสาคนนี้เกินไปแล้วจริงๆ..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

               05.45 น.

 

 

               "นังฟาง เมื่อไหร่แกจะตื่นห้ะ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน!"เสียงแหลมเล็ก

คล้ายจะหวีดร้องดังลั่นไปทั่วห้องนอนสีขาวสะอาดตา ธิรดาจ้ำอ่าวไปยังเตียงหลังเล็กซึ่งมีลูกสาว

ตัวน้อยของเธอหลับตาพริ้ม พร้อมชุดนอนแขนยาวปกปิดร่องรอยการถูกกระทำต่างๆไว้

 

 

          หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่นทำไมนังเด็กนี่ถึงยังไม่ลืมตาแล้วลุกไปอาบน้ำแต่งตัวสักที ถ้านับไม่

ผิดเธอเรียกมันจวนจะสิบครั้งอยู่แล้ว คิ้วเรียวขมวดมุ่นนึกแปลกใจกับการหลับใหลไม่ได้สติของคน

ตัวเล็ก มือบางดึงเสื้อนอนตัวเล็กให้เลื่อนลงลาดไหล่เนียน ทว่าตอนนี้กลับเต็มไปด้วยรอยช้ำจาก

การถูกทำร้าย..ที่เธอคุ้นเคยมันเป็นอย่างดี

 

 

               คงจะถูกภาณุทำร้ายมาล่ะสิ หึ!

 

 

               "นังฟาง ฉันบอกให้แกตื่นไง!"

 

 

               เพียะ!

 

 

          มือบางฟาดลงไปบนแขนธนันต์ธรณ์อย่างแรง กายที่เคยจมดิ่งอยู่ในความฝันของตัวเอง

สะดุ้งเฮือก เปลือกตาสีชมพูอ่อนค่อยๆ และหลับตาลงเพื่อปรับแสงจากโลกภายนอก ก่อนจะ

หลับตาแน่นเมื่อความปวดหนึบบริเวณสะโพกแล่นพล่านไปทั่วร่างกาย

 

 

               "ยัง ยังจะนอนนิ่งอยู่อีก ฉันบอกให้แกตื่นได้ยินมั้ย!"

 

 

               เพียะ!

 

 

               "โอ้ย!"ธนันต์ธรณ์ร้องลั่นด้วยความเจ็บ ดวงตาคู่สวยจ้องมองคนตรงหน้าก่อนจะรีบ

พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง เพราะรู้ดีว่าหากยังนอนนิ่งอยู่แบบนั้นคนเป็นแม่จะอาละวาดเอาได้

 

 

               "ตื่นสักที อีเด็กบ้า รีบๆไปอาบน้ำแต่งตัวเลยน่ะ มันสายแล้ว เร็วๆเข้า เดี๋ยวจะไปไม่

ทันเจ้าป๊อปมันน่ะ"

 

 

               "พะ พี่ป๊อป ทำไมค่ะ"เสียงเล็กแผ่วลงจากทีแรก พอได้ยินชื่อพี่ชายใจร้ายแล้วใจ

ดวงน้อยก็เจ็บแปลบขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ความทรงจำอันเลวร้ายฉายซ้ำอัตโนมัติ..

 

 

               "วันนี้แกต้องไปโรงเรียนกับเจ้าป๊อป"

 

 

               "แต่ แม่ค่ะ.."

 

 

               "ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น คนขับรถมันไม่สบายแกก็ต้องอาศัยรถพี่เค้าไป ไปไปอาบน้ำ

แต่งตัวได้ล่ะ แกนี่มันเรื่องมากจริงๆ"

 

 

          ธิรดากำลังคิดอะไรอยู่ ? ทำไมต้องยัดเยียดให้เธอไปกับภาณุ เขาไม่ได้ต้องการจะไปกับ

เธอเลยแม้แต่นิด แม่เธอก็น่าจะรู้ดีว่าภาณุเกลียดเธอมากแค่ไหน แต่ทำไมกลับสนับสนุนให้เธอไป

ไหนมาไหนกับเขา หรือว่าแม่จะแกล้งเธอ ? ..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

               ห้องอาหาร

 

 

               "คุณพี่ค่ะ วันนี้ให้หนูฟางติดรถเจ้าป๊อปไปด้วยน่ะค่ะ คนขับรถเค้าลาป่วยหน่ะค่ะ คุณ

พี่จะให้เจ้าป๊อปไปกับหนูฟางมั้ยค่ะ"เสียงหวานของธิรดาถามพี่ระผู้เป็นสามีอย่างอ่อนหวาน ผิดกับ

เมื่อกี้ที่เธอเอาแต่ว่าลูกสาวของเธอ

 

 

               "ก็ดีเหมือนกันน่ะ บริษัทเจ้าป๊อปกับโรงเรียนหนูฟางไปทางเดียวกัน ป๊อปมันน่าจะไป

ส่งหนูฟางได้ใช่มั้ยป๊อป"พีระถามเจ้าลูกชายตัวดีที่กำลังนั่งกินข้าวอย่างไม่สนใจคนรอบข้างเลย

 

 

               "เจ้าป๊อป!"พีระตะโกนเรียกภาณุที่ไม่ฟังอะไรเลย

 

 

               "ไม่มีทางครับ ผมจะไม่มีทางไปส่งเด็กนั้นเด็ดขาด"

 

 

               "ไปส่งหนูฟางเถอะหน่า ไหนๆบริษัทแกกับโรงเรียนน้องก็ไปทางเดียวกัน"

 

 

               "ไม่ครับ!"ภาณุตอบเสียงแข็ง เรื่องอะไรที่เขาจะให้ไอ้เด็กนอกคอกติดรถเขาไปด้วย

ไม่จำเป็นเลยสักนิด เขาไม่มีทางให้เด็กสกปรกอย่างนั้นมาขึ้นรถหรูๆของเขาหรอก

 

 

               "คุณพ่อค่ะ เดี๋ยวฟางไปเองก็ได้ค่ะ"ธนันต์ธรณ์เห็นสีหน้าพี่ชายของเธอที่แสดงออก

มาเชิงรังเกลียดเธอยิ่งนัก เธอจึงขอไปเองดีกว่าไปรบกวนภาณุ

 

 

               "ไม่เป็นไรหนูฟาง ป๊อปวันนี้และทุกๆวันแกต้องไปส่งน้องเข้าใจมั้ย และแกต้องส่งให้ถึงโรงเรียนด้วย เข้าใจที่ฉันพูดใช่มั้ย"

 

 

               "ไม่ครับ ผมไม่ให้ไอ้เด็กนี่ขึ้นรถผมเด็ดขาด!"

 

 

               "ถ้าแกไม่ไปฉันจะตัดแกออกจากกองมรดก !!!"เสียงประกาศกร้าวของพีระทำเอาภาณุเงียบกริบ ก่อนที่เขาจะสบถออกมาอย่างไม่พอใจ

 

 

               "โธ่เว้ย!"

 

 

          ภาณุลุกออกจากตรงนั้นทันที ความโกรธเข้าครอบงำจิตใจของเขา เพราะไอ้เด็กนั่นทำให้

เขาต้องโมโหแต่เช้า เพราะไอ้เด็กสกปรกนอกคอก เพราะเด็กนั่นคนเดียว!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

               "เอ่อ พะ พี่ป๊อปค่ะ เดี๋ยวฟางไปเองก็ได้ค่ะ จะได้ไม่รบกวนพี่"ธนันต์ธรณ์วิ่งตามภาณุ

ออกมาบอกภาณุ ก่อนที่จะค่อยๆเดินออกไปจากประตูรั้วบ้าน แต่ทว่าภาณุเข้าไปรวบตัวร่างบางเอา

ไว้..

 

 

               "มึงไม่ต้องมาทำเป็นเรียกร้องความสนใจจากกูหรอกน่ะ ไปขึ้นรถ กูจะไปส่งมึง

เอง"ภาณุบีบแขนธนันต์ธรณ์แน่น ก่อนจะลากให้เธอมาขึ้นรถ แต่เธอสะบัดออกอย่างแรง

 

 

               "ฟางไม่ได้เรียกร้องความสนใจ แต่ฟางจะไปเอง จะได้ไม่ลำบากพี่ป๊อปไงค่ะ"ธนันต์

ธรณ์พูดขึ้น ก่อนจะหันหลังเดินออกไป แต่ภาณุกลับดึงไว้อีกรอบ

 

 

               "มึงจะขึ้นดีๆหรือจะให้กูอุ้มขึ้น .."เสียงเรียบของภาณุทำเอาร่างบางสั่นสะท้านด้วย

ความกลัว ก่อนที่เธอจะรีบเปิดประตูรถขึ้นรถทันที

 

 

               "มึงทำแค่นี้ก็จบเรื่อง จะให้กูพูดหลายรอบทำไม"

 

 

               "ฟะ ฟางขอโทษค่ะ"ธนันต์ธรณ์ก้มหน้า ก่อนจะคาดเข็มขัดนิรภัย แต่ก็ต้องตกใจเมื่อ

ภาณุตะโกนร้องลั่น

 

 

               "นั่น มึงจะทำอะไร!"

 

 

               "ฟะ ฟางก็แค่จะคาดเข็มขัดน่ะค่ะ"

 

 

               "อย่าเอามือสกปรกๆของมือมาจับของในรถกู แค่กูให้มึงขึ้นมานั่งบนรถด้วยก็ดีแค่

ไหนแล้ว จำใส่กะลาหัวมึงไว้ด้วย !"

 

 

               "ตะ แต่มันอันตรายน่ะค่ะพี่ป๊อป"

 

 

               "คนอย่างมึงตายๆไปได้ก็ดี แล้วกูก็ไม่ใช่พี่มึง เพราะกูไม่ได้นับมึงเป็นญาติไอ้เด็ก

สกปรก"ภาณุขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งท้ายคำพูดเสียดสีทิ่มแทงร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆเหลือ

เกิน น้ำตาเจ้ากรรมเอ่อล้นดวงตาคู่สวย ทำไมเขาต้องพูดทำร้ายจิดใจเธอนัก ทำไมกัน ?

 

 

               

 

 

               "ถ้ากูไปประชุมไม่ทัน มึงตายแน่ ไอ้เด็กนอกคอก!"

 

 

               

 

 

 

 

 

 

 

 

........................................................................................................................

 

 

 

 

PFwriter : แฮร่ ><' ไม่ค่อยได้เข้าขีดเขียนเลยช่วงนี้ไม่ว่างเลยง่ะ ฝากบทนี้ไว้ให้ทุกคนได้อ่านกันน้า ฝากเม้น ฝากโหวตเหมือนเดิมน่ะจ้ะ สำหรับทุกเม้นทุกโหวตไรเตอร์ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงน้า จะพยายามแต่งให้มันสนุกน้า แฮร่ๆ อัพตอน 5 ทุ่มจะมีใครเข้ามาอ่านบ้างเนี้ย