รักวุ่นๆในรั้วมหาลัย

     พายและแทมปาที่เดินเข้ามาเห็นเคและตัวโน๊ตวิ่งไล่กันก็เอ่ยทัก "แหม๋...คู่นี้กัดกันแต่เช้าเลย

 

นะ" พายพูดในขณะที่เธอเดินเข้าห้องมา "ก็ดูไอ้กบ มันแกล้งฉันอ่ะ" ตัวโน๊ตเดินไปฟ้องพายพลางชี้

 

หน้าใส่เค "อ้าว! พูดอย่างนี้ได้ไงเธอน่ะแหละที่ว่าฉันก่อน" เคเถียงกับอย่างไม่ยอม "นายนั่นแหละ"

 

"เธอนั่นแหละ" "นาย..." "พอกันทั้งคู่นั่นแหละ ว่าแต่รินกับริวไปไหน ฉันยังไม่เห็นสองคนนั้นเลย

 

นะ" พายร้องห้ามเพื่อนทั้งสองแล้วถามหาเพื่อนอีกสองคนทันที แต่ทั้งสองส่ายหัวเชิ่งตอบว่าไม่รู้

 

"แทมปาคะ มอร์นิ่งคิสค่ะ" วิเวียนเดินมาถึงก็กล่าวทักทายชายหนุ่มพลางหอมแก้มชายหนุ่มไปหนึ่งที

 

"นี่ยัยวิงเวียน เธอจะทำอะไรก็หัดเกรงใจแฟนเขาที่นั่งอยู่ด้วยเซ่!" ตัวโน๊ตที่เห็นการกระทำของวิ

 

เวียนก็อดจะต่อว่าไม่ได้ "กรี๊ดดดดดดดดด แกเรียกใครว่าวิงเวียนห๊ะ" "เอ้า!ก็เรียกเธอน่ะสิถามได้"

 

ตัวโน๊ตพูดพร้อมแสยะยิ้มอย่างสะใจที่ทำคนตรงหน้าปรี๊ดแตกขึ้นมา "ฉันชื่อวิเวียนไม่ได้ชื่อวิงเวียน

 

จำไว้ซะด้วยยัยปากเสีย" คำพูดของวิเวียนทำให้ตัวโน๊ตโวยวายขึ้นมาทันที "แกเรียกฉันว่ายัยปาก

 

เสียหรอ ได้" พูดจบตัวโน๊ตก็เดินเข้าไปในครัวหยิบสลัดจากตู้เย็นออกมาละเลงใส่หัวเวียน วิเวียน

 

โวยวายทันที "กรี๊ดดดด ยัยบ้าแกทำอะไรของแก" "สมน้ำหน้า อยากมาว่าฉันดีนัก จำไว้นะว่าอย่า

 

มายุ่งกับแฟนเพื่อนฉัน แล้วอย่ามาว่าฉันอีกไม่งั้นฉันจะทำมากกว่านี้อีก" ตัวโน๊ตให้ไปมองเพื่อนๆทั้ง

 

สามก่อนจะยิ้มอย่างเป็นผู้ชนะ เคก็เช่นกันเขายิ้มและยกนิ้วให้ตัวโน๊ตพลางพูดโดยไม่ออกเสียงว่า

 

"เยี่ยมมาก" "ฮือ..ๆแทมปาคะ ดูสิยัยนั่นมันทำไรวิเวียนอ่ะ" "เอ่อ..ผมว่าวิเวียนปล่อยผมก่อนดีกว่า

 

แล้วไปล้างเนื้อล้างตัวซะ" แทมปาพูดพลางแกะมือวิเวียนออก วิเวียนพยักหน้าก่อนจะเดินกระแทก

 

เท้าออกไป "สะมฃใจชะมัด" ตัวโน๊ตพูดขึ้น พายได้แต่ส่ายหัวอย่างเอือมระอาเพื่อนของเธอ "ฉันว่า

 

เธอทำเกินไปนะ" แทมปาพูดขึ้น แต่มีหรือที่ตัวโน๊ตจะยอม ตัวโน๊ตต่อว่าแทมปาทันที "น้อยไปด้วย

 

ซ้ำ นายเองก็เหมือนกันยอมให้ยัยนั่นมาทำอะไรแบบนี้ได้ยังไง ส่วนพายเองก็เหมือนกัน ยัยนั่นมา

 

ยั่วแฟนตัวเองขนาดนี้ยังนิ่งเฉยอยู่ได้ พวกแกเป็นแฟนกันจริงรึเปล่าเนี่ย" สิ้นคำพูดของตัวโน๊ตทั้งคู่ก็

 

มองหน้ากันโดยไม่พูดออะไร "เกิดอะไรขึ้นหรอ เมื่อกี้ฉันเห็นยัยวิเวียนนั่นวิ่งออกไปน่ะ สภาพยัยนั่น

 

นี่ดูไม่ได้เลย" ริวที่เดินเข้าห้องมาพร้อมมิรินเอ่ยถามขึ้นทันที "ฝีมือยัยหัวหอมน่ะ" เคตอบแทน

 

เพื่อนๆทุกครทันที "ริน ทำไมเธอมากับริวล่ะ หรือว่าเธอสองคนคบกัน" ตัวโน๊ตถามพลันมองสองคน

 

สลับไปมา "ปะ..เปล่า สักหน่อย ฉันก็แค่บังเอิญเจอริวหน้ามหาลัย เลยเดินมาด้วยกันก็เท่านั้น" มิ

 

รินตอบคำถามตัวโน๊ตสายตาก็มองไปหาแทมปา "จริงหรอวะ ไอ้ริว" เคถามบ้าง "เออ จริง และถึง

 

ฉันจะคบกับยัยมิรินด้าขึ้นมาจริงๆแล้วมีอะไรรึไง" คำพูดของริวทำให้เพื่อนๆเบิกตากว้างอยากไม่เชื่อ

 

ในสิ่งที่ได้ยิน "มี ไอ้ริวแกก็รู้ว่าฉัน เอ่อ..ฉัน.."เคอึกอักที่จะพูดออกไป "แกทำไมก็พูดออกมาสิ

 

พูดออกมาเลย ถ้าแกไม่พูดฉันก็จะคบกับยัยมิรินด้าจริงๆ" ริวพูด ทำเอาทุกคนจ้องมองและรอคำ

 

ตอบของเขาอย่างใคร่รู้ "เอ่อ.....คือ....คือฉันชอบริน" เคพูดออกไปแล้ว เขาพูดความในใจที่เก็บ

 

เอาไว้ออกไปแล้ว ทุกคนยังคงอึ้งกับคำพูดของเค "นายชอบรินหรอ" ตัวโน๊ตถามเสียงสั่นน้ำใสๆ

 

ของเธอกำลังไหลออกมา นี่เธอเป็นอะไรกันก็แค่เคชอบรินทำไมเธอถึงรู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูก

 

ทำไมกันนะ ตัวโน๊ตรีบเบือนหน้าหนีก่อนจะวิ่งออกไป เพราะเธอไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาของเธอ

 

"แล้วเธอล่ะริน เธอชอบใคร" เคถามมิรินที่ยังคงนิ่ง "ฉัน..ฉัน..ชอบ..." มิรินพูดพลางมองไปที่แทม

 

ปาแล้วเธอก็เม้มริมฝีปากแน่น เธอส่ายหัวไม่ยอมพูดอะไรได้แต่ยืนร้องไห้ ก่อนจะวิ่งออกไป "มิริน"

 

ริวตะโกนไล่หลังร่างบางก่อนจะตัดสินใจวิ่งตามเธอไป ทำไมเห็นผู้หญิงคนนี้ร้องให้ทีไรเขาถึงไดรู้สึก

 

แปลกๆอย่างนี้ รู้สึกไม่อยากเห็นน้ำตาเธอ ไม่อยากเห็นเธอเสียใจ ชอบเวลาที่เธอยิ้ม,หัวเราะ,และ

 

ชอบเวลาเธองอนเขา ตอนนี้ริวเองก็สับสนไปหมดเขากำลังเป็นอะไร ตอนนี้พายและแทมปาได้แต่

 

ปลอบใจเค และพยายามไม่พูดถึงเรื่องเมื่อกี้ "ฉันไม่เป็นไรแล้วพวกเธอสองคนมีอะไรก็ไปทำเถอะ"

 

เคบอกกับเพื่อนทั้งสอง "งั้นฉันไปตามตัวโน๊ตก่อนนะไม่รู้ยัยนั่นไปไหนแล้ว ส่วนนายแทมป์ นายอยู่

 

เป็นเพื่อนเคก่อน" พายพูดก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป เธอใช้เวลาไม่นานก็พบตัวโน๊ตที่นั่งซึมอยู่ "ไม่

 

เป็นไรใช่มั้ย" พายพูดพร้อมกับนั่งลงข้างเพื่อนสาว ตัวโน๊ตที่เห็นพายก็เช็ดน้ำตาลวกๆ ถึงเธอจะเช็ด

 

น้ำตาออกก็ปิดบังพายไม่มิด เพราะตาของเธอแดงและบวมเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ตัว

 

โน๊ตค่อยเอนตัวไปซบไหล่พาย "เป็นอะไร เล่าให้ฉันฟังได้มั้ย" พายถามพลางลูบหัวตัวโน๊ต "ฉันเอง

 

ก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้เพียงแต่ว่ามันรู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูกเมื่อไดยินเคพูดว่าชอบริน" ตัวโน๊ตบอกกับ

 

พาย พายค่อยดันตัวเพื่อนสาวขึ้นแล้วจับเข้าที่ไหล่ทั้งสองของเธอ "ตัวโน๊ตฉันว่าเธอควรทบทวน

 

เรื่องราวระหว่างเธอกับเคดูนะ ว่าที่เธอรู้สึกกับหมอนั่นอย่างนั้นมันหมายถึงอะไร" พูดจบพายก็ยืนขึ้น

 

"รีบๆรู้ใจตัวเองนะโน๊ตก่อนที่อะไรๆมันจะสายไปกว่านี้ ฉันไปล่ะ" พายพูดเตือนสติเพื่อนสาวก่อนจะ

 

เดินจากไป ปล่อยให้ตัวโน๊ตนั่งครุ่นคิดอยู่กับคำพูดของพาย

 

     "ฉันว่าแล้วว่าเธอต้องมาอยู่ที่นี่" เสียงชายหนุ่มดังขึ้น ร่างบางที่นั่งอยู่หันกลับไปมองเจ้าของ

 

เสียงก่อนจะเอ่ยชื่อเขาออกมาเบาๆ "ริว" ชายหนุ่มเดินตรงมาหาเธอแล้วนั่งลงข้างๆร่างบาง "เลิก

 

ร้องไห้ได้แล้ว ฉันก็เบื่อเหมือนกันนะที่ต้องคอยมาปลอบเธออยู่ตลอด ฉันอยากเห็นเธอยิ้มบ้าง

 

อยากเห็นเธอหัวเราะบ้าง ไดรึเปล่าริน" ริวเอ่ยพลางสบตากับคนตัวเล็ก "ฉันจะพยายามนะ" มิริน

 

ตอบพลางยิ้มให้ริวแต่สีหน้าของเธอยังคงความเศร้าและความกังวลไว้มากมาย *ทำไมกันนะ เวลา

 

เราร้องไห้ เศร้าโศกเสียใจ จะเป็นริวที่คอยเข้ามาอยู่เคียงข้างเสมอ และทุกครั้งที่เขาปลอบใจ มันก็

 

ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นมาไดตลอด ทำไมกันนะ* มิรินได้แต่คิดในใจ เธอยังคงไม่เข้าใจความรู้สึกของ

 

ตัวเองเช่นกัน "ริน พรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันนะ" "เอ๋...นายชวนฉันหรอ" "ก็ใช่น่ะสิ  ไปเที่ยวกันเผือจะ

 

ลืมเรื่องร้ายๆ แล้วทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง" ชายหนุ่มบอกกับร่างบางและรอคำตอบของเธออย่าง

 

ใจจดใจจ่อ "แล้วเราจะไปเที่ยวไหนกันล่ะ" มิรินเอ่ยถาม "ไม่บอก แต่รับรองว่าเธอต้องชอบแน่ๆ" ริ

 

วบอกก่อนจะยิ้มให้ร่างบางอย่างออ่อนโยน "งั้นเราเข้าไปหาเพื่อนๆกันเถอะ" ริวเอ่ยชวนมิริน แต่แล้ว

 

รอยยิ้มของมิรินก็ค่อยๆจางลงเมื่อริวพูดถึงเพื่อนๆ เธอไม่อยากเจอแทมปา เธอไม่อยากมองหน้าเค

 

เธอไม่อยากตอบคำถามอะไรทั้งนั้น "ไม่เป็นไรหรอกนะ ฉันจะคอยอยู่ข้างๆเธอเอง ฉันสัญญาว่าจะ

 

ไม่ให้ใครมาทำเธอร้องไห้อีก" มิรินพยักหน้ารับคำของชายหนุ่ม แล้วทั้งสองก็เดินกลับไปยังห้อง