สี่สาวเหนือมนุษย์..

     -ฟาง-

     "..อืมมมม.." ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เห็นสิ่งแรกคือสีขาว.. ห้องสีขาวสะอาดตา.. ฉันหันไปมองข้างๆเห็นยัยแก้วนอนอยู่ข้างๆโดยนอนบนโซฟา..

     ..เกิดอะไรขึ้นน่ะ.. สิ่งแรกที่ฉันคิด ก่อนหน้านี้เราอยู่ที่โรงเรียนไม่ใช่หรอ?

     "หิวน้ำชะมัด.." ฉันพูดออกมาเบาๆ เลยขยับตัวไปหยิบน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆ แต่ก็ต้อง..

     "โอ๊ย!!!" เจ็บชะมัด อะไรอีกล่ะเนี้ยยย

     "อ่าวยัยฟางตื่นแล้วหรอ ว่าแต่ทำอะไรเนี้ย อย่าขยับสิเดี๋ยวแผลก็ฉีกอีกหรอก! ยัยบ้า!" สงสัยร้องดังไปหน่อย ยัยแก้วตื่นเลย แถมตื่นไม่พอโดนด่าอีก ว่าแต่แผลอะไร?

     "แผล?" ฉันถามยัยแก้ว ฉันมีแผลด้วยหรอเนี้ย?

     "อะไรๆ นี้ความจำเสื่อมไปด้วยอีกหรอห่ะ ก็ที่แกโดนยิงไงตอนอยู่โรงเรียนอ่ะ ลืมแล้วหรอ ยัยแก่ขี้ลืมเอ้ย! ไปทำอย่างงั้นได้ไง รู้มั้ยว่าพวกเราเป็นห่วงแค่ไหน.." ยัยแก้วอธิบายแถมด่าไปด้วย

     "อ่าว พวกแกเป็นห่วงอ่อ นึกว่าเป็นคนสะอีก นี้ฉันคบเพื่อนเป็นห่วงหรอเนี้ย" แอบประชดนิดๆหน่อยๆ ฮ่าๆ

     "เจ็บอยู่ยังจะกวนประสาทอีกน่ะ" ยัยแก้วเอามือโขกหัวฉัน1ที.. แล้วสรุป.. ฉัน.. จะได้ดื่มน้ำมั้ยยยยยยยยยย?

     "เจ็บน่ะ! หิวน้ำาาา เร็วๆ" ฉันบอกยัยแก้ว

     "ได้ๆ แปปๆ" ยัยแก้วเดินไปรินน้ำใส่แก้วแล้วยื่นให้ฉัน

     "แต๊งกิ้ววว" ฉันรับน้ำมาดื่มจนหมดแก้วเลยยยยยย ยัยแก้วรับน้ำไปวางไว้ที่เดิม

     "ว่าแต่ยัย2คนนั้นล่ะ ยัยเฟย์กับจีนล่ะ" ฉันถาม

     "อ่อๆ เห็นยัยเฟย์บอกว่าหิวอ่ะยัยจีนเลยพาไปหาซื้อไรกิน" หน่อยยยยยเพื่อนนอนเจ็บแบบนี้ยังออกไปหาของกินเรอะ

     "ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นหรอ ตอนนั้นอ่ะ ที่โรงเรียน" ฉันถาม

     "อ่อ.. ก็หลังจากที่แกโดนยิงอ่ะ ยัยเฟย์มันโกรธมากเลยน่ะ มันปล่อยคลื่นของมันออกมาจนพวกฉันตกใจ ทุกคนนิ่งไม่ขยับเลย อึ้งกันหมดน่ะสิ แล้วมันก็สลบไป"

     "อ่อ หรอ.. แล้วทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ล่ะ.. จะมองพวกเรายังไง.." แค่คิดหัวใจก็ห่าเหี่ยวขึ้นมาเลย เฮ้ออออ เขาจะคิดยังไง?.. แล้วจะทำอะไรกับพวกเรามั้ย?.. จะเกลียดเรามั้ย?..

     "...ไม่รู้สิ..." พวกเราเงียบกันทั้ง2คน จนมีเสียงเคาะประตู เรียกสายตาจากพวกเราได้ดีทีเดียว

     "...ใครค่ะ" ยัยแก้วถาม 

     "เอ่อ.. เรา.. ชั่งเหอะน่า แต่พวกเราเข้าไปน่ะ.." เสียงผู้ชายนี้ๆ

     "เอ่อ.. ค่ะๆ.. เข้ามะ.." ยัยแก้วกำลังจะตอบกลับก็มีเสียงแทรกจากข้างนอก

     "อ่าวพวกนายเขื่อนนิ! มาทำไรที่นี้ห่ะ.." เสียงเฟย์นี้ พวกนายเขื่อนหรอ.. แสดงว่า นายป็อปด้วยดิ ห่ะดับเบิ้ล10

     "....." อ่าวทำไมเงียบไปล่ะ

     "คือ.. พวกเรามาเยี้ยมน่ะ" เสียงนายจงเบนี้ เยี้ยมเนี้ยน่ะ? ฉันฝันอยู่รึป่าวเนี้ย ต้องใช่แน่ๆ

     "ยัยฟางอย่าติ๊งต๊องแกไม่ได้ฝันหรอกย่ะ" ยัยแก้วหันมาว่าฉันอีกแล้ว ลืมไปยัยนี้อ่านใจได้ มีเพื่อนอ่านใจได้นี้เวรกรรมจริงๆ

     "ทำไมๆ มีเพื่อนแบบฉันจะทำไมห่ะ ยัยฟาง" อุ้ยลืมมมม อ่านใจได้นี้หว่าาา

     "ป่าวจร้าา ป่าวเลยย ดีมากกก มั่กๆ จริงๆน่ะ" ฉันทำเสียงสูงประชด

     "อ่อ.. เข้าไปสิ" เสียงยัยเฟย์คุยกับข้างนอกนี้ เสียงเปิดประตูดังขึ้น ใจฉันมันยิ่งแปลกแหะๆ

     "ไง.. เอ่อ.. หวัดดี" นายจงเบทักเป็นคนแรกหลังจากที่เข้ามาและเงียบกันหมด สถานการณ์แบบนี้มันน่าอึดอัดยิ่งนัก พระเจ้าช่วยลูกด้วยยยย ทำไงดีล่ะเนี้ยยยย

     "......" เงียบ

     "......" เงียบอีก

     "......" เงียบอีกนิด

     "......" เงียบอีกหน่อย

     "......" จะเงียบอีกนานมั้ย

     "......" อย่าเงียบอีกเลยน่ะ

     "ถ้าสงสัยเรื่องเมื่อตอนบ่ายก็ถามมาเลยก็ได้น่ะ" ยัยแก้วพูดทำลายความเงียบ แต่ทำให้พวกเราเอ่ะใจมากกว่า พวกนายมาเพื่อมาถามเรื่องนี้น่ะหรอ?

     "จะถามก็ถามเถอะ ฉันอึดอัด" ยัยเฟย์พูดต่อ

     "น่ารำคาญด้วย.." ยัยจีนพูดต่อ

     "ก็ได้.. คือเอ่อ.. พวกเธอทำได้ไง.." นายเขื่อนเริ่มถามก่อน

     "แบบไหน" ยัยเฟย์เอ้ย ยัยเฟย์ยังจะทำเป็นไม่รู้อีกว่าแบบไหน

     "ก็ที่เธอหยุดลูกกระสุนได้" ระหว่างที่นายเขื่อนพูด ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ ฉันกับนายป็อปหันมาสบตากันพอดิบพอดี ก่อนที่ฉันจะหันหนีกลายเป็นว่าเป็นนายป็อปสะเองที่หันหนี

     "จริงๆแล้ว.. เอ่อ.. มันเป็นมายากลน่ะ!" ยัยแก้วพูดไรออกไปน่ะ! ใครเขาจะเชื่อย่ะ

     "อ่อหรอ.." นายเขื่อนตอบ

     "มีไรอีกมั้ย" ยัยเฟย์ถามต่อ

     "เอ่อ.. งั้นกลับล่ะ ไปก่อนน่ะ" นายเขื่อพูดต่อ

     "อืม" ยัยเฟย์ตอบ ระหว่างที่ออกจากห้องฉันกับนายป็อปก็เผลอสบตากันอีกแล้ว..

     -เขื่อน-

__________________________________________________________

สมองไรเตอร์ตันอ่ะ555555555 คิดไรไม่ออกเลย55555555 มีไรติชมได้น่าาา