รวมNC ของ BLACK_Pbc
เขียนโดย BLACK_Pbc
วันที่ 11 ธันวาคม พ.ศ. 2557 เวลา 20.53 น.
แก้ไขเมื่อ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2558 17.49 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
5) [NC] BLACK 13.
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“จะต่อหรือหยุดแค่นี้” จงอินถามคนตัวเล็ก คยองซูมองอีกคนอย่างชั่งใจก่อนจะเบือนหน้าที่ขึ้นสีแดงก่ำด้วยความเขินอายไปด้านข้าง
“ถึงขนาดนี้แล้วก็..อ๊ะ!!” พูดไม่ทันจบ ความเสียวปล๊าบก็เกิดขึ้น จงอินไล้ริมฝีปากลงไปทักทายตุ่มไตที่ทั้งสองข้างที่ชูชันขึ้นด้วยแรงอารมณ์ของคนตัวเล็ก ริมฝีปากครอบครองเม็ดทับทิบ พร้องทั้งดูดดุนจนได้ยินเสียงจ๊วบจ๊าบ
“ซี๊ดด!!...อ๊ะ” มือหนาอีกข้างเอื้อมไปบี้เม็ดอีกข้างอย่าไม่ให้น้อยหน้า คยองซูส่งเสียงครางด้วยความเสียวกระสัน มือบางรีบเกะกระดุมเสื้อของร่างสูงออกก่อนจะตามด้วยกางเกง
จงอินวางร่างเล็กราบไว้กับพื้นเตียง ก่อนจะตามมาทาบทับ พร้อมทั้งประกบจูบอีกครั้งตอนนี้คยองซูเริ่มที่จะจูบตอบเป็นคนตัวเล็กกำลังเพลิดเพลินกับการดูดดุนริมฝีปากของอีกคน โดยไม่รู้ตัวว่าชั้นในตัวจิ๋วหลุดออกไปแล้ว
“อ๊ะ!! อ่า” แกนกายเล็กถูกมือหนากำไว้ คยองซูมองอีกคนอย่างสงสัยก่อนจะครางออกมาเมื่อจงอินรูดแก่นกายเล็กขึ้นลงอย่างช้าๆ และเริ่มเร็วจนร่างบางบิดเร่าๆ
“อ๊ะๆๆๆๆๆ อ๊า!!” คยองซูเสร็จอย่างรวดเร็ว จงอินประทับจูบที่ริมฝีปากเล็กเบาๆก่อนจะเริ่มสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางหลังที่แสนบริสุทธ์
“อึก อ๊ะ..เจ็บ” คยองซูสะดุ้งสุดตัวเมื่อจงอินสอดนิ้วเข้าไป จากที่เริ่มเคลิ้มก็เปลี่ยนไม่อยากทำ เพราะความเจ็บจากช่องทางหลัง
“ไม่เป็นไรมันไม่เจ็บนะ ใจเย็นๆ...คนดี” จงอินจุมพิตที่หน้าผากให้อีกคนคลายกังวลจนสอดนิ้วเข้าทุกสามนิ้ว ร่างบางก็เริ่มดิ้นด้วยความเจ็บ
“พอเถอะ คยองเจ็บ” ร่างเล็กเริ่มทุบตีอกแกร่ง จงอินรวบมือเล็กไว้ด้วยมืออีกข้าง ก่อนจะขยับนิ้ว
“อ๊ะ!!” คยองซูเบิกตาโพล่งเมื่อรับรู้ถึงความเสียงซ่าน สะโพกกลมแอ่นรับนิ้วมือของจงอินเร่าๆจากที่เจ็บในตอนแรกกลายเป็นสุกสม
“อ๊ะๆๆๆๆ!! อึก” แต่ต้องเบิกตาโพล่งอีกครั้งเมื่อความเล็กของนิ้วทั้งสามถูกแทนที่โดยท่อนเนื้อร้อนและใหญ่ของคนที่อยู่ข้างบน
“ออกไปนะ คยองเจ็บ” จงอินกัดฟันแน่นจนสันกรามนูนเมื่อช่องทางรักบีบรัดจนเกือบทนไม่ไหว เขาอยากจะกระแทกเข้าช่องทางของคนตัวเล็กเร็วๆแรงๆแต่ด้วยความที่จงอินทะนุถนอม คยองซูมาจึงทำได้แค่กัดฟันและจูบปลอบ แต่ดูท่าว่าอีกคนจะไม่ยอมเพราะเอาแต่ผลักไส เหมือนหัวใจหยุดเต้นเมื่อจงอินเห็นน้ำใสๆไหลรินออกมาจากดวงตากลมโต คยองซูมองอีกคนอย่างตัดพ้อ แต่ตอนนี้จะให้หยุดคงไม่ได้เพราะเขามาไกลเกินที่จะกลับ
“ขอโทษ..นะ” จงอินดันท่อนเนื้อของตัวเองให้เข้าไปในช่องทางของคนตัวเล็กจนสุด คยองซูกรีดร้องออกมาเสียงดังด้วยความเจ็บปวดและช่องทางรักปริและมีเลือดไหลออกมา
“ฮือๆๆๆๆ ไคปล่อยคยองนะคยองเจ็บ” กำปั้นเล็กทุบลงที่หน้าอกเปลือยเปล่าแรงๆ จงอินกดท่อนเนื้อของตัวเองแช่ไว้สักพัก ให้คนตัวเล็กได้ปรับตัว ก้มลงไปประทับจุมพิตที่กลีบปากเล็กเอาไว้ และไล้ไปที่เม็ดทับทิมดูดดุนให้คนตัวเล็กได้คลายคามเจ็บปวด ฝากรอยรักเอาไว้ที่ซอกคอหอมกรุ่น คยองซูเริ่มเคลิ้มกับสัมผัสจงอินก็ถอนแก่นกายคับพองออกก่อนจะกระแทกเข้าไป
“อ๊ะ!! ” คยองซูคราวออกมามือเล็กจิกเข้ากับแผ่นหลังแกร่งเมื่อความเสียวเล่นงานจนทนไม่ไหวจงอินขยับแก่นกายเข้าออกจากช้าก็เปลี่ยนเป็นเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊ะ ซี๊ดดดด แรงอีกไคๆๆ” ขาเรียวเกี่ยวกระหวัดเอวสอบไว้ สะโพกมนแอ่นรับทุกการกระแทกโดยไม่อาย
“อ่า คยองอา”
“ซี๊ดดด เสียว อ๊ะ!! คยองเสียว” ร่างบางครางออกมาเมื่อจงอินกระแทกเข้าจุดกระสันทุกครั้งทำให้รู้สึกเสียวตั้งแต่เส้นผมยันปลายเท้า จงอินเริ่มกระแทกแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อรู้สึกคับแน่นที่ท่อนเนื้อ คยองซูส่ายสะโพกไปมาและดิ้นเร่าด้วยความกระสัน จงอินก้มลงจูบที่ริมฝีปากเล็กก่อนจะเร่งความเร็วในการกระแทก
“อ๊า!! แฮ่ก!! คยองไม่ไหวแล้วอ๊ะ!!” จงอินกระแทกจนสุดแช่ท่อนเนื้อไว้ก่อนจะปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นใส่ช่องทางรักสีหวาน ร่างสูงทำท่าจะดึงท่อนเนื้อออกแต่คยองซูห้ามไว้ ใบหน้าเล็กเบือนหนีก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำเอาจงอินยิ้มกว้าง
“คยองอยากเป็นหนึ่งเดียวกับจงอินจนเช้า” จงอินกอดร่างบางไว้แนบอกดึงผ้าห่มมาคลุมร่างทั้งสองไว้ กอดคนตัวเล็กไว้อย่างทะนุถนอมทั้งยังแช่ท่อนเนื้อไว้อย่างนั้น
”คยองเป็นของไคแล้ว...ไคอย่าทิ้งคยองนะ” คนตัวเล็กช้อนตาขึ้นมองคนตัวโตกว่า จงอินส่งยิ้มพิมใจไปให้ ประทับจูบที่เปลือกตาบาง กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเพื่อให้อีกคนอุ่นใจ
“ครับ จงอินจะไม่ทิ้งคยองไปไหนจะดูแลคยองดีๆเลย..หลับได้แล้วคนเก่ง”
จงอินบอกเสียงนุ่มทำให้คนตัวเล็กอุ่นใจ หลับคาอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนั้น โดยไม่รู้เลยว่ายังมีอุปสรรคอีกมากมายในวันต่อๆไป
...ซูจอง
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ