{exo chanbaek hunhan} worf แค้นรัก แสนร้าย

กึก กึก กึก

เสียงฝีเท้าที่คล้ายๆจะกึ่งวิ่งกึ่งเดิน...ดังก้องทั่วห้องโถงของคฤหาสตร์หลังใหญ่ ในเวลากลางคืนดึกสงัด..ชายหนุ่มร่างสูง หน้านิ่งจนน่ากลัวเดินมาหยุดหน้าโต๊ะทำงานหรูหราที่มีร่างสูงอีกร่างนั่งอยู่

"มาแล้วหรอ..เจ้าหมาน้อย.."ร่างสูงอีกร่างเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

"เฮียมีอะไรรึเปล่า..ถึงเรียกผมมา"ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบเย็นจนคนฟังแทบแช่แข็ง

"พูดให้มีหางเสียงหน่อยสิเจ้าหมาน้อย.."ร่างสูงลุกขึ้นมาจากโต๊ะทำงานลุกขึ้นมายีหัวน้องชายจนคนถูกกระทำเริ่มหงุดหงิด

"เฮีย!!!หยุดทำเหมือนผมเป็นเด็ก5ขวบไดมั้ย!!ผม20แล้วนะ!!"

"ไอหมาน้อยแค่20ทำเป็นปากเก่งยังไงซะแกก็ยังเด็กอยู่ดี"พูดจบร่างสูงก็เอานิ้วเรียวลูดปากน่องชาย

"ฮึ่ย!สีอะไรก้อรีบพูดๆมาผมไม่มีเวลามากขนาดนั้น"

"เออๆรู้แล้วหละน่าแกต้องเอาเวลาไปสนใจยัยคู่หมั้นขี้วีนใช่มั้ยหละ.."

"เฮีย!!"

"แกยังจำ เสี่ยวซงเวิ่น...ได้มั้ย"หลังจากพูดถึงชื่อนั้นจบคนร่างสูงก็ยังคงมีหน้านิ่งเรียบเฉยอยู่แต่แววตากับแฝงไปด้วยอารมณ์ที่ยากจะคาดเดา

"จำได้สิ...ไม่มีวันลืม"พูดจบก็พลาญให้คิดถึงเรื่องคืนนั้นคืนที่มีเลือดและเสียงอันทรมาณดังออกมาจากบ้านหลังนั้นอยากที่จะเข้าไปช่วยแต่สายตาที่สั่งให้ไปและการถูกเกาะกุมอุ้มไปกับรั้งใผ้เขาไม่เข้าไป..

"พี่มีอะไร"

"ฉันก็ไม่อยากจะให้แกจดจำหรอกนะแต่มันมีเรื่องสำคัญมากๆจริงๆ"

"ชั่งเถอะ!ผมไม่สนใจมันแล้ว..."ถึงจะพูดไปอย่างนั้นแต่แววตามันกับขัดกับคำพูด

"เฮ้อ!ฉันได้ทำธุรกิจกับมัน..แต่เวลาคุยงานของฉันกับมันดันมาขัดกับเวลาคุยงานของฉันกับคุณจางลูกค้ารายใหญ่อีกราย..ถ้าฉันจะทิ้งงานไหนงานนึงไปคงไม่มีใครอยากรวมงานอีก..ไหนๆแกก็จบบริหารมาช่วยฉันหน่อยละกัน"แม้จะหนักใจแต่ยังไงซะคริสก็คิดว่าเซฮุนจะคงคิดแบบที่พูดนะ...ฟังคำพูดของพี่ชายจบเซฮุนก็ยิ้มเจ้าเล่ห์

"ได้สิครับ...เริ่มวันไหนดี"

"อืม...พรุ่งนี้เลยหละกัน ฉันจะไปหาคุณจางอยู่"

"ครับ"พูดประโยคสั้นๆก่อนเดินออกไป...

"ฮึ!ตระกูลเสี่ยวต้องชดใช้"...

#อันยอง ช่วงนี้เรียนเยอะหมองไม่แล่นเม้นท์เปนกำลังใจให้ด้วยนะจุ๊ฟๆ