<EXO 2> ฮันแน่! แอบรักฉันล่ะสิ

 ตอนนี้ลู่หานกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้าเพิ่ม(เค้านอนกับฉันนะ>_< ตรงโซฟานะจ้ะ 

ฉันนอนบนเตียง) พรุ่งนี้ฉันก็ออกจากโรงพยาบาลแล้วเย้!(ไวไปป่ะ?)

"หายดีหรือยัง"

จู่ๆก็มีเสียงใครก็ไม่รู้ ถามออกมาทางประตู

ฉันก็รู้แล้วแหละว่าเขาคือใคร

"ยัง..แต่พรุ่งนี้ออกจากโรงพยาบาลได้"

ฉันตอบไปอย่างเหนี่อยๆ

"เธอ บอกมาเถอะว่าเธอยังจำฉันได้ดี"

แน่นอน...

"แน่นอนฉันจำได้ แต่เรื่องของเรามันไม่น่าจดจำ...เซฮุน"

นั้นแหละ เขาคือเซฮุน อดีต! แฟนเก่าฉัน

ฉันกับเซฮุน แน่นอน ทุกคนก็รู้ว่าเป็นเพื่อนเก่าสมัยมัธยมของฉัน

แต่จริงๆ ฉันกับเขารู้จักกันมาก่อน ก่อนที่ฉันจะมารู้จักกับลู่หานเสียอีก

ทำไมฉันจำได้นะหรอ...ฉันไม่ได้ความจำเสื่อม!

"แล้วเธอทำไมถึงจำฉันได้ล่ะ"

"ก็ไม่รู้.."

ตอนนั้นที่ วันนั้นที่เฮน่าหายตัวไป เซฮุนก็มาขอฉันเป็นแฟนอีกครั้ง

ฉันยังไม่ได้ตอบตกลง แต่เขาก็บอกว่า โอเคนะครับ..ที่รัก

เซฮุนก็ทำดีกับฉันมาตลอด  จนวันนั้นฉันไปเจอเซฮุนที่ร้านอาหาร

5 ดาว กับผู้หญิงคนหนึ่ง เซฮุนเคยบอกฉันว่า

ฉันจะไม่สนใจใครอีกเลยนะ หึ! แล้วหลังจากนั้นเราก็ทะเลาะกัน

จนเซฮุนขอเลิก เพราะว่าฉันไม่มีเหตุผล

"ฉันรู้นะว่าเธอน่ะ ไม่ได้ความจำเสื่อมแต่จำเรื่องราวได้ทั้งหมด"

"แล้วไงล่ะ ถึงฉันจำได้จำไม่ได้ นายก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง"

"ก็ฉันเป็นแฟนเธอไง ทำไมจะยุ่งไม่ได้"

"อ๋อ โทษทีนะ นายเป็นคนขอเลิกกับฉันเอง ซึ่งฉันก็ยินดีที่จะเลิก!"

"แค่ฉันไปทานข้าวกับเพื่อนหน่อยก็ไม่ได้ เธอน่ะไม่มีเหตุผล"

"อะไร! เหตุผลของฉันคือ! นายไปทานข้าวกับยัยนั้น

ที่ร้านอาหารหรู! แต่ฉันล่ะ! แค่น้ำขวดเดียวกว่าจะซื้อได้! ฉันไม่ได้เป็นคน

เห็นแก่เงินหรอกนะ ตอนแรกฉันก็ว่ามันคงไม่มีอะไรหรอกคงเป็นแค่เพื่อน

แต่หลังจากนั้น นายก็ป้อนข้าวยัยนั้น แล้วก็จูบกัน หึ! แล้วคนที่นายใช้คำว่า

ที่รัก มันจะรู้สึกอย่างไง!!"

ฉันกลั้นน้ำตาสุดชีวิต แล้วบ่น!! ออกไปให้หมด

แล้วเซฮุนก็ทำปากเป็นคำว่า ได้! เราไม่เคยรู้จักกัน แล้วเดินออกไปสวนกับลู่หานพอดี

"เซฮุน มาทำอะไรหรอ โปเกม่อน"

"อ่อ เซฮุนมาเยี่ยมนะ"

"นอนนะ เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวมาป้อนข้าวให้"

"จ้ะ"

แล้วลู่หานก็เดินหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป

หึ! ท่านผู้อ่านคงรู้แล้วนะว่า! ฉัน ไม่ ได้ ความ จำ เสื่อม!