<EXO 2> ฮันแน่! แอบรักฉันล่ะสิ
เขียนโดย 
คริสKris
วันที่ 30 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 เวลา 17.02 น.
แก้ไขเมื่อ 15 ธันวาคม พ.ศ. 2557 13.11 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
10) ความจำเสื่อม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
แม่! แม่! แม่! เฮ้ย!
น้ำตาฉันไหลหรอเนี่ย
ฉัน? ฉันเป็นใครล่ะ? เฮ้ย! แล้วแม่ฉันเป็นใคร
"เฮ้ย!"
ฉันตะโกนออกไปให้ตื่นจากความฝันบ้าๆอะไรว่ะ
จำตัวเองไม่ได้
"อ้าว! ยัยม่อนเธอฟื้นแล้วนึกว่าจะความจำเสื่อมซะอีก"
"ยัยม่อน? นาย? หมายถึงใคร?"
หรือหมายถึงลูกหม่อน?
"ห้ะ!!! เธอจำฉันไม่ได้จริงๆนะ"
"ห๊า!"
รู้สึกตัวว่าไม่ได้มีแค่ฉันกับนายอะไรนี่หรอกนะ
ยังมีผู้หญิงอีก1คนกับผู้ชายอีก5คนไม่นับนายอะไรนั้น(?)
"นี่! ยัยนางฟ้า ไมใช่สิ! โปเกม่อน เธอคือโปเกม่อน"
"โปเกม่อน? ชื่อเพราะจัง เขาเป็นใครละ?"
"เฮ้ย!!!!!"
"กริ๊ด จะตะโกนกันทำไม"
"โปเกม่อน! ลูกพ่อ"
"พ่อ!"
ดูเหมือนพวกนี่ฉันคงไม่รู้จักนะ แต่พ่อฉันใช่! นั้นพ่อฉัน
"โอ๋ ลูกพ่อก็นึกว่าลูกจะลืมพ่อ"
"ค่ะ"
"งั้นก็แสดงว่า เธอจำได้แค่พ่อน่ะสิ" ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น
"ไม่ๆ ฉันจำได้เอ่อ...ป้าแยม ป้าส้ม ลุงบอย" แค่นั้นแหละ
"หรอ.."
"แล้ว..พวกนาย/เธอ ชื่ออะไรกันหรอ" ฉันถามออกไป
ฉันชื่อโปเกม่อน(จำได้แล้วว) มีพ่อชื่อซงเคจี ป้าแยม ป้าส้ม ลุงบอย คือคนที่เลี้ยง
ฉันมาแทนพ่อที่ติดงานบางวัน ส่วนแม่ฉันไม่อยู่แล้วล่ะ
"ฉันคาราเมล"
"ฉันลู่หาน"
"ฉันแบคฮยอน"
"ฉันซูโฮ"
"ฉันเซฮุน"
"ฉันซิ่วหมิน"
"ฉันเฉิน"
อ๋อ โอเค จะเมมไว้ในสมองนะคะ^_^
แล้วฉันก็ยิ้มให้กับพวกนั้น
หน้าแดงด้วย! เขินหรอ?
ตอนนี้คนอื่นกลับกันหมดแล้วเหลือแต่ฉันกับลู่หานเท่านั้น
"ลู่หาน ไม่กลับหรอ"
"ไม่หรอกเฝ้าเธอน่ะ"
"ขอบคุณนะที่อยู่เป็นเพื่อนถ้าไม่มีใครฉันคงเหงาตาย"
"อือ.."
แล้วลู่หานก็นั่งลงบนโซฟาข้างๆฉัน
ทำไมมันรู้สึกแปลกๆนะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
