Fic EXO KAIDO ยังไม่มีชื่อเรื่อง

"อ้ะ! ขอโทษนะครับ" ผมโดนใครสักคนกระแทกเข้าอย่างจังกลางห้าง ทำให้กระเป๋าของผมและเขาร่วงลงพื้น หน้าตาคุ้นๆอะ
"ไม่เปนไรครับ" ผมยิ้มบางๆ ก้มตัวลงเก็บของ
"ผมเก็บให้ครับ" ร่างสูงที่กระแทกผมพูดขัดจังหวะการก้ม
"ไม่เป็นไรครับ ผมจะเก็บเอง" ผมพูดขึ้น
"งั้นแยกกันเก็บละกัน" เขายิ้มแบบที่ผมคุ้นโคตรๆ
"นี้ใช่ของคยองซูป่ะครับ" เขายืนซองสีนำ้ตาลมาให้ผม เห้ย รู้ชื่อผมด้วย อย่าบอกนะว่า…หน้าตา รอยยิ้ม มีกล้ามเป็นมัดๆ หลอกถามชื่อแม่ง
"ใช่ครับ ขอบคุณนะครับ คุณ…" ผมรับซองสีน้ำตาลที่ใส่เอกสารสุดจะสำคัญของผมไว้ยัดใส่กระเป๋า อย่านะเว้ย อย่าเป็นไอ้จงกุก
"คิม จงกุกครับ" นั้นไง เป็นไอ้บ้าจงกุกจริงๆด้วย อ้ากกกกกกก แม่งยังกล้ามาให้ผมเห็นหน้าอีกหรอวะ ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ไอ้สลัดผัก
"ไอ้ชั่ว ยังกล้ามาให้ผมเห็นหน้าอีกหรอ"ผมตะโกนใส่ร่างสูง
"คยองซูจำผมได้ด้วย"เขายิ้มพร้อมทำหน้าตากวนประสาท ผมรู้สึกว่าน้ำตาจะไหลเมื่อคิดถึงช่วงเวลานั้น ผมวิ่งหนี ขึ้นรถเมล์กลับบ้าน
"แอ้ด"ผมเปิดประตูห้องนอน และทรุดลงบนเตียง
ย้อนกลับไป3ปีก่อน
"จงกุก เย็นนี้ว่างปะ" ผมเดินเข้าไปถามร่างสูงที่กำลังกินข้าวกับกลุ่มเพื่อน พอเห็นผมเดินมาเพื่อนของจงกุกก็ลุกให้ผมกับจงกุกอยู่กัน2ต่อ2
"ว่าง คยองซูจะชวนไปไหนหรอ"จงกุกยิ้มให้ผม
"ไปเที่ยวสวนสนุกกันน้าาาาาาาาา"
"คยองซูจะไปทำอะไรหรอ"
"วันนี้ที่สวนสนุกมีคอนเสิร์ตของคิม จงอินกับบยอน แบคยอนอ้า เขาเป็นไอดอลของผมเลย จงกุกพาไปได้ไหมอะ"ผมส่งสายตาไปอ้อดอ้อนเต็มที่
"ได้สิ แฟนที่สุดจะน่ารักอย่างคยองซูอยากไปไหน ผมพาไปได้หมดแหละ"อร้าย เขิน หน้าผมคงจะแดงมากสินะ กร้ากกกกก
"จงกุกอะ ผมเขินนะ"
เย็นวันนั้น
"จงกุก ไปจองที่กันเร็วเอาที่หน้าๆเลยนะ"ผมตะโกนเรียกคิม จงกุก
"คยองซูไปนั่งก่อนเลย เด่วผมไปหาน้ำมาให้กิน" จงกุกตอบกลับมา
"อืมๆ" ผมเดินไปจองที่ และนั่งรอ
"คยองซูอะนี่น้ำ"ร่างสูงเดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผม ในมือเขามีน้ำอัดลมที่เปิดแล้วอยู่2ขวด ผมรับมาถือไว้ ทันใดนั้น แบคยอนกับจงอินเดินขึ้นเวทีมา เสียงเพลงจากบนเวทีลอยมากระทบหู ทำให้ผมร้องตามเบาๆ
"คยองซู ร้องเพลงเพราะจังเลยนะ" จงกุกหันมายิ้มบางๆให้ผม

so lucky, my love
(ที่รัก มันช่างโชคดีจริงๆ)
so lucky to have you
(โชคดีจริงๆที่ผมมีคุณอยู่)
so lucky to be your love, i am. hmm
(โชคดีจริงๆที่ได้เป็นที่รักของคุณ ผมช่างโชคดีจริงๆ)
ผมกระดกน้ำในมือเข้าไปครึ่งขวด
같은 색깔을 좋아하고
กาทึน แซกการึล โชอาฮาโก
(เราชอบสีเหมือนๆกัน)
같은 영화를
กาทึน ยองฮวารึล
(แม้แต่เวลาดูหนัง)
좋아하는걸 lucky
โชอาฮานึนกอล lucky
(เราก็ยังชอบแนวเดียวกัน โชคดีอะไรอย่างนี้)

ง่วงจังเลยอะ หนังตาของผมเริ่มย่อนลงเรื่อยๆ และปิดไปพร้อมกับเสียงเพลงอันแสนจะไพเราะ

운명 같은 사랑인거야
อุนมยอง กาทึน ซารางอินกอยา
(เหมือนกับพรหมลิขิตเลยนะ)

1ชั่วโมงต่อมา
ร่างใหญ่อุ้มร่างเล็กขึ้นคอนโดกลางดึก ร่างสูงทิ้งร่างเล็กลงบนเตียงและมัดแขนมัดขาติดเตียง ร่างสูงเดินไปตั้งกล้องในมุมที่มองเห็นร่างเล็กชัดเจน เขากดถ่าย
"หึๆ คยองซู มึงเสร็จกูแน่"คิม จงกุกเริ่มถอดเสื้อตัวเอง เผยแผงอกอันเซกซี่ และก้มตัวลงถอดเสื้อของร่างเล็กบนเตียงที่กำลังสลบด้วยฤทธิ์ยาสลบ
                                                       Cut
คุณเข้าใจอารมณ์ของผมใช่ไหม โดนคนที่ไว้ใจหักหลัง ผมโดนเขาทรมานทั้งกายและใจแบบนั้นทั้งคืน ผมสลบด้วยความเจ็บปวดและตื่นมาในสภาพที่มีเพียงผ้าคุ้มร่างผืนหนึ่งที่ตรอกอันเปลียวเปล่าข้างคอนโดในวันรุ่งขึ้น แต่โชคดีที่มันจะกองเสื้อผ้าไว้ข้างๆ ผมคงจะไม่โกรธจงกุกหรอกถ้ามันไม่ทิ้งผมไว้ในสภาพนี้ ผมรีบทำเรื่องย้ายโรงเรียนและเริ่มต้นชีวิตใหม่ในกรุงโซล
•—•—•—•—•—•—•—•—•—•—•—•—•
"ผมเอาเอกสารมาคืนครับ ด้านหลังมันเขียนไว้ว่าให้มาคืนที่นี่" ผมเดินเข้าสถานีตำรวจ ไอ้จงกุกแม่มเอาเอกสารอะไรมาให้วะเนี่ย
"ขอบคุณมากนะครับ "ตำรวจที่ใส่หมวกปิดหน้ารับเอกสารมาเปิดอ่าน และสแยะยิ้ม ผมกำลังจะเดินออกจากสถานีตำรวจ
"เดี๋ยวก่อนนะครับ"ตำรวจนายนั้นเดินเข้ามา
"ขอผมค้นตัวก่อนนะครับ" เขาเดินเข้ามาค้นตัวผมในขณะที่ผมยืนงง
"นายพกยาไหม"เขาถาม
"เปล่าครับ"ผมตอบ ผมไม่ได้ติดยานะ ถามทำไม
"แล้วนี้อะไร"ตำรวจนายนั้นควักยาออกมาจากกระเป๋ากางเกงของผม
"หะ! ไม่ใช่ของผม"ตำรวจนายนั้นเลิกคิ้วและยกหมวกขึ้น ไอ้สาดดดดดดด ตำรวจนายนั้นคือจงกุก ผมเข้าใจทันทีไอ้จงกุกแม่งยัดยาผม เขากวักมือเรียกลูกน้องเข้ามาล็อกตัวผม
"ยังมีหน้ามาปฏิเสธอีกหรอ"