เงาหัวใจ

"นายกบ"เฟย์ย่องเข้ามาเงียบๆตอนที่เขื่อนทำอาหารอยู่ในครัว

 

"เฮ้ย....ยัยบ้า มาเงียบๆตกใจหมด"

 

"มีอะไรให้กินบ้างอ่ะ เช้านี้"เฟย์ยิ้ม

 

"ตื่นมาก็จะกินเลยนะ ไปตามยัยฟางมากินด้วยกันไป"เขาว่าแล้วหันไปเตรียม

อาหารต่อ

 

"มา ฉันช่วย"เฟย์เข้าไปจะช่วยแต่พลาดทำจานตกลงมาแตกกระจาย

 

"ไปเลยไป หางานให้ฉันจริงๆเลยนะ ยัยหัวหอม"

 

"อะไรอ่ะ แค่นี้ก็ต้องบ่นด้วย"เฟย์หน้าจ๋อย

 

"บ่นสิ ก็เธอน่ะทำตัวเป็นเด็กๆ"

 

"งั้นฉันเก็บเองก็ได้ โอ๊ย!..."เธอก้มลงไปเก็บเศษจานที่แตกแต่ดันโดนบาด

ที่นิ้ว

 

"นั่นไง ยัยบ้า อยู่เฉยๆเลย"

 

"เจ็บจัง"เฟย์มองนิ้วตัวเองที่โดนบาด

 

"มานี่"เขื่อนพาเฟย์มานั่งที่โซฟาแล้วหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลให้

 

"เอ่อ...ขอบใจนะ ไม่ยักรู้ว่านายทำแผลเป็น"

 

"แค่นี้เอง ใครๆเขาก็ทำเป็น"เขาว่า

 

"ไม่จริงหรอก ขนาดฉันเป็นผู้หญิงนะ ยังทำแผลไม่เป็นเลย"

 

"ก็เธอมันโก๊ะไงล่ะ ยัยบ๊อง"เขื่อนพูดก่อนจะเขกหัวเธอแรงๆทีนึง

 

"อะไรอ่ะ"เฟย์ทำหน้ามุ่ย เมื่อโดนเขาว่า

 

"หึ"ชายหนุ่มแอบขำที่เห็นเธอทำหน้าแบบนั้น

 

"เฟย์ เขืิ่อน"ฟางเดินออกมาจากห้องนอน

 

"ฟาง ตื่นแล้วเหรอ ไปกินข้าวกันเถอะ"เฟย์ชวนทันที

 

"วันๆเอาแต่กินนะ ยัยหมูอ้วน"เขื่อนว่าเฟย์ เฟย์หันมามองเขาอย่างค้อนๆ

แล้วเดินเข้าไปในครัว

 

"เขื่อนก็นะ ชอบไปว่าเฟย์"ฟางว่า

 

"ก็ยัยนั่นทำตัวให้ว่าทำไมล่ะ"เขื่อนพูด

 

"เขื่อนชอบแกล้งเฟย์แบบนี้ หรือว่าจะชอบเฟย์เอ่ย"

 

"พูดอะไร ไร้สาระ แกก็รู้นิฟาง ว่ายัยหัวหอมนั่นน่ะ ไม่ใช่สเปคฉันเลย

สักนิดนะ ฟาง"เขาพูด

 

"ฉันเชียร์นะ คบกันไปเลยสิแก"ฟางยิ้ม

 

"โว๊ะ...ไร้สาระ ไปกินข้าวดีกว่า"เขื่อนรีบเดินหนีฟางทันที ฟางแอบยิ้มใน

ท่าทีของเพื่อนชาย

 

 

 

 

"สรุปแกจะมาอยู่กับฉันสินะ"โทโมะมองป๊อปปี้ที่นั่งหมดอาลัยตายอยาก

ที่โซฟา

 

"จนกว่าฉันจะหาฟางเจอ เฮ้อ...."

 

"แกเชื่อไหมว่าน้องฟางต้องอยู่กับเพื่อนชายที่ชื่อเขื่อนอะไรนั่นแน่"

 

"ฉันไปมาแล้ว ไม่เจอ"ป๊อปปี้บอก

 

"งั้นเหรอ..."โทโมะช่วยเพื่อนคิดว่าฟางจะหนีไปอยู่ที่ไหนได้อีก

 

"เออ ฉันคิดออกล่ะ"เขาพูดขึ้นหลังจากที่เงียบอยู่นาน โทโมะหันไปมอง

 

"คิดอะไรออกวะ"

 

"ก็วันนี้วันเกิดฉัน ฉันว่าฟางต้องไปบ้านสวนแน่ๆ"

 

"แกแน่ใจเหรอ"โทโมะถาม ป๊อปปี้พยักหน้า ยัยเด็กนั่นต้องไปอยู่แล้ว

เธอไม่พลาดหรอกที่จะไปแอบดูเขาที่นั่น เพราะเขาจัดงานวันเกิดที่

บ้านสวนทุกปี

 

"ว่าแต่แกแต่งชุดดำทำไมวะ"ป๊อปปี้มองโทโมะแล้วถาม

 

"อ่อ...แม่บ้านเสีย เลยต้องแต่งไว้ทุกข์"

 

"งั้นเหรอ แล้วแกไม่บอกฉันวะ ดูดิ...."ป๊อปปี้พูดพลางมองตัวเขาเองที่ใส่

เสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อน เนคไทสีเทา กับกางเกงสีขาว

 

"ไม่เป็นไรหรอก เออ ป๊อป ฉันจะปรึกษาอะไรแกหน่อย"โทโมะพุดขึ้น

 

"ว่ามาดิ"ป๊อปปี้รอฟัง

 

"แกว่าคนอย่างฉันจะเป็นผู้ปกครองใครได้ไหมวะ"

 

"แน่ะ....ทำไม แกจะกินเด็กเหรอ"ป๊อปปี้แซว

 

"ฉันก็แค่สงสาร ไม่ได้คิดอะไรหรอกน่า"

 

"ให้มันจริงเถอะ แต่ฉันว่าแกก็เป็นได้นะ แกก็ดูสุขุม มีความเป็นผู้ใหญ่

พอตัว"

 

"เหรอ อืม ขอบใจล่ะกัน"โทโมะถอนหายใจ เขาจะทำหน้าที่เป็นผู้ปกครอง

ให้แก้วดีได้แค่ไหนกันเชียว....

 

 

 

 

 

มาอัพแล้วนะ  เม้นต์ๆๆหน่อย อย่าเพิ่งหายกันนร้า