ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

“เหอะ แค่นี้ทำเป็นหมดแรง”ป๊อปปี้พูดเมื่อหลังจากเสร็จกิจกามกับฟางแล้วร่างบางเป็นลมคาอ่าง

น้ำไปดื้อๆ ปิศาจหนุ่มจึงอุ้มร่างบางออกมาแล้วพามานอนบนเตียงสี่เสาของเขาที่ห้องนอน

 

 

 

 

 

 

 

 

“เด็กบ้า”ป๊อปปี้รีบหาเสื้อตัวใหญ่ของเขาใส่ให้ฟางแล้วมองร่างบางที่หลับด้วยความเพลียเหมือน

กับเด็กน้อยก็เผลอยิ้มออกมา ก่อนจะชะงักแล้วว่าฟางอีกครั้งก่อนจะเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ ฟื้นแล้ว”เขื่อนตื่นขึ้นมาในตอนเช้าวันต่อมาแล้วลูบไปที่เตียงไม่เห็นก็รีบสวมเสื้อผ้าแล้วตาม

หา

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์”เขื่อนเข้ามาในห้องน้ำชะงักเมื่อเห็นเฟย์กอดตัวเองในห้องก็เดินเข้าไปหา

 

 

 

 

 

 

 

“ฟะ ฟะ เฟย์ เฟย์”เฟย์มองหน้าเขื่อนแล้วพูดซ้ำๆอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ เป็นอะไรไป จำเขื่อนได้มั้ย”เขื่อนถามร่างบาง แต่หญิงสาวไม่ตอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดด”เฟย์กรีดร้องออกมาเมื่อเห็นร่างกายตัวเองมีรอยเย็บอ่อนๆเป็นแผลเป็น

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ มดนี่มันเรื่องอะไรทำไมเฟย์ถึงเป็นแบบนี้”เขื่อนรีบอุ้มเฟย์ไปสวมเสื้อผ้าแล้วอุ้มเฟย์มาหามด

ที่ห้องของมด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ฟื้นแล้วจะอะไร สำลักความสุขหรอ”มดพูดแล้วยิ้มนิดนึง

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าหมายถึงว่า ทำไมเฟย์ถึงไม่มีสติ จำข้าไม่ได้แบบนี้”เขื่อนถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ ก็ข้าเรียกแม่นี่มาจากความตายนะ แม่นี่พึ่งฟื้นขึ้นมา ก็ค่อยๆเป็นค่อยๆไปสิ จะรีบร้อนอะไร

นักหนาให้นอนด้วยกันกระชับสัมพันธ์ไปแล้วนี่ เดี๋ยวก็จำได้เองน่า โอ้ย ถามมาก อ้อ ถ้าแม่นี่เริ่ม

ปรับตัวได้แล้วก็เอามาช่วยงานข้าด้วยล่ะ เพราะผีดิบที่เป็นอมตะแบบนี้ ข้าชอบ ทนมือดี”มดพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ เฟย์เป็นเมียข้านะ เจ้าจะใช้งานเหมือนทาสไม่ได้”เขื่อนหงุดหงิดแล้วอุ้มออกไป

 

 

 

 

 

 

“ก็ลองดู ว่าแม่นี่จะเลือกอยู่กับใคร”มดยิ้มเยาะก่อนะปิดประตูใส่เขื่อนที่พึ่งออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะเฟย์ เดี๋ยวจ้าจะดูแลเจ้าเอง แล้วค่อยๆเป็นค่อยๆไป”เขื่อนพูดแล้วลูบที่แก้มของร่าง

บาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป”เฟย์พูดก่อนจะกอดเขื่อนแน่นเหมือนกับเด็กๆโดยที่เขื่อนเองก็กอดปลอบร่าง

บางไว้แทนคำบอกว่าเขาพร้อมจะปกป้องและดูแลผู้หญิงคนนี้ไม่ไปไหนอีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นเจ้าจะทำอะไรน่ะแก้ว มันสูงมากเลยนะ”โทโมะตกใจเมื่อเห็นแก้วกำลังปีนไปปิดช่องลมไม่ให้

แสงเข้ามา

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าก็ปิดแสงให้เจ้าไงโทโมะ เดี๋ยวเจ้าจะโดนแสงแดดเอา”แก้วพูดแล้วเลื่อนปิดช่องลมให้โทโมะ

ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้แล้วต้องหน้าแดงเมื่อเห็นขาขาวๆของแก้วโผล่พ้นเสื้อคลุม

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย”แก้วต้องร้องเมื่อพลัดตกลงมาจากั้นบนโทโมะรีบรับแก้วแล้วดึงไปกอดแน่น

 

 

 

 

 

 

ตึกๆ

 

 

 

 

 

แก้วเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของโทโมะแล้วทำให้เธอเต้นรวไม่เป็นจังหวะ

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ข้าหาอาหารได้น่ะ ไปกินกันเถอะ”โทโมะผละแก้วออกจากอ้อมกอดแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้านี่กินจุดีเหมือนกันนะ เห็นตัวเล็กๆแบบนี้ไม่น่าเชื่อ”โทโมะยิ้มเมื่อเห็นแก้วที่เอาแต่กินพวก

เครื่องดื่มและเนื้อแห้งที่เขาไปหามาให้ในห้องเก็บของ โชคดีที่พวกคนงานเอาเสบียงมาตุนไว้ เขา

เลยเอามาให้แก้วได้

 

 

 

 

 

 

“แหม ข้ากินเยอะเพราะเสียพลังงานไปให้กับเจ้าเมื่อกี้ไงเล่า”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“จริงสิ ถ้าเจ้ามีคนรักน่ะเป็นยังไงนะ คนรักของเจ้าคงจะเลี้ยงเจ้าเยอะแบบนี้เจ้าต้องอ้วนแน่ๆ”โท

โมะพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีหรอก ข้าคิดแล้วล่ะว่าข้าจะไม่มีคู่แล้ว”แก้วพูดแล้วซึมลงไป

 

 

 

 

“ทำไมล่ะ เจ้าจะบวชเป็นแม่ชีงั้นรึ”โทโมะถามตามตรงอย่างตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

“บ้า ข้ายังไม่บวชหรอกน่า แต่ข้าคิดว่า พอข้าเลือกมาอยู่พวกเดียวกับเจ้าเท่ากับว่า เรื่องคู่พวกนี้

ตัดไปได้เลย”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ หรือจะเป็นเพราะพวกข้านะที่เจ้ามีคู่ได้ ไม่ต้องห่วงนะ ข้าจะหาคู่ให้เจ้าเองเพื่อนรัก”โทโมะ

พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องเลย นี่เสื้อผ้าคงจะแห้งแล้วล่ะ ข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”แก้วเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินกลับ

ไปเอาเสื้อผ้า

 

 

 

 

 

 

“หรือมนุษย์อย่างเจ้าไม่ควรจะอยู่กับเรานะ”โทโมะมองร่างบางที่เดินไปแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าจะมอบใจไปให้ใครได้ล่ะ ข้าดันเผลอมีเจ้าในหัวใจไปแล้วนะโทโมะ”แก้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ

แล้วก็คิดถึงคำพูดที่โทโมะจะหาคู่ให้ตัวเองก็พูดกับตัวเองอีกครั้งแล้วซึมลงไป แล้วเธอจะทำยังไง

ต่อไปกับหัวใจดีล่ะเนี่ย

 

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้าน่ะคือคู่แท้ของหลานข้านะแก้ว ข้าจะไม่ปล่อยให้หลานสะใภ้ข้าต้องเศร้าแบบนี้หรอก”ปู่ของ

โทโมะที่หลับอยู่ในโลงลืมตาตื่นมาเมื่อเห็นภาพที่แก้วเศร้าเพราะแอบรักโทโมะก็ยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อืม”ฟางลืมตาตื่นมาพบว่าเป็นเวลาสายมากแล้วค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะมองที่ตัวเองพบว่าถูกสวมใส่

ด้วยเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งของผู้ชาย ป๊อปปี้หรอที่ใส่เสื้อผ้าและพาเธอมานอนที่นี่ คงไม่ใช่หรอกมั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โฟร์สวยจัง”ฟางค่อยๆลุกขึ้นไปมองรูปภาพบนผืนผ้าใบขนาดใหญ่ที่ป๊อปปี้วาดโฟร์ไว้ในห้องแล้ว

พูด เธอไม่คิดเลยว่าป๊อปปี้จะวาดภาพได้สวยขนาดนี้ ถ้าโฟร์เห็นโฟร์คงชอบมากสินะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ นี่มัน”ฟางร้องเมื่อเห็นรูปอีกรูปที่อยู่ซ้อนจากรูปของโฟร์ มันคือภาพของเขาที่ยืนยิ้มอยู่ช้างๆผู้

หญิงสองคน คนแรกดูเป็นหญิงสูงวัยดูมีอายุยืนยิ้มอย่างมีความสุข และอีกคนเป็นเด็กสาววัยรุ่นที่

ยิ้มจนตาหยี

 

 

 

 

 

 

 

 

“My family”ฟางอ่านข้อความด้านล่างของรูปแล้วชะงัก หรือว่านี่จะเป็นรูปแม่กับน้องสาวป๊อปปี้

นะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอามือวางลงจากรูปครอบครัวข้านะ”ป๊อปปี้ที่เข้ามาในห้องเห็นฟางจับรูปของครอบครัวตัวเองก็ว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าขอโทษ ข้าเห็นว่ามันสวยดี ข้าเลยหยิบมาดู”ฟางตกใจรีบปล่อยแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามุ่งกับรูปพวกนี้ เข้าใจมั้ยนังแม่มด”ป๊อปปี้ดุแล้วหยิบรูปขึ้นมาไปวางไว้ที่เดิม ชายหนุ่มหยุด

มองภาพที่เขาเคยมีรอยยิ้มที่มีความสุขที่สุดเวลาอยู่กับครอบครัวแล้วซึมลงไป แครอล เจ้าจะเป็น

ยังไงบ้างนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ เป็นอะไรรึเปล่า”ฟางที่เห็นป๊อปปี้เหม่อซึมก็เดินไปแตะไหล่ทำให้ป๊อปปี้ชะงักได้สติขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมายุ่งกับข้า เจ้าน่ะ ห่วงตัวเองก่อนเถอะ เพราะต่อจากนี้เจ้าจะต้องเจอศึกหนักกว่านี้จน

แทบไม่ได้นอนแน่ๆ”ป๊อปปี้ทำดุฟางเสียงเข้มทำให้ฟางหน้าแดงจัดเพราะรู้ว่าป๊อปปี้พูดถึงอะไร

 

 

 

 

 

 

 

“ข้ารู้ว่าข้ามีหน้าที่อะไรต่อจากนี้ เพียงแต่ข้าเห็นท่านเหมือนมีอะไรในใจที่มันทำให้ไม่สายใจ

สินะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาทำเป็นรู้ดี ข้าจะเป็นอะไรมันก็เรื่องของข้า เจ้าไม่ต้องมายุ่ง”ป๊อปปี้ว่าแล้วเดินหนีออกมา

ด้านนอกโดยที่ฟางเดินตามมาก็ชะงักเมื่อเห็นอาหารวางอยู่บนโต๊ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยืนเซ่ออะไร กินไปสิ”ป๊อปปี้เห็นฟางยืนจ้องอาหารไม่ยอมกินก็รีบสั่ง ฟางรีบนั่งลงทานอาหาร

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วท่านจะขังอยู่แต่ในหอคอยนี่อีกนานแค่ไหน”ฟางลองถามอย่างกล้าๆกลัวๆ

 

 

 

 

 

 

“จนกว่าจะมีลูกให้ข้า เจ้าถามทำไม”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ก็แค่สงสัยว่าข้ายังจะต้องไปช่วยดีดี้กับพวกคนแคระทำความสะอาดปราสาทอีกมั้ย”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

“ก็ทำไง เพียงแค่ตอนนี้ข้ายังใช้งานเจ้าไม่เสร็จต่างหากล่ะ หึๆ”ป๊อปปี้พูดแล้วหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์

 

 

 

 

 

“ลามก”ฟางพูดแล้วหน้าแดงจัดเมื่อสบสายตาคมของป๊อปปี้ที่จ้องเธออยู่

 

 

 

 

 

“จะนั่งบื้ออะไรอีกล่ะ กินข้าวไปสิ รึว่าอยากจะให้ข้ากินเจ้าแทนล่ะห้ะ”ป๊อปปี้รีบดุฟาง

 

 

 

 

 

 

“ใจร้ายที่สุด”ฟางหน้างอแล้วพูดแล้วนั่งทานอาหารต่อไปจนหมด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ”ฟางถอนหายใจกับตัวเองเมื่อยกเอาพวกจานชามที่หมดแล้วออกมาจากหอคอยตามที่ป๊อปปี้

สั่ง ซึ่งโล่งอกที่เธอถูกปล่อยออกมา โดยไม่รู้เลยว่า มดนั้นได้เห็นฟางเดินออกมาจากห้องส่วนตัว

ของป๊อปปี้อย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

ถึงจะเป็นปิศาจร้ายแต่ป๊อปปี้ก็มีมุมเหงาๆเหมือนกันนะ

 

มาดูว่าโทโมะจะทนเห็นแก้วแต่งตัววอบๆแวมๆแล้วไม่ทำอะไรเลยอีกนานมั้ย

 

 

วันนี้ต้องรีบปั่นงานแต่มาอัพก่อนนะ อย่าพึ่งหายไปไหนกันนะ

 

 

อย่าพึ่เบื่อฟิตป๊อปฟางกันหมดน้าาา