ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พระอาทิตย์กำลังจะขึ้นแล้ว พวกเจ้ารีบกลับเข้าไปในห้องเร็ว เดี๋ยวแสงแดดจะส่องเอา”แก้วมา

ตอนเช้ามืดแล้วเห็นน้องชายทั้ง2ตัวเองก็พูดพลางสั่งมิณทร์และปีเตอร์ให้กลับเข้าไปในห้องพัก

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอเจ้าเริ่มปรับตัวได้นี่ก็ดีนะ ให้เจ้าคอยดูแลพวกเรา”กั้งยิ้มเมื่อเห็นแก้วทำหน้าที่ดูแลพวกเขา

ตอนนอน

 

 

 

 

 

 

 

“ก็พวกเจ้าเมตตาน้องข้ากับข้าก็ดีแล้วนี่นา อะไรที่ข้าตอบแทนได้ข้าก็จะช่วย”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้าน่าจะเป็นเหมือนพวกเรานะ ข้าจะได้ให้เจ้าดูแลรักษาแผลใจพี่ข้า”กั้งพูดแล้วยิ้มก่อนจะเดิน

หายเข้าไปในห้องตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“บ้าน่า มันไม่มีวันเป็นจริงได้หรอกกั้ง”แก้วส่ายหน้าก่อนจะเดินไปที่ระเบียงเพื่อเตรียมสูดรับอากาศ

วันใหม่และมองพระอาทิตย์ขึ้นยามเข้า พลันสายตาของแก้วหันไปเห็นชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านล่าง

ตรงริมทะเลสาบใกล้กับสวนของปราสาท

 

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ อย่านะ”แก้วร้องตกใจเมื่อเห็นโทโมะไม่ยอมกลับเข้าไปนอนในห้องเหมือนกับผีดูดเลือด

ตัวอื่นๆก็รีบวิ่งลงไปที่บริเวณทะเลสาบแข่งกับแสงแรกของพระอาทิตย์ที่กำลังจะสาดแสง

 

 

 

 

 

 

 

 

ตู้ม

 

 

 

 

 

แก้วที่วิ่งมาแล้วกระโดดรั้งตัวโทโมะไม่ให้โดนแสงแดดทำให้ตกลงไปในทะเลสาบด้วยกันทั้งคู่

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ เจ้าทำบ้าอะไรของเจ้า ทำไมไม่กลับเข้าไปนอนในห้อง นี่อาทิตย์กำลังจะขึ้นนะ”แก้วที่

สำลักน้ำและเกาะโทโมะอยู่ก็รีบดุว่าชายหนุ่มซะยกใหญ่

 

 

 

 

 

 

 

“จะมาสนใจข้าทำไมกัน ข้าจะเป็นจะตายยังไงก็เรื่องของข้า”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้าบ้า ข้าบอกกี่ครั้งแล้วไงว่าเจ้าต้องตั้งสติให้มากกว่านี้ ถ้าอยากไปตามคนรักของเจ้ากลับมาเจ้า

ก็ต้องทำตัวเองให้เข้มแข็งกว่านี้สิ ไม่อย่างงั้นจะชนะได้ยังไงเล่า”แก้วทุบโทโมะแล้วว่า ลึกลงไป

ในใจเธอกลับรู้สึกเจ็บแปลบที่อกข้างซ้ายเหลือเกิน ทั้งใจโทโมะคงจะรักฟางมากสินะ

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นเราไปตามฟางกันเลยดีมั้ย ไปตอนนี้เลย”โทโมะรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้านี่คิดบ้างมั้ย นี่เช้าแล้วนะเจ้ากลับขึ้นไปนอนเดี๋ยวนี้เลย ไปสิ”แก้วว่าแล้วผลักโทโมะไม่หลบ

ใต้ต้นไม้บนฝั่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ”แก้วที่จะลุกบ้างต้องชะงักเมื่อขึ้นจากน้ำไม่ได้ เธอรู้สึกว่ากระแสน้ำที่พักเธอกับโทโมะเมื่อกี้

ทำให้ข้าเธอติดกับร่องหิน

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วเป็นอะไรน่ะ”โทโมะแปลกใจที่แก้วไม่ขึ้นจากน้ำสักทีก็ชะโงกถาม

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย ไม่มีอะไรหรอก เจ้าไม่ต้องห่วง ขาข้าติดเฉยๆ”แก้วพูดแล้วพยายามแงะเท่าไหร่ก็ไม่ออก

 

 

 

 

 

 

 

ตู้ม

 

 

 

 

 

 

โทโมะรีบกระโดดลงน้ำอีกครั้งก่อนจะดำลงไปดึงขาออกให้กับแก้ว แล้วอุ้มร่างบางขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ แสงแดด ตายล่ะไปหลบตรงนั้นก่อนแล้วกัน”แก้วร้องเมื่อเห็นแสงแดดกำลังจะเผาโทโมะก็รีบ

บอกชายหนุ่มไปหลบที่หอดูดาวใกล้ๆบริเวณนนั้นเพราะถ้ากลับไปปราสาทเวลานี้ต้องไม่ทันแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดีนะ ที่ท่านปู่ชอบดูดาวแล้วสร้างที่นี่ไว้”โทโมะเข้ามาด้านในแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“เสื้อผ้านิ ข้าขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อก่อนนะไม่งั้นข้าต้องไม่สบายแน่ๆ”แก้วพูดแล้วหยิบเสื้อผ้าที่เป็น

แค่ชุดคลุมไปเปลี่ยนอีกห้อง เพื่อนำเสื้อผ้าที่เปียกไปตากให้แห้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ”โทโมะที่ถอดเสื้อแล้วมาบิดเดินผ่านประตูห้องของแก้วที่แก้วปิดไม่สนิทแล้วต้องหน้าแดงเมื่อ

เห็นแก้วกำลังถอดเสื้อผ้า ชายหนุ่มนิ่งหยุดมองร่างเปลือยเปล่าที่แสงแดดในห้องนี้ส่องกระทบกับ

ผิวขาวเนียนของแก้วทำให้น่ามองยิ่งขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“ใส่นี่ไปก่อนแล้วกัน ดีกว่าไม่มีอะไรให้ใส่”แก้วพูดแล้วเดินเอาเสื้อไปตาก โทโมะรีบไปจากบริเวณ

นั้นทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ในนี้มีเทียนไข มานี่สิ เอ่อ เดี๋ยวข้าจุดไฟให้”โทโมะพูดแล้วเดินพาแก้วมานั่งข้างๆ

 

 

 

 

 

 

 

“เสื้อผ้าปียกเจ้าก็เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนสิ”แก้วชะงักเมื่อเห็นเสื้อผ้าโทโมะเปียกแต่ชายหนุ่มกลับถอด

แค่เสื้อไปผึ่ง

 

 

 

 

 

 

 

“ช่างเถอะ ร่างกายข้าน่ะ ทนความเย็นได้อยู่แล้วล่ะ”โทโมะพูดแล้วยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าขอโทษนะ ที่คืนนั้นข้าไปนำคนรักของเจ้ากลับมาด้วย ตอนนั้นข้ามันเห็นแก่ตัวจริงๆ มัวแต่คิด

ว่าเต้องกลับไปไม่อย่างงั้นพวกผีดูดเลือดที่นี่จะเสียผู้นำไป”แก้วพูดขึ้นเมื่อมานั่งข้างโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ช่างเถอะ ตอนนั้นถ้าข้าเป็นเข้าก็ทำ ปกป้องผู้นำ”โทโมะพูดแต่อดใจหายคิดถึงฟางไม่ได้อยู่ดี

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางเป็นแม่มดก็จริง แต่เป็นแค่แม่มดสายขาว ไม่มีพิษสงอะไร ไม่เคยทำร้ายใครก่อน ข้าเป็นห่วง

ฟางเหลือเกิน นางสดใส และอ่อนโยนกับผู้คนอื่นๆทุกคน นางเปรียบเสมือนนางฟ้าเดินดินของข้า

เลยนะ เห้อ ป่านนี้นางฟ้าของข้าจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”โทโมะพูดต่อถึงฟางทำให้แก้วแอบซึมลง

ไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 “คนรักของเจ้าจะต้องไม่เป็นอะไร เชื่อข้าสิ เพราะนางเป็นคนดี ส่วนเจ้าก็ต้องเข้มแข็งกว่านี้ เพื่อ

ที่จะไปพาตัวฟางกลับมา เข้ามั้ยโทโมะ”แก้วเลื่อนมือไปกุมมือโทโมะแล้วพูดปลอบให้กำลังใจ

ชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบใจเจ้ามากนะแก้ว ที่ให้กำลังใจข้า เน่ะเป็นเพื่อนที่รู้ใจข้าดีจริงๆ เพื่อนรัก”โทโมะพูดแล้วยิ้ม

ออกมาก่อนจะดึงแก้วไปกอดอยู่เนิ่นนาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เพื่อนรัก ได้แค่เท่านี้สินะ”เมื่อโทโมะลุกออกไปสำรวจหาพวกอาหารในนี้ให้แก้วกิน แก้วก็กอด

เข่าตัวเองแล้วซึมลงไปก่อนจะพูดขึ้นอย่างเศร้าๆ

 

 

 

 

 

 

เห้อ แล้วเมื่อไหร่เพื่อนคนนี้จะเข้าไปดูแลหัวใจโทโมะได้น้ออออ

 

 

ถ้าชอบแก้วโทโมะก็เม้นตอนนี้นะจ้ะ