THE WAY OF LOVE.หลงทางรัก
เขียนโดย 
OUM_PF
วันที่ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 16.46 น.
แก้ไขเมื่อ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2557 18.24 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
6)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความTHE WAY OF LOVE.หลงทางรัก
ตอนที่๖
“ง่ายจริงด้วยว่ะ”
ปริญบ่นกับเพื่อน เมื่ออะไรง่ายๆที่เพื่อนต้องการคือบะหมี่กึงสำเร็จรูปแบบถ้วยจากร้าน
สะดวกซื้อ ดูเหมือนคนโดนแขวะนั้นจะไม่รู้ตัว ยังคงนั่งยิ้ม เบื้องหน้าของเขาเป็นสระน้ำขนาดใหญ่
ภายในสวยสาธารณะที่เต็มไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่มทำให้บรรยากาศดูสดชื่นและเหมาะแก่
การพักผ่อน
“ฉันไม่ได้ออกมาแบบนี้นานละว่ะ”
“มาได้ก็แปลกสิวะ นี่ตอนนี้กำลังเป็นเป้านิ่งอยู่รึเปล่ายังไม่รู้เลย”
“ไอ้เวร อยู่ดีๆแช่งตัวเอง”
“ก็มันจริงนี่หว่า ฉันยังไม่อยากโดนยิงแบบแกหรอกนะเว้ย”ภาณุหัวเราะเบาๆ สงสัย
ชีวิตของเขากับลูกกระสุนนี่คงจะเกิดคู่กันมาอย่างขนานแท้ ไม่รู้ว่าวันใดเขาจะต้องพลีชีวิตไปกับ
มัน
“ทำอย่างกับไม่เคย ชีวิตฉันกับแกมันก็ไม่ได้ต่างกันนักหรอก”เขาว่าพลางล้มตัวลง
นอนบนพื้นหญ้า ยกแขนขวาขึ้นก่ายหน้าผากก่อนจะหลับตาลง ช่วงเวลาสงบสุขแบบนี้หาได้ไม่
ง่ายเลยในชีวิตของเขา
“ฉันอยากมีครอบครัวว่ะ”แต่คำพูดของปริญทำให้เขาต้องลืมตาโพลง ก่อนจะย้ำ
“แกว่าไงนะ”
“ฉันสามสิบสามแล้วนะเว้ย ฉันต้องการผู้หญิงสักคนมาเคียงข้าง คนที่เข้าใจฉันทุกอย่าง”
“แกคงลืมไปแล้ว แต่ฉันจะช่วยย้ำ ถ้าแกทนได้ที่จะมองผู้หญิงที่แกรักต้องจากไป
ฉันจะไม่ห้าม แต่ถ้าแกทนไม่ได้ ฉันว่าแกไม่ควรลืมว่าชีวิตของเราไม่มีวันเป็นไปอย่างคนทั่วไป
ตราบใดที่เรายังโค่นพวกมันไม่ได้”
“งั้นก็โค่นพวกมันให้ได้สิ”
“สามชั่วอายุคนแล้วที่ยังคงเป็นไปแบบนี้ ฉันไม่แน่ใจนักหรอกว่าเราจะทำสำเร็จ แต่
ฉันกับแกจะทำให้ถึงที่สุด ใช่ไหม...”
“เออ แน่นอน เพราะฉันต้องรีบหาเมีย และอยู่กับเธออย่างมีความสุข”ปริญยังคงไม่
ลดละความคิด แต่ก็ดีเหมือนกัน หากวันนั้นมาถึงจริงๆ เขาคงกล้าที่จะเปิดใจรับใครสักคนเข้ามา
จริงๆ ไม่ใช่ว่าเขาเองไม่คิดเรื่องนั้น แต่ก็อย่างที่ว่า เขาทนไม่ไหว หากต้องเห็นคนที่รักจากไปครั้ง
แล้วครั้งเล่า
“น้ำเน่าว่ะ ฉันขอพักสายตาก่อน”
“เออ นอนไปเหอะ ลูกกระสุนจะเจาะกะโหลกเมื่อไหร่ไม่รู้”เขาหัวเราะกับคำเย้าแหย่
ของเพื่อน ชีวิต...บางทีก็ต้องการความสงบบ้าง แม้จะรู้ว่ามันอาจจะไม่ปลอดภัย แต่เขาก็ยัง
ต้องการอยู่ดี...
“หู้วววว พี่ฟาง พิมรอเวลานี้มานนานแล้ว”
น้ำเสียงสดใสเอ่ยกับพี่สาว หลังจากเก็บของที่ร้านเสร็จเมื่อพอมีเวลาเหลือ เธอจึง
ชวนพี่สาวมาเที่ยวที่สวนสาธารณะใกล้บ้าน แม้จะลำบากในการเดินแต่ก็ไม่มากไปกว่าเวลา
พักผ่อนที่มีอยู่ท่ามกลางธรรมชาติเช่นนี้หรอก
“เดินระวังหน่อย เดี๋ยวก็ได้ดามขาอีกรอบหรอก”ใบหน้าหวานมุ่ยลงเมื่อถูกพี่สาว
ตำหนิ เธอและพี่สาวนั่งลงบนม้านั่งใกล้ๆสระน้ำใหญ่ที่มีฝูงเป็ดตัวน้อยแหวกว่ายไป-มา
“น่าแปลกนะคะ พิมนึกว่ามันถูกจับไปทำเป็ดพะโล้แล้วซะอีก”ธนันต์ธรญ์หัวเราะ
เสียงใส เห็นด้วยในความคิดของน้องสาวไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
สายตาหวานมองอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ครอบครัวเล็กๆครอบครัวหนึ่ง
ที่ปูเสื่อนั่งเล่นอยู่ฝั่งตรงข้ามสระน้ำ เด็กหญิงตัวน้อยหน้าตาน่ารัก ผมสองข้างถูกถักเปียอย่างน่ารัก
เด็กหญิงหัวเราะเสียงใสเมื่อถูกคนเป็นพ่ออุ้มโยนเล่น ในขณะที่เป็นแม่นั่งมองทั้งสองด้วย
รอยยิ้ม...น่าอิจฉา เธอฝันอย่างมีครอบครัวที่อบอุ่น แต่ทุกอย่างมันพังทลายไปนานแล้ว กว่าสิบปี
ว่าแล้วที่เขาทิ้งเธอ แม่ และน้องสาว ทุกอย่างกลับตาลปัตรไปหมด แม่ต้องเหนื่อยกว่าเดิมเป็น
หลายเทาตัวนัก ในขณะที่เธอกับน้องต้องเรียนหนังสือ เธอโกรธพ่อ เกลียดที่เขาเห็นแก่ตัว แม้ทุก
เดือนเมื่อห้าหกปีให้หลังมานี้เขาจะส่งเงินมาให้ แต่มันชดเชยไม่ได้เลยกับสิ่งที่สูญเสีย...
เธอไม่คิดจะรับไว้แม้แต่บาทเดียว เงินที่มาจากความขี้ขลาดของเขา เขากลัวที่จะต้องลำบาก!
“น่าอิจฉานะคะ พิมอยากมีครอบครัวแบบนั้นบ้างจัง”เธอหันไปยิ้มให้น้องสาว
ก่อนจะเอ่ยบ้าง
“พี่เชื่อว่าพิมจะต้องเจอผู้ชายดีๆแน่ แต่ตอนนี้ตั้งใจเรียนหางานก่อนนะ”
“แน่นอนค่ะ ไม่ได้มานานเลยนะคะ ต้นไม้เยอะขึ้นมากเลย”
“ใช่ นี่ถ้าขายังดี พี่กะว่าจะชวนไปลงเรือถีบซะหน่อย”
“เสียดายจริงๆด้วย อืม พี่ฟางคิดจะไปหางานที่บริษัททำบ้างไหม”เธอ
ส่ายหน้าช้าๆ
“ไม่เอาหรอก ตอนนี้ร้านเรากำลังไปได้สวย ไม่รู้ว่าไปทำงานประจำจะมั่นคงแค่ไหน
แถมยังแอบอู้ไม่ได้ด้วย”
“ฮ่าๆ แล้วอย่างนี้พิมจะมีพี่เขยไหม”
“ช่างสิ พี่จะเดินขึ้นคานอย่างสง่างามเอง รอเลี้ยงหลานเอาก็ได้”เธอว่าทีเล่นทีจริง
หากไม่นับรวมพี่ชายคนนั้น เธอก็แทบจะไม่เคยคิดถึงผู้ชายคนไหนอีก ยกเว้นผู้ชายคนนั้น ไม่รู้
ทำไมเธอถึงเอาแต่นึกถึงเขาแบบนั้น ตั้งแต่ชั้นนั้นเธอก็ไม่ได้กลับไปเยี่ยมเขาอีกเลย ไม่รู้ว่าป่านนี้
เขาจะเป็นอย่างไรบ้าง
“พี่ฟาง”
“ฮะ!”เธอสะดุ้งเมื่อน้องสาวเรียกเสียงดัง
“เหม่ออีกแล้วนะ เป็นอะไรคะ”
“เปล่า พี่แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ อยากนอนไหม”เธอตบตักของตัวเองเบาๆ น้อง
สาวยิ้มร่าก่อนจะหนุนตักของพี่สาว มือเล็กนั้นลูบผมนุ่มของน้องสาวอย่างเอ็นดู...
ดวงตาคมของภาณุกระพริบถี่ๆ ค่อยๆปรับแสงให้เข้ากับสภาพแวดล้อม เขาหันไป
มองเพื่อนที่ยังคงหลับสนิท เขาค่อยๆดันตัวลุกขึ้น ลำคอของเขาแห้งผากรู้สึกกระหายน้ำจึงเอ่ย
ชวนเพื่อน
“ปริ้นซ์ ฉันหิวน้ำว่ะ แกจะเอาอะไรไหม”
“ไปด้วยดิวะ ฉันไม่ยอมเป็นเป้านิ่งคนเดียวหรอก”
“ไอ้เวร ฮ่าๆ”ภาณุหัวเราะในความขี้ระแวงของเพื่อน ก่อนจะเดินไปซื้อน้ำตรงร้านขาย
ของที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล เขาเลือกซื้อน้ำเปล่ามาหนึ่งขวด ก่อนจะเดินเล่นไปเรื่อยๆและอีกสัก
พักค่อยชวนปริญกลับ
ทว่าเท้าแกร่งกลับต้องหยุดชะงักเช่นเดียวกับสายตาคมที่หยุดมองเสี้ยวหน้าหวาน
ของคนที่เขาเอาแต่คิดถึงตลอดช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา...
มาแล้ววว
ตามสัญญาเลยยย เห้ยตัวเองงง ฟิคมันขึ้นที่1อ่ะ ดีใจๆๆๆ กรี๊ดดดดดดดด ขอบคุณมากเลยน้า ดี
ใจสุดๆๆๆ ดี้ด้าๆ 555 รายงานสภาพการปั่นนิยายแบบสมองตีบตัน ณ ตอนนี้ถึงตอนที่14 555
ต่อไปนี้เจอกันวันละตอนนะค้าาา จุ้บๆ ขี้เกียจไปโรงเรียนทำไงดี เลี้ยงควายอยู่บ้านดีมั้ย 555
ไม่ดีๆ ไปละ บ้าบายยย ขอเม้น+โหวตเค้าด้วยยย
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
