The Princess I ภารกิจรักร้าย ล่าหัวใจเจ้าชายจอมกวน

 

เช้าวันต่อมา

 

 

 

ฉันแบกร่างอันระโหยโรยแรงของตัวเองลงมาจากห้องพักของ The Princess เพราะตำแหน่งเจ้าหญิงที่พ่วงมาหน้าชื่อนี่แหละที่ทำให้พวกเราทั้งห้าคนมีอภิสิทธิ์เหนือคนอื่นๆในโรงเรียน อย่างเด่นๆก็เช่น มีห้องพักส่วนตัวของ The Princess แต่ละคนอยู่ภายในโรงเรียน (High-Flown เป็นโรงเรียนประจำ นักเรียนทุกคนจะพักอยู่ในหอพักของโรงเรียน ส่วนThe Princess จะสบายตรงที่ไม่มีใครมารบกวนบริเวณหอพัก เพราะเป็นเขตหวงห้าม) มีลานจอดรถประจำตำแหน่ง ไม่ต้องเข้าเรียนก็ได้ แต่ผลการเรียนจะต้องไม่ต่ำกว่า 70 % ขึ้นไป และอีกนาๆนับประการที่เป็นข้อดีของการเป็นเจ้าหญิง แต่ใช่ว่าข้อเสียจะไม่มี นั่นก็คือ เจ้าหญิงทุกคนต้องเข้าร่วมกิจกรรมของโรงเรียนทุกอย่างโดยไม่มีข้อยกเว้นT^T

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง!” เสียงคนที่ฉันไม่อยากเจอหน้ามากที่สุดในตอนนี้ดังขึ้นใกล้ๆ ฉันหันไปมองอย่างหงุดหงิด

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไร เควิน?” ใช่! คนที่เรียกฉันก็คือไอ้น้องชายตัวแสบยังไงล่ะ ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับนายเลยนะไอ้น้องบ้า เมื่อวานพอฉันทิ้งไอ้บ้านี่ไว้ที่บ้าน พอตกเย็นฉันก็ได้รับกรรมทันตาเห็น เมื่อไอ้น้องตัวแสบโทรไปฟ้องป๊ะป๋ากับหม่ามี้ แถมมันยังใส่สีตีไข่ลงไปอีกสารพัด ชนิดที่ว่าฉันต้องโดนหม่ามี้บ่นซะหูชาเลยล่ะ แล้ววันนี้มันยังเสนอหน้ามาให้ฉันโมโหเล่นอีก!

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมท่าทางเธอดูเพลียๆล่ะ ไม่สบายเหรอ?” จากที่เควินยืนอยู่ห่างฉันตั้งไกล จู่ๆเขาก็ก้าวยาวๆแค่สามก้าวก็เข้ามาประชิดติดตัวฉันแล้ว แถมยังมองฉันด้วยสายตาเป็นห่วงอีก เอ่อ... เมื่อเช้าใครลืมให้นายกินยารึเปล่าเนี่ย อีตานี่เนี่ยนะจะเป็นห่วงฉัน ปกติกัดกันแทบจะเป็นจะตาย

 

 

 

 

 

 

 

“เปล่าหนิ สงสัยเมื่อคืนจะนอนดึกไปหน่อยน่ะ ง่วงนอนชะมัดเลย” ฉันพูดพลางหาวออกมา เลยโดนไอ้น้องตัวแสบมองด้วยสายตาตำหนิทันที

 

 

 

 

 

 

 

“เก็บอาการหน่อยก็ได้ยัยบ้า กลัวคนอื่นไม่รู้เหรอไงว่าเธอขี้เซาน่ะ” -_-* ตกลงไอ้บ้านี่มันเป็นน้องหรือว่าพ่อของฉันกันแน่ฟ้ะเนี่ย บ่นซะ

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องของฉันนา ว่าแต่นายเหอะ มาหาฉันแต่เช้ามีธุระอะไร”

 

 

 

 

 

 

 

“ใครบอกว่าฉันมาหาเธอ ฉันก็แค่เดินผ่านมาเฉยๆหรอกนา” เหอะ! เข้าใจอ้างเนอะ แต่ขอโทษเหอะนี่มันหน้าหอพักของ The Princess นะยะ มันเป็นเขตหวงห้ามเฟ้ย! ไม่มีไอ้บ้าที่ไหนจะเดินผ่านมาได้หรอก นอกจากนายที่ได้รับสิทธิ์เพราะเป็นน้องของฉันน่ะ

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นก็เชิญนายเดินผ่านไปผ่านมาให้พอ ฉันไปก่อนล่ะ” ถึงจะอยากยืนทะเลาะกับอีตานี่ต่อ แต่วันนี้มาร์คัสนัดคนที่จะไปสัมภาษณ์ไว้น่ะสิ ขืนไปสายเหมือนเมื่อวานคราวนี้ฉันได้โดนมาร์คัสเฉ่งเละแน่

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวก่อนฟาง” เควินเรียกฉันไว้อีกรอบ ฉันหันกลับไปมองอย่างสงสัย

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรก็รีบๆพูดมาสิ ฉันกำลังรีบอยู่นะ” หมอนั่นทำท่าคิด เหมือนจะชั่งใจว่าจะพูดดีหรือไม่

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีอะไรหรอก เธอไปเถอะ” เควินพูดก่อนจะเดินหนีไป ฉันมองตามอย่างงงๆ อะไรของเขา นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป แถมยังทำท่าทางแปลกๆอีก ฉันส่ายหน้าก่อนจะรีบสลัดความสงสัยออกไปให้หมด แล้วมุ่งหน้าไปยังห้อง The Princess ที่มาร์คัสนัดไว้แทน งานใหญ่รออยู่นะฟาง!!!

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

ห้อง The Princess

 

 

 

ทันทีที่ฉันเปิดประตูห้องเข้าไปก็พบมาร์คัสนั่งรออยู่ก่อนแล้ว มาเร็วดีจริงๆเลยแฮะหมอนี่

 

 

 

 

 

 

 

“คนที่จะไปสัมภาษณ์ The Prince คือเธอเหรอฟาง?” ฉันส่งยิ้มแหยๆไปให้ ก่อนจะเดินไปนั่ง ความเป็นจริงฉันก็ไม่ได้เต็มใจที่จะรับหน้าที่นี้สักเท่าไหร่หรอก แต่ยัยสี่เจ้าหญิงที่เหลือน่ะสิ บอกว่าฉันเป็นคนรับมาฉันก็ต้องเป็นคนทำ ดูเหมือนจะมีแต่คนอยากทำภารกิจนี้กันทั้งนั้นเลยเนอะ-_-* รู้แบบนี้ปล่อยให้ยัยมนิลาไปทำเองดีกว่า ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลยฉัน

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ หัวหน้าจะให้ฟางทำอะไรบ้างก็บอกมาเลยดีกว่า” ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ รอฟังคำสั่ง รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะถูกส่งไปโรงเชือดยังไงก็ไม่รู้ สมองนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่พวกเรา The Princess ทั้ง 5 คนกำลังประชุมกันอย่างเคร่งเครียด?

 

 

 

 

 

 

 

“พี่เนี่ยนะ!?!?!?” ฉันชี้ตัวเองพร้อมกับทำหน้าเหลอหลา “ทำไมต้องเป็นพี่ด้วยล่ะ?”

 

 

 

 

 

 

 

“ข้อแรกนะคะ เพราะว่าพี่ฟางน่ะเป็นคนอาสาตัวกับหัวหน้าเองนี่นา” เฟย์พูดขึ้นทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ๆ ไม่ถามความเห็นของพวกเราเลยด้วย” ยัยแต๊งกิ้วเสริม แหม! ทีแบบนี้ล่ะเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียว

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนั้นพี่ก็แค่อยากจะหักหน้ายัยมนิลาแค่นั้นเอง ใครจะไปรู้ล่ะว่าจะเจอโจทย์ยากแบบนี้น่ะ” ฉันหน้ามุ่ย หลังจากที่ยัยสี่คนนี้พากันเล่าวีรกรรมของพวก The Prince ที่โจษจันกันไปทั่วเรื่องความแสบ กวน ป่วน และเจ้าเล่ห์ เรียกได้ว่าครบวีรกรรมเด็กแสบเลยทีเดียว มันก็ทำให้ฉันแทบอยากจะย้อนเวลากับไปตอนประชุมอีกครั้งซะจริงๆ

 

 

 

 

 

 

 

“แล้ว... ให้คนอื่นไปแทนพี่ไม่ได้เหรอ พวกเธอก็รู้ว่าพี่จุดเดือดต่ำ ขืนให้พี่ไปเอง แทนที่จะได้บทสัมภาษณ์ พี่ว่าพี่จะไปอาละวาดใส่พวกเขามากกว่าน่ะสิ” ฉันพูดเสียงอ่อย สี่สาวหันมามองหน้ากันไปมา ก่อนจะเบนสายตามามองฉันอีกครั้ง นี่!!! สายตาแบบนั้นอย่าบอกนะว่าจะไม่ยอมช่วยกันน่ะ

 

 

 

 

 

 

 

“คือ... แต๊งก็อยากจะช่วยนะคะพี่ฟาง แต่ว่าจุดเดือดแต๊งน่ะ ต่ำกว่าของพี่อีกน้าาาา~~~”

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์...” ฉันหันไปมองหน้าเฟย์อย่างอ้อนๆ ยัยนั้นยิ้มแหยๆก่อนจะพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ต้องฟอร์มวงดนตรีประสานเสียงในงานวันเกิดของโรงเรียนน่ะค่ะ คงจะช่วยพี่ฟางไม่ได้หรอก” แป่ว!~~ อีกสองเดือนก็จะถึงงานวันเกิดโรงเรียนแล้วนี่นา ลืมไปซะสนิทเลยแฮะ

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วอยู่ฝ่ายจัดสถานที่ค่ะ” ยัยแก้วแทรกขึ้นทันทีเมื่อเห็นฉันหันไปมอง ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะเฟ้ย! ไม่ต้องรีบร้อนปฏิเสธขนาดนั้นก็ด้ายยยย~~~

 

 

 

 

 

 

 

“มายด์... จะใจร้ายปล่อยให้พี่ไปสัมภาษณ์ไอ้เด็กแสบพวกนั้นจริงๆเหรอ” ฉันหันไปอ้อนมายด์ที่ทำหน้าแหยๆ อย่าบอกนะว่ายัยนั่นจะปฏิเสธฉันอีกคนน่ะ...

 

 

 

 

 

 

 

“คือว่า... มายด์ต้องดูแลนักร้องที่จะมาแสดงคอนเสิร์ตในงานวันเกิดโรงเรียนเหมือนกันค่ะ ขอโทษด้วยนะคะพี่ฟาง” นั่นไง! ฉันคิดผิดซะที่ไหนล่ะ ยัยพวกนี้ใจร้ายกับคนสวยอย่างฉันที่สุด TT_TT

 

 

 

 

 

 

 

“จะว่าไป ก็ยังเหลือพี่ฟางคนเดียวเลยนะคะที่ยังไม่มีหน้าที่ในงานวันเกิดโรงเรียนน่ะ” แต๊งกิ้วพูดขึ้น ฉันเบนสายตาไปมองยัยนั่นอย่างเคืองๆทันที

 

 

 

 

 

 

 

“เหลือพี่คนเดียวที่ไหน เธอก็ด้วยเหมือนกันไม่ใช่เหรอไง ยัยแต๊ง?”

 

 

 

 

 

 

 

“ใครบอกล่ะคะ แต๊งอยู่ฝ่ายจัดสถานที่กับพี่แก้วต่างหาก”

 

 

 

 

 

 

 

“ว่าไงนะ! แล้วนี่พวกเธอไปแบ่งหน้าที่กันตอนไหน ทำไมพี่ถึงไม่รู้หะ” ฉันมองหน้ายัยสี่เจ้าหญิงอย่างคาดโทษ เดี๋ยวเหอะ ทำอะไรพลการโดยไม่ปรึกษาพี่ใหญ่อย่างฉันได้ยังไง

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ตอนประชุมครั้งที่แล้วไงคะ พี่ฟางน่ะไม่ได้เข้าประชุมไม่ใช่เหรอไง” ยัยแก้วย้อนถามหน้าตาย

 

 

 

 

 

 

 

“O_O” ฮะ ประชุมครั้งที่แล้วเหรอ? กรี๊ดดดดดดด วันนั้นฉันโดดการประชุมไปสอบนี่นา แงๆๆ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยเนี่ย

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นก็ตกลงตามนี้ก็แล้วกันนะคะ พี่ฟางจะเป็นคนไปสัมภาษณ์ The Prince ส่วนพวกเราที่เหลือก็จะช่วยกันจัดงานวันเกิดโรงเรียน” เฟย์สรุปอย่างอารมณ์ดี ช่วยดูหน้าฉันหน่อยได้ไหมย่ะ ฉันไม่ได้อารมณ์ดีไปกับพวกเธอด้วยเลยนะ T^T

 

 

 

และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องมานั่งจุมปุ๊กอยู่ตรงหน้ามาร์คัสในขณะนี้

 

 

 

 

 

 

 

“เฮ้! ฟาง นี่เธอกำลังฟังฉันอยู่รึเปล่าเนี่ย” ฉันสะดุ้ง เมื่อเสียงเข้มๆของมาร์คัสลอยทะลุความคิดฉันเข้ามาในสมอง พอหันไปมองก็พบว่ามาร์คัสจ้องหน้าฉันอยู่ก่อนแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“อะ... อะไรเหรอคะ หัวหน้า?” แงๆ อย่ามองหน้าฉันด้วยสายตาแบบนั้นเซ่ คนสวยก็กลัวเป็นนะเฟ้ย ทำหน้าเหมือนฉันไปฆ่านายมาเมื่อชาติที่แล้วอย่างนั้นแหละ

 

 

 

 

 

 

 

“เธอนั่นแหละเป็นอะไร ใจลอยไปถึงไหนแล้วเนี่ยฟาง” มาร์คัสส่ายหน้า พลางจ้องฉันอย่างจับผิด ฉันหลุบสายตาลงต่ำ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กเล็กๆแล้วถูกผู้ใหญ่ดุยังไงยังงั้นเลยแหะ

 

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษค่ะหัวหน้า”

 

 

 

 

 

 

 

“มีสมาธิหน่อยสิ ถ้าเธอเป็นแบบนี้แล้วจะไปรับมือพวกนั้นไหวได้ยังไงตั้งสองเดือน”

 

 

 

 

 

 

 

“สะ... สองเดือน” เมื่อกี้ฉันหูฝาดรึเปล่าเนี่ย มาร์คัสคงไม่ได้หมายความว่าจะให้ฉันไปตามไอ้พวกเจ้าชายนั่นตั้งสองเดือนหรอก... ใช่มั้ย? T^T

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ สองเดือน เธอจำเป็นต้องตามเก็บประวัติของพวก The Prince เป็นเวลาอย่างน้อยสองเดือน” เฮือก!!! ซวยแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“เยอะไปรึเปล่าคะหัวหน้า The Prince มีแค่ 5 คน ฟางว่าใช้เวลาไม่เกินหนึ่งอาทิตย์ก็เสร็จแล้วล่ะค่ะ ไม่ต้องถึงสองเดือนหรอก”

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้หรอก มันเป็นคำสั่งของผู้ใหญ่ ความจริงกำหนดไว้ตั้งสี่เดือน แต่กำหนดระยะเวลาอย่างต่ำไว้แค่สองเดือน ห้ามต่ำกว่านั้นเด็ดขาด” มาร์คัสย้ำเสียงเข้มทำเอาฉันใจแป้วไปถนัดตา สองเดือนกับการต้องตามตื้อผู้ชายที่ฉันไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าเนี่ยนะ ไม่เรียกว่าซวยก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้วล่ะยัยฟางเอ้ย!!

 

 

 

 

 

 

 

“เวลาตั้งสองเดือน จะให้ฟางเทียวไปเทียวมาระหว่าง Hight-Flown กับ Wealthy เหรอคะ ลำบากแย่เลย ฟางขอนัดพวกนั้นมาสัมภาษณ์ที่โรงเรียนของเราได้ไหมคะหัวหน้า ใกล้จะถึงงานวันเกิดโรงเรียนแล้วด้วย ถ้าฟางไม่ยอมอยู่ช่วยงาน เดี๋ยวเจ้าหญิงที่เหลือจะโกรธฟางเอานะคะ”

 

 

 

ฉันรีบยกเอางานวันเกิดโรงเรียนขึ้นมาอ้างทันที (ได้ข่าวว่าเธอไม่ได้มีส่วนร่วมในงานครั้งนี้เลยไม่ใช่เหรอ) ถึงภารกิจที่ฉันได้รับจะสำคัญมากขนาดไหน แต่งานวันเกิดของ Hitht-Flown ก็สำคัญไม่แพ้กันหรอกนะจะบอกให้

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเธอกังวลเรื่องการเดินทางล่ะก็ไม่ต้องห่วง เพราะเธออยู่ที่ไฮท์ฟลาวน์ยังไง ที่เวลทีเธอก็จะได้อยู่อย่างนั้น” มาร์คัสพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ส่วนฉันก็รีบใช้สมองอันชาญฉลาดของฉันประมวลผลในสิ่งที่มาร์คัสเอ่ยบอกทันที ตอนอยู่ไฮท์ฟลาวน์ฉันพักที่ห้องพักของ The Princess (ไฮท์ฟลาวน์เป็นโรงเรียนประจำน่ะ) ถ้าอย่างนั้น อย่าบอกนะว่า...

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางต้องไปพักอยู่ที่เวลทีเหรอคะ!!!!” มาร์คัสพยักหน้าช้าๆ เป็นการยอมรับว่าสิ่งที่ฉันพูดออกไปมันคือเรื่องจริง อ๊ากกกก!! ไม่น้า ชีวิตอันแสนสงบสุขของฉันจะต้องมีลูกลิงห้าตัวมาป่วนตลอดสองเดือนเหรอเนี่ย ม้ายยยยยยย!!!!!

 

 

 

 

 

 

 

“ถะ ถ้าอย่างนั้น ฟางขอเทียวไปเทียวมาระหว่างไฮท์ฟลาวน์กับเวลทีดีกว่าค่ะ ฟางจะได้ช่วยเรื่องงานวันเกิดโรงเรียนด้วยไงคะหัวหน้า” ฉันรีบส่งสายตาอ้อนสุดฤทธิ์ จะให้ฉันไปใช้ชีวิตอยู่กับคนแปลกหน้าทั้งโรงเรียนตั้งสองเดือนเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว! ถ้าผู้ชายโรงเรียนนั้นหล่อลากราวกับเป็นฝาแฝดของนิชคุณล่ะก็ว่าไปอย่าง แม่จะเก็บกระเป๋าไปอยู่ที่นั่นทั้งเทอมเลยเชียว แต่นี้พวกเขาเป็นใครหน้าตาเป็นยังไงก็ไม่รู้ ถ้าเกิดหน้าเหมือนมหาโจรองคุลีมาลกลับชาติมาเกิดฉันจะทำยังไงล่ะ เจ้าหญิงฟางคนนี้ยังไม่อยากถูกฆ่าเพื่อตัดนิ้วมาแขวนรอบคอหรอกนะ!!!

 

 

 

 

 

 

 

“อ้อ ลืมบอกไป เมื่อเช้าแก้วเอารายละเอียดงานวันเกิดโรงเรียนมาให้ฉันดูแล้วนะ โชคดีซะจริงที่เธอยังไม่มีส่วนร่วมในงานครั้งนี้ เพราะฉะนั้นเธอก็ไม่ต้องเป็นห่วงว่าใครจะว่าเธอกินแรงหรอกนะ เพราะภารกิจที่เธอต้องทำมันก็หนักไม่น้อยไปกว่าเจ้าหญิงคนอื่นหรอก” แงๆ ยัยแก้ว! ฉันออกไปจากห้องนี้เมื่อไหร่ฉันจะไปฆ่าเธอ ข้อหาเอาเอกสารมาให้มาร์คัสโดยไม่ดูเวล่ำเวลา แล้วแบบนี้ฉันจะเอาอะไรมาอ้างต่อดีล่ะเนี่ย ป๊าจ๋าม๊าจ๋าช่วยฟางด้วย

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเธอไม่มีปัญหาอะไรแล้วก็ตกลงตามนี้นะ ไปเตรียมตัวให้พร้อม อาทิตย์หน้าเธอต้องเริ่มภารกิจทันที”

 

 

 

 

 

 

 

“อาทิตย์หน้า!!!” ฉันส่งเสียงดังอย่างลืมตัว ก่อนจะยิ้มแหยๆเมื่อมาร์คัสมองมาอย่างตำหนิ “มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอคะหัวหน้า ฟางยังไม่พร้อมเลยนะ” ใช่! ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากจะย้อนเวลากลับไปถอนตัวชะมัด

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องนี้มันเป็นเรื่องด่วนน่ะ เร็วได้เท่าไหร่ยิ่งดี หรือถ้าเธออยากยืดเวลา เธอก็ไปคุยกับ ผอ. เอาเองก็แล้วกัน” มาร์คัสใจร้ายอ่ะ พูดจบเขาก็ก้มลงอ่านเอกสารบนโต๊ะต่อทันที เป็นการส่งสัญญาณกลายๆว่า เมื่อไหร่เธอจะออกไปซะที ฉันต้องการสมาธินะ และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องเดินคอตกออกมาจากห้องประชุมอีกครั้ง แงๆๆ ชีวิตเจ้าหญิงช่างหน้าเศร้าอะไรเยี่ยงนี้

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

มาอัพแล้ว ตามสัญญา

 

 

 

แต่ทำไมเม้นถึงได้น้อยเยี่ยงนี้

 

 

 

เม้นท์น้อย กำลังใจในการแต่งก็เริ่มน้อยแล้วนะครัชชชชช

 

 

 

ไรเตอร์ขอตัวไปหากำลังใจในการแต่งก่อนเน้อออออ

 

 

 

เม้นครบ 12 เม้นท์เมื่อไหร่ จะมาอัพให้ทันทีเลย

 

 

 

แต่ถ้าไม่ถึง..... ก็รอไปก่อนแล้วกันนะครัชชช

 

 

 

บ๊ายบาย