Rainbow วาดรักบนลายรุ้ง

     ช่วงสายของวันต่อมา ธนันต์ธรญ์ยกตะกร้าผ้าที่ซักเสร็จแล้วชึ้นไปตาก

ที่หลังบ้าน หากยังไม่ทันได้หยิบไม้แขวน เสียงโครมครามที่หน้าบ้าน

ก็เรียกให้หญิงสาวรีบวิ่งออกไปดู แล้วก็เห็นพี่ชายของเธอกำลังพยายาม

ห้ามไม่ให้กลุ่มชายฉกรรจ์ทำลายข้าวของในบ้าน

     "นี่แค่สั่งสอนนะ ถ้าไม่ยอมเอาเงินมาจ่ายอีกจะโดนหนักกว่านี้"

ชายคนหนึ่งบอกหลังจากทำลายทุกอย่างจนพอใจแล้ว ก่อนจะเดิน

นำพวกของตัวเองออกไปท่ามกลางสายตาของชาวบ้านที่มามุงดู

     "ช่วยกันเก็บของก่อนเถอะแม่ เดี๋ยวทอฟจะ..." ทะนงศักดิ์ยังพูด

ไม่ทันจบก็ต้องสะดุ้งเพราะเสียงภรรยาที่ร้องกรี๊ดขึ้นมา

     "พอแล้ว พอที เลิกๆ ฉันทนไม่ไหวแล้ว อยู่ไปก็ไม่มีอนาคต

วันๆ มีแต่โดนทวงหนี้หนีหนี้ พ่อแม่ยังไม่มีกิน คลอดลูกออกมาแล้ว

มันจะกินอะไร ฉันไม่เอาด้วยแล้ว" ราตรีร้องไห้แล้ววิ่งเข้าบ้านเตรียม

เก็บเสื้อผ้าไปจากที่นี่

     "เดี๋ยวก่อนราตรี" ทะนงศักดิ์รีบวิ่งตามไป

     แสงดาวได้แตถอนใจอย่างเศร้าสร้อย แล้วเดินเหมือนคนหมด

อาลัยไปเก็บกวาดเศษแก้วที่พื้น พลางยกมือขึ้นปาดนำ้ตาเป็นระยะ

ภาพนั้นทำให้ธนันต์ธรญ์ชาไปทั้งตัว แต่เธอจะทำอย่างไรดี

     ทว่ายังไม่ทันที่หญิงสาวจะหาทางออกได้ เจ้าของบ้านเช่าก็เดิน

เข้ามาอีกคน

     "ตายแล้ว นี่มันอะไรกัน แล้วแบบนี้บ้านฉันไม่โดนทุบไปด้วย

เหรอ ไปเอาเงินมาจ่ายให้ฉัน แล้วย้ายออกไปให้หมดเดี๋ยวนี้เลย"

     "เอ่อ คุณหมอน ขอเวลาอีกสักสี่ห้าวันได้ไหมคะ" แสงดาวอ้อนวอน

     "ไม่ได้ วันนี้ยังไงก็ต้องจ่าย" ทะนงศักดิ์และราตรีรีบวิ่งออกมาดู

     ธนันต์ธรญ์มองแม่กับพี่ชายก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปด้านในเพื่อโทรหา

ใครบางคน

     "เอ่อ คุณปลื้มคะ ฟางเองนะคะ คือฟางอยากจะขอรบ..."

     "ขอโทษนะฟาง แต่ตอนนี้ผมยุ่งอยู่ มีอะไรไว้คุยกันวันจันทร์นะ"

ณัชคุณบอกก่อนจะวางสายไปอย่างรวดเร็ว

     ธนันต์ธรญ์ได้แต่ยืนอึ้ง ก่อนจะรีบเดินออกไปหาสมรที่

ยืนหน้าถมึงทึงรอเงินอยู่

     "คุณหมอนรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวฟางจะรีบไปหาเงินมาให้"

     "ได้ ฉันให้เวลาหนึ่งชั่วโมง แต่ต้องได้ครบตามที่คิดได้นะ"

     "เอ่อ...วันนี้ขอจ่ายเดือนเดียวก่อนได้ไหมคะ"

     "ไม่ได้!"

     "แต่เงินมากขนาดนั้นเราจะหาทันได้ยังไงล่ะคะ"

     "ไม่ทันก็ออกจากบ้านฉันไปได้เลย" สมรว่าอย่างเอาจริง ก่อน

จะตรงเข้าไปรื้อของที่วางอยู่ออกไปนอกบ้าน

     "คุณหมอนคะ ฟางขอร้องล่ะค่ะ ให้เวลาเราอีกหน่อยนะคะ"

ธนันต์ธรญ์รีบคว้าแขนของอีกฝ่ายไว้ ทว่ากลับถูกสะบัดออกอย่างแรง

     "ฉันพูดคำไหนคำนั้น" สมรตวาดพลางเงื้อมือขึ้นสูง หากยังไม่ทัน

ที่ฝ่ามือจะได้สัมผัสใบหน้าเปื้อนนำ้ตา มือของเธอก็ถูกใครบางคนยึดไว้

     "ทั้งหมดเท่าไหร่ครับ"

     ธนันต์ธรญ์หันไปมองคนพูดเช่นเดียวกับคนอื่นๆ แล้วก็เห็นภาณุ

กำลังหยิบกระเป๋าเงินออกมา แต่ดูเหมือนจะไม่พอ เขาจึงหยิบ

สมุดเช็คขึ้นมาเขียน

     "อาป๊อป..." เธอมองชายหนุ่มอย่างแปลกใจ "มาได้ยังไงคะ"

     ภาณุยกมือไหว้แสงดาว ก่อนจะหันมาเช็ดนำ้ตาให้หญิงสาว

พร้อมกับยิ้มให้เธอ "เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ" เขาตอบแล้วหันกลัมมายัง

เจ้าของบ้านอีกครั้ง

     "ของเดือนต่อๆไป คุณจะมาจ่ายให้อีกไหม"

     "เอาเลขบัญชีมาเลยครับ ต่อไปนี้ผมจะโอนให้เองทุกเดือน"

อีกฝ่ายพยักหน้ารับแล้วขอตัวกลับไป

     "ขอบคุณมากนะคะคุณป๊อป" แสงดาวยกมือไหว้

     "ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ ถ้ายังมีรายอื่นอีกบอกได้เลยนะครับ

เดี๋ยวผมช่วยจัดการให้"

     เหตุการณ์ทั้งหมดที่เพิ่งผ่านไปทำให้ธนันต์ธรญ์รู้ว่าภาณุเป็น

คนเดียวที่จะช่วยครอบครัวของเธอได้

     "เดี๋ยวผมต้องขอตัวก่อนนะครับ พอดีอ่ม่าเข้าโรงพยาบาล

ผมต้องไปเยี่ยมท่านก่อน"

     "อาป๊อปคะ เอ่อ...ฟางขอไปเยี่ยมอาม่าด้วยคนได้ไหมคะ"

     "ได้สิค่ะ" เขารับคำหญิงสาว ก่อนจะหันไปทางแม่ของเธอ

"แล้วผมจะพามาส่งนะครับ"

     "ฝากด้วยนะคะ" แสงดาวรับคำอย่างไม่เกี่ยงงอน