บก.ปากร้ายกับนักเขียนปีศาจ YAOI

ให้ตายสิ...ฉันเกลียดเทศกาลแห่งความรักจริงๆมีแต่พวกคู่รักเดินกันให้ว่อนไปหมด...พอทุกคนมีแฟนแม่งก็ทิ้งฉันไปหมดเลยโดยเฉพาะไอ้พี่บ้านั่น...เฮอะ!ป่านนี้คงไปปั๊มลูกกับอะฮิหรุในห้องละ...ส่วนยัยซารุก็เลิฟๆกับรุ่นน้องอุซางินั่น

"โว้ย!!"

ฉันโวยวายแล้วระเบิดความโมโหลงที่เกมเซนเตอร์ที่ย่านอากิบาระ....แล้วทำไมที่เกมเซนเตอร์แม่งยังมีคู่รักอีกเนี่ยยยย!!//โวยวาย

"เธอจริงจังกับเกมส์จังเลยนะ"

"อึ้ก!"

พอฉันเงยหน้าขึ้นไปจากเกมส์เทคเคนที่ชอบเล่นเป็นประจำก็เจอเด็กผู้ชายซึ่งน่าจะแก่กว่ายิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้จนทำให้ฉันไม่กล้าสบตาของเขาเลย

ผู้ชายผิวสีคล้ำแดดตัวสูงโปร่งผมสีดำนุ่มและหน้าตาหล่อแบบเข้มๆ...อึ้ก!หน้าตาดีชะมัดแถมยังร่าเริงด้วย

"ฉันก็ชอบเกมส์เทคเคนนะเราลองมาแข่งกันมั้ยละ"

"อะอื้อ"ฉันพยักหน้าให้เข้าและเขาก็มานั่งเล่นข้างๆ...ให้ตายสิ!ทำไมหัวใจต้องมาเต้นแรงกับคนแปลกหน้าด้วยเนี่ย>,,<

"ชนะแล้ว!!"

ให้ตายสิ!เขาเล่นเกมส์เก่งกว่าฉันอีกดูสิ...ยังมีหน้ามาทำท่าทางร่าเริงใส่ฉันอีก//พาล

"เธอ..ไม่สิ...ไรองซังเธอมาคนเดียวหรอ?"

"เอ๋!!ทำไมคุณรู้จักชื่อฉันละ"ฉันมองหน้าเขาอย่างตกใจ

"ฮ่าๆเธอนี่ขี้ลืมจัง...ฉันเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยของเธอเชียวนะแถมฉันยังเป็นแฟนผลงานมังงะของเธออีก...ฉันเคยขอลายเซ็นเธอในงานมีตติ้งนักเขียนด้วยนะ"

"เอ๋!!จริงหรอคะ..ฉันจำไม่ได้เลยฉันเป็นคนลืมหน้าคนง่ายมากๆแถมเวลาคนรู้จักเดินผ่านฉันยังไม่สังเกตเลย"//ก้มหัวขอโทษ

"ฉันชื่อยูตะ...หรือจะเรียกยูจังเหมือนที่คนอื่นชอบเรียกฉันก็ได้นะ"

ยูตะ มีความหมายว่า เทพบุตร...เขาก็หน้าตาดีสมกับชื่อจริงๆอะแหละ=///=

"แล้วทำไมไรองจังถึงไปตัดผมออกละผมยาวน่ารักออก"

เขายิ้มแล้วเอามือมาลูบผมของฉันเบาๆจนฉันหน้าแดงนิดๆ

"กะก็ผมยาวมันร้อนนี่คะ"

"แต่ผมสั้นน่ารักกว่านะ^^"

กรี้ดดดดดดดด!!รุ่นพี่คะนี่รุ่นพี่กำลังจีบฉันอยู่หรือเปล่าวะคะเนี่ย//โวยวายในใจ

"วันนี้วันวาเลนไทน์ทำไมเธอไปเที่ยวกับแฟนละ"

ฉึก!เหมือนโดนมีดเสียบกลางหัวใจเลยคะTT^TT

"ฉันยังไม่มีแฟนหรอกคะT^T"

"จริงหรอ!"เขาทำท่าดีใจแล้วยิ้มกว้าง"ฉันก็ยังไม่มีแฟนเหมือนกัน"

"เหหหหหหหหห!!จริงดิ"

คนหน้าดีใจดีเฟรนลี่ขนาดนี้เนี่ยนะจะไม่มีผู้ชายหรือผู้หญิงคาบไปแดก..เอ้ย!กิน

"ละแล้ววันนี้รุ่นพี่ไม่มีสาวๆมาสารภาพรักหรอคะ"

"มี"เขายิ้มร่าเริง"แต่ว่าฉันรับรักจากผู้หญิงที่ไม่ได้รักไว้ไม่ได้หรอกนะ"

พระเอก...นี่มันพระเอกในการ์ตูนชัดๆ

"ถึงฉันจะปฎิเสธทุกคนหมดแต่ฉันก็ไม่ปฎิเสธชอกโกแลตที่ได้มาหรอกนะ"

ตกลงเอ็งเห็นแก่กินสินะคะ = =

"ไหนๆเธอกับฉันก็ว่างแล้วงั้นเราไปเที่ยวกันเถอะ"

"มันก็"ไหนๆก็ว่างแล้วนี่นา"ได้คะ"

โหววววววว!!สถานที่เขาพาฉันมาก็คือร้านราเม็นขนาดใหญ่ที่มีชื่อเสียงร้านนึงในย่านอากิบาระ..แต่ฉันยังไม่เคยกินอะนะ...คนต่อแถวกันที่หน้าร้านนี้เต็มเลย...ป้ายชื่อหน้าร้านเป็นสีชมพูด้วย=///=(ชอบสีชมพู)

"ต้องต่อแถวสินะคะ"

"ฮ่าๆไม่ต้องต่อแถวหรอก..เพราะว่าฉันเป็นลูกชายเจ้าของร้านยังไงละ"

"เห!!"

และนี่ก็เป็นเรื่องที่ตกใจอีกเรื่อง..รุ่นพี่ทำให้ฉันตกใจตลอดเลยอ้ะ

"กลับมาแล้วครับพ่อ!"

"เด็กผู้หญิงน่ารักๆคนนี้ใครเนี่ย!"

อะอะอะ..เอ่อ...จู่ๆคุณลุงเจ้าของร้าน...ไม่สิคุณพ่อของรุ่นพี่ก็วิ่งมาหาฉันแล้วก็จับฉันหมุนไปหมุนมา

"แฮ่ม..พ่อครับ"ยูตะกระแอมออกมา"เธอเป็นนักเขียนที่ผมชอบไง"

"สวัดดีคะคุณลุง"

"เรียกว่าคุณพ่อก็ได้ฮ่าๆ"

"ไม่เอาน่าพ่อ =///="

แล้วทำไมรุ่นพี่ยูตะต้องหน้าแดงด้วยเนี่ย...แต่ว่าเวลารุ่นพี่หน้าแดงก็น่ารักไปอีกแบบนะ

"อยากกินอะไรสั่งได้เลยนะ"ยูตะยิ้มแล้วยื่นเมนูให้ไรอง

"มีเมนุสำหรับวาเลนไทน์ด้วย"ฉันตื่นเต้นกับเมนู"ราเม็นเส้นสีชมพู>///<"

"พอดีฉันรู้ว่าเธอชอบสีชมพูก็เลยลองคิดเมนูนี้มาเพื่อเธอนะ-///-"

=////=กรี้ดดดดดดด!!นี่ฉันโดนจีบจริงๆใช่มั้ย

"อะ...งะงั้นเอาราเม็นชุดนี้คะ"ฉันก้มมองเมนูเพื่อซ่อนความเขินอาย"เอาซาชิมิแล้วก็เอาชาเขียวร้อนคะ"

"รอสักครู่นะ"รุ้นพี่ยิ้มแล้วหยิบผ้ากันเปื้อนขึ้นมาใส่แล้วเดินไปทำอาหาร

"กรี้ดด!!ยูตะคุงลงมือทำอาหารเองด้วยละเธอ"

"ยูตะคุงหล่อจัง><"

นั่นคือเสียงพวกผู้หญิงที่ยืนต่อคิวอยุ่ด้านนอก...อ่า..ในมือของพวกเธอถือชอกโกแลตด้วย...คงเอามาให้รุ่นพี่สินะ...ส่วนฉันก็นั่งในโซนพิเศษของร้านใกล้ห้องครัวเพื่อที่จะไม่ต้องรีบกิน...คุณลุงบอกมาอีกที

ใบหน้าของรุ่นพี่ตอนทำอาหารดูดีจัง...ฉันอดใจไม่ไหวเลยหยิบสมุดกับดินสอขึ้นมาสเกตรูปของรุ่นพี่ลงไป=///=

"ไรองจังงง"

"ว้าว!พอได้มองใกล้ๆน่ารักจังเลย"

ฉันได้ยินคนเรียกชื่อตรงหน้าเลยเงยหน้าขึ้นไปมองแล้วก็เห็นฝาแฝดผู้ชายหน้าตาหล่อจัด=///=

ผมสีน้ำตาลอ่อนซอยระต้นคอดวงตาสดใสจ้องฉันอยู่

"อ่า..สวัดดีคะ"

"พวกเราเป็นเพื่อนของเจ้าบ้ายูตะเองนะ"ทั้งสองคนพูดขึ้นพร้อมกัน

"ฉันชื่อว่า โซระ"

"ฉันชื่อว่า คุโมะ"

สิ่งที่จะแยกทั้งสองคนออกคือคนที่ชื่อโซระจะใส่นาฬิกาสีฟ้าส่วนคุโมะจะใส่นาฬิกาสีขาว

"วันนี้วันวาเลนไทน์สนใจไปเที่ยวกับพวกเรามั้ย^^"ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน

"เฮ้ย!พวกนายมาหลีไรองทำไม"

รุ่นพี่ยูตะเอาอาหารมาวางบนโต๊ะฉันแล้วจ้องฝาแฝดตาเขม็ง...น่ากลัวจัง

"ไรองจังรู้มั้ยว่าหมอนี่พูดถึงเธอตลอดเลยนะ"โซระ

"แถมยังบอกว่าชอ---อื้อๆ"พอคุโมะจะพูดก็โดนรุ่นพี่ยูตะเอามือปิดปากไว้

"พวกนายไปช่วยพ่อฉันเสริฟอาหารไป - -"

"โฮ่..รัยอะ..ไปก็ได้"แล้วฝาแฝดสองคนก็เดินเข้าไปช่วยพ่อของรุ่นพี่ในครัว

"ขอโทษนะที่เพื่อนฉันวุ่นวายใส่"รุ่นพี่ยิ้มแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามฉัน

"มะไม่เป็นไรหรอกคะพี่ทั้งสองคนก็น่ารักดีออก"

"ดีนะที่เธอไม่รำคาญพวกมันขนาดฉันเป็นเพื่อนฉันยังรำคาญเลย ฮ่าๆ"

เวลาหัวเราะน่ารักจัง...ฉันยิ้มแล้วมองอาหารในจาน...โหหห!!นี่มันเซตสีชมพูหรอเนี่ย ราเม็นเส้นสีชมพู ซาชิมิตกแต่งด้วยดอกซากุระสีชมพู ส่วนน้ำชาก็ยังเป็นสีชมพู o{}0

"ยะยังดีนะคะที่ไม่มีคิตตี้"

"เธอไม่ชอบคิตตี้หรอ"

"ใช่คะฉันว่ามันน่าขนลุกอ้ะ"ฉันพูดกับรุ่นพี่พลางเคี้ยวซาชิมิไปด้วย

"อร่อยมั้ย^^"

"อร่อยมากคะ><"ฉันพยักหน้าหงึกๆ"รุ่นพี่ก็มากินด้วยกันสิ"ฉันยิ้มแล้วคีบซาชิมิจ่อปากของรุ่นพี่

"=///="รุ่นพี่หน้าแดงเล็กน้อยก่อนที่จะอ้าปากแล้วกินซาชิมิไป

"หน้าตาเวลากินของรุ่นพี่นี่น่ารักจังเลยนะ"ฉันพูดแล้วยิ้มให้รุ่นพี่

"มาชมผู้ชายว่าน่ารักได้ไงเล่า =///="

"ยูตะ!ไปซื้อของที่ตลาดให้พ่อที!!"

"คร้าบ!"รุ่นพี่ลุกขึ้นแล้วมองหน้าฉัน"อย่าเพิ่งรีบกลับบ้านละ"

"อะอื้อ"ทำไมต้องขยิบตาข้างนึงใส่ด้วยละ...น่ารักเกินไปแล้วนะ

"ไรองจังอยากดูห้องของหมอนั่นมั้ย^^"

พอฉันกินอาหารเสร็จรุ่นพี่คุโมะกับรุ่นพี่โซระก็มาลากตัวฉันขึ้นบ้านของรุ่นพี่ไปเลย..ตอนนี้เราสามคนยืนอยู่หน้าห้องของรุ่นพี่ยูตะพอดี

"เข้ามาเร็ว^^"

และฉันก็โดนฝาแฝดเอาแต่ใจลากเข้าไปในห้องนอนของรุ่นพี่...ว้าว!นี่มันหนังสือการ์ตูนของฉันนี่มีครบทุกเล่มเลย//ภูมิใจ

"มองตรงฝาผนังห้องสิ"

"นี่มัน...รูปฉันนี่"

ฉันมองรูปถ่ายตัวเองสิบกว่าใบในท่าทางต่างๆที่ถูกแปะไว้บนแผ่นกระดานที่ติดกับผนังห้อง...หรือว่ารุ่นพี่จะ=///=

"พวกนาย!...อ๊ะ!!ไรอง"

"หรือว่ารุ่นพี่...."ฉันหน้าแดงแล้วมองหน้าของเขา

"ฉันนะ...ที่จริงแล้วฉัน"

"รุ่นพี่อยากแต่งคอสเพลย์หรอคะ!!"

ฉันชี้ไปที่รูปที่ฉันแต่งคอสเพลย์ที่แปะอยู่บนแผ่นกระดาน...ที่แท้รุ่นพี่ก็อยากแต่งคอสเพลย์นี่เอง!!

"ให้ตายสิ...ฮ่าๆเธอนี่บ้าจริงๆ"

"เห?"ฉันเอียงคอมองอย่างงงๆ

"เราไปเดินเล่นข้างนอกกันดีกว่านะ"

"เอาค่าอาหารฉันไปด้วยเลยนะคะ=3="ฉันยื่นเงินให้รุ่นพี่แต่รุ่นพี่ก็หัวเราะ"ฉันเลี้ยงเอง"

"อะไรกันอะทั้งคุณลุงแล้วก็รุ่นพี่ทำไมไม่ยอมเอาเงินฉันกันละเนี่ย =3="

"เพราะเป็นลูกสะใภ้ไง =3="ฝาแฝดทั้งสองคนแลบลิ้นใส่รุ่นพี่ก่อนจะวิ่งลงไปข้างล่าง

"อย่าไปสนใจมันเลยนะ^^"

และตอนนี้ฉันกับรุ่นพี่ก็มาเดินเล่นรับลมเย็นยามค่ำคืนวาเลนไทน์ที่นี่มีดอกซากุระบานเต็มไปหมดเลยไฟที่สวนสาธารณะก็เป็นสีชมพูน่ารักจัง =w=

"ไรอง"

"คะ?"ฉันหันไปมองหน้าของรุ่นพี่ที่แดงระเรื่อ

"ฉัน...ฉัน"

อะไรนะความรุ้สึกอึดอัดเหมือนหัวใจจะระเบิดแบบนี้...แค่รุ่นพี่หน้าแดงฉันก็หน้าแดงตามแล้ว...ความรู้สึกนี่มันอะไรกันนะ=///=

"ฉันชอบ"

พลั่ก!!

"โอ้ย!"อะไรกันเนี่ยยัยผู้หญิงสี่คนนี้อะมาผลักฉันได้ไงยะ!!

"ไรอง"

"อย่าไปสนใจผู้หญิงท่าทางบ้านๆแบบนั้นเลยนะยูตะซัง"

"ไปเดตกับพวกเราแล้วลืมๆผู้หญิงคนนั้นไปเถอะ"

ผู้หญิงคนนั้นมันหมายความว่ายังไงย่ะ!!

"ไรองเป็นคนสำคัญของฉัน...พวกเธออย่ามายุ่ง"

อุตะแหวกตัวออกมาจากผู้หญิงพวกนั้นแล้วเอามืออันแสนอบอุ่นจับที่หน้าของไรองแล้วยิ้มหวาน

"ไรองฉันชอบเธอ=///="

อะจะอะ...ระรุ่นพี่ชอบฉันหรอรุ่นพี่ชอบฉันอย่างนั้นหรอ=///=//หน้าแดงจัด

"เราลองมาคบกันดูมั้ย"อุตะยิ้มแล้วเอาหน้าผากตัวเองชนกับหน้าผากไรองเบาๆ

บะบะบ้า...นี่มันวันอะไรกันเนี่ย=///=คนหล่อๆอย่างรุ่นพี่มาสารภาพรักกับฉันแล้วฉันจะไปปฎิเสธเขาได้ยังไงละในเมื่อฉันก็เริ่มรู้สึกชอบเขาแล้วเหมือนกัน

"ตะตกลงคะ .////."

"กรี้ดดดด!!=[]="พวกผู้หญิงกรี้ดแล้วทำหน้าเสียดายกันใหญ่

"ระรุ่นพี่ฉันก็ชอบรุ่นพี่เหมือนกัน .////."

"เรียกฉันว่ายูตะเถอะ^^"

"ยะยูตะซัง .///."เขินจัง

"แฟนกันเขาทำแบบนี้ได้สินะ^^"ยูตะยิ้มหวานแล้วดึงไรองเข้ามาจูบเบาๆ

กรี้ดดดดดดดดดด!!!เขาจูบันเขาจูบฉันเขาจูบฉัน

"..ระรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ"ฉันทำแก้มป่องก่อนจะวิ่งเข้าซุปเปอร์ไป....ตาบ้า ตาบ้า =///=

กะก็ไหนๆก็ตกลงเป็นแฟนกันแล้วฉันควรที่จะซื้อชอกโกแลตให้เขาสินะ>///<

"เอ้า!"ฉันยื่นถุงใส่ชอกโกแลตทั้งหมดที่กวาดซื้อมาส่งให้เขา"นี่คือพวกชอกโกแลตยี่ห้อท่ฉันชอบกินทั้งหมด=///="

"ให้ฉันหรอ"

"อะอื้อ .////."ฉันมองเขาด้วยหน้าที่แดงระเรื่อ"สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะคะ .///."

"น่ารักจัง"เขายิ้มแล้วดึงฉันเข้าไปกอดแน่น

"บ้า =///3//="ฉันทำหน้าบู้ก่อนจะหอมแก้มเขาไปเบาๆ

ฉันพึ่งรู้จากปากรุ่นพี่ว่าเขาตกหลุมรักฉันตั้งแต่เจอกันครั้งแรกและคอยตามฉันตลอดถึงรุ่นพี่จะเป็นคนหล่อโรคจิตแต่ถึงจะเป็นอย่างงั้นแต่ฉันก็ขอให้เราสองคนคบกันไปนานๆก็พอแล้วละ><

(จบบันทึกพิเศษ:ไรอง)