So Hot รักร้ายมัดใจนายสุดฮอต
เขียนโดย 
iamam
วันที่ 26 กันยายน พ.ศ. 2557 เวลา 17.12 น.
แก้ไขเมื่อ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2557 15.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
9) ดูแลหัวใจ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"ฟางๆ" ป๊อปปี้ ฉันจำเสียงเขาได้ดี ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น แต่มันหนักอึ้งไปหมดเลย
"อือ แค่กๆ" น้ำเค็มๆออกจากปากฉัน อี๋ เค็มสมกับเป็นน้ำทะเลเลย
"ป๊อป" ฉันเรียกเขาเสียงแหบพร่า จากนั้นร่างของฉันก็ลอยไปอยู่ในอ้อมกอดเขาทันที ฉันกอดตอบ
เขาด้วยความเต็มใจ ตอนฉันหลับไปเมื่อกี้ มันมืดมากเลยนะ ฉันกลัวว่าฉันจะไม่ได้เจอเขาอีก
"นี่ ยัยจืด มากไปแล้วนะ นี่นะแฟนฉัน ปล่อย" พิมประภาเดินมากระชากป๊อปไปจากฉัน ฉันไม่สา
มารถดึงป๊อปกลับได้เลย แม้แต่แรงจะหายใจยังลำบาก
"พิม อย่่าไร้สาระน่า ฟางไม่สบายอยู่นะ" ป๊อปปี้หันไปบอกพิมที่เกาะเป็นปลิงอยู่
"แล้วไงอ่ะค่ะ คนตั้งเยอะแแยะ ก็ช่วยไปสิ ทำไมต้องเป็นป๊อปล่ะ แค่เมื่อกี้พิมยอมให้ป๊อปผายปอด
มัน มันก็มากพอแล้วนะ" เจ้แกคำรามอีกแล้ว
"พิม" ป๊อปเรียกยัยป้าเสียงดุ
"โอ้ย ป๊อปจะอะไรมากมายกับมันน่ะห้ะ หรือป๊อปรักมัน ป๊อปรักมันงั้นหรอ พิมไม่ยอมนะ"
"ใช่ ผมรักฟาง ผมไม่เคยรักคุณเลย แล้วที่ผมเป็นแฟนคุณอยู่ทุกวันนี้ คงรู้ดีนะ เพราะอะไร"
ป๊อปปี้พูดเรื่องที่เขายังไม่อธิบายให้ฉันฟาง
"เพราะแกนังฟาง แกทำให้ป๊อปเปลี่ยนไป แกยั่วเขาใช่มั้ย ลุกขึ้นมาสิ สำออยทำไมล่ะ" โอ้ย ป้า
ฉันอยากลุกแล้วเดินหนีป้าใจจะขาด แต่มันไม่มีแรงจริงๆ แล้วป้าก็ดึงแขนฉันให้ลุกขึ้น ไม่ดึงสิ
เขาเรียกกันว่ากระชาก แต่แล้วฉันก็ต้องลงไปกองบนพื้นทรายอยู่ดี ทำไมมันปวดที่ฝ่าเท้าจังนะ
ให้ตายเถอะ หลังจากที่ฉันก้มมองก็ต้องอ่อในใจ เลือดไหนเป็นทางเลย ฉันต้องเผลอไปเหยียบ
เศษแก้วใต้ท้องทะเลนั่นแหละ เจ็บชะมัด
"พิม พอได้แล้ว มันไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้นแหละ ถึงไม่มีฟาง ป๊อปก็ไม่ได้รักพิมอยู่ดี" แล้วป๊อปปี้
ก็เดินมาอุ้มฉันขึ้น ถ้าไม่ติดว่าฉันเพิ่งฟื้นจากการจมน้ำ ฉันคงมโนไปไกลว่าฉันเป็นเจ้าหญิง และ
ป๊อปเป็นเจ้าชาย ฉันคงมีความสุขมากกว่านี้
"ไปหาหมอกันนะฟาง" ป๊อปก้มพูดกับฉัน ที่อยู่ในวงแขนของเขา ฉันพยักหน้าเล็กน้อย
"ป๊อป ห้ามไปนะ ถ้าป๊อปไปพิมจะบอกคุณพ่อ ว่าป๊อปทำอะไรกับพิมบ้าง แล้วเราจะได้แต่งงาน
กันเร็วขึ้น แทนที่จะเป็นหลังเรียนจบ อาจจะเป็นพรุ่งนี้เลยก็ได้" พิมขู่ป๊อปในเรื่องที่ฉันก็ยังจับใจ
ความไม่ได้เหมือนกัน ป๊อปทำอะไรพิมหรอ
"เอาสิ เอาเลย ขู่ป๊อปมาโดยตลอดนิ ก็ลองดู" ป๊อปหันไปพูดกับพิมด้วยน้ำเสียงน่ากลัวสุดๆ
"ไม่ไปนะ ไม่นะ กรี๊ดดดดดดดดดดด" แล้วป๊อปก็พาฉันเดินไปที่รถของบ้านพัก โดยที่ฉันได้ยิน
เสียงกรี๊ดของพิมตามมา
"ไปโรงพยาบาลนะฟาง" เขากุมมือฉันในขณะที่อยู่บนรถ
"ป๊อป เรื่องพิม.." ฉันจะถามเขาเรื่องเมื่อกี้
"อย่าเพิ่งพูดเลยฟาง ฟางยังเหนื่อยอยู่เลยนะ นอนพักก่อนก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน" ใช่ ฉันเหนื่อย
มาก
"อื้ม" ฉันหลับตาลงช้าๆ
เช้าวันต่อมา ณ โรงพยาบาลประจำอำเภอหัวหิน
"อื้ออ" ฉันขยับตัวและลืมตาขึ้น และสิ่งแรกที่ฉันเห็นคือ
"แก้ว" เพื่อนรักฉันเอง
"เป็นไงบ้างฟาง เจ็บแผลอยู่มั้ย ตอนที่แก้วรู้เรื่องนะ แก้วโกรธมากรู้มั้ย"
"โกรธอะไร ฟางทำตัวเองทัั้งนั้นเลย" ก็นะ เรื่องทั้งหมด ฉันทำตัวเองทั้งนั้นเลย
"ก็ตอนที่ยัยพิมกระชากฟางให้ลุกขึ้น เม็ดทรายเข้าแผลฟางนะสิ มันเลยอักเสบแบบนี้ พอยาชา
หมดนะ มันจะปวดมากๆเลยล่ะ" ห้ะ อักเสบด้วยหรอ มันต้องเจ็บมากๆเลยสินะ
"อ่อ ฟางทนได้ ขอน้ำหน่อยสิ คอแห้งจังเลย" แล้วแก้วก็หยิบน้ำให้ฉัน อื้มม รู้สึกดีขึ้นนเยอะเลย
"เอ่อแก้ว แล้ว" ฉันกำลังจะถามหาคนคนหนึ่ง
"ป๊อปปี้น่ะหรอ รายนั้นลงไปซื้อของข้างล่างหน่ะ เดี๋ยวก็คงมาแล้วแหละ" อ่อ อิอิ แก้วรู้ดีจัง
"อ้าว น้องฟาง ฟื้นแล้วหรอ เป็นไงบ้าง โอเคนะ" พี่โทโมะเข้ามาพร้อมป๊อปปี้
"โอเคค่ะ" ฉันยิ้มให้น้อยๆ
"ถ้ายังไงก็อยู่รักษาตัวสักวันสองวันแหละกันเนาะ กินน้ำไปหลายอึกเลย ส่วนเรื่องค่ายไม่ต้องห่วง
นะ เรามีเหตุจำเป็น ทางค่ายเข้าใจ"
"ขอบคุณค่ะ"
"แก้ว แล้วพิม" ฉันถามหาไม่ได้คิดถึงอะไรหรอกนะ ฉันกลัวว่าป้าแกจะมาทำร้ายฉันตอนที่ฉันแบต
หมดแบบนี้ มันจะไปสนุกอะไร
"กลับไปแล้วล่ะ รู้สึกจะไปหาพ่ออะไรสักอย่างนี่แหละ" เรื่องป๊อปสินะ ฉันพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิง
ว่าฉันเข้าใจ
"งั้นแก้วไปก่อนนะ จะไปแจ้งเรื่องฟางให้พี่ๆที่ค่ายรู้ พวกพี่เขาเป็นห่วงน่ะ" แก้วบอก
"อื้ม ฝากขอบคุณพี่ๆทุกคนด้วยนะ ขับรถดีๆนะค่ะ พี่โมะ ดูแลเพื่อนฟางด้วย" ฉันบอก
"ครับ ไปกันเถอะแก้ว"แล้วทั้งสองคนก็ออกไป เอ่อ ตอนนี้ป๊อปอยู่กับฉันแค่สองคนในห้อง แต่เขา
เงียบมาก
"ป๊อป" ฉันเรียกเขา เขาเงยหน้ามามองฉัน เขานั่งบนโซฟางข้างเตียง
"..." เขายังคงเงียบเหมือนเดิม
"ป๊อปโกรธฟางหรอ ฟางขอโทษนะ ป๊อป อย่าเงียบแบบนี้สิ" เขาทำให้ฉันใจไม่ดีเลย
"..." ไม่มีคำพูดใดๆหลุดมาจากปากเขาเลย
"ป๊อป ฮึก ฟางขอโทษ ฮือออ" ฉันปล่อยโฮทันที ฉันอ่อนแอและอ่อนไหวทุกครั้งที่อยู่กับเขา
ฉันเป็นบ้าอะไรกัน ฉันกลัว กลัวว่าเขาจะโกรธฉัน และจะไม่คุยกับฉันอีก
"ฟาง" เขาเดินมาก่อนฉันที่นั้งร้องไห้บนเตียง
"ป๊อปไม่ได้โกรธฟางนะ ป๊อปแค่กลัวว่าป๊อปจะไม่ได้เจอฟางอีก ตอนที่ฟางจมน้ำ ใจป๊อปหล่นไป
อยู่ที่ตาตุ่มเลย ถ้าป๊อปช่วยฟางไม่ทัน ป๊อปไม่ให้อภัยตัวเองแน่ๆ"
"ฟางก็กลัว ฟางกลัวว่าฟางจะไม่ได้ลืมตามาดูป๊อปอีก ฮึก ฟางขอโทษ ทั้งที่ฟางสัญญาแล้วแท้ๆ
ว่าฟางจะดูแลตัวเองดีๆ ฮึก แต่ฟางทำไม่ได้" ฉันเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตา
"หยุดร้องก่อนๆ แล้วค่อยๆพูดกันดีๆ โอเคมั้ย" เขาไล้นิ้เช็ดน้ำตาออกจากหน้าฉัน
"ฮึก โอเค" มันก็ยังต้องกลั้นอยู่ดี
"ดีมาก ไหนว่ามาสิ ทำไมถึงได้เดินไปตรงนั้น" เขานั่งลงปลายเตียง แล้วจ้องหน้าฉันตรงๆ
"ก็ผู้หญิงพวกนั้น" ฉันพูดแล้วก้มหน้าลง
"อ่อ ฮ่าๆๆ หึงหรอ" เขาแกล้งฉันอ่ะ
"ใช่ หึง หึงมากด้วย" ยอมรับมันตรงๆนี่แหละ
"หืมม ถ้าเรื่องนั้น สบายใจได้เลย ป๊อปไม่สนอยู่แล้ว" เขายิ้มให้ฉันสบายใจ
"ป๊อปไม่สน แต่พวกนั้นสน"
"ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกนะ ^^" เขาพูด เออจริง ลืมคิดไปเลยอ่ะ
"จ้า ฟางเชื่อป๊อปนะ"
"ครับ เชื่อป๊อปดีแล้ว ขอให้เชื่อตลอดไปนะว่าป๊อปรักฟาง" ฉันยิ้มออกมาทันที ฉันรอคำนี้มานาน
มาก ฉันไม่เบื่อเลยถ้าเขาจะพูดทุกวัน ฉันอยากฟังมันทุกวันจนวันสุดท้ายของฉัน
"เอ่อ ป๊อปแล้วเรื่องพิมล่ะ มันเป็นยังไงหรอ" ฉันถามเรื่องที่ฉันอยากรู้มานาน
"พร้อมฟังแล้วนะ สัญญาก่อน ถ้าฟังจบจะมีเหตุผล จะไม่โกรธป๊อป" เรื่องมันร้ายแรงขนาดนั้นเลย
หรอ
"ได้ๆ สัญญาเลย" ฉันมองเขาที่นั่งอยู่ปลายเตียง แล้วเตรียมจะเล่าให้ฟัง
"เรื่องมันมีอยู่ว่า ...."
ตอนหน้า เรื่องป๊อปพิมจะมาแว้ววว
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
