Even Villains Can Love_MaleficentxGrimhilde[Yuri]

Prologue

เจ้ารู้ไหมว่าเหล่าวายร้ายไม่ได้อยากจะร้ายกันทุกคน..

คิดดูสิว่ามีแต่คนเกลียด มันจะดีกว่ามีแต่คนรักซะที่ไหน..

วายร้ายที่มีแต่ศัตรู แล้วยังต้องพ่ายแพ้ให้กับความดีทุกครั้ง..

ข้าขอถามเจ้าหน่อยเถอะ เจ้าว่าโอกาสที่ฝ่ายอธรรมจะชนะ มันมีบ้างไหม?

แน่นอนว่ามี! แต่วายร้ายอย่างข้าก็ยังคงถูกลิขิตให้แพ้อยู่ดี

ทั้งๆที่ข้าก็มีปีก! ข้ามีเวทมนตร์! หึหึหึหึ..

สุดท้ายแล้วข้าก็แพ้พวกมนุษย์หน้าโง่ ช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย

คงคิดว่าประมุขแห่งความชั่วร้ายอย่างข้าจะไม่มีหัวใจสินะ

แต่เรื่องมันจบไปแล้ว เพราะอย่างไรเสียก็คงไม่มีใครสนใจหมาขี้แพ้

ข้าในตอนนี้ไม่เคยคิดถึงเรื่องการแก้แค้น.. เพราะมันแสนจะน่าเบื่อเต็มทน

ข้าอยากหาอะไรที่น่าตื่นเต้น เร้าใจ หึหึ

จงรู้ไว้ซะว่าอมนุษย์เช่นข้าไม่เหมือนพวกเศษเดนอย่างพวกเจ้า

เริ่มต้นที่มนุษย์คนแรกเลยแล้วกัน..

"กริมไฮลด์” ข้าฉีกยิ้มขึ้นมาเมื่อมองเห็นใบหน้าของนาง

หมดยุคสมัยที่ข้าต้องซ่อนตัวอยู่ในความมืดเสียที!

Maleficent

ลึกเข้าไปในป่าใหญ่ในที่ที่แสงอาทิตย์ส่องไปไม่ถึง ข้า.. มาเลฟิเซนต์ กำลังคิดทำการบางอย่างเพื่อหาความสำราญให้ตัวเอง นัยน์ตาสีเขียวมรกตจึงมองไปรอบๆเมืองมัวร์ที่ตัวเองเป็นผู้ปกครอง ธรรมชาติทุกอย่างล้วนมีความสวยงามในตัวของมันเอง ไม่ว่าจะสายน้ำลำธาร ต้นไม้ใบหญ้า หรือท้องฟ้าสีม่วงอ่อนที่มีดวงดาวพราวระยิบระยับ เหล่าก้อนหินที่พูดได้ เหล่าพรายน้ำที่ออกมาบินเล่น ดูๆไปแล้วอาณาจักรของข้าก็มีความสงบสุขดี

อืม… แต่มันก็สงบสุขเกินกว่าตัวร้ายอย่างข้าจะนิ่งเฉยอยู่บนบัลลังก์ ข้าไม่ได้หมายความว่าการทำศึกสงครามเป็นเรื่องที่ดี แต่ความสงบที่มีมากเกินไปมันก็ทำให้ชีวิตของข้าช่างจืดชืดซะเหลือเกิน การมีชีวิตที่ไร้สีสันแบบนี้คงได้เฉาตายเข้าสักวันแน่ ข้าคงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้ตัวเองฉีกยิ้มอย่างชั่วร้ายได้อีกครั้ง
โดยที่เมืองมัวร์ของข้าต้องสงบสุขไปด้วย

ข้ากำลังจะบอกว่าข้าเบื่อกับการทำสงครามเต็มที เพราะมันไม่ทำให้อาณาจักรของข้าดีขึ้นมาบ้างเลย อย่าลืมว่าข้าคือประมุขแห่งความชั่วร้าย จะให้มัวดูแต่สิ่งสวยงามได้อย่างไร มันไม่ได้! ข้าไม่ใช่เจ้าหญิงเสียหน่อย

“ไหนดูซิว่าจะมีอะไรสนุกๆให้ทำบ้าง” ข้าเริ่มร่ายมนตร์ให้เห็นวิวทิวทัศน์ข้างนอกเมือง ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องพึ่งอีกาอย่างเดียบัลอีกแล้ว ข้าเพิ่งจะปล่อยให้มันเป็นอิสระไปเมื่อกี้เอง แต่มันก็ไม่มีผลกระทบกับข้า หรือถ้าจะให้พูดตรงๆก็คือเจ้านั่นหมดประโยชน์ไปแล้วเพราะตอนนี้ข้าก็ได้ปีกของตัวเองกลับคืนมา

หลังจากที่เวทมนตร์นี้ฉายภาพวิวให้ดูอยู่ครู่หนึ่งในไอหมอกสีเขียว มันก็เปลี่ยนผ่านไปเรื่อยๆจนถึงบางอย่างที่น่าสนใจ มีหญิงสาวหน้าตาน่ารักกำลังทำความสะอาดอย่างขยันขันแข็ง ข้าไม่คิดเลยว่าความงามระดับนี้จะทำให้นางเป็นได้แค่หญิงรับใช้เท่านั้น ทั้งที่ควรจะอยู่ในปราสาทกับเจ้าชายผู้สูงศักดิ์มากกว่า
แต่แล้วข้าก็เห็นบางอย่างที่น่าสนใจกว่าหลายเท่า.. มันคือหญิงแก่หน้าตาอัปลักษณ์ ผิวหนังของนางเหี่ยวย่นจนจะลากพื้นได้ ร่างแก่ๆนั้นเดินไปมาอยู่ในปราสาท มันทำให้ข้าอดสงสัยไม่ได้ว่าเหตุใดปราสาทหลังนี้จึงมีทั้งหญิงงามและหญิงอัปลักษณ์อยู่ด้วยกัน

เพราะถ้าข้าเป็นหญิงอัปลักษณ์คนนั้น ข้าคงทนไม่ได้หากต้องเห็นหน้าหญิงงามทุกวัน มันคงจะเจ็บปวดน่าดู หรืออาจจะเก็บไปเป็นปมด้อยจนสิ้นสังขาร

“หรือนางคิดว่าตัวเองงามแล้ว? อะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!” ดังนั้นข้าจึงเริ่มสนใจหญิงแก่คนนั้นขึ้นมา ติดตามนางทุกย่างก้าวจนกระทั่ง..

ฟู่ววว!!

o_O!

เมื่อนางดื่มยาที่ปรุงเองอีกครั้งก็กลายร่างเป็นหญิงสาวที่.. ที่…. ที่ไม่น่ารักกว่าหญิงรับใช้ซะทีเดียว แต่ก็ถือว่าพอรับได้กับหน้าตา ด้วยดวงหน้าที่งามแบบดุๆ ประกอบกับคิ้วเรียวสวย เปลือกตาบางสองชั้น แล้วยังจมูกกับริมฝีปากอมชมพู ข้าไม่สามารถบอกได้ทันทีว่านางเป็นอมนุษย์ด้วยกันหรือไม่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอันไหนคือร่างจริงของนางกันแน่

“นางจะทำอะไร หึหึหึ” ข้าฉีกยิ้มขึ้นมาไม่รู้ตัวเมื่อเห็นเล็บเรียวแหลมนั่นกำลังไล่ไปตามตัวอักษรในตำรา รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเมื่อพอจับสังเกตได้ว่านางไม่ใช่อมนุษย์เยี่ยงข้า

แต่เป็นมนุษย์ธรรมดาที่สนใจศาสตร์การปรุงยาพิษต่างหาก!

วินาทีนั้นข้ารู้ทันทีว่าความสำราญของข้าอยู่ที่ไหน เพียงแค่รู้ว่านางเป็นมนุษย์ธรรมดาๆ ทุกอย่างก็จบ

“เพราะข้ามีเวทมนตร์ ข้าสามารถก่อกวนเจ้าได้อยู่แล้ว”

ข้าระเบิดหัวเราะออกมาตามแบบฉบับวายร้าย อยากจะบอกว่าข้าไม่ได้พยายามเค้นน้ำเสียงหรือพลังออกมาให้ดูน่ากลัว แต่มันออกมาเองต่างหาก

“กริมไฮลด์.. นั่นคือชื่อของเจ้างั้นรึ หึหึ” หลังจากที่ได้อ่านชื่อในตำราของนาง ข้าก็พร้อมออกเดินทางไปที่ปราสาทหลังนั้นทันที ส่วนเมืองมัวร์ของข้า มีเจ้าหญิงผู้เลอโฉมอย่างออโรร่าช่วยดูแลให้อยู่แล้ว