ความรักคือคำตอบ

 

 

 

     อีกสิบห้านาทีจะสองทุ่ม แต่บนถนนก็ยังคลาดคล่ำไปด้วยยวดยานพาหนะแล้วผู้คนมากมายที่

ต่างก็หวังว่าจะได้กลับไปพักผ่อนเร็วๆ ผู้คนเดินขวักไขว่ราวกับไม่รับรู้ว่าพระอาทิตย์นั้นได้ลับขอบ

ฟ้าไปแล้ว ร่างบางของฟางก็เป็นหนึ่งในผู้คนมากมายที่เดินสวนกันไปมา ผิดก็ตรงที่ว่าเธอไม่ได้เร่ง

รีบที่จะกลับไปพักผ่อนเหมือนกับคนอื่นๆ เพียงแค่เดินฟังเสียงรถไปเรื่อยๆ ปลดปล่อยอารมณ์ไป

ตามสรรพสิ่งต่างๆ รอบตัว พลางนึกถึงเรื่องที่พึ่งผ่านมาเมื่อสักครู่

 

 

“ฟางไม่เคยรักกวินเลยเหรอ...” เขาถามเสียงแหบแห้ง ดวงตาที่มองมายังเธอดูคล้ายคนสิ้นหวัง

และฟางก็ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เชือดเฉือนหัวใจคนฟังขาดวิ่น

 

 

“ใช่ฉันไม่เคยรักนาย และชั่วชีวิตนี้ก็ไม่คิดจะรักด้วย!”

 

 

“ฟาง...” เขาคราง แต่เธอไม่คิดจะสงสารสมเพ็ชเสียด้วยช้ำ!

 

 

“ต่อจากวันนี้ไปก็เลิกยุ่งกับฉันสักที! ออกไปจากชีวิตฉันได้แล้ว!” จบคำพูดฟางก็หมุนตัวออกมา

จากสวนดอกไม้ที่ใครๆ ต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าสุดแสนจะโรแมนติก แต่เธอไม่คิดเช่นนั้นเลย

ความโรแมนติกหรือความรักมันเป็นอย่างไร เธอไม่รู้จักด้วยซ้ำ เดินห่างออกมาได้แค่ไม่กี่ก้าว ฟาง

ก็ได้ยินคล้ายเสียงสะอื้นเบาๆ ดังมาจากคนที่เธฮทิ้งไว้เบื้องหลัง แน่ล่ะ...เธอไม่หันไปมอง ไม่

แม้แต่จะหยุดเดิน

 

 

“ยัยฟาง” เสียงสาวห้าวที่คุ้นเคยเรียกเจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมอง แต่แทนที่จะยิ้มรับเหมืนอทุกครั้ง

เธอกลับส่งค้อนให้วงหนึ่ง

 

 

“ใครใช้ให้มาตาม”

 

 

“ไม่มีหรอก แต่ฉันเป็นห่วง” น้ำเสียงและสีหน้าแสดงความห่วงใยอย่างชัดเจนทำให้เธอส่ายหน้า

อย่างอ่อนใจ

 

 

“ยัยแก้ว” ฟางเรียกชื่อเพื่อนพลางเดินเข้าไปเกาะแขนเธออย่างที่ชอบทำเป็นประจำ 

 

 

“ก็บอกแล้วไงว่าจะกลับมืด ไม่เห็นต้องออกมาตามเลย”

 

 

“จะไม่ให้มาตามได้ไง เป็นห่วงนะ”

 

 

“โถ่! โตแล้วน้า ไม่ใช่เด็กๆ”

 

 

“แต่ยังไงก็เป็นผู้หญิง...”

 

 

“เออๆ ขี้เกียจจะเถียงแล้ว” ฟางพูดอย่างที่คิด “ไปๆ กลับบ้านกัน” แก้วส่ายหัวนิดหนึ่งแต่ก็เดิน

ตามเธอออกมา

 

 

“แล้วเดี๋ยวถ้าพรุ่งนี้สายนะ โดนแน่” แก้วคาดโทษเมื่อมาส่งเพื่อนสาวที่หน้าบ้านแล้ว

 

 

“รู้น่า นาฬิกาปลุกก็มี”

 

 

“งั้นก็เข้าบ้านเถอะ มืดแล้ว” ฟาาางจึงพยักหน้าและไขกุญแจเข้าไปในบ้านอย่างว่าง่าย แก้วดูจน

แน่ใจว่าเพื่อนสนิทล็อกประตูบ้านเรียบร้อยแล้วเธอจึงเดินกลับเข้าบ้านของเธอบ้าง ส่วนฟางเมื่อขึ้น

ห้องก็หลับทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำด้วยความเหนื่อย แต่เพียงแค่ไม่กี่ชัวโมงหลังจากนั้น ร่างที่นอนนิ่ง

ก็เริ่มกระสับกระส่าย

 

 

“เธอทำเกินไปแล้วนะฟาง หลอกให้ผู้ชายรักแล้วเขี่ยทิ้งแบบนี้มันดีแล้วเหรอ!” เสียงหนึ่งดัท่าม

กลางความเวิ้งว้าง ฟางหันซ้ายขวามองหาที่มาของเสียงก็ไม่เจอใครสักคน

 

 

“แล้วทีผู้ชายพวกนั้นไปหักอกผู้หญิงคนอื่นล่ะ” ฟางเถียงทั้งที่น้ำเสียงเริ่มสั่นด้วยความกลัว

 

 

“มันไม่ใช่ข้อแก้ตัว...” เสียงนั้นเงียบไปนิดหนึ่ง “ยังไงเธอก็ผิดที่ทำกับคนอื่นแบบนั้น แล้วสัก

วัน...กรรมนั้นจะคืนสนอง เธอจะต้องเสียใจเพราะผู้ชายที่เธอรัก!!”

 

 

จบคำพูดนั้น ฟางก็ลืมตาโพลง ผุดลุกขึ้นมานั่งทันที ใบหน้าและแผ่นหังเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ

หัวใจก็เต้นแรงอย่างควบคุมไม่อยู่ ฟางรู้สึกว่าตัวกำลังสั่น ตาเล็กสวยของเธอกวาดมองรอบห้อง

อย่างหวาดระแวง และเมื่อไม่พบสิ่งใดผิดปกติก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

 

 

“แค่ฝันน่ายัยฟาง” บอกกับตัวเองอย่างนั้น ก่อนจะลุกขึ้นมาอาบน้ำล้างเนื้อตัวของเธอเพราะเวลา

ล่วงเลยมาเกือบเช้าวันใหม่แล้วก่อนจะแต่งตัวแล้วเดินแกมวิ่งลงบันไดลงชั้นล่างด้วยชุดนักเรียน

จัดการกับโจ๊กกึ่งสำเร็จรูปเสร็จแล้ว ยังไม่ทันได้เก็บจาน เสียงของเพื่อนสนิทก็ดังขึ้นที่หน้าบ้าน

 

 

“ยัยฟาง”

 

 

“เดี๋ยวๆ ล้างจานก่อน” ตอบกลับก่อนจะหันมารีบล้างจาน ห้านาทีก่อนจะคว้าน้ำมาดื่มรวดเดียว

หมด ก่อนจะออกมาใส่รองเท้าที่หน้าบ้าน

 

 

“ช้าจริงๆเลย เมื่อคืนก็บอกแล้วว่าอย่าสาย”

 

 

“พูดมากน่า” พูดแล้วก่อนจะหันมาล็อกบ้าน

 

 

“ถ้ากินข้าวแล้วช้าแบบนี้ทีหลังก็ไม่ต้องกินสิ”

 

 

“เอ๊ะ! ไม่กินฉันก็ตายน่ะสิ”

 

 

“ก็ไปซื้อกินที่โรงเรียนไงจะได้ไม่เสียเวลา”

 

 

“เปลืองตังค์ฉัน” สะบัดเสียงตอบก่อนจะหยิบมือถือที่ส่งเสียงร้องแต่เช้ามากดรับ แต่เมื่อได้ยิน

เสียงปลายสายเท่านั้นแหละ ฟางก็แทบจะเขวี้ยงมือถือเครื่องโปรดทิ้งลงพื้น เงยหน้ามามองแก้ว

อย่างขอความช่วยเหลือ แต่อีกฝ่ายคนหน้าไม่รู็ไม่ชี้ สุดท้ายฟางจึงต้องจำใจ...

 

 

“เมื่อกี้ว่าอะไรนะพิชชี่”

 

 

‘อ๋อ พิชบอกว่าเย็นนี้ฟางว่างหรือเปล่า’

 

 

“ไม่ว่างๆ” ฟางรีบตอบ “คือแบบ...วันนี้วันจันทร์ ตอนเย็นฉันต้องอยู่เคลียร์งาน”

 

 

‘อืม งั้นไม่เป็นไร’ เสียงเขาฟังดูหงอยๆ แต่เธอเบะปาก

 

 

“แค่นี้ก่อนแล้วกัน ฉันจะรีบไปเรียน” ไม่รอคำตอบ ฟางกดวางสายในทันทีก่อนจะตวัดสายตาส่ง

ค้อนวงใหญ่ให้คนที่แอบหัวเราะในลำคอ

 

 

“ยัยแก้ว แกไม่ช่วยฉัน”

 

 

“อ้าว! ก็นั้นมันบรรดาแหนุ่มๆแกไม่ใช่หรอก็เคลียร์เองสิ” แก้วพูดก่อนจะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

 

 

“ได้ นี้แน่ะๆๆๆ / โอ๊ย ยัยฟางเดี๋ยวก็ตกท่อหรอก” แก้วพูดแล้วดันเพื่อนสาวออกจากตัวเอง แต่

ฟางที่โดนพลักเธอดึงกระเดนไปทางที่เขาทำท่อ

 

 

“กรี๊ดดด ยัยแก้วว อ๊ะ” ฟางหลับตา แต่เมื่อสัมผัสอ้อมอกอุ่นๆแล้วทำให้เธอลืมตาขึ้นมามอง ชาย

คนนี้เขาเป็นใครนะ เขาดูดีมากเลย

 

 

“ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยน้อง” เสียงนุ่มเข้าหูนี้มันอะไรกัน

 

 

“คะ ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่” ฟางพูดประม่าอย่างที่ไม่มเคยเป็นมาก่อน

 

 

“งั้นพี่ไปนะ ทีหลังเล่นอะไรก็ระวังกันหน่อยนะครับ” เขาพูดก่อนจะยิ้มแสนหวานทิ้งท้ายแล้วเดิน

จากไปราวกับเจ้าชาย ฟางมองจนสุดลูกตาก่อนจะหันขวับมาหาเพื่อนสาวอย่างคาดโทษ แต่ก็มิ

วายนึกถึงเจ้าชายที่เธอเจอเมื่อสักครู่ หวังว่าฟากับพี่จะได้เจอกันอีกนะ...

 

 

 

 

เปิดตัวกับเรื่องแรกจ้า พอดีเห็นคนอื่นแต่งเลยอยากแต่งบ้างยังไงก็ฝากเรื่องแรกไว้ด้วยนะคะ