The Ghost Girl ขโมยหัวใจยัยผีสาว

 

 

 

     หลังจากที่ฟางหมดสติไป ร่างของของฟางก็ค่อยเลือนหายไปต่อหน้าป๊อปปี้ ป๊อปปี้จึงรีบกลับมาที่คอนโดทันที ก็พบร่างบางนอนหมดสติอยู่โซฟา

 

 

          "ฟางๆ ฟางตื่นๆ"

 

 

          "อืออ" ฟางค่อยๆลืมตาช้าๆก็พบว่าตัวเองอยู่ที่โซฟาแล้ว

 

 

          "ฟางเป็นอะไรไปอ่ะ พอจับสร้อยเสร็จนั้น ฟางก็เป็นลมไปเลย แล้วก็มาโผล่ที่ห้องป๊อป"

 

 

          "สร้อยเสั้นนั้น พอฟางจับ เหมือนฟางเห็นตัวเองเคยไปที่ตลาดนั้นเลยอ่ะป๊อป แต่จู่ๆ ฟางก็ปวดหัวมาก แล้วมาโผล่ที่นี่ได้ไงไม่รู้" ฟางพูดแล้วจับไปที่หัวตัวเอง          

 

 

          "สงสัยฟางจะเคยไปที่นั่นมั้ง  หรือว่าฟางจะจำอะไรได้บ้างแล้ว" 

 

 

          "ฟางก็จำอะไรไม่ได้อยู่ดี" ฟางพูดแล้วซึมลงไป

 

 

          "เอาน่า ถ้าจำไม่ได้ ก็อยู่กับป๊อปที่นี่ไง" ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้ฟาง

 

 

     ฟางยิ้มตอบชายหนุ่ม แต่ในใจกลับเศร้าลงไป เพราะเธอเป็นผี ซึ่งยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน แล้วมาอยู่ที่นี่เพื่ออะไร บางทีวันพรุ่งนี้เธออาจจะหายไปเลยก็ได้

 

 

 

 

 

 

          "โมะ เสร็จรึยังง"

 

 

          "เสร็จแล้วๆ แก้วจะรีบไปไหนเนี่ย คอนโดไอ้ป๊อปมันไม่หนีหรอก" โทโมะพูดอย่างเหนื่อย ก็แก้วเล่นปลุกเขาแต่เช้าแถมยังเร่งจนเขาทำธุระแทบไม่ทัน          

 

 

          "ก็แก้วอยากเจอฟางแล้วนิ เราจะได้รีบๆช่วยกันตามหาร่างฟางไง"    

 

 

          "เดี๋ยวดิแก้ว โมะก็อยากเห็นฟางเหมือนกันนะ ทำให้โมะเห็นหน่อยดิ"

 

 

          "กล้าเหรอฮึ ถ้าแก้วทำ โมะจะไม่เห็นแค่ฟางคนเดียวนะ"

 

 

          "ก็พอเราช่วยฟางเสร็จ แก้วก็ทำให้โมะกลับไปไม่เห็นเหมือนเดิมก็ได้นิ โมะก็อย่างเหฌนหน้าตาผีที่อยู่กับเพื่อนโมะเหมือนกันนะ ว่าสวยแค่ไหน ไอ้เพื่อนตัวดีมันถึงไม่กลัวเลย"

 

 

          "อ่ะก็ได้ๆ" พอพูดจบ แก้วก็ท่องคาถาบางอย่างที่สืบมาจากพ่อ เป็นคาถาที่ทำให้คนเห็นวิญญาณชั่วคราว    

 

 

          "หลังจากเนี่ย ถ้าโมะเห็นอะไร ก็นิ่งๆไว้นะ" แก้วพูด โทโมะพยักหน้ารับ แล้วก็ขับรถพาแก้วที่คอนโดป๊อปปี้พอดี

 

 

 

 

 

               ก้อกๆๆ

 

          "มาแล้วๆ" ป๊อปปี้พูดแล้วเปิดประตูต้อนรับเพื่อนทั้งสองคน 

 

 

          "เห้ย ไอ้โมะเป็นไรอ่ะแก้ว"  ชายหนุ่มถามเมื่อเห็นแก้วประคองโทโมะเข้าห้อง

 

 

          "ไม่มีไรหรอกป๊อป แค่คนเพิ่งเห็นผีแรกๆน่ะ" แก้วพูดแล้วหัวเราะโทโมะ เช่นเดียวกับป๊อปปี้

 

 

          "พอๆเลยทั้งคู่" โทโมะพูดพลางดมยาดม

 

 

          "อ่าว แก้ว หวัดดีจ้ะ" ฟางเมื่อเห็นแก้วก็รีบเดินไปหาแก้ว โทโมะมองตามร่างบางนั้น ที่เขาเพิ่งจะเห็นเป็นครั้งแรก นี่ถ้าไม่บอกว่าเป็นผี ก็เป็นเหมือนแค่ผู้หญิงสวยๆคนนึงนี่เอง

 

 

          "เห้ยๆ ไอ้โมะเลิกมองได้ละ'

 

 

          "แหม่ ผีหน้าตาเป็นงี้เองนะ ถึงยอมให้อยู่ด้วยน่ะ" โทโมะพูดแซวป๊อปปี้

 

 

          "มอง นี่คุณโทโมะเห็นฟางหรอ" ฟางถามทันทีเมื่อเห้นดทโมะมองมาทางเธอ

 

 

          "แก้วทำให้โมะเห็นฟางน่ะ เราจะได้ช่วยกันตามหาร่างของฟาง"

 

 

          "แล้วเราต้องทำไงอ่ะแก้ว ในเมื่อฟางจำอะไรไม่ได้เลย แล้วจะรุ้ได้ไงว่าร่างฟางยังอยุ่" ป๊อปปี้พูดขึ้น

 

 

          "จากลักษณะของฟางแล้ว ฟางไม่ใช่วิญญาณที่ตายแล้ว เป็นแค่วิญญาณที่ร่างอ่อนแอจนวิญญาณออกมาจากร่างได้ แล้วเราก็ต้องรีบกันตามหาร่างของฟางให้เจอ เพราะวิญญาณออกจากร่างมานานก็ไม่ดี" 

 

          "แต่ฟางยังไม่รุ้เลยว่าตัวเองเป็นใคร แล้วจะตามหาร่างที่ไหน" โทโมะพูดขึ้น

 

 

          "เราก็สืบหาไปก่อน เพราะโชคชะตาทำให้เรามาเจอกันแล้ว ยังไงก็ทำให้เราช่วยฟางได้"

 

 

          "ไม่ต้องห่วงนะฟาง ยังไงเราก็ต้องช่วยฟางได้ ป๊อปจะทำให้ฟางเข้าร่างเองนะ" ป๊อปปี้พูดขึ้นแล้วจับมือฟาง ฟ่างยิ้มตอบปีอปปี้ จนโทโมะและแก้วมองหน้ากัน

 

 

          "สองคนนี้ดูจะห่วงกันจนมากกว่ารูมเมทแล้วนะ" แก้วพูดขึ้น

 

 

          "บ้าหรอแก้ว" ฟางพูดแล้วหน้าแดง

 

 

          "ก็มากกว่าไง" ปีอปปี้พูดแล้วยิ้มกวนๆ

 

 

          "ป๊อปอ่ะ" ฟางพูดแล้วตีแขนป๊อปไปทีนึง ก็เล่นทำเธอเขินซะขนาดนี้

 

 

          "แหม่ๆ ไอ้ป๊อป ตกหลุมรักจนได้นะมึงอ่ะ" โทโมะพูดแซวเพื่อน แล้วทั้งสี่กฌคุยกันสนุกสนานจนโทโมะกับแก้วขอตัวกลับ ป๊อปปี้จึงจูงมาฟางมาดูวิวที่ระเบียง

 

 

          "สวยเนอะ"

 

 

          "อื้อ" ฟางตอบป๊อปปี้เบาๆ 

 

 

          "เป็นอะไรรึเปล่าฟาง" ป๊อปปี้ถาม เมื่อสังเกตเหฌนฟางเหม่อ

 

 

          "ฟางกลัวอ่ะป๊อป กลัวว่าถ้าเกิดฟางได้เข้าร่างแล้ว ฟางจะจำป๊อปไม่ได้" ฟางพูดแล้วน้ำตาซึมๆ

 

 

          "ป๊อปจะทำให้ฟางจำป๊อปได้เอง ไม่ต้องกลัวนะ" ป๊อปปี้พูดแล้วลูบหัวฟาง

 

 

          "ฮีก จริงๆนะป๊อป ไม่ว่าจริงๆแล้ว ฟางจะเป็นใคร ป๊อปจะยังรักฟางใช่มั้ย" ฟางพูดแล้วโผกอดร่างสูง          

 

 

          "จริงสิ ไม่ว่าฟางจะเป็นใคร แต่เมื่อป๊อปรักไปแล้ว ป๊อปจะไม่เลิกรัก ถึงฟางจะจำป๊อปไม่ได้ ป๊อปก็จะทำให้ฟางรักป๊อปอีกครั้ง"

 

 

          "ฟางไม่มีวันเลิกรักป๊อปหรอก จำไว้เลยนะหมีบ้า" ฟางพูดพลางกอดป๊อปปี้  ทั้งคู่กอดกันอยู่เนิ่นนาน เพราะไม่รู้ว่าเมื่อฟางกลับเข้าร่างแล้ว จะได้กอดกันแบบนี้อีกรึเปล่า

 

 

 

มาอัพแล้วในรอบหลายเดือน ฮ่าๆ ไรเตอร์ขอโทษทุกคนด้วยน้า ไรเตอร์รู้ว่ามีหลายคนแล้วแหละที่ไม่ติดตามฟิคไรเตอร์แล้ว ไม่เป็นไรเลยย พอคิดถึงกันแล้วค่อยกลับมาอ่านก็ได้ ขอโทษนะที่ไม่มีความรับผิดชอบเลย พอทีไรเตอร์ไม่ค่อยมีแรงจูงใจ แรงบันดาลใจเลย แต่งฟิคบางทีมันก็ต้องใช้ความรู้สึกเน้อะ เพราะเรื่องนี้ก็เกิดจากความรู้สึกจิ้นล้วนๆ ไม่มีทักษะด้านการแต่งหรืออะไรเลย เราก็เข้ามาอ่านฟิคอยู่ทุกวันแหละ แต่ไม่รู้ทำไม ไม่ขยันอัพฟิคซะทีเน้าะ อย่างว่าละ ไรเตอร์ไม่มีแรงจูงใจจริงๆนะตัวเอง :) ยังไงเรื่องนี้ก็ต้องจบแหละ มาดูกันดีกว่า ว่ามันจะจบตอนไหน จะปีนี้มั้ย หรือ ปีหน้า ฮ่าๆ

ปล.เพลงอาจจะไม่เข้ากับเนื้อเรื่อง เค้าเลือกเพลงไม่เก่งง่ะ ซอรี่จ้า