คือความรัก ...MY LOVE
เขียนโดย 
ออมอนี่cake
วันที่ 5 กันยายน พ.ศ. 2557 เวลา 19.33 น.
แก้ไขเมื่อ 5 กันยายน พ.ศ. 2557 20.13 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
10) คือความรัก...ตอนที่ 9
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
เรื่องยาว(มั้ง): คือ...ความรัก (My Love)ภาคต่อยายเฉิ่มหน้าใสฯ
ผู้เขียน : ออมอนี่_cake
Rate : PG -17 [เรทรั่ว+ภาษาพ่อขุนรามคำแหงมหาราช...สาธุ]
PS# อย่าได้หาสาระจากเรื่องนี้ เพราะมันไม่มี .... สวัสดีชาวโลก
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ตอนที่ 9
*เคร้ง*
“เอ่อ กะ แก้ว .... แก้วเอานมของลูฟฟี่มาให้ มะ .. มิ มิรินด้า”
“อ้อ สวัสดีค่ะ จินนี่เป็นคนรักของโทโมะค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“กะ แก้ววางไว้ตรงนี้นะ....อะ แอลคึ ”
“แก้วใจ!!!”
“หึ แม่ผู้หญิงเฉิ่มเชยคนนี้น่ะเหรอ คนรัก??? ”
“ถ้าเธอไม่ออกจากชีวิตฉันไปตั้งแต่วันนี้ ฉันไม่รับประกันเรื่องราวอะไรในชีวิตของเธอทั้งนั้น...และแม้แต่คำว่าเพื่อนเธอก็จะไม่ได้!!!!!!”
“.........”
หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อภาพตรงหน้าเลื่อนเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว
แก้วใจจะเห็นอะไร แค่ไหน เขาไม่ได้อยากรู้
แต่เขาจะยอมให้แก้วใจเข้าใจผิดไม่ได้
เขาเป็นของแก้วใจ และเป็นมาตั้งนานแล้ว
หัวใจนี้ ร่างกายนี้ ริมฝีปากนี้ ... เป็นของแก้วใจเท่านั้น
ไม่รอให้สมองสั่ง หลังจากเอ่ยวาจาที่คล้ายจะเป็นคำขู่
กับหญิงสาวที่เขาเสียเวลาด้วยมามากเกินพอ
ก็รีบตรงไปยังประตูเชื่อมกับบ้านข้าง ๆ ในทันที
หลังจากเปิดประตูทางหลังบ้านได้ เขาก็คล้ายหัวใจจะหยุดเต้น
“ฮึก ... ฮึก”
“..........”
“ฮึก ... ลูฟฟี่ ช่วยหม่าม้าที”
“...........”
“ฮึก ... หม่าม้าใจเต้นตุบ ๆ ไปหมด หม่าม้าเจ็บจังเลย หม่าม้า ฮึก...”
“..... เจี๊ยบ”
“ฮึก ... แอลคึ ฮึก ฮืออออออ”
“ร้องไห้ทำไมครับ ... ฮึ หม่าม้าของลูฟฟี่ คนเก่งของลุงกับป้า ร้องไห้ทำไมคนดี”
“ฮึก ไม่รู้ ฮึก... แก้วใจไม่รู้ ฮึก ... แอลคึออกไป มะ ไม่ ไม่อยากเห็นหน้า แก้วใจไม่อยากเห็นหน้า ออกไป ออกไปเลยนะ!”
“โอเค ๆๆ ไม่อยากเห็นหน้าก็หลับตานะครับ ร้องจนตาบวมหมดแล้ว”
“ฮึก ฮึก ฮือออ”
ลูกเจี๊ยบนั่งกอดเข่าขดตัวซบอยู่ตรงโซฟาตัวใหญ่หน้าทีวี
ปากก็พร่ำบ่นไปเรื่อย ทั้งยังร้องไห้ไม่ยอมหยุด
บริภาษกับลูกชายตัวดีที่ตอนนี้เหมือนรู้งาน
ลูฟฟี่ไม่หนีไปไหน นอนอยู่ข้าง ๆ กับเจ้านายที่ดูมีเรื่องให้คิด
แก้วใจกำลังสับสน
ไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นกับความรู้สึกของตัวเอง
ไม่รู้เหตุผลของการเสียน้ำตา
ไม่อยากเห็นหน้าเขา แม้แต่เสียงก็คงไม่อยากได้ยินในตอนนี้
....ไม่อยากจะบอกว่ารู้สึกดีเป็นบ้า
ในขณะที่อีกคนกำลังร้องไห้
แต่เขากำลังฉีกยิ้มจนแก้มจะแตก
ยิ้มกว้างเสียจนยัยเจี๊ยบบอกให้ออกไป
ไล่ให้ไปไกล ๆ เพราะไม่อยากเห็นหน้า
ขอเข้าข้างตัวเองได้ไหมว่าเจี๊ยบมีใจ
ที่เสียใจ ที่ร้องไห้ ที่ไม่อยากเห็นหน้า
เพราะน้อยใจกับภาพที่เห็นเมื่อก่อนหน้านี้
หึงเขาใช่ไหม …
น้อยใจใช่หรือเปล่า...
ฉวยโอกาสใช้ฝ่ามือใหญ่ของตัวเองค่อย ๆ วางทับที่เปลือกตาคู่สวย
ที่ตอนนี้เห่อแดงไปหมด แดงช้ำไปทั้งหน้า
ตาก็บวม ปากก็เจ่อเพราะเจ้าตัวกัดจนเจ็บ
น้ำตา น้ำมูกมาเต็มทั้งที่ไม่เข้าใจความหมาย
ยกคนตัวเล็กขึ้นนั่งตักแบบไม่ให้ปฏิเสธได้
ล็อคเอวบางไว้ด้วยมือข้างเดียว
ก่อนอีกข้างจะคลายเพื่อเปิดอิสระให้ดวงตาสีอ่อนของอีกคนเบา ๆ
บังคับให้อีกคนผ่อนคลายท่านั่งด้วยการดึงให้เอนหลังพิงอกแข็งแรง
ใช้ฝ่ามือหน้าดันศีรษะเล็กให้เข้าใกล้กับปลายจมูก
พร้อมกับลูบเบา ๆ
“เป็นอะไร ไหนบอกแฟนสิครับ หืม...”
“ฮึก .... แก้ว แก้วไม่รู้”
แม้จะยังมีท่าทีขัดขืนอยู่บ้าง
แต่การที่อีกคนสอดเรียวนิ้วเล็กประสานกับฝ่ามือใหญ่ไว้แน่น
นับเป็นสัญญาณที่ดี
คงสับสนขั้นสูงสุดในชีวิตแล้วจริง ๆ สินะยัยลูกเจี๊ยบ
เข้าไม่ได้คาดคั้น
ไม่ได้ต้องการคำตอบ ที่ตัวแก้วเองก็ให้ไม่ได้
ลูบกลุ่มผมนิ่มเบา ๆ พร้อมกับคลอเพลงการ์ตูนที่อีกคนชอบฟัง
กอดเอวบางไว้หลวม ๆ แต่กระชับมือที่ประสานกันไว้ตรงหน้าท้องสวย
อย่างแน่นหนา ... ไม่ว่าอีกคนจะเข้าใจหรือไม่
แต่เขาอยากสื่อให้แก้วใจรับรู้
เขาจะไม่ไปไหน
เขาคนนี้ที่เคยใจเต้นกับพี่สาวข้างบ้านยังไง
ในตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้น
และหัวใจของเขาจะเต้นแบบนั้นเพื่อคนที่อยู่บนตัก
ตลอดไป....
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
“ยายลูกเจี๊ยบ ไปทำอะไรมา ทำไมตาบวมขนาดนั้น”
“แก้วใจมีปัญหาค่ะ ... ฮืออ”
“โอ้ย ๆๆ แรร์ไอเท็มของคณะแพทย์ เกิดอะไรขึ้นคะ คนอย่างแก้วใจที่แสยะยิ้มให้มีดหมอและการผ่าตัด ร้องไห้ด้วยเรื่องอะไรคะ อยากรู้มากจุดนี้”
“แก้วใจอาจกำลังเป็นโรคค่ะคุณเฟย์ โรคร้ายที่ไม่ดีเอามาก ๆ แก้วใจกลัวค่ะ”
“ไหนเล่าหน่อยซิ คุณเฟย์พร้อมละ”
“......... แก้วใจต้องไปพบคุณหมอค่ะ ใช่ แก้วใจไม่สบาย แก้วใจต้องไปพบคุณหมอ!!”
“เห้ย เดี๋ยวดิเจี๊ยบ!”
“ตื่นแล้วเหรอเจี๊ยบ”
“........”
“แม่ไลน์มาบอกว่าข้าวเย็นพร้อมแล้ว วันนี้มีบัวลอยไข่หวานด้วยนะ”
“......หือ บัวลอย”
“ครับ ... ไปกินกันนะ”
“แก้วไม่อยากไปกับแอลคึ .... ไม่อยากเห็นหน้า”
“ฮะ ๆๆ ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ”
“แก้วใจไม่ได้โกรธ....แค่ไม่อยากเห็นหน้า”
“เมื่อกี๊ที่มา เป็นเพื่อนในคณะน่ะ พี่ ๆ เค้าจับให้เป็นบั๊ดดี้กัน เขาแค่อยากซ้อมละคร เลยให้ฉันเป็นคู่ซ้อมให้”
“... แก้วใจไม่อยากฟังสักหน่อย”
“แต่จะไม่ทำแล้วครับ ไม่เป็นคู่ซ้อมละ ไล่กลับบ้านไปแล้ว...เก็บปากไว้จูบกับยัยลูกเจี๊ยบใส่แว่นคนเดียวก็พอแล้ว”
“จริงอ่ะ”
“ครับผม”
“.......”
“หายเจ็บหน้าอกหรือยังครับ ที่เหมือนใจเต้นแรง ที่รู้สึกเหมือนเจ็บตรงหัวใจ ที่อยากจะร้องไห้ ... หายหรือยังครับ”
“อื้อ ... หาย แก้วใจไม่เจ็บแล้ว ตอนนี้ก็อยากมองหน้าแอลคึแล้วค่ะ”
“งั้นไปทานข้าวนะ พ่อกับแม่รออยู่”
“อื้อ ไป!!! …. อ๊ะ แอลคึ!!!!!!! พูดเพราะทำไม? แต่ดูหล่อมาก ๆ เลยอ่ะ ฮื้อออ แอลคึของแก้วใจหล่อจังเลยยยย”
“..........”
ไม่รู้ตัวเลยว่ากลายเป็นอีกคนได้ในชั่วข้ามนาทีได้ไง
หรือตั้งแต่รับรู้ได้ว่าแก้วใจเริ่มมีความรู้สึกที่ดีกับเขา
คำพูดคำจา จากหมาไม่แดกกลายเป็นสุภาพและอ่อนโยน
ไม่คิดว่าจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ไอ้อาการที่แก้วแสดงออก
ว่าหึง ว่าน้อยใจ ว่าไม่ชอบใจ
อาการบึนปาก อาการเบ้หน้า น้ำตาคลอแบบนั้น
ยอมรับว่าทำให้ใจสั่นเอามาก ๆ
กลืนคำพูดห่าม ๆ ลงท้องไปจนหมด
โอยใจสั่นเหมือนจะตาย .... บ้าบอจริง ๆ
“อยู่ไหน”
//แก้วใจอยู่โรงพยาบาลค่ะ//
“หืม? ไปไม”
//แก้วใจว่าตัวเองกำลังเป็นโรคค่ะ//
“โรค.....?”
//เมื่อตอนกลางวัน ตอนทานข้าวกับคุณเฟย์ กับคุณเขื่อน แล้วก็คุณปาร์ค แก้วใจไม่เห็นใจเต้นแรง ๆ เลยค่ะ คุณเฟย์ถูกคุณเขื่อนหอมแก้ม แก้วใจก็ไม่เห็นรู้สึกไม่อยากมองหน้าเลยค่ะ แก้วใจต้องเป็นโรคแน่ ๆ//
“ฮะ ๆๆ เหรอ อืมมมมมม สงสัยจะเป็นโรคนั้นกับฉันคนเดียวหรือเปล่าล่ะ ฉันเรียนเสร็จแล้ว เดี๋ยวไปรับที่โรงพยาบาลก็แล้วกัน อย่าลืมขอยามาทานด้วยนะ จะได้หายเร็ว ๆ ”
//ได้ค่ะ แค่นี้นะคะแอลคึ แก้วใจต้องเข้าไปพบคุณหมอแล้ว//
“ครับผม”
//งื้ออออออออออออ แอลคึ พูดเพราะทำไม แก้วใจหัวใจเต้นแรงอีกแล้ว!!//
“..........”
.
..
“นี่เธอ”
“โทโมะ คิดถึงจังเลยค่ะ ไม่เจอกันตั้งหลายชั่วโมงแน่ะ”
“มีอะไรก็พูดมาเร็ว ๆ ฉันรีบ ... อ้อ แล้วก็อย่าคิดทำอะไรเหมือนเมื่อวานนะ ถือว่าขอร้อง ไม่อยากต่อยผู้หญิงว่ะ”
“... ถ้าคุณไม่ตกลง อย่าหาว่าจินนี่ไม่เตือนนะ คุณพ่อของจินนี่เป็นถึงรัฐมนตรี-- ”
“เหรอ พ่อเธอเป็น รมต? แล้วไงวะ ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ขู่อะไรทั้งนั้น แต่ลุงของฉันที่อยู่ญี่ปุ่นคงรีบมาทันที ถ้าฉันจะขอไหว้วานให้จัดการอะไรสักหน่อย มาเฟียในชิบูย่า ... พอจะเคยได้ยินบ้างหรือเปล่าล่ะ?”
“จะ จิน จินนี่ไม่กลัว!”
“กลับไปทำตามความต้องการของคุณพ่อรัฐมนตรีของเธอจะดีกว่า พ่อแม่ที่ไหนวะจะให้สิ่งไม่ดีกับลูก คิดดิ่ สอบติดแพทย์ไม่ใช่? ใช้สมองหน่อยดิวะ อย่ามาวุ่นวายกับฉันอีก รำคาญ!”
“จินนี่ก็แค่อยากเป็นเพื่อน!! ฮึก ...”
“อยากเป็นเพื่อน ฉันก็จะเป็นเพื่อนให้ วันนี้ไม่มีเรียนแล้ว ไว้เจอกันพรุ่งนี้ในชั่วโมงแล็ปก็แล้วกัน ไปล่ะ ฉันไม่ชอบให้แฟนรอนาน”
“........ฮึก ”
กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง
“ฮึก... ฮะ ฮัลโหลคุณพ่อ”
//จินนี่หนูอยู่หนาย มาทานข้าวกลางวังกับพ่อสิ หนูมีเรียงครึ่งวานใช่ม่าย พ่อนัดพี่เค้าเอาว้าย มานะลูกนะ ที่เดิงๆ//
“กลับไปทำตามความต้องการของคุณพ่อรัฐมนตรีของเธอจะดีกว่า พ่อแม่ที่ไหนวะจะให้สิ่งไม่ดีกับลูก คิดดิ่ สอบติดแพทย์ไม่ใช่? ใช้สมองหน่อยดิวะ อย่ามาวุ่นวายกับฉันอีก รำคาญ!”
“ค่ะ ... ฮึก จินนี่จะไป”
…
“ครับแม่ ผมรู้แล้วครับ กำลังจะออกไปครับ”
//จองเบลูก วันนี้น้องยอมมาเจอด้วยนะ แต่งหล่อ ๆ หน่อย//
“ผมก็หล่ออยู่ตลอดล่ะครับ .... ยอมมาได้สักที ยัยอ้วนช้างน้ำเอ๊ย”
//น้องเค้าสวยมากนะ แกช่วยพูดดี ๆ กับน้องให้เหมือนตอนเล่าเรื่องคุณหมอหนูแก้วใจให้แม่ฟังล่ะ//
“เหอะ... ครับผม ผมจะทำดีกับน้องให้มาก ๆ เลยล่ะครับ แค่นี้นะครับแม่ *โอ๊ะ ”
“โอ้ยยยย ไอ้บ้า ตาไม่มีหรือไง คนทั้งคน เดินชนมาได้ ฉันยิ่งรีบ ๆ อยู่!”
“เธอนั่นแหล่ะ ที่ตาไม่มี เห็นอยู่ว่านี่ทางหลัก เธอน่ะพุ่งมาจากไหนก็ไม่ทราบได้”
“เพราะนายมันแต่คุยโทรศัพท์ไม่ใช่รึไง ถึงได้เดินชนฉัน!!!”
“เธอนั่นแหล่ะ ที่มัวแต่หาอะไรในกระเป๋าแล้วไม่มองทางน่ะ!”
“นายนั่นแหล่ะผิด ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้ จะได้แยกย้าย จบ!”
“เหอะ .... อ่ะ เอาไปเช็ดน้ำตาก่อนเถอะ หน้าตาโคตรน่ากลัวเลย ไม่ต้องคืนนะ ฉันไม่ถือ แล้วก็ไม่ต้องขอโทษรุ่นพี่คนนี้หรอก ฉันมันไม่ใช่พี่ที่คณะเธอนิ่ ยัยปากจัด”
“....หะ หะ อะไรนะ ไอ้บ้า ไอ้บ้าตาตี่ ใส่แว่น กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด”
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
หลังจากวางสายจากคนรัก
เขาก็รีบจัดการสัมภาระตัวเอง ก่อนจะบึ่งรถคู่ใจไปที่โรงพยาบาล
เจอกับแม่สาวปากแดงไฮโซคนเดิม
ที่เพิ่มเติมคือยังคงพูดไม่รู้เรื่อง
จริง ๆ ก็ไม่ได้อยากจะทำให้ตกใจ แต่เรื่องข่าวไม่ดีของพ่อเขา
ที่ญี่ปุ่นก่อนจะมาตั้งใจทำงานในเมืองไทยมันก็ค่อนข้างเยอะ
กว่าจะทำให้ประวัติสะอาดเอี่ยมก็ต้องพยายามปรับปรุงตัว
และเสียเงินไปมากมายอยู่พอสมควร
แต่เดี๋ยวนี้ก็เลิกได้ถาวรชนิดที่ไม่คิดจะกลับไปเหยียบที่นู่นอีก
ก็ยังคงติดต่อพรรคพวกพี่น้อง แต่ออกแนวคิดถึงกันมากกว่า
ที่ตั้งใจทำตัวดีเสียขนาดนี้ก็เพราะแม่นั่นแหล่ะ
ผู้ชายคงเป็นแบบนี้กันทุกคน
ทำทุกอย่างได้เพื่อคนที่ตัวเองรัก
บางคนอาจยอมให้ตัวเองทุกข์เพื่อให้อีกคนมีความสุข
บางคนอาจยอมให้คนรักไม่มีความสุข แต่ไม่ยอมปล่อยไปไหน
บางคนอาจอยากมีความทุกข์และสุขไปพร้อม ๆ กัน
ต่างคนต่างเหตุผล เขาก็คงเป็นอีกคนในนั้น
แต่ไม่ว่ามันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร
เขายังคงมั่นใจว่าอยากมีความสุขไปพร้อม ๆ กับลูกเจี๊ยบ
อยากเห็นหน้าเวลาตื่นนอนตอนเช้าเป็นคนแรก
อยากเข้านอนพร้อม ๆ กัน
อยากแชร์เรื่องราวทั้งทุกข์และสุขไปด้วยกัน
ไม่คิดว่าจะเป็นคนอื่นได้อีกแล้ว
เขาตกหลุมรักแก้วตั้งแต่ 6 ขวบยังไง
ตอนนี้เขาก็ยิ่งมั่นใจขึ้นทุกวัน
ว่าแก้วใจคือผู้หญิงที่เขาพร้อมที่จะอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต
..กรุณาติดตามตอนต่อไป..
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
