พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท3 YAOI 18+

แล้วเวลาก็ผ่านไปหลายชั่วโมงจนกระทั่งเช้าวันใหม่ นาฬิกาแขวนผนังตีบอกเวลาสิบเอ็ดครั้ง เข็มสั้นอยู่ที่เลขสิบเอ็ด เข็มยาวชีมาเลขสิบสอง บ่งบอกว่าขณะนี้เป็นเวลา สิบเอ็ดนาฬิกาของเช้าวันใหม่แล้วหลังจากที่พวกเขาผ่านพ้นความเหนื่อยล้ามาจากกิจกรรมโต้รุ่งเมื่อคืนนี้ ชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังนอนกอดก่ายกับเด็กหนุ่มร่างเล็กผมสีอความารีนยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น หากไม่ได้เกิดเสียงดังของนาใกาแขวนผนังดังปลุกขึ้นมาเสียก่อน
แก๊ง แก๊ง แก๊ง
"อืม...เสียงนาฬิกา.."เสียงนุ่มทุ้มของชายร่างสูงพึมพำเสียงแผ่วที่ดูเหมือนจะเริ่มรู้สึกตัวแล้วค่อยๆลืมตาขึ้นมา ดันตัวลุกขึ้นนั่งเอามือขยี้ตา 
"ฮ้าวว...กี่โมงแล้วล่ะเนี่ย.."เซบาสเตียนพูดเสียงงัวเงียพึ่งตื่นนอน พรางหันไปมองดูที่หน้าปัดของนาฬิกาแขวนผนังเพื่อดูเวลา
"โหว...จะเที่ยงแล้วเหรอ"เซบาสเตียนร้องอย่างตกใจจากที่กำลังงัวเงียอยู่ตาสว่างเลย พลันหันไปมองเด็กหนุ่มที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงในสภาพเปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ 
"ตายล่ะลืมใส่เสื้อผ้าให้นายน้อยเลย แต่ว่า..หึหึหึ เมื่อคืนถึงกลับสลบคาเตียงเลย ยังเด็กอยู่จริงๆ ต้องจับมาออกกำลังกายบ่อยๆซะแล้วจะได้แข็งแรงและอืดกว่านี้"เซบาสเตียนพึมพำเบาๆพรางเอามือมาลูบไล้ที่ใบหน้าที่กำลังหลับอยู่อย่างเอ็นดู แต่แล้วก็ต้องดึงมือกลับเพราะว่า
"เห..ตัวร้อนจี๋เลย ท่าทางไข้จะกลับซะแล้วสิ ไปเอาผ้ามาเช็ดตัวดีกว่า เดี่ยวตื่นมาค่อยให้กินยา"เซบาสเตียนพูดพรางลุกขึ้นจากเตียงเดินตรงไปยังห้องน้ำแล้วเปิดตู้หยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาจุ่มชุบน้ำเย็นๆที่อ่างล้างหน้าบิดพอหมาดๆ แล้วถือเดินออกมาจากห้องน้ำตรงไปยังที่เตียงซึ่งมีเด็กหนุ่มร่างเปลือยกำลังนอนหลับอยู่สีหน้าท่าทางไม่ค่อยสู้ดีนัก
"ตื่นได้แล้วขอรับ นายน้อย "เซบาสเตียนเอาผ้าเปียกๆมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ปลุกชิเอลให้ตื่นนอน
"อืม...เย็นจัง.."ชิเอลร้องครางเบาๆเอามือมาปัดผ้าเย็นๆเปียกๆออกจากหน้าตนเองแล้วค่อยลืมตาตื่นขึ้นมา ด้วยท่าทางสลึมสลือ
"ตื่นได้แล้วครับ ใกล้จะเที่ยงแล้ว นายน้อยเป็นยังไงบ้างขอรับ"เซบาสเตียนถามยังคงเอาผ้าเปียกมาเช็ดๆที่ใบ้หน้าและซอกคออย่างห่วงใย
"รู้สึก..เจ็บระบมไปหมดทั้งตัวเลย ตรงนั้นก็ด้วย เมื่อคืนพวกนายเล่นกันหนักมากอ่ะ จนฉัน..แทบจะ..อืด ลุกไม่ขึ้น"ชิเอลพูดอย่างอ่อนระโหยโรยแรง พยายามจะลุกขึ้นด้วยสีหน้าเจ็บปวดรวดร้าว 
"ถ้ายังลุกไม่ไหวก็นอนลงไปก่อนนะขอรับ ตัวคุณร้อนอีกแล้วสงสัยไข้จะขึ้น เมื่อคืนคงตรากตรำร่างกายมากเกินไป ขออภัยจริงๆขอรับทั้งๆที่ผมก็รู้ว่าคุณพึ่งจะหายป่วยแท้ๆยังฝืนให้คุณหักโหมเล่นกันหนักๆอีก "เซบาสเตียนพูดพรางเอามือคอยดันผลักนายน้อยของเขาให้กลับลงไปนอน
"ไม่เป็นไร ฉัน..ยัง..ไหว..แฮ่กๆ"ชิเอลไม่ยอมแพ้ให้กับสังขาลตนเองพยายามกัดฟันฝืนต้านแรงเซบาสเตียนดันตัวลุกขึ้นมานั่งให้ได้ แล้วเอามือปัดผ้าเช็ดตัวเปียกเย็นๆออก หายใจหอบเล้กหน่อยด้วยความเหนื่อยล้าจากการพิษไข้และจากความเจ็บปวดที่ตามร่างกาย
"งั้นเดี่ยวเช็ดตัวเสร็จแล้ว ค่อยทานยานะขอรับ"เซบาสเตียนพูดอย่างห่วงใย เอามือมาคอยลูบไล้ผมสีอความารีนที่เหนียวๆจากกิจกรรมเมื่อคืนเบาๆ 
"อืม"ชิเอลพยักหน้ารับ แล้วหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวเพราะเขายังไม่ได้สวมใส่อะไรเลยจึงรู้สึกหนาวๆขึ้นมา 
แต่ก็คลุมได้ไม่นานก็ถูกพ่อบ้านดึงผ้าห่มออกเพราะต้องเช็ดตัวให้ไข้ลดลงเพราะตอนนี้ตัวของชิเอลเริ่มร้อนขึ้นมาอีกแล้วเมื่อคืนเล่นหนักไปหน่อยไข้เลยกลับแถมหนักกว่าเดิม
"หงึกๆหนาวๆเร็วๆหน่อยได้มัย หงึกๆ อยากใส่เสื้อแล้ว"พอถูกเช็ดตัวด้วยผ้าเปียกๆเย็นๆชิเอลก็เกิดหนาวสะท้านขึ้นมาจนตัวสั่นเพราะพิษไข้ที่รุมเร้า
เซบาสเตียนค่อยๆบรรจงเช็ดไปตามเนื้อตัวอย่างอ่อนโยน จากนั้นไม่นานก็ลุกขึ้นไปหยิบอ่างใส่น้ำมาเกือบเต็มเอามาวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงแล้วเอาผ้าที่เริ่มร้อนจากการเช็ดตัวให้คนป่วยมาจุ่มๆชุบๆจนเปียกชุ่มแล้วบิดหมาดเอามาเช็ดตัวให้เด็กตัวร้อนต่อตั้งแต่ช่วงบน ช่วงล่าง ทั้งข้างหน้าและข้างหลัง คนที่โดนเช็ดตัวก็ถึงกลับกัดฟันกรอดๆตัวสั่นงันงกด้วยความหนาวสะท้านไปอย่างช่วยอะไรไม่ได้
"เสร็จหรือยัง หงึกๆ นะหนาว หงึกๆ"ชิเอลกอดเข่าขดตัวงอร้องเสียงแผ่วกัดฟันกรอดๆด้วยความหนาวสะท้าน
"ท่าทางไข้ขึ้นสูงทีเดียวขอรับ ทำยังไงดี ผมดันลืมเอาอุปกรณ์รักษามาจากบ้านพักตกอากาศด้วยสิ คงต้องให้คุณกินยาบำรุงนี่ไปก่อนแล้วล่ะ เดี่ยวผมค่อยกลับไปเอามาให้ทีหลังแล้วกันนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดไปพรางเช็ดตัวไปพรางตอนนี้เขากำลังเช็ดที่หลังของเด็กหนุ่มอยู่และกำลังไล้ลงมาที่สะโพก
"จะยังไงก็ช่าง รีบใส่เสื้อผ้าให้ฉันสักทีสิ หนาวจะตายอยู่แล้วนะ หยุดเช็ดตัวให้ฉันได้แล้ว ไปเอาเสื้อผ้ามาใส่ให้ฉันเดี่ยวนี้ หงึกๆ "ชิเอลร้องโวยเขาไม่อยากเช็ดตัวแล้วอยากใส่เสื้อผ้าอุ่นๆ ตอนนี้เขาหนาวจะแย่อยู่แล้ว
"เฮ้อ...ขอรับ..รอสักครู่ขอรับ"เซบาสเตียนเลยต้องตามใจหยุดเช็ดตัวให้กลางครันแล้วกระเถิบตัวลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้เอาออกมาสวมใส่ให้ชิเอลในทันที
ชิเอลนั่งหลับตารอให้เซบาสเตียนสวมใส่ชุดนอนให้เพราะยังไงวันนี้เขาคงต้องนอนพักผ่อนอยู่แต่บนเตียงแทบทั้งวันน่ะแหละ เพราะร่างกายเดี้ยงจนแทบจะลุกขึ้นไม่ไหวเลยทีเดียว
"เซบาสเตียนแล้วเจ้าขนนกล่ะ"จู่ๆชิเอลก็ถามหาเจ้าขนนกขึ้นมาในขณะที่กำลังนั่งรอให้เซบาสเตียนผูกโบว์ทที่คอเสื้อให้อยู่
"หายไปแล้วขอรับ"เซบาสเตียนตอบยิ้มๆ
"เสกขึ้นมาอีกได้มัย"ชิเอลถามอีกตอนนี้เขาแต่งตัวเสร็จแล้วกำลังจะล้มตัวลงนอนหัวหนุนหมอน 
"วันนี้คงไม่ได้ขอรับ เพราะผมพึ่งเรียกเขามาตอนช่วงตีสามกว่าๆ คงเรียกอีกไม่ได้ตั้งรออีก 24 ชั่วโมงถึงจะเรียกได้อีกครั้งขอรับ"เซบาสเตียนตอบพรางเอาผ้าหุมมาคลุมห่มให้อย่างอ่อนโยน
"อืม..งั้นเหรอ เรียกได้วันละครั้งเองสินะ"ชิเอลพูดอย่างเสียดายเล็กน้อยแล้วทำท่าจะนอนหลับตาด้วยความอ่อนเพลียจากพิษไข้และความเจ็บระบมตามร่างกาย
"ขอรับ นายน้อยถามทำไมหรือขอรับ เอ..หรือว่า..เกิดคิดถึงผมอีกคนขึ้นมา"เซบาสเตียนหรี่ตาถามมองชิเอลอย่างสงสัย
"เปล๊า ฉันก็แค่ถามไปงั้นเองไม่มีไรหรอก อย่าคิดมากสิ ฉันมีนายแค่คนเดียวก็พอแล้ว"ชิเอลหลับตาปฎิเสธเสียงสูง เขาไม่ได้คิดอะไรกับเจ้าขนนกจริงๆนะ ไม่ได้คิดเลยจริ๊งๆ >_<
"หึ จริงๆหรือขอรับ ไม่คิดอะไรกับตัวผมอีกคนแน่นะครับ"เซบาสเตียนยื่นหน้ามาถามหรี่ตาลงยิ้มหวานดูหน้ากลัวทีเดียว
"จริง จริ๊ง ไม่คิดเล้ย ไม่คิด แล้วนี่นายจะมาจ้องจับผิดฉันทำไมกันเนี่ย ยื่นหน้ามาซะใกล้เชียว จะจูบฉันหรือไง 0///0 "ชิเอลรีบปฎิเสธเสียงสูงปรี๊ดหน้าแดงซ่านที่โดนเซบาสเตียนจ้องหน้าเอาในระยะประชิดจนปากแทบจะจูบกันอยู่แล้ว
"หึหึหึ นี่แน่ะ จ๊วบ ^^"เซบาสเตียนหัวเราะชอบใจแล้วถือโอกาสจูบประกบปากชิเอลไปทันที อยากถามดีนักว่าจะจูบเหรอ นี่แน่ะจูบซะเลย
"0///0 อุ๊บ"ชิเอลถึงกลับตกใจเบิกตาโต เล่นจู่โจมไม่ให้เขาตั้งตัวเลยร้ายจริงๆเจ้าอีกานี่
แล้วเซบาสเตียนก็ถอนปากออกอย่างรวดเร็วแกล้งยั่วนายน้อยเล่น พรางเอามือหยิกแก้มเด็กตัวร้อนเบาๆหยอกล้อตามประสาคนรัก
"อือ อย่าน่า เจ็บนะ มาหยิกแก้มอยู่ได้ ชิ"ชิเอลหน้าแดงซ่านรีบปัดมือของเซบาสเตียนออกจากแก้มของเขาแล้วหันหน้าหนีดึงหน้าห่มมาปิดหน้าอย่างขัดเขิน
"หึหึหึ น่ารัก..เอาหล่ะ มากินยากันดีกว่าจะได้หายป่วยไวๆ เอ..ว่าแต่..เสื้อคลุมพ่อบ้านของผมอยู่ไหนน้า"เซบาสเตียนชมยิ้มๆแล้วผละถอยออกมาหันไปหาเสื้อคลุมพ่อบ้านตัวเก่าเพื่อจะค้นหายาขวดสีชมพูใสๆในกระเป๋าเอามาให้ชิเอลกิน
"อ้อ..เจอและ"เซบาสเตียนบอกพรางก้มลงไปหยิบเสื้อคลุมพ่อบ้านที่เมื่อคืนถอดกองเอาไว้แถวๆปลายเตียงแต่ทำไมมันถึงหล่นลงมาที่พื้นได้ก็ไม่รู้ สงสัยไม่ใครก็คนหนึ่งแหละที่นอนดิ้นเตะกองเสื้อผ้าหล่นลงไป
พอเซบาสเตียนหยิบกองเสื้อผ้าชุดเดิมที่ใส่เมื่อวานเอาขึ้นมาแล้วเขาก็ทรุดตัวลงนั่งข้างๆเตียงเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อหยิบขวดยาสีชมพูใสๆออกมาวางไว้บนเตียงสองขวด แล้วตามด้วยกริกเงิน ขวดใส่ไฟสีฟ้า และนาฬิกาพกจากกระเป่ากางเกงแสล้กสีดำ 
ชิเอลกำลังมองดูเซบาสเตียนรื้อของออกมาจากกองเสื้อผ้าอยู่อย่างไม่ค่อยจะใส่ใจนักแต่สิ่งที่ทำให้เขาสะดุดตาจนต้องจ้องมองดูอย่างสนใจ คือขวดโหลปากกว้างใบเล็กๆกระทัดรัดที่ภายในบรรจุดวงไฟสีฟ้าสวยนั้นอย่างสงสัยว่ามันคืออะไร
"เดี่ยวเซบาสเตียน..ขวดใบนั้นมันคืออะไรน่ะ ที่มีไฟสีฟ้าๆ"ชิเอลถามมองดูขวดโหลใส่ไฟสีฟ้าที่พ่อบ้านหนุ่มเอาออกมาวางกองไว้บนเตียงข้างๆตัวเขา
"อ้อ..ขวดนี่หรือครับ มันคือไฟสื่อสารเอาไว้ใช้ติดต่อกับลุงแลนกาบ"เซบาสเตียนหันมาบอกยิ้มๆแล้วก้มหน้าก้มตาลื้อข้าวของออกมาจากเสื้อผ้าพ่อบ้านของตนเองต่อเขาจะเอาเสื้อผ้าไปซักในตอนอาบน้ำในภายหลัง
"ส่งมานี่ซิ ขอฉันดูหน่อย"ชิเอลเอื้อมมือมาขอขวดไฟสีฟ้าจากเซบาสเตียน
"ขอรับ อ่ะ"เซบาสเตียนตอบรับแล้วยื่นขวดไฟสีฟ้าส่งให้ชิเอลทันที
"มันเอาไว้ทำอะไร"ชิเอลถามมองพิจารณาลูกไฟสีฟ้าสวยที่อยู่ในขวดอย่างสนใจ
"ส่งจดหมายขอรับ"เซบาสเตียนตอบอย่างไม่ใส่ใจนักพรางหยิบกองเสื้อผ้าที่ไม่มีของอะไรใส่ไว้ในนั้นพร้อมทั้งกองเสื้อผ้าของชิเอลตัวเก่า เดินถือเข้าไปในห้องน้ำแล้วโยนใส่ลงไปในถังทองคำใบใหญ่
"เอ๋ เดี่ยวสิ แล้วนี่มันส่งยังไงเหรอ "ชิเอลตะโกนไล่หลังมาถามมองดูลูกไฟนั้นอย่างสนใจมากยิ่งขึ้น
"เขียนข้อความแล้วก็ใส่ลงไปในไฟนั้น แล้วมันก็จะส่งข้อความไปให้ผู้รับที่เราระบุเอาไว้ในข้อความขอรับ"เซบาสเตียนเดินออกมาจากห้องน้ำตอบแล้วเดินมาหยิบขวดยาสีชมพูมาเปิดฝาเตรียมมาป้อนให้นายน้อย
"ว้าว น่าสนุกนี่ ทำยังไงอ่าสอนหน่อยสิ"ชิเอลเกิดนึกสนุกอะไรขึ้นมาอีกแล้วทั้งที่ตนยังป่วยอยู่แท้ๆยังจะซนอีก
"กินยาก่อนขอรับเดี๋ยวผมสอนให้ แต่ว่าจะส่งข้อความไปไหนกันล่ะ"เซบาสเตียนถามในขณะที่เอาขวดสีชมพูใสๆที่เปิดฝาแล้วมาจ่อที่ปากเตรียมป้อนเด็กตัวร้อนให้กินยาเพื่อบรรเทาอาการป่วยให้ทุเลาลง
"อยากส่งไปหาพวกฟินนี่ที่บ้านน่ะ ทำได้ป่ะ"ชิเอลถามจ้องมองดูไฟสีฟ้าในขวดอย่างสนใจ
"แหมนายน้อย นี่มันไม่ใช่โทรศัพท์นะขอรับ จะส่งไปได้ยังไง คนพวกนั้นไม่มีขวดลูกไฟนี่สักหน่อย จะส่งข้อความไปได้แต่ผู้ที่มีขวดดวงไฟนี่เท่านั้นและก็คงจะมีแต่เหล่าปีศาจที่มีดวงไฟสื่อสารนั่นแหละครับ คนธรรมดาไม่มีหรอกครับลูกไฟนี่น่ะ"เซบาสเตียนอธิบายพรางเอาขวดยามาจ่อปากชิเอลที่ยังไม่ยอมกินยาเอาแต่ก้มหน้าก้มตาสนใจดวงไฟในขวดนั้นอยู่
"ว้า..น่าเสียดาย แล้วแบบนี้ฉันจะติดต่อกับคนพวกนั้นยังไงล่ะ บ้านนายก็ไม่มีโทรศัพท์นี่ เซ็งเลย นึกว่าจะมีอะไรสนุกๆทำซะอีก ชิ"ชิเอลจึงพูดอย่างเสียดายที่ติดต่อคนพวกนั้นที่บ้านพักตากอากาศไม่ได้ 
"หึหึหึ เอาไว้ฝากข้อความไปกับผมก็ได้ เดี่ยวผมก็ต้องเดินทางกลับไปจัดการธุระที่ลอนดอนให้คุณอยู่ดี ตอนนี้กินยาก่อนนะขอรับ "เซบาสเตียนพยายามป้อนยานายน้อยให้ได้ นี่เขาเอาขวดยามาจ่อปากนานแล้วเจ้าตัวก็ยังไม่ยอมกินเสียทีมัวแต่หันหน้าหนีสนใจแต่ขวดใส่ลูกไฟสีฟ้านี่อยู่นั่นแหละ
"ไม่เอา..ฉันอยากเล่นไฟสีฟ้านี่อ่ะ"ชิเอลพูดอย่างดื้อดึงไม่ยอมกินยาไปเสียอย่างงั้น
"อย่าดื้อสิครับ กินยาก่อนนะ เดี่ยวให้เล่นแต่คุณจะส่งไปหาใครล่ะ ปีศาจที่พอจะรู้จักและมีดวงไฟก็มีแต่พวกแลนกาบเท่านั้นเอง"เซบาสเตียนพยายามเกลี่ยกล่อมให้เด้กดื้อยอมกินยา
"งั้นฉันส่งไปหาลุงแลนกาบก็ได้ จะไปถามว่าทำขวดนี่ให้ฉันอีกได้มัยจะเอาไปไว้ที่บ้านพักตากอากาศขวดนึง เผื่อมีอะไรจะได้ติดต่อไปได้"ชิเอลหลับตาพูดสายตามองดุขวดโหลสีฟ้าอย่างพินิจพิเคราะห์
"ตามใจขอรับจะลองดูก็ได้"เซบาสเตียนพูดอย่างเหนื่อยใจในความเอาแต่ใจของเด็กคนนี้ แต่ก็ต้องตามใจอยู่ดีน่ะนะ
"งั้นนายสอนวิธีใช้ให้ฉันก่อนเดี่ยวค่อยกินยาทีหลัง"ชิเอลยื่นเงื่อนไขมาทันที
"ขอรับ นายน้อย"เซบาสเตียนตอบรับ
จากนั้นเซบาสเตียนก็ลุกขึ้นเดินไปเปิดลิ้นชักโต๊ะของตนหยิบสมุดจดเล่มเล็กๆออกมาพร้อมกับปากกา เดินตรงมายื่นส่งให้ชิเอลแล้วจับตัวเด็กตัวร้อนดันงัดขึ้นมาจากเตียงให้ลุกขึ้นมานั่งได้แล้วคอยประคองตัวไว้ไม่ให้เซล้มลงไป
"อ่ะนี่ขอรับเขียนข้อความลงไปก่อนแล้วก็เปิดฝาขวดโหลออกแล้วหย่อนกระดาษข้อความนั่นลงไปในไฟเลย"เซบาสเตียนอธิบายอย่างคร่าวๆให้ฟังสั้นๆพอเข้าใจ
"อืม"ชิเอลพยักหน้า จากนั้นเขาก็ก้มหน้าก้มตาเขียนข้อความส่งถึงแลนกาบในทันที
พอเขียนเสร็จเรียบร้อยเขาก็เอาฉีกกระดาษสมุดจนเล่มเล็กนั้นออกมาแล้วพับครึ่ง เซบาสเตียนหยิบขวดโหลมาเปิดฝา แล้วยื่นมาตรงหน้าชิเอล
"ใส่ข้อความลงไปเลยขอรับ ไม่ต้องกลัวมันไม่ร้อนหรอก"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆ
"ไม่ร้อนแน่นะ ฉันกลัวไฟมันลวกมือ"ชิเอลเงยหน้ามาถามเพื่อความแน่ใจอีกที
"ไม่ร้อนขอรับ ใส่ลงไปเลย"เซบาสเตียนพูดยืนยันยิ้มๆ
"อืม"ชิเอลพยักหน้าให้ก่อนจะตัดสินใจค่อยหย่อนข้อความใส่ลงไปในเปลวไฟและทันทีที่ข้อความแตะสำผัสลูกไฟสีฟ้า
พรึบ!!!
"เหวอ!!"ชิเอลถึงกลับสะดุ้งร้องลั่นอย่างตกใจที่จู่ๆเปลวไฟสีฟ้ากลับกลายเป็นดำขึ้นมาเพียงแว๊บเดียวแล้วพอข้อความถูกหลอมละลายไปแล้วดวงไฟสีดำแปลเปลี่ยนกลับมาเป็นสีฟ้าตามเดิม
"แฮ่กๆตกใจหมดเลย ข้อความนั่นโดนเผาไปหมดแล้ว เซบาสเตียน นายแน่ใจเหรอว่าไฟนี่จะใช้ส่งข้อความได้จริงๆน่ะ"ชิเอลถามอย่างตกใจ
"เห.ทำไมไฟเป็นสีดำก็ตอนที่ผมส่งหาคุณแลนกาบมันเป็นสีแดงนี่นา..นายน้อยเขียนชื่อและนามสกุลผู้รับไปถูกหรือเปล่าขอรับ ลุงแลนกาบ มีนามว่า แลนกาบ วาซิเออร์นะเขียนใส่ไปหรือยัง"เซบาสเตียนถามอย่างแปลกใจที่เห็นลูกไฟสีดำแผดเผาข้อความของชิเอลไปจนหมด แทนที่มันจะอันธานหายไปและเปลวไฟเป็นสีแดงเหมือนตอนที่เขาลองส่งข้อความดูที่บ้านแลนกาบนี่นา
"เอ๋...ต้องเขียนนามสกุลด้วยเหรอ ยังเลยอ่า ฉันใส่ไปแค่ชื่อแลนกาบเฉยๆ ก็ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าลุงแลนกาบนามสกุลอะไร นายไม่เห็นบอกเลยนี่"ชิเอลพูดอย่างงุนงงเอามือเกาหัวแกรกๆ (เหาขึ้นหัวเปล่า)
"เอ้าแล้วทำไมไม่ถามก่อนเล่า โถ่ -*-"เซบาสเตียนพูดอย่างไม่พอใจเล็กน้อย
"อ่ะ งั้นเขียนใหม่อีกทีก็ได้..ชิ"ชิเอลตัดบทหยิบสมุดจนเล่มเล็กของเซบาสเตียนมาเขียนจดหมายหาแลนกาบใหม่อีกที คราวนี้เขาต้องระบุชื่อตัวโตๆเลยจะได้ส่งไปได้ถูกต้องสักที
และจากนั้นไม่นานชิเอลก็เขียนจดหมายขึ้นมาใหม่อีกฉบับโดยระบุชื่อและนามสกุลคนรับตัวโตๆเท่าไข่ห่านประชดซะเลย
"โหนายน้อย เดี่ยวลุงแลนกาบก็ตกใจเอาหรอกที่เขียนชื่อเค้าตัวเบอเร่อแบบนี้น่ะ ประชดผมหรือไงครับเนี่ย"เซบาสเตียนหยิบเอาจดหมายของชิเอลมาตรวจดูให้แน่ใจก่อนเพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดแบบเมื่อกี๊อีก
"หึหึหึ กลัวเจ้าไฟนี่มันตาถั่วมองไม่เห็นไง เอาน่าส่งๆไปเหอะเร็วๆเข้าเซบาสเตียน"ชิเอลพูดอย่างไม่แยแสเอามือมาเขย่าแขนเสื้อนอนเซบาสเตียนเร่งให้ชายหนุ่มหย่อนลงไปในไฟสีฟ้าเร็วๆ
"อ่ะครับๆ"เซบาสเตียนเลยต้องปล่อยเลยตามเลยหย่อนข้อความที่มีชื่อผู้รับตัวบั่กเอิ้กลงไปในขวดโหลปากกว้างที่ใส่ไฟสีฟ้าเอาไว้อย่างกังวล ไม่ใช่ไรหรอกเขากลัวโดนแลนกาบส่งข้อความมาด่าเอาน่ะสิ
และทันทีที่เซบาสเตียนหย่อนข้อความลงไปในลูกไฟสีเงินพอเปลวไฟได้สำผัสกระดาษข้อความนั้นมันก็แปลเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน และข้อความก็หายไปพร้อมกับเปลวไฟสีแดงซึ่งตอนนี้แปลเปลี่ยนเป็นสีฟ้าตามเดิม การส่งข้อความเป็นไปอย่างสงบูรณ์ (เซนเมสเซสคอมพริส)
และทางด้านผู้รับในตอนนี้กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาเขาหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าขวดโหลลูกไฟสีฟ้าที่วางเอาไว้บนโต๊ะวางของที่ห้อนั่งเล่นเกิดเป็นสีแดงขึ้นมา
"หือ"ปีศาจผมแดงเงยหน้ามามองดูขวดโหลนั้นอย่างสนใจ แล้วเอื้อมมือล้วงลงไปในไฟไปหยิบกระดาษที่ปรากฏขึ้นมาในเปลวไฟสีแดงขึ้นมาอ่านแล้วเขาก็ต้องตกใจ
"เอ้ย!!"ปีศาจผมแดงถึงกลับร้องอุทานเมื่อพอคลี่เปิดอ่านข้อความในกระดาษเขากลับพบว่าข้อความนั้นระบุชื่อสกุลของตนตัวใหญ่เท่าไข่ห่านเลยทีเดียว ซึ่งข้อความมีดังนี้
[: ถึงคุณแลนกาบที่เคารพ ผมชิเอล แฟนท่อมไฮด์ พึ่งได้ลองหัดใช้ไฟสื่อสารเป็นครั้งแรกจากเซบาสเตียนวันนี้เองครับ จึงไม่รู้ว่าส่งข้อความมาถูกหรือเปล่า คือว่าผมมีเรื่องอยากจะขอร้องให้คุณทำลูกไฟสื่อสารให้ผมบ้างจะได้หรือเปล่าครับ ผมอยากเอาไว้ใช้ติดต่อสื่อสารกับคนของผมที่อยู่ที่ลอนดอน แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร ผมได้แต่หวังว่าคุณจะเมตตาปีศาจน้อยอย่างผมที่อยากติดต่อหาคนของผมที่อยู่ห่างไกลด้วยความคิดถึงใจจะขาดแล้วล่ะครับ 
ไว้ว่างๆผมจะไปหานะครับตอนนี้ผมไม่ค่อยสบายเลยไม่ได้ไปเยี่ยมคุณ หวังว่าคุณคงสบายดี 
ด้วยความเคารพ จากชิเอล แฟนท่อมไอด์

ผู้รับ
แลนกาบ วาซิเออร์ :]

"หึหึหึ คิดถึงใจจะขาดเลยเหรอ คงอยากจะได้ไฟสื่อสารเอาไว้ไปเล่นซนน่ะสิไม่ว่า เจ้าปีศาจน้อยเอ๊ย แล้วนี่เขียนชื่อสกุลของข้าตัวเท่าไข่ห่านจะประชดข้าหรือไงกันน่ะ.หึ. เด็กหนอเด็ก ฮ่า ฮ่า ฮ่า"แลนกาบอ่านข้อความไปหัวเราะไปด้วยความรู้สึกขบขันกับข้อความที่ชิเอลเป็นคนเขียนอ้อนให้แลนกาบสร้างลูกไฟสื่อสารให้เขาบ้าง
พอแลนกาบอ่านจบเขาก็เดินไปหยิบกระดาษกับปากกามาเขียนตอบข้อความส่งกลับไปให้ชิเอลในทันทีเขายินดีสร้างให้เพราะรู้สึกเอ็นดูปีศาจน้อยตนนี้รวมทั้งเซบาสเตียนด้วย
แล้วแลนกาบก็ส่งข้อความกลับไปให้ชิเอลที่บ้านของเซบาสเตียนในทันที
"อ๊ะ เซบาสเตียนดูสิ ไฟสีแดง คุณแลนกาบต้องตอบมาแล้วแน่ๆเลย"ชิเอลร้องอย่างตื่นเต้นชี้มือมาที่ขวดโหลที่อยู่ในมือของเซบาสเตียน ซึ่งตอนนี้ลูกไฟกลายเป็นสีแดง และมีกระดาษแผ่นหนึ่งลอยเค้งเต้งอยู่ในเปลวไฟ
เซบาสเตียนล้วงมือลงไปหยิบกระดาษข้อความนั้นขึ้นมา และส่งให้ชิเอลเอาไปอ่านลูกไฟสีแดงก็เปลี่ยนเป็นสีฟ้าตามเดิม
แล้วชิเอลก็คลี่เปิดข้อความออกอ่านข้อความมีดังนี้...
[: ถึงเจ้าหนูเซบาสเตียนและเจ้าปีศาจน้อยชิเอล ข้ามีความยินดีอย่างยิ่งที่จะเสกไฟสื่อสารให้กับเจ้าอีกดวงหนึ่ง ข้าจะใช้ชื่อของเจ้าตั้งชื่อให้ไฟดวงใหม่นี้ เอาไว้รอให้เจ้าหายป่วยเมื่อไหร่แวะมาเอาขวดดวงไฟของเจ้าได้ที่บ้านของข้าได้เลย และทีหลังอย่าเขียนชื่อข้าตัวใหญ่ขนาดนั้นอีกนะข้อความของพวกเจ้าทำข้าตกใจและขำน่าดูเลยเชียว 
ส่วนเจ้าหนูที่เมื่อคืนส่งข้อความมาบอกเรื่องการส่งเหยื่อในครั้งต่อไปข้ารับรู้และได้บอกท่านสคอเปียไปเรียบร้อยแล้ว ไว้เมื่อถึงเวลาที่พวกเจ้าจะเอาเหยื่อมาส่งก็แจ้งวันเวลามาล่วงหน้าก็แล้วกันนะและพวกข้าจะไปรอรับเหยื่อตามที่ได้นัดหมายเอาไว้ทันที ไว้ค่อยคุยกันนะ จาก แลนกาบ วาซิเออร์ ส่งถึง เซบาสเตียน มิคาเอลลิส:]
"ว้าวว ดีจังเลย คุณแลนกาบยอมสร้างลูกไฟสื่อสารให้ฉันด้วยล่ะ เป็นคุณลุงที่ใจดีจังเนอะ เซบาสเตียน"ชิเอลร้องอย่างดีใจและอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ที่จะมีลูกไฟสื่อสารเป็นของตนเองเอาไว้ใช้สื่อสารกันตอนที่อยุ่ในที่ห่างไกลได้สะดวกยิ่งกว่าส่งแบบอีเอมเอสซะอีก
"ขอรับ ใจดีมาก เอาหล่ะตอนนี้นายน้อยก็มากินยาได้แล้ว นี่ถ้ายังขืนดื้อไม่ยอมกินยาอีกจะต้องถูกทำโทษแล้วนะขอรับ"เซบาสเตียนตัดบทพรางยื่นขวดยาสีชมพูมาจ่อที่ปากอีก ยังไงวันนี้ชิเอลต้องกินยาให้ได้
"ชิ รู้แล้วล่ะน่ะ เอายามานี่ อึ่ก อึ่ก"ชิเอลหันมาพูดเชิดใส่แล้วคว้าขวดยาไปจากมือเซบาสเตียนกระดกยาเข้าปากไปทันทีสองอึ่กใหญ่อย่างว่าง่าย แล้วส่งขวดคืนพ่อบ้านไปเมื่อดื่มยาไปเรียบร้อยแล้ว พรางเอาหลังมือเช็ดปากแล้วค่อยๆล้มตัวลงนอนหัวหนุนหมอน 
"เก่งมากขอรับนายน้อย อ่ะ..ตุ๊กตาหมา คุณนอนหลับไปก่อนเดี๋ยวผมไปทำอาหารกลางวันมาให้ทานนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดอย่างอ่อนโยน พรางเอื้อมมือไปหยิบตุ๊กตาหมาที่เมื่อคืนชิเอลลืมทิ้งมันเอาไว้ที่พื้นข้างเตียง เอามาส่งคืนให้เด็กหนุ่มเอาไปนอนกอดเล่นแก้เบื่อไปพรางๆก่อน
"อืม"ชิเอลหยักหน้ารับแล้วหยิบตุ๊กตาน้องหมามานอนกอดก่ายแทนหมอนข้างแล้วหลับตาด้วยท่าทางไร้เดียงสาน่ารักน่าเอ็นดูทีเดียว
ส่วนเซบาสเตียนพอเห็นว่านายน้อยหลับไปแล้วเขาก็เดินออกไปจากห้องลงไปในครัวเพื่อไปจัดทำอาหารกลางวันมาให้ชิเอลทานแต่ทว่า พอเปิดตู้แช่เย็นคนหาวัตถุดิบกลับพบว่า
"ตายล่ะ วัตถุดิบในตู้แช่เย็นเน่าเสียหมดเลย สงสัยตู้คงจะเสียแน่ๆ ไหนลองเช็กดูหน่อยซิ"เซบาสเตียนพุดพรางดันตู้แช่เย็นออกมาจากผนังห้องครัวมาตรวจเช็กดูว่าทำไมอาหารถึงเน่าเสียได้และพอดูที่สายไฟเขาก็พบสาเหตุ
"หือ..มิน่าทำไมอาหารถึงเน่าเสียหมด ที่แท้ สายไฟตู้เย็นขาดนี่เอง รอยนี่มันรอยแทะของหนูชัดๆ ให้ตายสิ แม้แต่ในเมืองปีศาจยังมีหนูมาป่วนอีกหรือเนี่ย ทำไมไม่มีปีศาจตนไหนกินหนูเป็นอาหารมั่งน้า บ้านเมืองจะได้ปราศจากหนูสักที"เซบาสเตียนพึมพำเบาๆในขณะที่ตรวจดูสายไฟตู้แช่เย็นอย่างไม่สบอารมณ์
หลังจากที่กำลังตรวจดูสายไฟอยู่เจ้าตัวต้นเหตุก็มาส่งเสียงเยาะเย้ย
จี๊ดดดด จี๊ดดดด 
"หนอยมาส่งเสียงเยาะเย้ยเหรอ นี่แน่ะ ควับ"เซบาสเตียนจัดการใช้เล็บแหลมคมตะปรบเจ้าหนูผู้ไม่กลัวตายจนแน่นิ่งไปทันที แล้วจากนั้นเขาก็เก็บซากของมันใส่ลงในถุงผ้าสีดำเดี่ยวเขาเข้าไปในเมืองจะเอาไปเป็นของฝากยัยเหมียวซะเลย พอจัดการหนูเสร็จเรีบบร้อย พ่อบ้านหนุ่มก็รีบไปล้างมือด้วยสบู่ฆ่าเชื้อให้สะอาด แล้วมองดูสภาพครัวอย่างหงุดหงิด เพราะตอนนี้ไม่มีวัตถุดิบมาทำอาหารเลย ทุกอย่างเน่าเสียหมดแค่เขาจากบ้านไปไม่กี่วันเองแท้ๆ
"เฮ้อให้ตายสิ เพราะไอ้หนูตัวนี้แท้ๆเลย ทำวัตถุดิบเน่าเสียหมด ต้องไปหาซื้อในเมืองมนุษย์เสียแล้ว แต่ว่านายน้อยยังป่วยอยู่ จะทิ้งให้อยู่ลำพังก็ไม่ได้ด้วยสิ จะอุ้มกระเตงไปด้วยก็ลำบากเปล่าๆ แถมเรียกเจ้าขนนกมาดูแลก็ไม่ได้อีก ทำยังไงดี"เซบาสเตียนยืนคิดว่าจะทำยังไงต่อไปดีเพราะเดี๋ยวเขาจะต้องไปจัดการทำธุระในเมืองและต้องไปวื้อของอีกมากมาย คงไม่มีมือเอาไว้อุ้มนายน้อยเทียวไปเที่ยวมาแน่ๆ
และพอคิดไปคิดมาสุดท้ายก็คิดออก
"เอาหล่ะสะกดนายน้อยเอาไว้ดีกว่า ให้หลับไปจนกว่าเราจะกลับมาแล้วกัน "เซบาสเตียนจึงตัดสินใจที่จะทำให้ชิเอลหลับไปจะดีกว่า 
พอคิดได้แล้วชายหนุ่มก็หายตัววับไปที่ห้องของตนเองมาปรากฏที่ข้างเตียงแล้วแล้วก้มลงมองดูชิเอลที่กำลังนอนหลับกอดตุกตาอยู่บนเตียงอย่างเอ็นดู
"หึ หน้านายน้อยตอนนอนหลับนี่ไร้เดียงสาดีแฮะ เอาหล่ะขออภัยนะขอรับ ผมจะสะกดคุณเอาไว้จนกว่าผมจะกลับมานะ ขอให้ฝันดีขอรับ จุ๊บ"เซบาสเตียนพูดเสียงแผ่วพรางค่อยก้มหน้าลงมาจูบที่หน้าผากเบาๆพร้อมกับใช้ปลายนิ้วแตะที่จุดที่เขาจูบไปเมื่อครู่เพื่อสะกดให้ชิเอลนอนหลับไปตลอดจนกว่าเขาจะกลับมา
"หลับไปก่อนนะขอรับ แล้วผมจะรีบกลับมาทำอาหารให้คุณทาน"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ จัดการเอาเสื้อผ้าพ่อบ้านตัวใหม่ในตู้เสื้อผ้ามาสวมใส่แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปจากห้องแล้วไปหยิบถุงผ้าสีดำที่ใส่ซากหนูเอาติดมือไปด้วยไปฝากนังเหมียวแถวบ้าน แต่ก่อนจะไปก็เรียกเจ๊ผีออกมา
"เจ๊ฮอบบี้ครับ ออกมาหน่อยครับ"เซบาสเตียนส่งเสียงเรียกเจ้าผีลืมหลุมออกมา
และฉับพลันนั้น
แว๊บ
"โอ้ว เซบบี้ของเจ๊ หายไปไหนมาตั้งหลายวันจ๊า..เจ๊คิดทึ๊ง คิดถึง.."ผีลืมหลุมพอโผล่มาก็ทักทายเสียงอ่อนเสียงหวานฟังดูขนลุกน่าดูทีเดียวแล้วทำท่าจะมาสวมกอดเซบาสเตียนด้วยความคิดถึง
"ไปทำธุระนิดหน่อยน่ะครับ เอาไว้ว่างๆผมค่อยเล่าให้ฟังตอนนี้ผมฝากเจ๊ดูแลนายน้อยให้ผมหน่อย ตอนนี้เด็กคนนั้นไม่สบาย ผมสะกดให้หลับไปจนกว่าผมจะกลับมา เจ๊ห้ามไปแกล้งลักหลับเด็กของผมเป็นอันขาดเลยนะครับ"
"จ้า เจ๊ไม่ทำแบบนั้นอีกหรอก เด็กคนนั้นไม่ใช่เสปกของเจ๊ สเปกของเจ๊คือเซบบี้ต่างหาก มาให้เจ๊จูจุ๊บให้หายคิดถึงทีสิจ๊ะ มายฮันนี่ "เจ้าผีลืมหลุมพูดพรางทำท่าจะโผลเข้ามาหอมแก้มเซบาสเตียนด้วยความคิดถึงน้องชายที่น่ารักเสียเหลือเกิน
"บรึ๋ย พอเลยอย่านะครับ เดี๋ยวก็จับใส่ขวดถ่วงน้ำเลยนี่ "เซบาสเตียนร้องห้ามผละถอยรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก
"แหมเค้าก็แค่อยากจูจุ๊บหอมแก้มตัวเองนิดหน่อยเองอ่ะ ตอนเจ้ายังเด็กเคยทำกันบ่อยๆนี่นา"เจ๊ฮอบบี้พูดด้วยเสียงกระเง้ากระงอด ทำท่าจะจู่โจมเซบาสเตียนจะฟัดหอมน้องชายตัวเองให้ได้
"ก็นั้นมันตอนเด็ก แต่นี่ผมโตแล้วนะ ยังไงก็ไม่ได้ ไม่เอาอย่ามาหอมนะ บรึ๋ย ขนลุก"เซบาสเตียนร้องห้ามพยายามเอามือดันหน้าผีลืมหลุมให้ออกไปห่างๆแค่แตะสำผัสเขาก็ขนลุกจะแย่อยู่แล้วตัวเย็นยังกับน้ำแข็ง
"โถ่ ก็เจ๊คิดถึงน้องชายที่น่ารักของเจ๊อ่า มามะมาให้เจ๊หอมซะดีๆ ขอแค่ทีเดียวเอง น้า น้าจ๊ะ เซบบี้ที่รัก"เจ้าผีลืมหลุมทำปากยื่นปากยาวพยายามจะหอมแก้มเซบาสเตียนให้ได้ 
"ก็ได้ แต่ว่า ถ้าผมยอมให้หอม เจ๊ต้องยอมอดกินเครื่องเซ่นวันนี้นะ เอาเปล่าล่ะ"เซบาสเตียนยื่นเงื่อนไขเผื่อว่าเจ๊ผีจะห่วงเรื่องอาหารมากกว่าจะหอมแก้มเขาขึ้นมาก็ได้ 
"โหว เซบบี้ใจร้ายอ่า เจ๊ยังไม่ได้กินเครื่องเซ่นของเจ้ามาหลายวันแล้วน้า ใจคอจะให้เจ๊อดอีกเหรอ"เจ้าผีลืมหลุมพูดเสียงอ่อยๆทำท่ากระเง้ากระงอดไม่พอใจที่ต้องเสียอาหารไปเพียงแค่หอมแก้มน้องชายนิดเดียวเอง
"เลือกเอาระหว่างเครื่องเซ่นไหว้กับหอมแก้มผม จะเอาอันไหนครับ หึหึหึ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆเหงื่อตกอย่างลุ้นๆและรอดูท่าทีของผีลืมหลุมว่าจะเลือกอะไรดี
"ก็ได้เค้าอยากกินของเซ่นไหว้มากกว่าอ่า ไม่หอมก็ได้ เจ้าจะไปไหนก็ไปเหอะ เดี่ยวชิเอล เจ๊จะดูแลให้เอง"เจ้าผีลืมหลุมจึงตัดสินใจเลือกอาหาร ก็เขาอดอยากปากแห้งไม่ได้กินอาหารมาหลายวันแล้วตั้งแต่เซบาสเตียนออกไปที่หุบเขาเมื่อหลายวันก่อน
"เฮ้อ.. ได้ครับไว้กลับมาผมจะทำเครื่องเซ่นไหว้ชุดใหญ่ปลอบใจเจ๊เลยแล้วกันนะ ผมไปก่อนล่ะ"เซบาสเตียนถึงกลับถอนใจอย่างโล่งอกที่ตนหลุดรอดพ้นมาจากการจูมพิตนรกนั้นไปได้อย่างหวุดหวิด
แล้วจากนั้นเซบาสเตียนก็เดินออกไปจากบ้านกางปีกบินขึ้นฟ้าตรงไปยังซุ้มประตูเมืองซาตานแล้วบินข้ามหุบเขาเดินทางออกไปจากเกาะในทันที เพื่อไปจัดการธุระให้ชิเอลและไปหาซื้อวัตถุดิบมาทำอาหาร
ในระหว่างที่เซบาสเตียนกำลังเดินทาง ทางด้านชิเอลที่ถูกสะกดให้หลับจนตอนนี้จิตหลักและจิตของดาร์กชิลโดนขังให้มาอยุ่ภายใต้ส่วนลึกของก้นบึ้งหัวใจด้วยกันทั้งคู่เลย ออกไปไหนไม่ได้
"ให้ตายสิ เจ้าเซบาสเตียนดันมาสะกดฉันให้หลับไปซะได้ ทำยังไงดีล่ะ จะโดนขังอยู่ในนี้ไปอีกนานแค่ไหน"ชิเอลถามอย่างไม่สบอารมณ์ตอนนี้เขากำลังนั่งจับเจ่าอยู่บนพื้นที่มืดมิดกับเด็กหนุ่มอีกคนที่มีใบหน้าเหมือนกันต่างกันตรงที่มีดวงตาสีแดงเท่านั้น
"นั่นสิฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะถูกสะกดเอาไว้ในนี้อีกนานแค่ไหน ว่าแต่เมื่อคืนท่าทางจะสนุกน่าดูเลยนี่ชิเอล เล่นจ้ำจี้กันสามคนเลยใช่มะ"ฝาแฝดตาสีแดงพูดยิ้มกริ่ม
"หึ สนุกสุดๆไปเลยล่ะ นายคงอิจฉาฉันล่ะสิที่ไม่ได้ออกไปเล่นด้วยน่ะ นี่ถ้านายกับฉันแยกร่างกันได้คงมันส์น่าดู"ชิเอลพูดด้วยท่าทีเจ้าเล่ห์ 
"นั่นสินะ คงจะสนุกน่าดู"เด็กแฝดตาแดงพูดอย่างเสียดายเขาเองก็อยากจะเล่นอะไรสนุกแบบนั้นบ้างจังเลย 
"ว่าแต่พลังเยียวยาของนายหายไปไหนหมดทำไมตอนนี้ฉันถึงป่วยขึ้นมาอีกอ่ะ"ชิเอลหันมาถามต่อ
"ร่างกายของนายอ่อนแอเกินไป พลังของฉันก็เลยอ่อนกำลังลงไปด้วย ถึงแม้ใจของนายจะสู้แค่ไหนแต่ก็ไม่น่าจะฝืนร่างกายเล่นกันหามรุ่งหามค่ำกันแบบนี้เลย นายทำฉันเหนื่อยแทบขาดใจเลยรู้มัย ชิเอล!!"ดาร์กชิลโวยใส่อย่างหงุดหงิด
"แหม ก็สองคนนั้นเค้า..เค้าจัดหนักอ่า ฉันก็เลย.."ชิเอลพยายามจะแก้ต่างว่าไม่ใช่ความผิดของเขาสักหน่อยก็เซบาสเตียนกับเจ้าขนนกมาจัดหนักๆให้เขาเองนี่นา
"ไม่ต้องมาแก้ตัวเลยตัวนายเองนั่นแหละที่รบเร้าให้สองคนนั้นจัดหนักๆ แหมจะเอาอีก เอาอีก เร็วๆหน่อย เร่งเค้ายิกๆแบบนั้น ไม่ห่วงเรื่องสังขาลตัวเองบ้างเลย รู้งี้ปล่อยให้เป็นไข้นอนซมไปเลยน่าจะดี ไม่น่ามาคอยรักษาร่างเอาไว้ให้เหนื่อยเล้ย "ดาร์กชิลด่าว่าชิเอลยกใหญ่อย่างหงุดหงิดโทษฐานทำเขาเหนื่อยแทบหมดแรง
"โถ่ดาร์กชิล ก็ตอนนั้น ฉันถูกกระตุ้นจนเกิดอารมณ์รุนแรงไปบ้างนิดเดียวเอง อย่ามาว่ากันสิ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้นายทำงานหนักสักหน่อย ก็สองคนนั้นเขาชวนอ่ะ"
"ชิ เอาแต่โทษคนนั้นโทษคนนี้ แล้วตกลงเรื่องเจ้าเหยี่ยวนั่นนายติดใจเขาหรือไง ถึงได้แอบคิดถึงเขาน่ะ ขนาดตอนมีอะไรกันกับเซบาสเตียนนายยังคิดนอกใจเขาอีกเหรอ นี่ถ้านายเบื่อเจ้ากานั่นล่ะก็ ยกให้ฉันก็ได้นะชิเอล ว่าไง "ดาร์กชิลพูดยิ้วแซวด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์
"ไม่ให้!!เรื่องอะไรจะยกเซบาสเตียนให้นาย อย่านะ เจ้านั่นเป็นพ่อบ้านของฉัน แล้วเจ้าเหยี่ยวโรคจิตไรนั่นฉันไม่สนใจมันเลยสักนิด "ชิเอลตวาดใส่ไม่ยอมยกเซบาสเตียนให้ใครเด็ดขาดแม้แต่กับตัวเองอีกคนก็ตาม
"หึ แต่นายปฎิเสธไม่ได้ใช่มัยล่ะว่าการเล่นจ้ำจี้กับเจ้าเหยี่ยวนั่นมันเร้าใจกว่า นายยังบอกเซบาสเตียนเลยนี่ว่าเขาอ่อนโยนเกินไป ถ้านายไม่ชอบผู้ชายอ่อนโยนอย่างเขาก็ยกให้ฉัน ฉันชอบเค้า"ดาร์กชิลประกาศออกมาเลย เล่นทำเอาชิเอลถึงกลับอ้าปากค้างเบิกตากว้างมองฝาแฝดตาแดงอย่างตกตลึงที่เจ้าปีศาจน้อยนี่คิดจะมาเป็นศัตรูหัวใจกับเขาซะแล้ว
"หนอย ดาร์กชิล นี่นาย!!"ชิเอลสบทใส่จ้องหน้าฝาแฝดตาแดงเขม็งอย่างโมโห
"หึ อย่าเผลอก็แล้วกันนะชิเอล ถ้านายยังขืนใจโลเลอีกล่ะก็ ฉันจะฮุบเซบาสเตียนมาเป็นของฉันให้ได้เลยคอยดู"ฝาแฝดตาแดงพูดยิ้มเยาะ
"หนอยแก ไม่มีทาง เซบาสเตียนเป็นพ่อบ้านของฉัน ไม่มีวันที่ฉันจะยกให้ปีศาจอย่างแกเด็ดขาด อึ้ย เสียแรงที่ฉันคิดว่าแกเป็นเพื่อน ไม่นึกเลยว่าแกคิดทรยศฉันแบบนี้ แกออกไปจากร่างของฉันเดี่ยวนี้เลยนะ ดาร์กชิล ฉันไม่ต้องการแกอีกแล้ว ออกไป!!"ชิเอลเอ่ยปากไล่ดาร์กชิลอย่างโมโห และเจ็บใจที่เจ้าปีศาจน้อยที่เขาคิดว่าจะเป็นเพื่อนกันได้กลับมาหักหลังกันแบบนี้
"หึ..คิดจะมาไล่ฉันไปตอนนี้มันก็สายเกินไปแล้วล่ะ"ดาร์กชิลพูดด้วยท่าทีชั่วร้าย ยิ้มเจ้าเล่ห์
"งั้นฉันจะบอกให้เซบาสเตียนผนึกแก ฉันจะบอกทุกอย่างเกี่ยวกับแกให้เจ้านั่นรู้"ชิเอลข่มขู่ด้วยความโมโห
"ก็เอาสิ ถ้าฉันถูกผนึก นายจะใช้พลังปีศาจไม่ได้นะ เพราะฉันก็คือนาย และนายก็คือฉัน นายรักเซบาสเตียนฉันเองก็รักเค้าเหมือนกัน ฉันรักเจ้านายของฉันที่เป็นคนปลุกฉันให้ตื่นขึ้นมามันผิดตรงไหนกันล่ะ"ดาร์กชิลพูดอย่างจริงจัง
"ผิดที่แกบังอาจมาแย่งพ่อบ้านของฉันนั่นแหละ อย่าคิดนะว่าฉันจะไม่กล้าไล่แกออกไปดาร์กชิล ถึงฉันจะใช้พลังไม่ได้ก็ช่างแต่ฉันจะบอกเรื่องนี้ให้เซบาสเตียนรู้ว่าในตัวของฉันมีปีศาจอย่างแกอาศัยอยู่ และเขาจะทำอะไรกับแกมันก็แล้วแต่การตัดสินใจของเค้าแล้วล่ะ"ชิเอลพูดอย่างแน่วแน่ เขาตัดสินใจแล้วว่าจะบอกเรื่องดาร์กชิลให้เซบาสเตียนรู้ ให้เจ้านั่นระวังตัวเอาไว้หากวันดีคือดีดาร์กชิลแอบมายึดร่างเขาทำอะไรแปลกๆลงไปเจ้านั่นจะได้จัดการให้เรียบร้อยได้
"อย่านะชิเอล อย่าบอกเซบาสเตียนนะ"ดาร์กชิลร้องห้ามไม่อยากให้เซบาสเตียนรู้เรื่องของเขาเด็ดขาด
"ฉันจะบอกทันทีที่เจ้านั่นกลับมา นายไม่ใช่เพื่อนฉันอีกแล้วดาร์กชิล นายทรยศฉัน นายคิดจะแย่งเจ้านั่นไปจากฉัน ฉันไม่ให้อภัยนายเด็ดขาด"ชิเอลหลับตาพูดอย่างโกรธๆ
"อย่านะ อย่าบอกเค้า นายไม่กลัวเหรอหากเค้ารู้เรื่องของเราเค้าจะบังคับฉันให้สิงร่างของนายทำอะไรก็ได้ตามที่เขาต้องการน่ะ นายอย่าลืมสิว่าฉันยังตกอยู่ภายใต้อำนาจของเขา ไม่ว่าเขาจะสั่งให้ทำอะไรฉันก็จะต้องทำตามโดยไม่อาจขัดขืนเขาได้นะ นายแน่ใจเหรอว่าจะให้เซบาสเตียนรู้เรื่องนี้"ดาร์กชิลเดินมาจับแขนชิเอลพยายามเกลี่ยกล่อมไม่ให้เด็กหนุ่มตาสีท้องฟ้าเอาเรื่องของพวกเขาไปบอกเซบาสเตียน
"ฉันเชื่อใจเซบาสเตียนว่าเขาต้องไม่ทำแบบนั้นแน่ๆ ฉันตัดสินใจแล้วดาร์กชิล ฉันจะบอกเรื่องของนายให้เขารู้ ไม่ต้องมาจับแขนอ้อนวอนฉัน นายไม่ใช่เพื่อนฉันอีกแล้ว ถอยไปไกลๆเลย"ชิเอลสะบัดแขนออกไม่ให้ดาร์กชิลมาแตะต้องตัวเขาอีก เขากำลังโกรธปีศาจน้อยตนนี้ที่บังอาจมาหลงรักผุ้ชายคนเดียวกันกับเขา
"ก็เอาสิ ในเมื่อนายไม่เห็นฉันเป็นเพื่อนอีกแล้ว ฉันก็จะไม่มายุ่งกับนายอีกก็ได้ ชิ"ดาร์กชิลพูดอย่างงอนๆจากนั้นเขาก็เดินไปนั่งหินหลังให้ชิเอลไม่สนใจจะพูดอะไรอีก 
"ชิ"ชิเอลเองก็งอนเหมือนกันเดินไปนั่งกอดเข่าอีกมุมหนึ่งหินหลังให้กันคนละมุม รอคอยให้เซบาเตียนกลับมาถอนมนต์สะกดแห่งนิทราออก เขาจะได้กลับออกไปสู่โลกแห่งความเป็นจริงเสียทีไม่อยากติดแหงกอยู่ในนี้กับปีศาจน้อยที่ทรยศเขาอีกแล้ว
ส่วนทางด้านเซบาสเตียนในตอนนี้เดินทางาถึงเมืองมนุษย์แล้ว เขามาทำธุระให้ชิเอลที่ลอนดอน เรื่องการเปิดบัญชีและการโอนเงินเดือนส่งให้พวกคนใช้แฟนท่อมไฮด์ ระหว่างทางเดินไปที่ธนาคารก็เจอยัยเหมี่ยวสีดำปลอดเข้าพอดี
"อา ยัยเหมียวแสนสวย มามะ วันนี้ฉันมีของฝากมาให้เธอด้วยล่ะ มาเร็วเมี๊ยวๆ มากินหนูตัวเร่อเริ่มกัน ^^"เซบาสเตียนร้องเรียกหาแมวสาวแสนสวยนั้นเรียกให้มาเอาของฝากจากเขาด้วยท่าทางยิ้มแย้มร่าเริง 
เมี้ยว เมี้ยว แมวสาวส่งเสียงร้องอย่างดีใจที่ได้เจอเพื่อนของมันแถมยังเอาของฝากมาให้อีก
เซบาสเตียนเปิดปากถุงผ้าสีดำแล้วเทซากหนูตายนั่นส่งให้แมวสาวจัดการสำเร็จโทษไปทันที พรางเอามือลูบไล้ขนสีนิลสวยเป็นมันเงางามนั้นอย่างเอ็นดู 
"อา...เธอช่างสวยจริงๆ เลยยัยเหมียว ดวงตาสีฟ้าของเธอนั้นช่างมีเสน่ห์ ขนสีนิลที่นุ่มลื่นเป็นเงางามนั้นลูบไล้ช่างลื่นมือเสียจริงๆ อา เป็นแมวนี่ดีจังเลยน้า กินให้หมดเลยนะไว้วันหลังถ้าจับได้จะเอามาให้อีก"เซบาสเตียนเอ่ยปากชมหน้าแดงระเรื้อเวลาได้สำผัสแมวเขาสุดแสนจะมีความสุข หลับตาพริ้มอย่างเคลิบเคลิ้มกับการสำผัสขนนุ่มลื่นของแมวสาวแสนสวยตัวนั้นอย่างคลั่งไคล้จนแทบจะลืมโลกไปเลยว่ากำลังทำอะไรอยู่ที่ไหน
เมี้ยว แมวสาวหันมาตอบรับอย่างดีใจ แล้วคุณเธอก็ก้มหน้าก้มตากัดกินอาหารจากเซบาสเตียนอย่างเอร็ดอร่อย
พ่อบ้านหนุ่มนั่งมองดูแมวสาวกินของฝากไปอย่างเพลิดเพลิน จนกระทั่งมันกินเสร็จเรียบร้อยชายหนุ่มก็อุ้มมันมาเล่นสักพักอย่างสุขใจ 
และในระหว่างนั้นก็มีชายคนหนึ่งมาเรียก
"คุณพ่อบ้าน มาทำอะไรแถวนี้หรือครับ"เสียงคุ้นๆเซบาสเตียนจึงเงยหน้าหันไปมองข้างหลังว่าใครเรียกเขา
"อ้อนึกว่าใคร ที่แท้ก็คุณตำรวจหนวดดกน่ะเอง"เซบาสเตียนหันมาทักทายยิ้มๆพรางก้มตัววางแมวสาวลงบนพื้นแล้วยืดตัวยืนขึ้นหันมาทางนายตำรวจหนุ่มที่มีเคลาสีน้ำตาลท่าทางร่าเริงที่คุ้นเคย
"แหมเรียกผมว่าหมวดเอ็ดเวิร์ดจะดีกว่านะครับ ผมกะว่าจะโกนหนวดอยู่เหมือนกันแต่เกิดเสียดายขึ้นมาเลยยังไม่กล้าโกนน่ะครับ หึหึหึ"หมวดเอ็ดเวิร์ดพูดยิ้มๆ
"เอ่อ แล้วหมวดมาทำไรแถวๆนี้ล่ะ"เซบาสเตียนถามอย่างสงสัย
"จะมาสืบข่าวหาตัวคนร้ายน่ะสิ ก็คดีลักพาตัวเด็กนั่นยังไง คุณรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้มีคนมาช่วยคนร้ายแหกคุกหมู่หลบหนีไปหมดแล้วนะ"หมวดเอ้ดเวิร์ดพุดอย่างกลัดกลุ้ม
"โหวแม้แต่คุกที่มีปราการแข็งแกร่งแห่งสก๊อตแลนยาร์ดก็เอาไม่อยู่หรือครับเนี่ย ว้าแย่จังเลยเนอะ"เซบาสเตียนถามอย่างแปลกใจ 
"ใช่แย่มาก นี่ผมโดนสารวัตรแลนดอลด่าเป็นชุดเลยโทษฐานที่ปล่อยคนร้ายหนีไปได้หมดทั้งคุกแบบนี้น่ะ หากงานนี้ผมไม่สามารถจับคนร้ายเข้าคุกได้อีกล่ะก็ผมคงโดนเด้งไปเป็นยามแน่ๆ หรือไม่ก็ไล่ออกสถานเดียว เฮ้อกลุ้มใจจริงๆเลย อาชีตตำรวจนครบาลอย่างผมต้องจบสิ้นลงแล้วแน่ๆ ทำยังไงดีคุณเซบาเตียน"หมวดเอ็ดเวิร์ดถือโอกาสมาระบายความกลัดกลุ้มให้เซบาสเตียนฟัง และก็ระบายได้ถูกคนเสียด้วยเพราะเขากำลังตามสืบเกี่ยวกับคดีนี้อยู่แต่ก่อนหน้านี้ลืมไปแล้ว ตอนนี้พึ่งนึกขึ้นมาได้
"ใจเย็นๆก่อนครับ แล้วตอนนี้คุณสืบไปถึงไหนแล้วล่ะ รู้ตัวคนปล่อยคนร้ายออกมาจากคุกหรือยัง"เซบาสเตียนถามเพื่อติดตามสืบคดีนี้ต่อช่วยอีกแรง
"ได้ชื่อมาแล้วครับ เป็นหัวหน้าใหญ่ของพวกมัน มีโคดเนมว่า ซีโร่!!"หมวดเอ็ดเวิร์ดบอกด้วยสีหน้าจริงจังพรางยื่นส่งข้อมูลคนร้ายที่สวมหน้ากากนกอินทรีให้เซบาสเตียนดู
"เหยี่ยวดำ!!"เซบาสเตียนเกิดนึกถึงคำพูดของซีทานขึ้นมาได้ว่าซีโร่เป็นใครที่หุบเขาดิวอี้ตอนที่ตนเป็นทาสรับใช้พวกปีศาจหิมะอยู่หลายวัน
"เอ๋ อะไรนะครับ"หมวดเอ็ดเวิร์ดถามมองหน้าเซบาสเตียนอย่างสงสัยเขาได้ยินไม่ค่อยถนัด หรือไม่ก็กำลังงงกับคำพูดของพ่อบ้านหนุ่มอยู่ว่าหมายถึงอะไร
"อ้อ..เปล่าครับ ไม่มีอะไร เอาเป็นว่า ผมจะช่วยคุณสืบหาตัวคนร้ายอีกแรงก็แล้วกัน เพราะหมอนั่นบังอาจมาจับนายน้อยของผมไปเป็นอาหาร เอ้ยเอาไปขายเป็นทาสให้พวกนายทุนนั่นน่ะ ผมจะเอาคืนให้สาสมเลย"เซบาสเตียนพุดด้วยท่าทีดุดันหน้ากลัว เขาต้องจัดการเจ้าเหยี่ยวดำนามว่าซีโร่ให้ได้ เพื่อแก้แค้นให้นายน้อยของเขา
"อ้า งั้นก็ขอบคุณมากเลยนะครับที่อุตส่าห์ช่วยผมอีกแรง ตอนนี้ผมใกล้จะเข้าเวรแล้วล่ะขอตัวกลับสกอตแลนยาร์ดก่อนนะ ไว้ได้เบาะแสอะไรติดต่อหาผมทันทีเลยนะ อ่ะนี่นามบัตรผมของนะครับ "หมวดเอ็ดเวิร์ดพูดอย่างจริงจังพรางยื่นนามบัตรของตนส่งให้เซบาสเตียน ชายหนุ่มก็ยื่นมือมารับตามมารยาท เขาไม่คิดจะโทรไปหรอก เรื่องนี้มันเกี่ยวกับเผ่าพันธืปีศาจเขาต้องจัดการด้วยตัวเองเท่านั้นจะเอาชีวิตตำรวจดีๆมาเสี่ยงอีกไม่ได้เป็นอันขาด เดี่ยวจะเหมือนกับเจมเพื่อนมนุษย์คนแรกของเขาที่ตายไปเพราะน้ำมือของปีศาจเผ่าพันธ์เดียวกับตนอีก
"อ่าครับแล้วผมจะติดต่อไปหากได้เบาะแสแล้วล่ะนะ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆแล้วเอานามบัตรเก็บยัดใส่กระเป๋าเสื้อคลุมพ่อบ้านเอาไว้ทันที
"งั้นผมไปก่อนนะคุณเซบาสเตียน บ๊ายบาย"หมวดเอ็ดเวิร์ดพูดบอกลาอย่างรีบเร่งก่อนจะเดินจากไปอีกทางเพื่อเรียกรถม้าพากลับสก๊อตแลนยาร์ดไปอย่างรวดเร็ว
พอตำรวจหนุ่มจากไปแล้วเซบาสเตียนก็หยิบรูปที่หมวดเอ็ดเวิร์ดส่งมาให้เอาขึ้นมาดูอีกครั้ง
"หึ งานนี้ผมคงจะให้คุณมาเกี่ยวข้องไม่ได้หรอกนะคุณตำรวจ มันอันตรายเกินไปสำหรับมนุษย์ที่แสนจะเปราะบางและตายได้ง่ายๆอย่างคุณ เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นความรับผิดชอบของผมดีกว่า ผมจะจัดการสืบต่อให้คุณเอง ผมจะจับคนร้ายมาลงโทษให้สาสมเลย"เซบาสเตียนพูดด้วยท่าทีมุ่งมั่นจริงจัง เขาจะต้องหาตัวเจ้าซีโร่นั้นให้เจอให้ได้
และพอตัดสินใจที่จะสืบหาตัวซีโร่ เซบาสเตียนจึงตัดสินใจ เอาข่าวนี้ไปบอกกับนายน้อยก่อนในทันที โดยลืมเรื่องธุระที่ธนาคารกับซื้อของไปเสียสนิทเลย 
"เอาหล่ะรีบกลับบ้านไปบอกนายน้อยดีกว่า "เซบาสเตียนพูดพรางตัดสินใจเก็บรุปนั้นยัดใส่กระเป๋ากางเกงแล้วก็หายตัววับไปทันที และมาปรากฎตัวที่ท่าน้ำแล้วกางปีกบินอย่าเร็วจี๋กลับเกราะปีศาจ 
ฟิ้วววววววววววววว อีกาหนุ่มบินเร็วจี๋ฝ่าข้ามหุบเขาอย่างคล่องแคล้วว่องไว ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเลย จนกระทั่งมาถึงปากทางเข้าเมืองซาตาน ชายหนุ่มก็เจอเข้ากับกลุ่มปีศาจที่มายืนออกันมากมายขวางทางสันจรจนถึงกลับต้องเบียดกันเลยทีเดียว
"เห มีเรื่องอะไรกันหรือครับเนี่ย "เซบาสเตียนถามชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังยืนเบียดกันอยู่แถวๆหน้าประตูซุ้ม ชายคนนั้นชี้มือไปที่แผ่นป้ายขนาดใหญ่ตรงป้ายเมืองซาตานมีกระดาษปิดอยู่ เขียนเป็นภาษารูน
"นั่นประกาศอะไรงั้นหรือครับ"เซบาสเตียนถามเขายังงุนงงอยุ่เพราะป้ายนั้นอยู่สูงและตัวอักษรก็เล้กนิดเดียวแถมเหล่าปีศาจมากมายก้มายืนมุงดูกันอยู่อย่างคับคั่ง
"ประเพณีการแข่งขันฟันดาบประจำปี เห็นบอกว่าปีนี้องค์ราชาจะเสด็จมาชมการประลองและมอบรางวัลด้วยพระองค์เองเลยเชียวนะ"ปีศาจสาวสายตายาวบอกอย่างตื่นเต้น
"เห 0_0 !" เซบาสเตียนถึงกลับตกใจเบิกตาโต การแข่งขันประจำปีงั้นเหรอ น่าสนใจแฮะ
"ไหนขอผมดูรายละเอียดหน่อยสิ"เซบาสเตียนพูดพรางพยายามเบียดเหล่าปีศาจมายืนข้างหน้าแล้วเพ่งสายตาอ่านรายละเอียดของแผ่นประกาศนั้นอย่างทุลักทุเล เพราะมันทั้งไกลและตัวเล็กจนแทบมองไม่เห็นเลยทีเดียว
"โหวตัวหนังสือเล็กมากอ่ะ ผมแทบมองไม่เห็นเลย "เซบาสเตียนบ่นพรางพยายามอ่านประกาศให้ได้ แต่แล้วสมาธิของเขาก็ถูกขัดจังหวะเมื่อได้ยินเสียงสาวๆกรี๊ดลั่น
"กรี๊ดดด ท่านอัลลอย!! มาแจกใบปลิวด้วยตัวเองเลยหรือค้า กรี๊ดดดดๆ"เสียงสาวๆร้องกรี๊ดๆอย่างดีใจกันถ้วนหน้าราวกับว่าชายหนุ่มเป็นซุปเปอร์สตาร์ก็ไม่ปาน
"อ่า..ใจเย็นนะครับสาวๆ ผมได้รับราชองค์การมาจากองค์ราชาให้มาแจกจ่ายประกาศแจ้งรายละเอียดให้ทุกท่านทราบน่ะครับ ใจเย็นๆได้ทุกคนจ้า เข้าแถวนะจ๊ะ อ่าคุณแม่ท่านนั้นนี่ครับประกาศ เชิญรับไปอ่านกันได้ งานนี้องค์ราชาจะเสด็จมาชมการแข่งขันด้วยน้า ใครมีลูกมีหลานส่งเข้าร่วมการแข่งขันได้รับของสัมนาคุณพระราชทานจากองค์ราชาด้วยนะครับ "ชายหนุ่มผมดำหน้าหล่อใสราวนายแบบพูดพรางยื่นส่งใบปลิวแจกจ่ายให้เหล่าปีศาจที่มายืนออกันเพื่อรับประกาศจากชายหนุ่มรูปงามและมาคอยยลโฉมของชายรูปงามสูงศักดิ์ผู้นี้ด้วยความตื่นเต้นดีใจ
"กรี๊ดดดด ท่านอันลอยด์ ดิฉันขอด้วยสิคะจะเอาไปให้หลานชายน่ะ ปีนี้กำหนดอายุด้วยหรือเปล่าคะ"ปีศาจสาวผมสีชมพุอ่อนยื่นมือมาขอรับใบประกาศจากชายหนุ่มรูปงามอย่างตื่นเต้น 
"แน่นอนครับองค์ราชาอยากเห็นเหล่าปีศาจตัวน้อยๆได้ออกกำลังแข่งขันกัน ท่านกำหนดอายุให้ผู้ร่วมการแข่งขันอายุไม่เกินสิบห้าขวบปีครับ"อัลลอยด์บอกพรางยิ้มโปรยเสน่ห์เรียกคะแนนจากสาวๆ
"กรี๊ดดดดท่านอัลลอยด์ หล่อจังเลยค่า กรี๊ดดดด"บรรดาสาวๆทั้งสาวเล็กสาวใหญ่ต่างพากันกรี๊ดกันหูดับตับไหม้กันเลยทีเดียวด้วยความหลงไหลในเสน่ห์ของหนุ่มรูปงามที่มีรอยยิ้มกระชากใจสาวๆเป็นอาวุธ
"กรี๊ดงั้นปีนี้หลานชายของดิฉันพึ่งจะสิบสามก็เข้าร่วมได้น่ะสิดีจังเลย เมื่อปีที่แล้วเสียดายมากๆที่กำหนดให้แต่ผู้ใหญ่สิบแปดปีขึ้นไปมาร่วม ปีนี้ดีจังให้เด็กๆได้ร่วมแข่งด้วย "ปีศาจคุณแม่ยังสาวผู้มีลูกชายวัยรุ่นพูดอย่างตื่นเต้น
เซบาสเตียนแอบฟังก็หูผึ่งเกิดเสียดายขึ้นมา เขากะว่าถ้าให้ผู้ใหญ่ลงแข่งเขาจะเข้าร่วมสักหน่อย แต่ปีศาจกำหนดให้เด็กแข่งหรือเนี่ย เสียดายจังเลยแต่เขาก็อยากได้รายละเอียดมาอ่านอยู่ดี จึงเดินไปขอใบปลิวจากชายหนุ่มหน้าหล่อที่ยืนแจกใบปลิวอยู่ใกล้ซุ้มประตูบ้าง
"ขอผมใบนึงสิ"เซบาสเตียนเดินมายืนเข้าแถวต่อคิวจนถึงตาตนเองก็ยื่นมือมาขอใบปลิวจากชายที่ชื่ออัลลอยด์
"อ้าวนึกว่าใคร ที่แท้ปีศาจพ่อบ้านผู้ทรยศต่อเผ่าพันธุ์นี่เอง จะเอาไปทำไมล่ะคุณ นี่มันสำหรับเด็กนะ คุณมีลูกแล้วหรือไง"อัลลอยด์พูดกระแนะกระแหนไม่ยอมส่งใบปลิวให้
"เอามาเหอะน่า แจกทุกคนไม่ใช่หรือไง ขอผมดูใบประกาศหน่อยสิ"เซบาสเตียนร้องขอยื่นมือมารับหน้าตาเฉย
"ไม่ให้นอกจากว่าคุณจะมีเด็กมาเข้าร่วมไม่งั้นแจกให้คุณไปก็เสียของแย่สิ"อัลลอยด์พูดเสียงเยาะไม่ยอมยื่นใบปลิวส่งให้ชายผู้ทรยศต่อเผ่าพันธ์ได้ง่ายๆหรอก
"ผมมีเด็กที่จะเข้าร่วมก็แล้วกันน่า ส่งมา"เซบาสเตียนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ที่เจ้าหมดนี่มาพูดจากวนประสาทเขาอยู่ได้
"เหอะเด็กมนุษย์ล่ะสิ อย่าหวังว่าจะส่งพวกมนุษย์ชั้นต่ำพวกนั้นมาร่วมแข่งเป็นอันขาด เพราะผมไม่รับรองหรอกนะว่าเด็กของคุณจะรอดหรือไม่หากพามาเหยียบที่นี่ "อัลลอยด์พูดอย่างดูแคลน
"ไม่ใช่มนุษย์เป็นปีศาจน้อยของผม เอาล่ะส่งใบปลิวมาได้แล้ว ผมจะเอาไปให้เค้า"เซบาสเตียนบอกอย่างใจเย็นยื่นมือมารอรับใบปลิวจากอัลลอยด์
"งั้นก็ได้ เอ้า เอาไปหวังว่าจะได้เจอเด็กของคุณในงานแข่งครั้งนี้นะ คุณพ่อบ้าน"อัลลอยด์พูดยิ้มๆแล้วยื่นใบปลิวส่งให้อย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก
แล้วเซบาสเตียนก็ได้รับใบปลิวกำหนดการแข่งขันมาเสียที 
"แน่นอน คุณเป็นกรรมการงั้นสินะ"เซบาสเตียนตอบรับแล้วถามต่อ
"ใช่ผมเป็นหนึ่งในคณะกรรมการการตัดสิน หวังว่าเด็กของคุณจะผ่านเข้ารอบแรกไปได้นะ ขอให้โชคดี"อัลลอยด์ตอบรับและอวยพรให้เสร็จสรรพด้วยท่าทีดูแคลน
"ครับ เด็กของผมต้องชนะเลิศการแข่งในปีนี้แน่นอน คอยดูไปเถอะ คุณกรรมการ หึ"พูดจบเซบาสเตียนก็เดินจากไปทันที พรางกางปีกบินขึ้นฟ้ากลับไปบ้านเพื่อเอาข่าวไปบอกชิเอล แต่ระหว่างทางก็เอาใบประกาสนั้นมาอ่านดูด้วยและยิ่งทำตาโตเมื่ออ่านมาถึงตรงรางวัลผู้ชนะเลิศ
"อ้า รางวัลน่าสนใจแฮะ ต้องให้นายน้อยลงแข่งให้ชนะให้ได้เลย"เซบาสเตียนพูดกับตนเองอย่างมุ่งมั่น เขาอยากได้รางวัลจะแย่แล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้เขาอดที่จะตื่นเต้นกับงานประเพณีการแข่งฟันดาบนี่ไม่ได้เลยจริงๆ
และเมื่อเซบาสเตียนมาถึงปากทางเข้าบ้านเขาก็หายตัววับเข้าไปทันที
และมาปรากฏตัวที่หน้าเตียงที่มีเด้กหนุ่มร่างเล้กกำลังนอนกอดตุ๊กตาหลับอยู่บนเตียง ชายหนุ่มเอื้อมมือมาลูบแก้มใสๆนั้นเบาๆ
"นายน้อยผมกลับมาแล้วขอรับ เอาหล่ะผมจะปลุกคุณล่ะนะ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางเอานิ้วชี้แตะที่หน้าผากของชิเอลแล้วท่องคาถาคลายมนต์สะกดในใจ 
และเมื่อพ่อบ้านหนุ่มถอนนิ้วออกจากหน้าผาก ชิเอลก็เริ่มรู้สึกตัวทันทีค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น
"เซบาสเตียน"ชิเอลเรียกเสียงแผ่วกระพริบตาเพื่อปรับโฟกัดในการมองเห็นให้ชัดเจนยิ่งขึ้น แต่ทว่าสายตาของเขากลับพล่ามัว เห็นภาพไม่ชัดเสียที นี่เขาเป็นอะไรไปนะทำมร่างกายของเขามันถึงได้ปวดรวดร้าวไปหมดทั้งตัวเลย
"นายน้อยทำไมเสียงคุณเป็นแบบนี้ล่ะครับ เสียงหายไปไหน แล้วนี่ทำไมกลับมาสู่โหมดมนุษย์แล้วล่ะ"เซบาสเตียนถามพรางจ้องมองดูดวงตาสีท้องฟ้าที่หรี่ปรืออย่างแปลกใจ
"ฉัน แค่กๆ แค่ป่วยนิดหน่อยเท่านั้น นอนพัก แค่กๆสักหน่อยเดี่ยวก็ดีขึ้นเองแหละ"ชิเอลพูดเสียงแหบพร่าอาการไม่สู้ดีนัก ถึงจะกินยาไปแล้วก็ตามแต่มันก็ไม่ใช่ยาวิเศษที่ทำให้กินปุ๊บจะหายปับไปทันที 
เซบสเตียนมองดูอย่างห่วงใยเอื้อมมือมาแตะที่หน้าผากที่ร้อนจี๋
"นิดหน่อยอะไรกันตัวร้อนยังกับไฟ ไข้ขึ้นอีกแล้วหรือครับเนี่ย"เซบาสเตียนพูดอย่างกังวลใจ รีบเดินไปหยิบอ่างน้ำเอาเข้าไปเปลี่ยนน้ำในห้องน้ำแล้วหยิบผ้ามาจุ่มชุบให้เปียกชุ่มแล้วบิดหมาดๆเบามาเช็ดที่ใบหน้าให้ชิเอลทันที
"เฮือก หงึกๆ หนาว..แค่กๆ.."ชิเอลถึงกลับสะดุ้งเอือกตัวสั่นสะท้านด้วยความหนาวจากพิษไข้ที่รุมเร้า แถมยังปวดตามเนื้อตามตัวไปหมดเลย ไอโขลกๆไม่หยุดอีก ดูท่าพอไม่มีพลังปีศาจของดาร์กชิลมาปกปักรักษาร่างนี่เขาป่วยหนักขนาดนี้เชียวเหรอ
"แย่เลยทำไมถึงอาการหนักขึ้นมากกว่าเดิมล่ะครับเนี่ย " เซบาสเตียนถามอย่างตกใจไม่นึก่าแค่เขาปล่อยให้นายน้อยนอนไปไม่นานไข้ขึ้นสูงขนาดนี้เชียวเหรอ แล้วการแข่งขันเด็กคนนี้จะลงแข่งไหวมัยล่ะเนี่ย
"ฉันไม่มีพลังปีศาจปกปักรักษาร่าง ดาร์กชิลงอนฉันไม่ยอมช่วยฉันรักษาร่างให้ฉันอีกแล้วน่ะ"ชิเอลตัดสินใจบอกความจริงกับเซบาเตียนเรื่องปีศาจน้อยในร่างของเขา
"ดาร์กชิล นั่นมันชื่อหมาในฝันที่นายน้อยเคยบอกผมนี่ครับ"เซบาสเตียนพุดขึ้นมาเมื่อนึกขึ้นได้เขามีความจำดีเป็นเลิศจำได้หมดไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม
"ฉันโกหกน่ะ แค่กๆ จริงๆแล้วดาร์กชิลคือชื่อปีศาจที่สิงอยู่ในตัวของฉัน"ชิเอลพูดอย่างอ่อนระโหยโรยแรงไอโขลกๆจนคอเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ
"เห..มีปีศาจสิงในร่างของนายน้อยด้วยหรือครับ เป็นไปได้ยังไง"เซบาสเตียนถามอย่างแปลกใจ
"มีมานานแล้ว แค่กๆ ตั้งแต่วันที่ฮันนาสาปให้ฉันเป็นปีศาจนั้นแหละ แค่ก แค่ก แต่ตอนนั้นดาร์กชิลยังไม่ตื่นเขายังหลับไหลอยู่ในตัวฉัน เขาพึ่งตื่นขึ้นมาหลังจากที่นายปลดขีดจำกัดของร่างกายของฉันปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ และเมื่อไม่นานมานี้แนก็ได้เจอกับเขา เขาคือปีศาจน้อยในร่างของฉันแค่กๆ"ชิเอลพูดเสียงแหบพร่าไอโขลกๆไม่หยุด
"โอ้วจริงเหรอนายน้อยมีปีศาจน้อยอยู่ในตัวเหรอ หน้าตาเป็นยังไงขอรับ"เซบาสเตียนถามอย่างสนใจ
"เหมือนกับฉันแต่ตาสีแดง ชื่อดาร์กชิลเป็นชื่อที่ฉันตั้งให้เขาเองแหละที่ผ่านๆมาเขาคอยทำหน้าที่ดูแลรักษาร่างให้ฉัน ไม่ให้ฉันป่วยหนักไปมากกว่านี้"ชิเอลบอกอย่างอ่อนแรงตาหรี่ปรือจะหลับแหล่ไม่หลับแล่
"อืม..งั้นเหรอ เรียกเขาออกมาได้หรือเปล่าผมอยากเจอเขา"เซบาสเตียนพูดอย่างตื่นเต้นเขาไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนเลย นายน้อยเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสนใจจริงๆ
"ไม่รู้สิ นายเป็นผู้ปลุกเขาขึ้นมาแค่กๆนายเป็นเจ้านายของเขาแค่กๆลองเรียกมาดูสิ "ชิเอลหลับตาพูดเสียงแผ่วไอไม่หยุด
"งั้นผมจะลองดูนะ"เซบาสเตียนตอบรับจากนั้นเขาก็เอามือมาทาบที่อกของชิเอลแล้วหลับตาลง
"ดาร์กชิลจงออกมา ข้าคือนายเจ้า จงมาปรากฏตัวให้ข้าเห็นเดี๋ยวนี้"เซบาสเตียนพูดเป็นภาษาปีศาจซึ่งมีแต่ดาร์กชิลเท่านั้นที่จะฟังออก แล้วฉับพลันนั้น ชิเอลก็หมดสติไปในทันที
แล้วจากนั้นไม่นานชิเอลก็ลืมตาตื่นขึ้นมาในโหมดของปีศาจน้อย เขาค่อยๆลุกขึ้นลงมาจากเตียงแล้วทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าเซบาสเตียน ซึ่งยามปกติชิเอลไม่มีทางทำแบบนี้แน่ๆพ่อบ้านหนุ่มก้มลงมองดูนายน้อยของเขาอย่างแปลกใจไม่นึกไม่ฝันว่าเด็กคนนี้จะกล้าลงมานั่งคุกเข่าต่อหน้าเขาแบบนี้
"นายน้อย นี่คุณทำอะไรน่ะครับ"เซบาสเตียนถามอย่างตกใจพยายามจะฉุดแขนดึงให้ลุกขึ้นยืน
"นายท่าน ข้าคือดาร์กชิลขอรับ"เด็กหนุ่มตาสีแดงพูดอย่างสุภาพแล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้อย่างดีใจที่ได้มาเจอเซบาสเตียนด้วยตัวเอง
"ดาร์กชิลงั้นเหรอ เจ้าคือปีศาจที่สิงในร่างของนายน้อยงั้นสินะ"เซบาสเตียนพูดอย่างสนใจ
"ใช่แล้วขอรับ ท่านเป็นผู้ปลุกข้าขึ้นมา ท่านเป็นบิดาและเจ้านายของข้า"ดาร์กชิลพูดอย่างนอบน้อม เซบาสเตียนรู้สึกแปลกหูแปลกตาอยู่เล็กน้อยที่พอดาร์กชิลมาสิงร่างชิเอลแล้วจะทำตัวสุภาพได้ขนาดนี้เชียว
"เห..ท่าทางจะเป็นเด็กดีสินะ มานี่ซิ ดาร์กชิลมาหาป๋ามา"เซบาสเตียนเกิดชอบใจซะงั้นเห็นนายน้อยทำตัวสุภาพเรียบร้อยแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ ปกตินายน้อยจะทำตัวหยิ่งทะนงตนไม่เคยก้มหัวคุกเข่าให้ใครง่ายๆโดยเฉพาะกับพ่อบ้านอย่างเขา
ดาร์กชิลในร่างชิเอลยืนขึ้นแล้วเดินตรงมาหาเซบาสเตียนอย่างว่าง่าย กระพริบตาสีแดงปริบๆอย่างสงสัยใคร่รู้ว่าตนจะถูกทำอะไรหรือเปล่า
และพอเดินมาใกล้ๆเซบาสเตียนก็จับตัวรวบขึ้นมาอุ้มช้อนก้นแล้วพินิจมองดูปีศาจน้อยอย่างใกล้ๆ
"เจ้าทำอะไรได้บ้างล่ะ"เซบาสเตียนถามยิ้มๆเอามือลูบหัวเด็กหนุ่มอย่างเอ็นดู
"ตอนนี้ก็แค่รักษาร่างของเด็กคนนี้คอยบรรเทาความเจ็บป่วยขอรับ"ดาร์กชิลพูดอย่างสุภาพซุกซบหน้าลงกับอกออดอ้อนเล็กน้อย
"แล้วทำไมตอนนี้ถึงไม่ทำแล้วล่ะ"เซบาสเตียนถามต่ออีก
"งอนเด็กคนนี้มาหาว่าข้าทรยศเขา และเลิกเป็นเพื่อนกับข้า ก็ข้ารักนายท่าน ท่านเป็นเหมือนบิดาของข้านี่นา"ดาร์กชิลตอบตามความเป็นจริงๆ เขาไม่ได้รักเซบาสเตียนในฐานะคนรักแต่ในฐานะบิดาต่างหาก ก็ชายหนุ่มเป็นคนปลุกเขาขึ้นมานี่นา ลูกก็ย่อมต้องรักพ่ออยู่แล้วล่ะจริงมะ
"อืม..งั้นเหรอ..จริงสิ..ดาร์กชิล ป๋ามีเรื่องจะขอร้องเจ้า ในงานการแข่งขันเจ้าช่วยถ่ายพลังให้นายน้อยลงแข่งฟันดาบหน่อยได้มัย"เซบาสเตียนเกิดอยากจะให้ดาร์กชิลช่วยอีกแรง
"ได้ขอรับ ข้าจะพยายามทำให้ดีที่สุด แต่ว่าพลังของข้ายังไม่เติบโต หากร่างกายชิเอลยังคงอ่อนปวกเปียกแบบนี้ ข้าก็แทบจะทำอะไรไม่ได้เลยขอรับ ข้าเบื่อที่จะสิงอยู่ในร่างอ่อนแอแบบนี้จะแย่แล้ว นับวันพลังของข้าเริ่มถดถอยลงเรื่อยๆเพราะเด็กนี่อ่ะ"ดาร์กชิลบ่นอย่างไม่สบอารมณ์เขาเองก็อยากจะพัฒนาพลังปีศาจของตนเองเหมือนกันนี่นา
"เอาน่าอดทนไปก่อน เดี่ยวว่างๆป๋าจะฝึกให้เด็กคนนี้แข็งแรงขึ้นมาเอง เจ้าจะได้ใช้พลังของเจ้าได้เต็มที่ไงล่ะ เจ้าจะต้องเอาชนะเอารางวัลมาให้ป๋าให้ได้นะ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆเขาจะฟูมฟักปีศาจน้อยให้เติบโตอย่างแข็งแรงไปพร้อมกับนายน้อยของเขา
"ถ้าอย่างงั้นข้าก็จะพยายามเต็มที่เลยขอรับ นายท่าน"ดาร์กชิลในร่างชิเอลตอบรับอย่างสุภาพ
"หึ เจ้าเป็นลูกข้านี่นา เรียกข้าว่าป๋าก็ได้นะดาร์กชิล เอาหล่ะกลับไปทำหน้าที่ของเจ้าต่อได้แล้ว ผลักนายน้อยออกมาทีสิ"เซบาสเตียนสั่งยิ้มๆรู้สึกเอ็นดูดาร์กชิลเหมือนลูกเหมือนหลานก็เขาเป็นคนปลุกเด็กคนนั้นขึ้นมากับมือนี่นา
"ขอรับปะป๋า บ๊ายบาย"ดาร์กชิลตอบรับยิ้มๆอย่างดีใจที่ได้เจอบิดาและเจ้านายของตนจนได้พูดคุยกันเสียที
แล้วฉับพลันนั้นชิเอลก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันทีดูเหมือนดาร์กชิลจะถีบเด็กหนุ่มออกมาสู่โลกความเป็นจริง
"นายน้อย.."เซบาสเตียนร้องเรียกเมื่อเห็นชิเอลลืมตาตื่นขึ้นมาดวงตาของเขาเป็นสีท้องฟ้า แต่ไม่นานก็แปลเปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะตอนนี้ดาร์กชิลกลับมาทำหน้าที่รักษาร่างตามปกติแล้วตามคำสั่งของป๋า เซบาสเตียน
"ดาร์กชิลมาบอกว่านายจะให้เขาถ่ายพลังให้ฉันลงแข่งนี่มันอะไรงั้นเหรอ"ชิเอลถามอย่างงุนงงพรางค่อยๆลุกขึ้นมานั่งโดยมีเซบาสเตียนคอยพยุงตัวขึ้นมาแล้วจัดแจงเอาหมอนมาวาไว้ให้เด็กตัวร้อนเอาหลังมาพิงหมอน
"อ้อ ประเพณีการแข่งฟันดาบน่ะขอรับ ปีศาจเค้ากำหนดอายุผู้แข่งขันไม่เกินสิบห้าปี ผมอยากให้นายน้อยลงแข่งแทนผมหน่อยน่ะ"เซบาสเตียนเริ่มเปิดประเด็นหลักในทันทีไหนๆนายน้อยก็ถามขึ้นมาเองแล้วนี่
"อ้อมิน่านายก็เลยสั่งให้ดาร์กชิลช่วยฉันเพื่อที่จะลงแข่งฟันดาบบ้าบอไรนั่นงั้นสิ"ชิเอลหรี่ตาถามยิ้มเจ้าเล่ห์
"ขอรับดาร์กชิลเป็นเด็กดี เขายอมช่วยนายน้อยตามคำสั่งของผม แหมไม่นึกเลยว่าการปลดขีดจำกัดนี่จะสามารถปลุกให้ดาร์กชิลตื่นขึ้นมา ผมจะต้องพัฒนาพลังของเค้าให้เติบโตให้ได้เลย นายน้อยจะได้แข็งแกร่งยิ่งๆขึ้นไงขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆรู้ภาคภูมิใจอย่างบอกไม่ถูกที่ให้ปลุกปีศาจน้อยขึ้นมา
"หึ นายนี่ท่าจะเป็นเอามากนะ ดีใจอะไรนักหนาก็อีแค่มีปีศาจบ้าๆบอๆอยู่ในตัวฉัน"ชิเอลพูดแค่นหัวเราะอย่างไม่ค่อยพอใจนัก ที่ดูเหมือนว่าเซบาสเตียนจะสนใจดาร์กชิลมากกว่าที่เขาคิด
"แหมนายน้อยก็ผมอยากให้เด็กคนนั้นมีพลังที่กล้าแข็งจะได้ต่อสู้ในการแข่งขันได้ยังไงล่ะ คุณเองก็เหมือนกันนะ ผมจะต้องพัฒนาไปพร้อมๆกันทั้งสองคนเลย"เซบาสเตียนพูดอย่างเคลิ้มฝัน
"และทำไมนายถึงอยากจะให้ฉันกับดาร์กชิลลงแข่งมากขนาดนั้นล่ะ"ชิเอลหรี่ตาถาม
"แหม ก็..รางวัลมันน่าสนใจนี่นา อา..อยากได้..อยากได้.."เซบาสเตียนพูดพรางทำท่ากระดี๊กระด๊า เคลิ้มฝัน มันเป็นสิ่งที่เขาอยากได้เอามากๆเลย
"ไหนเอาใบปลิวมาให้ดูหน่อยซิ"ชิเอลมองเซบาสเตียนอย่างแปลกใจปกติเจ้านี่มันไม่เคยทำท่ากระดี๊กระด๊าอยากได้ของรางวัลจนตัวสั่นขนาดนี้มาก่อนเลยนี่ รางวัลมันคืออะไรกันแน่นะอยากรู้จริงๆ
"อ่ะนี่ครับ อา...อยากได้รางวัลจังเลย อยากได้ อยากได้ นี่ถ้านายน้อยสามารถชนะการแข่งได้ล่ะก็ ผมยินดีจะสอนภาษารุนให้โดยที่คุณไม่ต้องทดสอบเลยนะ สนใจป่ะ"เซบาสเตียนพูดอย่างครึ้มอกครึ้มใจ 
ชิเอลรับใบปลิวมาดูแล้วเงยหน้าขึ้นมามองพ่อบ้านที่วันนี้รู้สึกจะติงต๊องกว่าวันอื่นๆก็ตอนนี้เจ้านั่นทำท่าเคลิ้มฝันจนน่าหมั่นไส้ซะเหลือเกิน
"อยากได้อ่า อยากได้นายน้อยต้องลงแข่งเอาชนะให้ได้น้า"เซบาสเตียนพูดอย่างมีความหวัง
"หึ นายนี่ท่าจะบ้า ฉันเป็นแค่ปีศาจครึ่งๆกลางๆจะมีปัญญาไปสู้กับปีศาจโดยกำเนิดได้ยังไง ไหนจะพวกลูกปีศาจเอสคราสอีกล่ะ นายคิดว่าพลังปีศาจของดาร์กชิลที่มีแค่นิดเดียวยังกับเด็กทารกจะไปสู้ปีศาจพวกนั้นได้เหรอ และไอ้รางวัลนี่มันก็แค่ ..เอ่อ..อ่ะแฮ่ม ลูกปั้นแมวทองคำ ฉันไม่เห็นอยากได้สักนิด"ชิเอลพูดอย่างไม่สบอารมณ์ที่เจ้าพ่อบ้านอีกานี่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ยังบ้าแมวไม่หายขาดแถมยังเข้าขั้นโคม่าอยากได้จนตัวสั่นอีกต่างหาก แถมยังทำท่ากระดี๊กระด๊าน่าหมั่นไส้ จนเขาอยากถีบเจ้าอีกานี่ให้กระเด็นเหลือเกิน
"แหมนายน้อยไม่อยากได้ แต่ผมอยากได้นี่ คุณรู้มัยราคามันตั้งสิบเพดิค่อนเชียวน้า ถ้าใครมีเอาไว้ครอบครองหากเอาไปขายนี่รวยอื้อซ่าเลย"เซบาสเตียนพยายามเกลี่ยนกล่อมก็เขาอยากได้นี่นา ลูกปั้นแมวทองคำที่แสนจะน่ารักตัวเบอเร่อแบบนั้น เป็นของที่เขาอยากได้มากที่สุดๆในสามโลกเลย
"อะไรของนายเพดิค่อน"ชิเอลถามขมวดคิ้วอย่างสงสัย 
"เป็นสกุลเงินที่ใช้กันในโลกปีศาจขอรับ หากเอามาแลกเป็นเงินในโลกมนุษย์เท่ากับสิบล้านดอลล่าได้ล่ะมั้ง"เซบาสเตียนพุดอย่างไม่ใส่ใจนักเขาอยากได้รูปปั้นแมวมาเชยชมมากกกอดมากกว่าจะเอามันไปขาย เขาไม่มีทางขายมันให้ใครเด็ดขาดหากเขาได้มันมาจะกอดเช้ากอดเย็นกอดมันทุกวันตลอด 24 ชั่วโมงก็ยังได้เลย
"สะ สะสิบล้านดอลล่า 0_0!!"ชิเอลถึงกลับร้องออกมาอย่างตลึง อะไรมันจะแพงหูฉี่ขนาดนั้น มุลค่าของเจ้ารูปปั้นนั้นสิบล้านเชียวเหรอ ท่าทางพวกปีศาจนี่จะรวยมหาศาลเลยสินะ
"ใช่แต่ผมไม่ขายมันหรอกนะ ผมจะเอามาประดับบ้านของผม นะนายน้อยลงแข่งให้ผมหน่อยนะ ผมอยากได้ของรางวัลอ่ะ น้า น้า"เซบาสเตียนพูดพรางคว้ามือชิเอลมากุมเอาไว้มองตาเป็นประกายอย่างมีความหวัง
"เดี่ยว..ฉันยังไม่เข้าใจเรื่องสกุลเงินโลกปีศาจ มีแค่เพดิค่อนเท่านั้นเหรอที่พวกนายนิยมใช้กันน่ะ"ชิเอลถามอย่างสนใจเกี่ยวกับสกุลเงินที่โลกปีศาจ
"เปล่าขอรับ เพดิค่อนคือสกุลเงินสูงสุด ยังมี บอค่อน มีแชริงค่อน และก็โกคุดอีก อันหลังนี่เป็นสกุลเงินที่มีค่าน้อยที่สุดขอรับ"เซบาสเตียนอธิบายให้ฟังอย่างคร่าวๆ
"ไหนนายเทียบอัตราสกุลเงินให้ฟังหน่อยฉันอยากรู้ เผื่อวันไหนติดตามนายไปเที่ยวโลกปีศาจจะได้ใช้เงินพวกนั้นเป็น"ชิเอลพูดอย่างสนใจ
"ขอรับ
1 เพดิค่อน เท่ากับ 1 ล้านบอค่อน 
1 บอค่อน เท่ากับ 1 แสน แชริงค่อน
1 แชริงค่อน เท่ากับ 1 หมื่น โกคูต 
1 โกคุต เท่ากับ 1000 ดอลล่าของพวกมนุษย์
" เซบาสเตียนอธิบายอย่างกระชับเข้าใจง่าย
"อ้อ แล้วหน้าตาของเงินพวกนั้นเป็นยังไงงั้นเหรอ"ชิเอลถามอย่างสนใจ
"เพดิค่อน เป็นแท่งทองคำขาว มีค่า 1 ล้านดอลล่า 
บอค่อน เป็นเหรียญทองคำ มีค่า 1 แสนดอลล่า
แชริงค่อน เป็นเหรียญเงิน มีค่า 1 หมื่นดอลล่า
โกคุต เป็นเหรียญทองเหลือง มีค่า 1 พันดอลล่า
"เซบาสเตียนหลับตาอธิบายยิ้มๆ
"อืม..งั้นพวกปีศาจนี่รวยกว่ามนุษย์เยอะเลยสิ แค่อัตราเงินขั้นต่ำก็ปาไปเป็นพันแล้วนี่ มีต่ำกว่านี้มัย"ชิเอลถามต่อพรางลองนึกภาพเงินพวกนั้นตามไปด้วย
"ไม่มีแล้วขอรับโกคุตคืออัตราขั้นต่ำสุดแล้ว"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆ
"แล้วนายมีเหรียญพวกนั้นให้ดูมั่งมัย อยากเห็นอ่า"ชิเอลถามอย่างสนใจเขาอยากเห็นของของเหรียญพวกนั้นหน้าตาเป็นยังไงน้า
"ไม่มีแล้วขอรับตอนที่ผมเดินทางมาที่โลกมนุษย์ก็เอาเหรียญพวกนั้นไปแลกที่ธนาคารหมดแล้ว ตอนนี้ก็มีแต่เงินของพวกมนุษย์"เซบาสเตียนตอบ
"แล้วเงินของพวกปีศาจแบบนั้นที่ธนาคารเค้ารับแลกด้วยเหรอ"ชิเอลถามต่ออีกมองดูใบปลิวนั้นอย่างสนใจ
"รับขอรับ เพราะเงินพวกนั้นพวกมนุษย์สามารถเอาไปหลอมเป็นเงินของตนเองได้ และให้ค่าสูงด้วยเพราะแร่พวกนั้นในโลกมนุษย์ค่อนข้างหายาก โดยเฉพาะพวกแร่ทองคำขาว หายากมากทีเดียวขอรับ"เซบาสเตียนพูดยังคงกุมมือชิเอลเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
"โห ฉันชักอยากจะเห็นเพดิค่อนซะแล้วสิ ทองคำขาวงั้นเหรอ ท่าทางโลกปีศาจนี่เป็นแหล่งรวมทรัพยากรจริงๆเลยน้า"ชิเอลอดทึ่งกับภูมิประเทศของโลกปีศาจไม่ได้
"ก็ที่นั้นมีสภาพแวดล้อมที่เหมือนกับนรก สวรรค์ และโลกมนุษย์ในหนึ่งเดียวเลยนี่นา มันก็ย่อมต้องมีแร่หายากเยอะแยะนั่นแหละ"เซบาสเตียนหลับตาพูดอย่างระลึกถึงบ้านเกิดของตนเอง
"อืม..อยากไปเยี่ยมบ้านของนายเร็วๆจัง ไม่ไหร่จะกลับล่ะ"ชิเอลถามเกิดนึกอยากไปเที่ยวบ้านสามี เอ้ย บ้านพ่อบ้านปีศาจขึ้นมาซะงั้น
"หึ อีกนานขอรับ ผมยังติดใจโลกมนุษย์นี่อยู่ ยังไม่อยากกลับตอนนี้หรอก อดใจรอไปก่อนแล้วกันขอรับ"เซบาสเตียนพูดอย่างเศร้าๆแล้วจากนั้นเขาก็ปล่อยมือชิเอลแล้วยืนหินหลังกอดอก เหม่อมองไปที่หน้าต่างข้างนอก ใช่เขาเองก็คิดถึงบ้านของตนเองเหมือนกันแต่เขายังไม่อยากกลับไปเขาอยากใช้ชีวิตที่อิสระนี้ไปอีกนานๆ 
หากกลับไปที่บ้านเขาคงอาจจะไม่ได้ทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้อีกก็ได้ ชีวิตที่เหมือนอยู่ในกรงขังมันไม่สนุกเลยจริงๆ ทั้งน่าเบื่อและหงอยเหงาและขาดสีสัน 
"ทำไมนายถึงไม่อยากกลับบ้านล่ะเซบาสเตียน"ชิเอลถามขึ้นมาเมื่อเห็นท่าทีของพ่อบ้านหนุ่มที่ตอนนี้เหมือนชายหนุ่มกำลังเหม่อลอยนึกอะไรบางอย่างอยู่ ท่าทางไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่
"หึ มันน่าเบื่อ กลับไปก็ต้องอยู่ในโอวาทของท่านพ่อท่านแม่ตลอด หาความเป็นอิสระแทบไม่เจอ มีชีวิตที่เหมือนอยู่ในกรงไร้อิสระภาพ ต้องทำอย่างนั้นต้องทำอย่างนี้ หาความเป็นตัวของตัวเองแทบไม่ได้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องอยู่ในกรอบและกฏเกณฑ์
ที่ผมชอบอยู่ที่โลกมนุษย์เพราะว่ามันทำให้ผมทำอะไรได้อย่างใจต้องการ ผมสามารถไปไหนมาไหนก็ได้โดยที่ไม่ต้องคอยขออนุญาติจากครอบครัว ไม่ต้องมีใครมาคอยคุม คอยเฝ้า ทำเหมือนผมเป็นเด็กๆที่ไม่รู้จักโต เพราะแบบนี้ ผมถึงได้ชอบที่โลกมนุษย์เพราะมันอิสระยังไงล่ะนายน้อย และตอนนี้มันก็ทำให้ชีวิตของผมมีความหมายและมีสีสันมากขึ้นเพราะได้คุณมาอยู่เคียงข้าง คุณเป็นส่วนเติมเต็มในสิ่งที่ผมขาดหายไป"เซบาสเตียนยังคงหินหลังพูดกับชิเอลเหม่อมองออกไปทางหน้าต่าง
"อ่า 0////0"ชิเอลถึงกลับอึ้งหน้าแดงซ่านในทันที เขาเป็นส่วนเติมเต็มของเซบาสเตียนงั้นเหรอ 
"หึ แต่ถึงอย่างงั้นผมก็รักครอบครัวของผมมากที่สุดอยู่ดี ไว้ผมเบื่อโลกมนุษย์เมื่อไหร่ผมอาจจะกลับไปเยี่ยมครอบครัวสักครั้งก็ได้"เซบาสเตียนหันมาพูดด้วยท่าทีจริงจัง
"อ่า..อื้ม ฉะ ฉันเข้าใจแล้ว ท่าทางพ่อแม่นายคงเข้มงวดน่าดูเลยสินะ ก็นายเป็นชนชั้นสูงนี่พ่อแม่ก็ย่อมต้องคาดหวังในตัวลูกมากกว่าคนอื่นๆเป็นธรรมดา อย่าคิดมากไปเลยน่า ยังไงตอนนี้นายก็อยู่ที่นี่แล้ว มีชีวิตที่อิสระอยากทำอะไรก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ"ชิเอลพูดปลอบใจ
"หึ อิสระงั้นเหรอ มีนายน้อยตัวยุ่งคอยจิกหัวใช้ผมทุกวันนี้แบบนี้น่ะนะ อิสระน่าดูเลยขอรับ "เซบาสเตียนพูดกึ่งประชดกึ่งเหนบแนมยิ้มเยาะ
"แหมก็นายเป็นพ่อบ้านของฉันนี่นา นายก็ต้องคอยดูแลฉันสิ ฉันเป็นส่วนเติมเต็มของนายไม่ใช่หรือไง ทุกวันนี้นายไม่เคยเหงาเลยนี่ใช่มัยล่ะ"ชิเอลหลับตาพูดยิ้มเจ้าเล่ห์ 
"ใช่ไม่เคยเหงาหรือเบื่อเลยขอรับ เพราะมีแต่เรื่องยุ่งๆให้ต้องปวดหัวปวดตับกันตลอด ตั้งแต่มีเด็กตัวยุ่งอย่างคุณมาอยู่ด้วยเนี่ย หึหึหึ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางโน้มตัวลงมาโอบกอดชิเอลเอาไว้แนบอก เขาไม่ปฎิเสธหรอกว่าเด็กคนนี้ทำให้เขาหายเบื่อและคลายความเหงาได้อย่างดีทีเดียว
"ชิ มาว่าฉันเป็นตัวยุ่ง ถ้าฉันไม่ยุ่งนายก็เบื่อแย่สิ"ชิเอลหลับตาพูดยิ้มเจ้าเล่ห์
"ขอรับ จุ๊บๆ "เซบาสเตียนตอบรับแล้วถือโอกาสหอมแก้มเด็กตัวยุ่งของเขาเข้าให้ทันทีด้วยความหมั่นเขี้ยว
"ชิ คนฉวยโอกาสชอบเล่นทีเผลอ นี่แน่ะ จ๊วบ"ชิเอลจิปากอย่างเขินๆก่อนจะหันหน้ามาคว้าพ่อบ้านมาจูบประกบปากซะเลย อยากมาฉวยโอกาสดีนัก
"อืม..."เสียงครางของชิเอลกับเซบาสเตียนครางดังระงมไปทั่วทั้งห้อง
แล้วทั้งสองก็ค่อยถอนปากออกอย่างช้ามองดูกันและกันด้วยความเสน่หา แล้วยิ้มให้กันอย่างสุขใจ
"งั้นตกลงว่านายน้อยจะยอมลงแข่งให้ผมแล้วใช่มัยครับ"เซบาสเตียนพูดวกกลับมาเรื่องการแข่งต่อทันทีหลังจากที่ได้กำลังใจจากชิเอลแล้ว
"ไม่เอา ไม่แข่ง ฉันไม่มีทางสู้ปีศาจเด็กพวกนั้นได้หรอก ถึงนายจะตั้งความหวังเอาไว้สูงลิ้วยังไง ความจริงมันก็ย่อมต้องเป็นความจริงอยู่ดี เลิกฝันเฟื่องล้มๆแล้งๆซะทีเหอะน่าเซบาสเตียน ฉันทำไม่ได้หรอก"ชิเอลรีบปฎิเสธทันทีเรื่องอะไรจะไปหาเรื่องเหนื่อยเล่าเขาไม่อยากได้รูปปั้นแมวราคาสิบล้านสักหน่อย
"ยังไม่ได้ลองเลยจะถอดใจแล้วเหรอ ผมจะฝึกให้คุณเอง ผมเคยแข่งมาแล้วหลายครั้งที่โลกปีศาจ ผมสอนให้คุณได้นะครับ"เซบาสเตียนพยายามเกลี่ยกล่อมให้ชิเอลยอมลงแข่งให้ได้
"ไม่ยังไงก็ไม่แข่งเด็ดขาด เรื่องอะไรจะต้องไปแข่งให้นายด้วยเหนื่อยจะตายชัก ขอแค่เป็นคนดูอยู่ข้างๆเวทีประลองจะดีกว่า มีแต่ปีศาจทั้งนั้นฉันสู้ไม่ได้หรอก "ชิเอลหลับตาหันหน้าหนีอย่างไม่มั่นใจ เขาไม่อยากทำตัวให้อับอายขายหน้าเหล่าปีศาจที่ต้องไปทำตัวตลกๆเก้กังๆให้ปีศาจเด็กๆพวกนั้นพากันหัวเราะหรือดูถูกเอาน่ะสิ
"ถ้านายน้อยไม่ยอมแข่งผมจะให้ดาร์กชิลลงแข่งแทนคุณนะ เพราะผมอยากได้ของรางวัล ผมจะฝึกลูกชายของผมให้แข็งแกร่งทัดเทียมปีศาจเด็กพวกนั้นเอง เด็กขี้เกียจอย่างคุณน่ะเชิญพักสบายๆอยู่ในก้นบึ้งหัวใจตัวเองไปเลยไป "เซบาสเตียนพูดอย่างไม่สบอารมณ์
"ไม่นะ นายจะมาทรมานร่างกายของฉันโดยที่ฉันไม่รับรู้ไม่ได้ ฉันไม่ยอม"ชิเอลปฎิเสธเสียงแข็งเลย
"งั้นนายน้อยก็ต้องยอมฝึกเองเลยสิ ปีศาจน้อยของผมจะได้พัฒนาพลังไปด้วยไง"เซบาสเตียนพูดด้วยท่าทีจริงจัง
"ไม่เอา ไม่ฝึก ไม่แข่ง ฉันจะนอนแล้ว นายไปทำอาหารมาให้ฉันกินได้แล้วไป"ชิเอลส่ายหน้าปฎิเสธพรางทำท่าจะไถลตัวลงนอนเอาหัวหนุนหมอน สั่งให้เซบาสเตียนไปหาของกินมาให้เขาเป็นการตัดบท
"เสียใจด้วย ไม่มีอาหารให้เด็กขี้เกียจใจร้ายใจดำอย่างคุณกินหรอก เชิญนอนไปเหอะ เชอะ"เซบาสเตียนพูดอย่างงอนๆแล้วจากนั้นก็เดินสะบัดก้นออกไปข้างนอกห้องทันทีไม่รอฟังการร้องห้ามจากชิเอลเลยแม้แต่น้อย
"อะอ้าว..เดี๋ยวเซ่ นั้นนายจะไปไหน เซบาสเตียน เซบาสเตียน"ชิเอลร้องเรียกพรางค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งเองให้ได้ เพราะตอนนี้สภาพร่างกายของเขาอ่อนแอมากจนแทบลุกไม่ไหวทำได้แต่นั่งและนอนเท่านั้น และถ้าไม่ได้ดาร์กชิลช่วยรักษาร่างเอาไว้เขาคงจะทำได้แค่นอนอย่างเดียวนั่นแหละ ลุกขึ้นมานั่งเองไม่ไหวหรอก
"โอย..ปวดไปหมดทั้งตัวเลย ในสภาพร่างกายของฉันแบบนี้ นายยังจะให้ฉันไปลงแข่งอีกเหรอ แม้แต่จะลุกขึ้นยืนฉันยังทำไม่ได้เลย ขืนไปแข่งสิแพ้ตั้งแต่อยู่ในมุ้งแล้ว อึ้ย น่าโมโหชะมัด มาตั้งความหวังกับเราทำไม เจ้าบ้าเอ๊ย!!"ชิเอลบ่นอย่างหงุดหงิดพรางเอาหมอนปาใส่กระแทกประตูด้วยความโมโห