พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท2 YAOI 18+

"ให้ตายสิ ไม่เห็นจะต้องอุ้มกันเลย ฉันเดินเองได้น่า"ชิเอลบ่นทำหน้าเซ็งๆที่โดนเซบาสเตียนอุ้มอีกแล้ว

"แหมๆนายน้อยยังเหนื่อยอยู่นินา ให้ผมอุ้มน่ะแหละดีแล้ว จุ๊บ"เซบาสเตียนพูดพรางก้มลงหอมแก้มชิเอลอย่างกระทันหันด้วยความเอ็นดู

"อ๊ะ"ชิเอลร้องอุทานด้วยความตกใจที่จู่ๆก็โดนหอมแก้มกระทันหันอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวเลย

"เซบาสเตียน เอาอีกแล้วนะ เจ้าบ้า ชอบฉวยโอกาส"ชิเอลด่าเข้าให้ เซบาสเตียนอมยิ้มพรางค่อยๆวางชิเอลลงยืนข้างๆเตียง แล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหาเสื้อผ้าชุดใหม่มาสวมให้ ซึ่งไม่พ้นสีดำ

"อะไรกันใส่สีดำอีกแล้วเหรอ ฉันเบื่อสีดำเต็มทีแล้วนะ ไม่มีเสื้อผ้าสีอื่นๆแบบอื่นบ้างเลยหรือไงที่เมืองปีศาจเนี่ย "ชิเอลบ่นอย่างไม่พอใจ อะไรก็สีดำ สีดำ น่าเบื่อจะตาย

"ก็ที่นี่มันเมืองปีศาจนี่นา พวกคนขายก็เป็นปีศาจ ชอบใส่สีดำกันนี่นา ถ้าอยากได้สีอื่นๆนายน้อยต้องไปซื้อที่เมืองมนุษย์นะขอรับ จะไปลอนดอลมัยล่ะ เดี่ยวผมจะได้ไปหาซื้อวัตถุดิบมาทำขนมให้คุณทานด้วยไง"เซบาสเตียนเอ่ยปากชวน ชิเอลทำท่าครุ่นคิดครู่หนึ่ง

"อืม ไม่อ่ะ ฉันยังไม่อยากกลับลอนดอน และไม่อยากขึ้นเขาลงห้วยด้วย นายชอบพาบินผาดโผน"ชิเอลส่ายหน้าปฏิเสธเมื่อคิดไตร่ตรองรอบคอบดีแล้ว

"ไม่ไปหรือขอรับ งั้นผมจะรีบไปรีบกลับแล้วกัน ทิ้งเด็กอยู่บ้านนานๆผมเป็นห่วง กลัวนายน้อยทำบ้านผมรกอีก"เซบาสเตียนพูดแซว ชิเอลหน้าแดงระเรื่อมองตาพ่อบ้านหนุ่มอย่างไม่สบอารมณ์ คำก็เด็ก สองคำก็เด็ก เจ้านี่ชอบคิดว่าเขาเป็นเด็กอยู่เรื่อยเลยเชียว

"ชิ"ชิเอลจิปากอย่างไม่สบอารมณ์จะเถียงก็เถียงไม่ออกเพราะเคยทำตัวแบบนั้นมาแล้ว เพราะอย่างงั้นเซบาสเตียนจึงไม่ค่อยไว้วางใจให้เขาอยู่ตามลำพังนานๆกลัวเขาทำบ้านรกอีก และเมื่อเช้าก็มีข้อหาทำลายข้าวของมาอีกยิ่งทำให้พ่อบ้านของเขาไม่ไว้วางใจบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก

"นายน้อยช่วยอยู่อย่างสงบเสงี่ยมหน่อยนะขอรับ ถ้าผมกลับมาแล้วเห้นว่าคุณก่อความวุ่นวายในบ้านอีก ผมตีจริงๆนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดในระหว่างที่เอาเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้ กางเกงเอาพาดบ่าไว้ ชิเอลเงยหน้ามองอย่างไม่พอใจ

"รู้แล้วน่า ฉันจะอยู่เฉยๆไม่ดื้อ ไม่ซน พอใจหรือยัง"ชิเอลพูดอย่างอายๆพรางหันหน้าหลบ เซบาสเตียนมองด้วยความเอ็นดูพรางกลัดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวในเม็ดแรกอย่างคล่องแคล่ว

"ถ้าทำได้อย่างที่บอกก็ดีขอรับ ผมจะได้วางใจขึ้นมาหน่อย นายน้อยอยากทานไอศครีมรสอะไรบ้างขอรับ หรือคุณมีของอะไรที่อยากจะฝากซื้อก็บอกได้นะขอรับ"เซบาสเตียนพูดพรางกลัดกระดุมเม็ดที่สอง

"เอากระดาษมาสิ ปากกาด้วย เดี่ยวฉันจะเขียนรายการของที่อยากได้ให้"ชิเอลหลับตาบอก เซบาสเตียนรีบกลัดกระดุมเม็ดสุดท้ายให้เสร็จก่อนแล้ว เดินออกไปจากห้องเพื่อไปหยิบสมุดจดเล่มเล็กๆกับปากกามาให้นายน้อยเขียนรายการต่างๆที่ต้องการซื้อในลอนดอล

"อ้าว ยังแต่งตัวไม่เสร็จเลย แล้ว กางเกงฉันล่ะ ไม่ใส่ให้ก่อนเหรอ"ชิเอลโวยเที่จู่ๆเซบาสเตียนก็ผละออกไปจากห้องทันทีโดยไม่บอกกล่าว เด็กหนุ่มหันไปมองที่ประตูอย่างไม่สบอารมณ์ตั้งใจว่าถ้าเซบาสเตียนเปิดประตูเข้ามาจะต่อว่าให้ที่จะไปจะมาไม่บอกไม่กล่าว

"นี่ครับนายน้อย"จู่ๆเซบาสเตียนก็โผล่พรวดมาตรงหน้าคนที่กำลังมองประตูอยู่

"เฮือก!!!"ชิเอลสะดุ้งกระโดดโหยงด้วยความตกใจที่จู่ๆเซบาสเตียนก็มาปรากฏตัวแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยด้วยชุดพ่อบ้านเต็มยศ เด็กหนุ่มหายใจเข้าออกช้าๆเอามือกุมอกพรางจ้องหน้าคนที่ทำให้ตกใจตาขวาง

"เป็นอะไรไปขอรับ ตกใจเหรอ"เซบาสเตียนถามอย่างงุนงงกับท่าทีของนายน้อย

"ก็เอออ่ะเดะ นายมาแบบปกติไม่เป็นหรือยังไง จู่ๆโผล่พรวดมาตรงหน้ากระทันหันแบบนี้ทำเอาตกอกตกใจหมด ทำยังกะเป็นผีไปได้ เจ้าบ้า!!!!"ชิเอลตวาดแวดๆใส่อย่างโมโห เซบาสเตียนได้แต่อมยิ้มขำกับท่าทีของนายน้อย

"แหม ขวัญอ่อนจริงๆเลยนะขอรับ อ่ะนี่ครับสมุดจด นายน้อยอยากให้ผมซื้ออะไรบ้างเขียนเลยขอรับ อ่ะนี่ปากกา"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางยื่นสมุดจดเล่มเล็กกับปากกาส่งให้คนขวัญอ่อนแทบจะทันที

"ชิ"ชิเอลจิปากจ้องหน้าอย่างไม่พอใจพรางยื่นมือมาตวัดรับของจากมือพ่อบ้านกวนประสาทไปเขียนในสิ่งที่ต้องการทันที

"ไอศกรีมฉันชอบรสมะนาว หรือไม่ก็รสสตอเบอรี่ หรือชอกโกแลตก็ได้ ไม่เอาวนิลานะ แล้วก็ซื้อของตามรายการที่ฉันเขียนมาให้ครบด้วย ป่านนี้หนังสือการ์ตูนที่ฉันอยากอ่านคงจะมาแล้วล่ะ "ชิเอลสั่งพรางก้มลงเขียนรายการอื่นๆที่ต้องการลงไปอีกหลายสิบรายการ

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับ พรางยืนคอยรับออเดอร์จากมาสเตอร์ตัวน้อยอย่างสงบเสงี่ยม

"อ่ะ รีบไปรีบมานะ ฉันอยากกินไอศครีมเร็วๆ เข้าใจมัยอย่าเถลไถลล่ะ เซบาสเตียน"ชิเอลออกคำสั่งเสียงเรียบ

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับพรางยื่นมือมารับออเดอร์แล้วเอาเก็บใส่กระเป๋าเสื้อพ่อบ้าน แล้วโค้งให้ทีนึงก่อนจะดีดนิ้วแล้วหายตัววับไปทันที 

"อ้าว เฮ้ย ไปแล้วเหรอ เร็วชะมัด เจ้าบ้าเซบาสเตียน"ชิเอลร้องโวยกระพริบตาปริบๆอย่างคาดไม่ถึงว่าจะไปเร็วขนาดนั้นยังไม่ได้พูดอะไรกันเท่าไหร่เลย ไปซะแล้ว แล้วไม่กี่นาทีต่อมาเด็กหนุ่มชักรู้สึกแปลกๆ

"เอ่อ..ทำไมมันเย็นๆ เฮ้ย กางเกง!!!"แล้วชิเอลพึ่งนึกขึ้นได้ว่าตนยังไม่ได้ใส่กางเกงเลย จึงรีบเอามือมาปิดจุดลับของตน เสื้อที่ใส่อยู่ตัวสั้นเสียด้วยปิดยังไงก็ไม่มิด ตายๆเวบาสเตียนก็ไม่อยู่แล้วใครจะใส่กางเกงให้เขาล่ะ 

"ฮึ่ย เซบาสเตียน แกนะแก ลืมใส่กางเกงให้ฉันเสียได้ จำไว้เลย กลับมาจะด่าให้"ชิเอลพูดอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน พรางเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าค้นหากางเกงมาใส่ด้วยตัวเอง ด้วยความโมโหเซบาสเตียน

"อืม ทำไมในตู้มีแต่เสื้อ กางเกงไปไหนหมดนะแล้วกางเกงที่เจ้านั่นเตรียมไว้ล่ะไปไหนแล้ว"ชิเอลบ่นพรางมองดูรอบๆตัว ก็ไม่เห็นวี่วาวของกางเกงเลย ถ้าเขาจำไม่ผิดตอนที่ใส่เสื้อให้เซบาสเตียนเอากางเกงพาดบ่าเอาไว้นี่นา แล้วเจ้านั่นก็ออกไปจากห้องไปพร้อมกางเกง แต่พอกลับมากลับไม่มีอะไรติดมาด้วย แสดงว่าเจ้านั่นเอากางเกงไปวางไว้ที่ห้องตัวเองตอนกำลังแต่งชุดพ่อบ้านแน่ๆเลย

"โหย จะให้ออกจากห้องไปในสภาพแบบนี้น่ะเหรอ ไม่เอานะ โถ่ เซบาสเตียนรีบกลับมาเร็วๆสิ นายเอากางเกงของฉันไปไว้ไหน"ชิเอลพูดอย่างกลัดกลุ้มเอามือกุมขมับ พรางเดินไปเดินมาด้วยสภาพเปลือยท่อนล่าง 

"จริงสิ นุ่งถ้าเช็ดตัวไปห้องเจ้านั่นก็ได้นี่ ว่าแต่ ผ้าเช็ดตัวล่ะ"ชิเอลพูดพรางมองซ้ายมองขวาหาผ้าเช็ดตัวก็ไม่มีอีกเช่นกัน

"ให้ตาย ผ้าเช็ดตัวก็ไม่มีอีก แล้วจะทำยังไงดี เอาผ้าห่มมาคลุมก่อนแล้วกัน"ว่าแล้วชิเอลก็ดึงผ้าห่มมาห่อพันตัวเป็นดักแด้แล้วเดินออกไปจากห้องตรงไปยังห้องของเซบาสเตียนเพื่อจะไปหากางเกงของตนให้เจอ
และเมื่อมาถึงหน้าห้องของเซบาสเตียน

"อ้าว ล๊อกเหรอ หนอย เจ้าบ้านั่นจะล๊อกห้องทำไมกันนะ แล้วฉันจะเข้าไปเอากางเกงคืนมาได้ไงล่ะ"ชิเอลโวยพรางเอามือทุบประตูที่ล๊อกไว้อย่างหงุดหงิด

"เฮ้อให้ตายสิ เซบาสเตียนกลับมานี่ก่อน นี่คือคำสั่ง"ชิเอลตัดสินใจใช้ตาขวาเรียก 
ในขณะนี้เซบาสเตียนกำลังต่อรองราคาสตอเบอร์รี่กับแม่ค้าหน้าบวมอยู่

"ลดให้หน่อยไม่ได้หรือครับ แม่ค้าคนสวย"เซบาสเตียนกำลังหว่านเสน่ห์แม่ค้าอยู่ แม่ค้าทำท่าเอียงอายม้วนต้วน บิดไปบิดมา นานๆจะเจอลูกค้าหน้าตาไปวัดไปวาได้ทั้งที

"แหมพ่อหนุ่มรูปหล่อขอทั้งที พี่ลดให้เป็นพิเศษเลยค่า อ่ะแถมให้ด้วย"แม่ค้าผู้หลงเสน่ห์เซบาสเตียนหัวปักหัวปำ พูดพรางหยิบสตอเบอร์เพิ่มให้อีก 10 ลูกเป็นของแถมไม่คิดเพิ่มแถมยังลดราคาให้อีกด้วย

"อ่าขอบคุณมากครับ แม่ค้าคนสวย เดี๋ยวว่างๆผมจะมาอุดหนุนร้านแม่ค้าบ่อยๆนะครับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางรับถุงสตอเบอร์รี่มาเต็มมือเลย แล้วก็จ่ายเงินไปตามแม่ค้าบอก แล้วเดินจากไปเดินหาซื้อวัตถุดิบอื่นๆต่อแต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อรู้สึกถึงความร้อนที่ออกมาจากสัญลักษณ์ที่มือขวา

"อะไรกันเนี่ย จะเรียกทำไมนายน้อย ยังซื้อของไม่เสร็จเลยนะ "เซบาสเตียนบ่นพรางมองดูสัญลักษณ์ที่มือขวาที่ทั้งปวดแสบปวดร้อนด้วยอำนาจของพันธะสัญญา
ทางด้านชิเอลเดินไปเดินมาอย่างหงุดหงิดรอพ่อบ้านกลับมา 

"ให้ตาย เรียกแล้วทำไมยังไม่มาอีก เอาใหม่อีกที เซบาสเตียนกลับมาเดี่ยวนี้"ชิเอลใช้ตาขวาเรียกอีกครั้ง

"โอยา ร้อนๆ"เซบาสเตียนสะดุ้งร้องเสียงหลง เมื่อมือขวาของเขาเกิดร้อนขึ้นมามากกว่าเดิม

"รู้แล้วๆ จะรีบไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับของอย่างอื่นค่อยกลับมาซื้อใหม่แล้วกัน ไม่รู้นายน้อยจะเรียกทำไม"เซบาสเตียนบ่นอย่างหงุดหงิด พรางกวักมือเรียกรถม้าให้ขับไปส่งที่ท่าเรือลอนดอนเพราะเขาอยู่ท่ามกลางผู้คนและถือของพะรุงพะรังหายตัวไม่ได้เลยต้องไปแบบคนธรรมดา
หลายนาทีกว่าจะมาถึงท่าเรือแล้วพ่อบ้านหนุ่มก็กางปีกบินขึ้นฟ้า เพราะที่เกาะเมืองซาตานมีเวทมนต์กั้นขวางไม่อาจใช้การหายตัวมายังโลกภายนอกได้ จะต้องบินไปหรือนั่งเรือไปเท่านั้น

"โอยา ร้อนๆ นายน้อยใจเย็นๆ ผมกำลังจะไปเดี่ยวนี้แหละ"เซบาสเตียนบินอย่างรวดเร็วปานจรวจในมือ ถือห่อสตอเบอร์รี่และวัตถุดิบอีกไม่กี่อย่าง เขายังซื้อไม่ครบเลย ของที่นายน้อยสั่งในรายการก็ยังไม่ได้ซื้อ
แล้วไม่กี่นาทีต่อมาเซบาสเตียนก็มาถึงบ้านเดินเข้าไปในบ้านเอาข้าวของไปวางที่โต๊ะในครัวแล้วดีดนิ้วหายตัวไปปรากฏตัวตรงหน้าชิเอลทันที

"ว่าไงขอรับนายน้อย แฮ่กๆ "เซบาสเตียนหอบแฮ่กๆ เขารีบบินดิ่งขึ้นลงหุบเขามาเลยอย่างรวดเร็วไม่มีหยุดพักเลยค่อนข้างเหนื่อย

"กางเกงของฉันอยู่ไหน"ชิเอลถามเสียงดังท่าทางเอาเรื่อง เซบาสเตียนเบิกตามองสภาพนายน้อยเหมือนตัวหนอนน้อยๆไม่ผิดเลยเมื่อห่อตัวแบบนี้

"อ้าวนายน้อยทำไมห่อตัวเป็นดักแด้แบบนี้ล่ะครับ ยังกับหนอนตัวน้อยๆ หึหึหึ"เซบาสเตียนแซวพรางหัวเราะเยาะ

"ไม่ต้องมาแซวเลย ไปหากางเกงมาใส่ให้ฉันเดี๋ยวนี้เลย เพราะใครกันฉันถึงต้องห่อตัวแบบนี้ ใคร "ชิเอลด่าเข้าให้ เซบาสเตียนยิ้มเจื่อนๆอย่างรู้สึกผิด เขาลืมไปเสียสนิทเรื่องแต่งตัวให้นายน้อย แล้วกางเกงที่เขาดันเอาติดมือไปไว้ในห้องตัวเองอีก

"ขออภัยขอรับ กระผมรีบร้อนไปหน่อยเลยลืมใส่กางเกงให้นายน้อย"เซบาสเตียนพูดพรางเอากุญแจมาไขห้องนอนของตนเพื่อเข้าไปเอากางเกงของชิเอลออกมา มิน่านายน้อยถึงเรียกเขากลับมาลืมใส่กางเกงให้นี่เอง

"เข้าไปรอในห้องก่อนนะขอรับ มายืนเป็นดักแด้ เหมือนหนอนตัวน้อยอยู่ได้ หึหึหึ"เซบาสเตียนแซว ชิเอลมองตาขวางก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง
แล้วพอเซบาสเตียนเห็นนายน้อยของตนเข้าห้องไปแล้วเขาก็เปิดประตูเข้าไปหยิบกางเกงของชิเอลขึ้นมาจากเตียง เพราะเขาลืมเอาวางไว้ตอนที่กำลังแต่งตัวชุดพ่อบ้านแล้วเอาไปให้นายน้อยอย่างรวดเร็ว

"นายน้อยขอรับเอาผ้าห่มออกก่อนสิ แล้วผมจะใส่ให้ยังไงล่ะ"เซบาสเตียนพูดในขณะที่หายตัวแว๊บมาปรากฏตรงหน้าชิเอลที่กำลังเดินไปที่เตียงอย่างกระทันหัน

"เอาอีกแล้วนะ ห้องอยู่ใกล้แค่นี้เองเดินมาไม่เป็นเหรอเซบาสเตียน นายไม่ใช่ผีนะ"ชิเอลโวยทันทีเมื่อจู่ๆก็เห็นพ่อบ้านมาปรากฏตัวดักหน้าเขาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

"แหมผมกลัวไม่ทันใจนายน้อยยังไงล่ะ มานี่สิครับ เดี่ยวใส่กางเกงให้ "เซบาสเตียนพูดพรางคว้าแขนชิเอลดึงตัวมาจับถอดผ้าห่มออกแล้วก็เอากางเกงมาสวมใส่ให้อย่างคล่องแคล้ว 

"แล้วก่อนหน้านี้นายไปถึงไหนแล้วล่ะ ซื้อของมาให้ตามที่สั่งครบทุกอย่างหรือเปล่า"ชิเอลถามพรางเอาแขนทั้งสองข้างวางบนไหล่เซบาสเตียนเพื่อพยุงตัวในการสวมใส่กางเกงขาสั้นสีดำที่ควรจะใส่ตั้งนานแล้วแต่พ่อบ้านดันลืมใส่ให้

"กำลังจะไปซื้อของมาทำไอศครีมน่ะสิขอรับ นายน้อยเรียกเร่งยิกๆผมเลยต้องรีบกลับมาก่อน เดี๋ยวต้องไปใหม่อีกรอบ เพราะของตามออเดอร์ของคุณยังไม่ได้ซื้อเลยสักกะอย่าง"เซบาสเตียนบอก

"อะไรกัน ไปตั้งนานยังซื้อไม่เสร็จอีก นายมัวแต่เถลไถลน่ะสิ"ชิเอลต่อว่าเข้าให้อย่างไม่พอใจ

"ไม่ได้เถลไถลที่ไหนเลยนะขอรับแต่ระยะทางจากที่นี่ไปลอนดอนไม่ใช่ใกล้ๆนะขอรับ ผมเดินทางตอนกลางวันจะแสดงตัวเป็นปีศาจก็ไม่ได้พอบินไปถึงท่าเรือก็ต้องนั่งรถม้ามาซื้อของในเมืองนะขอรับ ขากลับก็ต้องกลับแบบคนธรรมดาเช่นกัน แต่พอถึงท่าเรือไร้ผู้คนผมก็รีบบินตรงมาหานายน้อยทันทีเลยนะขอรับ "เซบาสเตียนพูดแก้ต่างให้ตัวเอง 

"ชิ"ชิเอลจิปากอย่างไม่สบอารมณ์

"แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้กินไอศครีมซักทีล่ะ "ชิเอลบ่นพรางจ้องหน้าเซบาสเตียนอย่างหงุดหงิด

"ก็จนกว่าผมจะกลับมาจากลอนดอนอีกรอบนะขอรับ ผมไปก่อนล่ะ ไม่ต้องเรียกผมอีกนะครับ ถ้าคราวนี้นายน้อยวุ่นวายอีกผมจะไม่ทำขนมให้กินแล้วนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดเสียงดุๆก่อนจะดีดนิ้วแล้วหายตัวไปทันที

"ใครจะอยากทำให้วุ่นวายกันล่ะ ความผิดของนายแท้ๆอย่ามาโทษฉันนะ เจ้าบ้า"ชิเอลโวยใส่แต่ดูเหมือนเซบาสเตียนจะไม่อยู่ฟังคำบ่นอีกแล้วเพราะตอนนี้พ่อบ้านหนุ่มกำลังบินออกไปจากเกาะตรงไปยังท่าเรือลอนดอน

"ชิ ชอบหายตัวอยู่เรื่อยเลยเจ้าบ้า น่าอิจฉาชะมัดทำไมเราถึงหายตัวแบบเจ้านั่นไม่ได้มั่งนะ คงจะสะดวกดีไม่น้อยเลยถ้าได้หายตัวไปไหนมาไหนได้น่ะ "ชิเอลรู้สึกอยากหายตัวได้บ้าง เขาจะได้แอบเซบาสเตียนหนีไปเที่ยวได้บ้าง คงจะสะดวกสบายไม่น้อยเลยถ้าได้หายตัวไปได้ทุกที่ที่อยากไป โดยไม่ต้องมีพ่อบ้านมาคอยคุม

"เหอะช่างเถอะ เราไม่ใช่ปีศาจโดยกำเนิดนี่นา คงจะทำไม่ได้หรอก เอาหละนั่งอ่านหนังสือรอจนกว่าเซบาสเตียนจะมาดีกว่า"ชิเอลพูดพรางเดินกลับไปนั่งบนเตียงสี่เสาแล้วเอื้อมมือไปหยิบหนังสือที่อ่านยังไม่จบ เขาพับมุมกระดาษหน้าที่อ่านค้างเอาไว้ แล้วอ่านต่อรอเวลาจนกว่าพ่อบ้านของเขาจะมา

ทางด้านเซบาสเตียนในตอนนี้มาถึงในเมืองลอนดอนแล้วพอไม่มีของเขาเลยหายตัวได้ไปโผล่ตามสถานที่ไร้ผู้คนใกล้ตลาดในเมือง แล้วเริ่มเดินหาซื้อของตามร้านค้าต่างๆอย่างขมักเขม้น
หลังจากนั้นไม่นานก็หาซื้อของได้เกือบครบแล้ว สิ่งที่ยังขาดคือหนังสือการ์ตูนของนายน้อย

"เอร้านขายหนังสือการ์ตูนอยู่ไหนน้า"เซบาสเตียนบ่นพรางถือข้าวของพะรุงพะรังมองหาร้านขายหนังสือไปพราง มองซ้ายมองขวา แล้วเขาก็เจอ 

"อ้าอยู่นั้นเอง"แล้วเซบาสเตียนก็เดินตรงรี่เข้าไปในร้านขายหนังสือทันที
ระหว่างนั้นทางด้านชิเอลที่รออยู่ที่บ้านในตอนนี้กำลัง

"zzzzzzzz "ชิเอลอ่านหนังสือจนผลอยหลับไปเลยอาจเพราะยังเพลียจากกิจกรรมเมื่อเช้า 
แล้วเวลาก็ผ่านไปหลายนาทีต่อมา เซบาสเตียนก็กลับมาเขาจัดแจงเอาของวันถุดิบต่างๆไปจัดเก็บในครัวให้เรียบร้อย แล้วอีกส่วนคือของตามออเดอร์ของชิเอล เขาถือของเอาขึ้นไปให้นายน้อยที่ห้อง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเซบาสเตียนเคาะประตูห้องนอนของชิเอล
"นายน้อย กระผมกลับมาแล้วขอรับ "เงียบไม่มีเสียงตอบรับออกมาจากห้องเมื่อเซบาสเตียนเคาะประตูพรางส่งเสียงบอกนายน้อยว่าเขากลับมาแล้ว แ

"เห ทำไมเงียบแบบนี้ล่ะ นายน้อยไม่อยู่เหรอลองเข้าไปเลยแล้วกัน"เซบาสเตียนพอเห็นว่าเงียบจึงตัดสินใจเดินเปิดประตูเข้าไปโดยภาระการ ไม่รอฟังคำอนุญาติจากเจ้าของห้องแล้ว พอเดินเข้ามาในห้องแล้วก็เอาข้าวของต่างๆของชิเอลวางที่พื้นพรมสีน้ำเงินข้างๆประตู

"อ้อ นึกว่าไม่อยู่ ที่แท้หลับนี่เอง "เซบาสเตียนพูดพรางเดินตรงไปดูนายน้อยที่เตียงสี่เสา ก็เห็นชิเอลกำลังนอนตะแคงข้างๆตัวมีหนังสือเปิดกางไว้ ดูท่าจะนอนอ่านหนังสือไปจนผลอยหลับไปท่าทางการนอนของนายน้อยนั้นดูน่ารักน่าเอ็นดูทีเดียว

"หึหึหึ นอนหลับคาหนังสือเลย นายน้อยนี่ยังเด็กอยู่จริงๆ น่ารักดี"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางก้มลงไปมองใบหน้าสวยนั้นอย่างเอ็นดู นายน้อยเวลานอนหลับนี่ดูไร้เดียงน่ารักมากเลย น่ารักจนพ่อบ้านหนุ่มอย่างเขาอดใจไม่ไหวอยากหอมแก้มขึ้นมาเสียแล้ว

"หึ หลับไม่รู้ตัวแบบนี้ ลักหลับดีมัยนะ"เซบาสเตียนพูดเบาๆเอานิ้วจุ๊ปากทำท่าครุ่นคิดพรางมองดูใบหน้าที่กำลังหลับพริ้มอย่างเอ็นดู แล้วก็ค่อยๆก้มลงมาอย่างช้าๆ

ในขณะนั้นเองชิเอลเกิดลืมตาตื่นขึ้นมาพอดี เลยจ๊ะเอ๋กับใบหน้าของเซบาสเตียนในระยะประชิดเข้าพอดี เด็กหนุ่มเบิกตาสีท้องฟ้ากว้างอย่างตกใจ

"เฮ้ย!!!"ชิเอลร้องโวยพรางพลิกตัวนอนหงายแล้วเอามือคอยดันหน้าเซบาสเตียนออกไปห่างๆ พรางรีบลุกขึ้นนั่ง นี่ถ้าตื่นช้ากว่านี้มีหวังโดนจูบแน่

"นี่นายคิดจะทำอะไรน่ะ เซบาสเตียน!!!"ชิเอลลุกขึ้นมานั่งหน้าแดงกล่ำโวยร้องลั่น

"ก็แค่ จะหอมแก้มเด็กขี้เซานิดหน่อยขอรับ "เซบาสเตียนเงยตัวขึ้นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก อีกนิดเดียวแท้ๆ จะได้หอมแก้มแล้วไม่น่ารีบตื่นมาเลยนายน้อยนี่

"อ่า 0////0 "ชิเอลหน้าแดงทันทีเลย ด้วยความเขิน เจ้านี่จะลักหลับเขางั้นเหรอ 

"ฮึ้ย แล้วนี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่ปลุกฉัน แล้วทำขนมให้กินแล้วหรือยัง "ชิเอลถามเป็นชุดเลย เวบาสเตียนถอนใจพรางเดินออกมาห่างๆเตียงเล็กน้อย

"พึ่งกลับมาเมื่อกี้เองขอรับ ยังไม่ได้เตรียมทำอะไรเลย "เซบาสเตียนบอกอย่างเซ็งๆ

"แล้วนายขึ้นมาทำไม กลับมาแล้วก็รีบๆทำขนมให้ฉันกินเร็วๆสิ"ชิเอลต่อว่าเข้าให้

"ผมขึ้นมาเอาของที่นายน้อยสั่งมาให้ขอรับ วางอยู่ตรงนั่นน่ะ"เซบาสเตียนบอกพรางชี้มือไปที่กองข้าวของที่ชิเอลสั่งซื้อ เด็กหนุ่มยิ้มอย่างดีใจพรางรีบเดินลงจากเตียงไปหยิบดูของต่างๆทันที

"ซื้อมาครบหรือเปล่า เซบาสเตียน"ชิเอลหันมาถามพ่อบ้านหนุ่มที่กำลังยืนอยู่ใกล้ๆ

"ครบทุกอย่างขอรับ"เซบาสเตียนตอบเสียงเรียบ

"อืม ขอตรวจสอบก่อน เอาสมุดจดรายการมาทีซิ"ชิเอลสั่งพรางยื่นมือมารอรับสมุดจดเล่มเล็กเพื่อเอามาตรวจสอบสิ่งของว่าซื้อมาครบหรือเปล่า

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับพรางยื่นสมุดจดรายการสิ่งของที่ชิเอลต้องการให้ทันที เด็กหนุ่มรับมาเปิดดูรายการสิ่งของที่เขาเขียนไว้พรางทรุดลงนั่งตรวจเช็คข้าวของที่กองอยู่บนพรมสีน้ำเงินนี้ 

"ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะครบนะ ดีมากเซบาสเตียนนายออกไปทำขนมให้ฉันกินได้และ เร็วๆด้วยนะ อย่าช้าล่ะ"ชิเอลออกคำสั่งพรางเร่งยิกๆอย่างเอาแต่ใจ 

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับพรางคำนับให้แล้วดีดนิ้ว เป๊าะ หายตัววับไปทันที ชิเอลมองดูอย่างไม่สนใจเท่าไหร่นัก พรางหยิบของเล่นชิ้นใหม่ที่พึ่งซื้อมานั่งเล่นระหว่างรอเซบาสเตียนเอาขนมมาให้อย่างเพลิดเพลิน
ในขณะนั้นเซบาสเตียนมาปรากฏตัวในครัว เขาจัดแจงเอาวัตถุดิบต่างๆออกมาจากห่อแล้วก็จัดเรียงอย่างมีระเบียบเพื่อเอามาประกอบอาหาร ซึ่งวันนี้เขาจะทำไอศครีมสามรสให้นายน้อยกิน คือสตอเบอร์รี่ ชอกโกแลต และเชอเบต เพื่อลองทดสอบลิ้นของนายน้อยดูว่าสามารถรับรสอาหารแบบมนุษย์ได้หรือไม่