พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท2 YAOI 18+

"โถ่-*-นายน้อยนี่ ดื้อจริงๆเลยนะครับ "เซบาสเตียนพูดอย่างเหนื่อยใจ 

"เชอะ"ชิเอลทำเป็นเชิดใส่อย่างดื้อดึง เขายังคงนั่งนิ่งอยู่ที่พื้นหญ้านุ่มๆ ขาขยับไม่ได้เส้นมันยึด

"แล้วนี่..นายน้อยจะนั่งอยู่ตรงนั้นอีกนานมัยครับ ตอนนี้ขาของคุณเป็นอิสระแล้วนะ ทำไมยังนั่งอยู่ล่ะ ไม่คิดจะหนีผมแล้วเหรอ"เซบาสเตียนถามอย่างแปลกใจที่เห็นชิเอลนั่งเฉยๆไม่ขยับลุกขึ้น ปกติจะเอาแต่เดินหนี

"จะให้ฉันหนีได้ยังไง ขาฉันมันเป็นตะคิว เส้นมันยึดอ่ะ ลุกไม่ขึ้น"ชิเอลบอกอย่างไม่สบอารมณ์ พรางพยายามบีบๆนวดๆขาตัวเอง แต่เขาจับเส้นไม่เป็น

"เฮ้อ...."เซบาสเตียนถอนใจ หลังจากนั้นเขาก็ตัดสินใจเดินไปแกะเชือกที่ผูกกับกิ่งหนาของต้นไม้ที่เจ้าม้าสีนิลลากมาออกอย่างรวดเร็ว ชิเอลมองดูอย่างสงสัย ว่าเซบาสเตียนจะทำอะไรต่อไป ในเมื่อเขาไม่ยอมถอนคำสั่ง 

"นั่นนายจะทำไรน่ะ"ชิเอลถามอย่างใจคอไม่ดี เขาชักสังหรใจแปลกๆเมื่อเห็นพ่อบ้านปีศาจแกะเชือกออกมาแล้วจัดทำเป็นห่วงอีกครั้ง

"จะพานายน้อยกลับบ้านน่ะสิขอรับ ถึงจะแกล้งสำออยทำเป็นเดินไม่ได้ก็เถอะ"เซบาสเตียนพูดพรางเดินตรงไปหาเจ้าม้าสีนิลที่ยืนอยู่ข้างๆจากนั้นเอาปลายเชือกผูงรั้งที่บังเหียน 

"นิลกาฟ ฝากด้วยนะ"เซบาสเตียนพูดพรางลูบขนที่แผงคอของมันอย่างอ่อนโยน เจ้าม้าสีนิลพยักหน้า มันยอมให้พ่อบ้านหนุ่มขึ้นขี่หลังมันอีกครั้ง แล้วจากนั้นมันก็วิ่งทยานตรงไปยังร่างของชิเอล ในระยะสิบเมตร เซบาสเตียนที่นั่งอยู่บนหลังม้าก็เอาห่วงเชือกที่เขาทำไว้มาควงเหวี่ยงแรงๆหลายๆรอบ

"ฮี๊ !!!ฮ่า!!"เซบาสเตียนร้องเสียงดังพรางเหวี่ยงควงห่วงเชือกเร็วๆบนหัว เขาควบม้าพุ่งทยานไปให้ใกล้ตัวชิเอลมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วเหวี่ยงเชือกไปคล้องตัวนายน้อยของเขาอย่างชำนาญและแม่นยำ (พ่อบ้านผู้นั้น เป็น คาวบอย)

ชิเอลถึงกับตกใจตาเบิกกว้าง แล้วกว่าจะรู้ตัวเขาก็ถูกบ่วงเชือกรวบเข้าที่ลำตัวและแขนเรียบร้อยแล้ว จากนั้นเซบาสเตียนก็ดึงกระตุกเชือกให้ห่วงนั้นรัดตัวนายน้อยไว้อย่างรวดเร็ว ส่วนปลายเชือกที่เหลือถูกผูกไว้กับบังเหียนของนิลกาฟ

"เฮ้ย!!!จะทำไรน่ะ ปล่อยฉันนะ เจ้าบ้า ปล่อย!!!! "ชิเอลร้องโวยลั่น พยายามดิ้นรนสุดกำลัง ในตอนนี้เขาถูกเชือกเหนียวๆรัดรวบแขนทั้งสองข้างนาบติดกับตัว
พ่อคาวบอยหนุ่มส่ายหน้าไปมา เขายังกำปลายเชือกเอาไว้แล้วกระตุกดึงรัดให้แน่นยิ่งขึ้น

"อ๊าาาาา!!!"ชิเอลร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดที่โดนเชือกรัดแน่นจนเจ็บ

"เสียใจด้วยขอรับ ผมปล่อยนายน้อยไม่ได้ ผมเข้าใกล้ตัวคุณและแตะตัวคุณไม่ได้นี่นา ถ้านายน้อยอยากให้ผมปล่อยก็ถอนคำสั่งซะ" เซบาสเตียนพูดพรางดึงปลายเชือกไว้ เจ้าม้าสีนิลเดินเยื้องย่างไปมาช้าๆ ก่อนหน้านี้ปลายเชือกได้ถูกพ่อบ้านหนุ่มเอามาผูกติดไว้ที่บังเหียนแล้ว 

"ไม่มีทาง ฉันไม่ถอนคำสั่งเด็ดขาด ปล่อยฉันเดียวนี้นะ นี่คือคำสั่ง "ชิเอลใช้ตาขวาบงการพ่อบ้านหนุ่ม แต่เซบาสเตียนไม่ได้จับตัวชิเอลไว้ เขาจึงไม่ต้องทำอะไรแค่นั่งบนหลังของเจ้านิลกาฟเฉยๆ นิลกาฟหันมามองหน้าชิเอล มันรุ้สึกหมั่นไส้เด็กคนนี้เหลือกเกิน มันจึงออกวิ่งทันทีด้วยความหมั่นไส้ โดยที่เซบาสเตียนไม่ได้บังคับหรือออกคำสั่งเลย
พอเจ้าม้าสีนิลออกตัววิ่งอย่างเร็ว ร่างของชิเอลถูกเชือกกระตุกรัดแน่นแล้วลากไถไปตามพื้นหญ้าทันที

"ว๊ากกกกกก หยูดนาาาา ฉันเจ็บ!!!ปล่อยฉัน!!!!อ๊ากกกก"ชิเอลร้องลั่นสุดเสียง ร่างของเขาถูกเชือกรัดแน่นจนเจ็บไปหมดแล้วและตัวเขาก็โดนลากถูลู่ถูกังไถไปกับพื้นหญ้าด้วยความเร็วสูง ทั้งไถไปกับพื้นห็า ถูกลากตัวปลิว ทั้งกระเด้งกระดอนไปตามแรงเหวี่ยงของเชือก

"อั่ก อั่ก แอ๊ก อึก โอ๊ยยย!!! "ชิเอลถูกเชือกกระตุกเหวี่ยงก้นกระแทกพื้นอย่างแรง กระเด้งกระดอนไปตลอดทางเหมือนลูกบอลกระดอนไปบนเลย เขาเจ็บระบมไปหมดทั้งตัวเลย ชิเอลคิดว่าวันนี้เขาคงจะช้ำในตายก่อนไปถึงบ้านเซบาสเตียนแน่ เขาไม่อยากจะนึกถึงพื้นหินกรวดนั่นเลย นี่แค่พื้นหญ้ายังเจ็บระบมขนาดนี้แล้ว ถ้าถูกลากไปถึงพื้นหินกรวดแข็งๆแหลมคมนั่นจะมีสภาพยังไง ไม่อยากจะคิดเลย

ช่วงล่างของเขาคงโดนหินบาดจนเป็นแผล มันอาจจะเสียหายจนใช้การไม่ได้อีกเลยก็เป็นได้ กางเกงคงขาดกระจุย เป็นรูโหว่เห็นก้นแสบแดงไหม้เกรียมจากการถูครูดไปกับพื้นหินนั้น แล้วมันคงฉีกขาดไม่มีชิ้นดี เป็นสภาพที่น่าทุเรศและน่าสังเวชยิ่งนัก

"อึก..ไม่นะ ไม่เอา ถ้าต้องเจอเรื่องสยดสยองแบบนั้น ถ้าก้นของฉันต้องเป็นแผลเหวอะหวะแบบนั้น แล้วส่วนอื่นด้วยไม่เอา ไม่...อย่าทำกับฉันแบบนี้ ได้โปรด อั่ก โอย อึก"ชิเอลร้องอย่างเสียขวัญ ตอนนี้ร่างของเขายังคงโดนลากไปตามทาง อีกไม่นานก็จะถึงพื้นหินกรวดแล้ว อีกไม่นานเขาจะได้เจอกับนรก

เจ้าม้ายังคงวิ่งทยานไปเรื่อยๆและเพิ่มความเร็วยิ่งขึ้น ทำให้ร่างชิเอลถูกเชือกกระตุกรัดแน่นแทบหายใจไม่ออก มันบาดเนื้อหนังเขาแล้วตัวก็กระเด้งกระดอนขึ้นๆลงๆไปตลอดทาง จุกแอ้ก จนเขาแทบจะกระอั่กเลือดตายอยู่แล้ว ตอนนี้เขาปวดระบมก้นมากๆ เจ็บยิ่งกว่าโดนเซบาสเตียนตีเสียอีก

"อั่ก อั่ก โอยยยย เซบาสเตียนทำไรสักอย่างนึงเซ่ หยุดม้าให้ที ฉันจะกระอักเลือดตายอยู่แล้วนะ อั่ก!!! อ็อก!!" ชิเอลพยายามใช้ตาขวาอีกครั้งคราวนี้เขาไม่ได้สั่งให้เซบาสเตียนปล่อยเขา เพราะมันไม่ได้ผล กลับยิ่งให้ผลตรงกันข้าม คือ ปล่อยปละละเลย ไม่สนใจ เมินเฉย และเด็กหนุ่มไม่อาจสั่งห้ามเจ้าม้าได้ด้วย 

ม้ามันตัดสินใจวิ่งไปของมันเองโดยที่เซบาสเตียนยังคงนิ่งเฉยจากการถูกคำสั่งพันธะนาการไว้ 

"นี่คือคำสะ อั่ก"ชิเอลยังสั่งไม่จบก็โดนม้าลากกระเด้งกระดอนไปอีก ชิเอลจุกแอ๊ก แทบจะกระอักเลือดแล้วตอนนี้

"นี่คือคำสั่ง สั่งให้ม้าหยุดวิ่งเดี่ยวนี้ "ชิเอลพอหายจุกก็ใช้ตาขวาสั่งอีกครั้ง ชิเอลสะลึมสะลือตาเริ่มหรี่เปลือด้วยความอ่อนเพลียและความเจ็บปวดทรมานแสนสาหัส
เซบาสเตียนจากที่นั่งเฉยๆจากคำสั่งเดิมนั้นพอได้สติจากคำสั่งใหม่เขาจึงบังคับให้นิลกาฟหยุดวิ่ง

"เดี่ยวๆนิลกาฟหยุดก่อน หยุดวิ่งก่อน นายน้อยท่าจะแย่แล้ว"เซบาสเตียนพยายามหยุดยั้งม้าสีนิลเอาไว้ นิลกาฟเชื่อฟังพ่อบ้านปีศาจอยู่แล้วมันจึงค่อยๆชลอความเร็วลงจากนั้นก็วิ่งเหยาะ แล้วเดิน แล้วก็หยุดในที่สุด ชิเอลที่โดนลากไปตามพื้นหญ้าถึงกับสลบเพราะโดนเชือกรัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก และเจ็บระบมไปหมดทั้งตัว

เซบาสเตียนลงจากหลังม้าแล้วเพ่งมองดูสภาพของชิเอลด้วยความเป็นห่วง 

"นายน้อยขอรับ เป็นไงบ้าง "เซบาสเตียนร้องเรียกเขาเดินมาหยุดยืนห่างจากชิเอลสิบเมตร ชิเอลที่สะบักสะบอมไปหมดทั้งตัวนอนหงายหลังสลบเหมือดไปเรียบร้อยแล้ว ที่ตัวถูกเชือกรัดจนห้อเลือด แขนเสื้อเชิตสีขาวบางเบาถูกเชือกบาดจนขาด ที่แขนมีเลือดไหลซิบออกมา หากโดนลากด้วยความเร็วแบบนี้ไปอีกมีหวังตัวขาดแน่

"โถ น่าสงสารจริงๆ ทำไงดีล่ะ นายน้อยคงทรมานมาก "เซบาสเตียนมองดูด้วยความสงสารจับใจ พรางหันไปมองนิลกาฟที่กำลังเดินวนเล่นไปมา อย่างสะใจที่ได้แกล้งเด็กอวดดีนั่นได้สำเร็จ 

"นิลกาฟน้า..ไม่น่าแกล้งนายน้อยของฉันเลย ถ้าเราไม่โดนพันธะสัญญาควบคุมไว้ล่ะก็ ไม่มีทางปล่อยให้ม้าลากจนกลายเป็นแบบนี้แน่ๆ"เซบาสเตียนพูดด้วยความสงสาร ถ้าหากไม่ใช่คำสั่งนั้นเขาคงไม่ปล่อยให้นิลกาฟวิ่งห้อไปแบบนั้นแน่ 

"เฮ้อ..แล้วคราวนี้จะเอายังไงต่อดีล่ะ นายน้อยหมดสติไปแล้ว คงทนโดนลากต่อไปไม่ไหวแล้วแน่ๆ โอย ทำไงดี ทำไงดี จะเอานายน้อยกลับบ้านยังไงดี"เซบาสเตียนร้องพรางเดินไปเดินมาตรงหน้าเจ้าม้าสีนิลที่เอาแต่พ่นลมออกจมูกอย่างสะใจ เซบาสเตียนหันมาจ้องหน้าเจ้าม้าตัวดีอย่างไม่สบอารมณ์ เจ้านี่ทำแผนที่เขาวางไว้พังหมดเลย

"แล้วนี่จะทำไงดีล่ะ นายน้อยสลบไปแล้ว ฮึ เจ้าม้าบอกหน่อยซิ แกทำแผนฉันเสียหมดเลย "เซบาสเตียนหันไปโวยใส่เจ้านิลกาฟ เจ้าม้าสีนิลทำเป็นเชิดใส่ มันงอนเวบาสเตียนที่ไปว่ามัน แล้วก็หันหลังวิ่งหนีไปทันที

"เดี๋ยวๆอย่าวิ่ง นายน้อยยังโดนมัดอยู่นะ เดี๋ยว!!!! หยุดก่อน นิลกาฟ!!!"เซบาสเตียนวิ่งไล่ตามม้า ตอนนี้มันวิ่งห้อไปอย่างเร็วเลย ร่างชิเอลโดนกระชากลากถูไปอีกทั้งๆที่เจ้าตัวสลบไปแล้ว แต่ก็ยังไม่วายโดนลาก เซบาสเตียนพยายามหยุดยั้งเจ้าม้าสีนิลให้ได้ แต่มันวิ่งเร็วน่าดูเลย
เซบาสเตียนพยายามวิ่งตามมาในเมื่อเจ้านิลกาฟไม่ยอมให้ความร่วมมือดีๆ

"นิลกาฟแกไม่อยากได้เลือดกับแครอทแล้วเหรอ "เซบาสเตียนพูดข้อเสนอล่อหลอกม้าจอมหยิ่ง ได้ผลมันหยุดวิ่งแล้วหันกลับมา ร่างชิเอลกระตุกแล้วหยุดแน่นิ่งเมื่อม้าหยุดวิ่ง เซบาสเตียนเดินตรงมาลูบขนเพื่อง้อมัน

"ขอโทษนะที่ว่าแก โอ๋ๆๆๆเด็กดีๆๆไม่โกรธน้าาาา คืนดีกันนะนิลกาฟนะ" เซบาสเตียนลูบไล้ขนมันเงาของมันแล้วก็ลงมือแกะเชือกออกจากบังเหียน เขาไม่อยากให้เจ้าม้าลากนายน้อยอีกแล้ว ตอนนี้นายน้อยหมดสติไปต้องรอให้ฟื้นก่อน
ในระหว่างนั้นชิเอลเริ่มรุ้สึกตัวแล้ว เขายังมีพลังปีศาจอยู่มันช่วยฟื้นฟูร่างกายของเขาได้ดีทีเดียว รอยแผลที่ถูกเชือกบาดหายเป็นปลิบทิ้ง เด็กหนุ่มยันตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ขายังไม่หายเป็นตะคริวจึงลุกขึ้นยืนไม่ได้ เซบาสเตียนที่กำลังลูบขนม้าเล่นอยุ่หันไปมองพอเห้นนายน้อยฟื้นแล้วจึงยิ้มอย่างดีใจ

"อ้าาา นายน้อยฟื้นแล้วหรือขอรับ"เซบาสเตียนพูดพรางเดินตรงมาใกล้ๆในระยะสิบเมตร

"อืม"ชิเอลพยักหน้า ตอนนี้เขาหายเจ็บปวดจากการถูกเชือกรัดแล้ว แต่ภายในเนี่ยสิ

"ผมต้องขออภัยแทนเจ้านิลกาฟด้วยนะครับที่ทำรุนแรงเกินไปหน่อย นายน้อยเป็นไงบ้างขอรับ"เซบาสเตียนถามอย่างเป็นห่วง

" จุก อ่อก ถุย"ชิเอลพูดพรางก้มลงไปที่พื้นหญ้าแล้วบ้วนเลือดออกมา จนมุมปากแดงมีคราบเลือด ไหลย้อยลงมาเปอะเสื้อเชิตสีขาว 

"นายน้อย!!!!"เซบาสเตียนร้องด้วยความตกใจ เขาถึงกับเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึง นี่นายน้อยถึงกับกระอักมาเป็นเลือดเลยเหรอ 

"ไม่เป็นไร แค่ช้ำในนิดหน่อย ไม่ตายง่ายๆหรอกอย่าตกใจไปเลย เซบาสเตียน เดี่ยวก็หาย...มั้ง"ชิเอลบอกอย่างอ่อนเพลีย 

"ถอนคำสั่งเถอะครับ ยิ่งคุณฝืนยิ่งทำให้คุณแย่ลงนะครับ ถอนคำสั่งเถอะ ผมจะได้อุ้มพาคุณกลับบ้านเสียที หรือนายน้อยอยากให้ผมลากตัวกลับล่ะครับ " เซบาสเตียนพยายามพูดเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง 

"ไม่!!!!"ชิเอลพูดพรางส่ายหน้าอย่างดื้อดึง 

"เฮ้อ...นายน้อยเนี่ยนะ จะดื้อไปถึงไหนครับ ผมไม่อยากจะลากไปแบบนี้เลยนะ อีกไม่นานจะถึงพื้นหินกรวดแล้ว นายน้อยจะเจ็บมากกว่านี้หลายเท่าเลยนะขอรับ"เซบาเตียนพูดอย่างเหนื่อยใจในความดื้อดึงของชิเอล นี่ขนาดถูกลากจนกระอักเลือดแล้วแท้ๆยังจะฝืนอีก

"เชอะ ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันมันคนไร้ค่า ไว้ใจไม่ได้ นายจะมาคบกับฉันทำไม ในเมื่อนายไม่ไว้ใจฉันเลยสักนิด ปล่อยฉันไปจะดีกว่า"ชิเอลพูดอย่างน้อยใจพรางหันหน้าหลบ 

เซบาสเตียนมองดูนายน้อยของเขาอย่างเหนื่อยใจ ดูท่าพ่อบ้านอย่างเขาคงจะต้องยอมถอยไปหนึ่งก้าวซะแล้วล่ะมั้ง นายน้อยถึงจะยอมกลับไปกับเขา

"เอาหล่ะ ในเมื่อคุณไม่ยอมถอนคำสั่ง ผมก็จะไม่เล่าเรื่องของผมให้ฟังนะครับ ผมตัดสินใจแล้วว่าถ้าคุณยอมกลับไปกับผมดีๆผมจะเล่าเรื่องของผมให้ฟังก็ได้ ผมเชื่อใจนายน้อยนะครับ"เซบาสเตียนพูดเขาตัดสินใจที่จะเอาเรื่องของตัวเขามาเป็นเครื่องต่อรองกับเด็กดื้อที่คิดว่าตัวเองไร้ค่าแล้วไว้ใจไม่ได้ด้วยความน้อยใจจนทำให้เรื่องบานปลายจนถึงเพียงนี้
ชิเอลพอได้ยินที่เซบาสเตียนพูดถึงกับหูผึ่ง เอี้ยวคอหันมามองเซบาสเตียนอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง 

"จริงอ่ะ จะเล่าให้ฟังจริงๆอ่ะเหรอ เซบาสเตียน"ชิเอลถามอยากแปลกใจ

"จริงขอรับ ไว้พวกเรากลับไปถึงบ้านเมื่อไหร่ ผมจะเล่าเรื่องของผมให้ฟัง ผมบอกแล้วว่าผมเชื่อใจคุณ ดังนั้นอย่าน้อยใจไปเลยนะขอรับ กลับบ้านไปกับผมเถอะ" เซบาสเตียนพูดยิ้มๆเขายอมถอยมาหนึ่งก้าว ยอมลดทิฐิของตัวเองไปเสีย เพื่อเด็กชายตัวเล็กๆคนหนึ่ง

"หึหึ ก็ได้ ในเมื่อนายยอมเล่าเรื่องของนายให้ฟัง ฉันก็จะถอนคำสั่ง จริงๆฉันทนในสภาพนี้ไม่ไหวเหมือนกันที่จะต้องโดนลากไปแบบนี้ ถ้าไปถึงพื้นหินกรวดเมื่อไหร่มันคงจะเป็นนรกสำหรับฉันเลยทีเดียว " ชิเอลพูดอย่างดีใจ ในเมื่อเวบาสเตียนยอมลดทิบิของตัวเองยอมเล่าเรื่องตัวเองให้ฟัง เขาเองก็จะลดทิฐิลงเช่นกัน เพราะชักจะทนกับสภาพนี้ไม่ไหวแล้ว

"เอาหล่ะ นี่คือคำสั่งเซบาสเตียน นายจงมาแก้เชือกออกจากตัวฉัน และอยู่เคียงข้างฉันเดี่ยวนี้!!!!"ชิเอลพูดออกคำสั่งจากตาขวาด้วยเสียงหนักแน่น

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับยิ้มๆจากนั้นก็ลองเดินตรงไปหาชิเอลดู เขาเดินตรงปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนกระทั่งมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้านายน้อยแล้ว ในที่สุดก็เข้าใกล้ในนายน้อยได้เสียที
แล้วจากนั้นเซบาสเตียนก็แก้ห่วงเชือกออกจากตัวชิเอลอย่างง่ายดาย แล้วจากนั้นก็อุ้มเด็กหนุ่มขึ้นมาในอ้อมแขน 

"ในที่สุดผมก็อุ้มนายน้อยได้เสียที ทีหลังอย่าออกคำสั่งพิเรนท์ๆแบบนี้อีกนะครับ เกิดคุณมีอันตรายขึ้นมาอีก ผมไปช่วยไม่ได้นะครับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางอุ้มประคองตัวชิเอลไว้

"ก็นาย อยากทำให้ฉันเสียใจ"ชิเอลพูดพรางทำหน้าเศร้าแล้วหลบหน้าไป

"โอ๋ๆๆๆอย่าน้อยใจไปเลยน้าเด็กดีๆๆ โอ๋ๆๆ" เซบาสเตียนพูดอย่างอ่อนโยนพรางแกว่งตัวนายน้อยไปมาทำท่าเห่กล่อมเด็กปลอบโยน ชิเอลหน้าแดงกล่ำ 

"บ้า !!!อย่าทำเหมือนฉันเป็นเด็กๆจะได้มัย ไม่ต้องมาโอ๋เลย ชิ" ชิเอลเขินหน้าแดงพรางเอามือทุบอกเซบาสเตียนอย่างอายๆที่โดนพ่อบ้านโอ๋แบบเด็กๆ

"แล้วนี่ช่วงล่างของนายน้อยตอนนี้หายระบมหรือยังขอรับ "เซบาสเตียนแกล้งเอามือไปจับก้นของชิเอลแล้วลูบคลำเบาๆ

"อ๊าาาทะลึ่ง !!!อย่ามาจับตรงนั้นของฉันนะเจ้าบ้าหื่นกาม "ชิเอลสะดุ้งหน้าแดงกล่ำพรางร้องโวยลั่นแล้วก็ทุบๆที่อกของพ่อบ้านหื่นกามอย่างเขินๆ

"ยังเจ็บอยู่มัยครับ"เซบาสเตียนถามพรางเอามือช้อนใต้ข้อพับขาตามเดิม

"อืม เจ็บนิดๆ"ชิเอลบอกอย่างอายๆ

"แล้วตรงนั้นยังอยู่ดีไม่เสียหายใช่มัยขอรับ"เซบาสเตียนพูดพรางเอามือซุกซนเลื้อยไปที่เป้ากางเกงของชิเอล เด็กหนุ่มหน้าแดงซ่านรีบเอามือคอยกันไว้ทันที 

"นั้นก็ยังอยู่ดี ไม่ต้องมาจับเลย"ชิเอลพูดอ้อมแอ่มหน้าแดงกล่ำ 

"หึหึหึ ยังใช้การได้อยู่ก็ดีแล้วล่ะครับ เอาล่ะ เรากลับบ้านกันดีกว่านะนี่ดึกมากแล้ว ได้เวลาที่นายน้อยต้องเข้านอนแล้วนะครับ"เซบาสเตียนพูดพรางอุ้มชิเอลพาเดินตรงมาที่ม้าสีนิล

"นิลกาฟ แกจะยอมให้ฉันพาเด็กคนนี้ขึ้นไปขี่บนหลังได้มัย" เซบาสเตียนพูดกับม้าสีนิล มันส่ายหน้า แล้วทำท่าเชิดใส่ เดินสะบัดก้นหนี

"โถ่ แกจะจงเกลียดจงชังอะไรนายน้อยนักหนานะ ฉันไม่เอานายน้อยขี่บนหลังแกก็ได้แต่จะให้เด็กคนนี้นั่งบนตักของฉันแทน แล้วตัวฉันเป็นคนขี่แก ตกลงเปล่า"เซบาสเตียนพยายามต่อรองกับนิลกาฟ เจ้าม้าสีนิลหันมาจ้องหน้าเซบาสเตียนแล้วมันก็ตัดสินใจผงกหัวให้ 
มันยอมทำตามที่เซบาสเตียนขอ ตราบใดที่ร่างของเจ้าเด็กอวดดีไม่ถูกเนื้อตัวมันล่ะก็มันพอยอมความกันได้

"ตกลงสินะ ใช่มัย"เซบาสเตียนถามเพื่อความแน่ใจ ชิเอลที่อยู่ในอ้อมแขนมองดูอย่างแปลกใจที่เซบาสเตียนดูท่าเอาอกเอาใจเจ้าม้าแสนเย่อหยิ่งนี่มากเลยทีเดียว

"ฮี้!!!!"นิลกาฟร้องตอบรับ มีความหมายว่า โอเคขึ้นมาได้เลยลูกเพ่
พอเห็นว่าเจ้านิลกาฟยอมให้ชิเอลอาศัยไปด้วย เซบาสเตียนก็ทำท่าจะปล่อยชิเอลลงยืนแต่เขาเกิดนึกขึ้นได้ว่านายน้อยขาเป็นตะคริวยืนไม่ได้นี่นา

"จริงสินายน้อยเส้นยึด เดินเองไม่ได้นี่นะ"เซบาสเตียนพูดพรางก้มลงมองร่างเล็กๆในอ้อมแขน ชิเอลเงยหน้ามองเซบาสเตียนอย่างหวาดระแวง

"อ่ะ เอ่อ..แล้วไงเหรอ"ชิเอลถามพรางเหงื่อตก

"อยากเดินได้มัยละครับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ

"อืม"ชิเอลพยักหน้า เขาไม่รู้ว่าจะถูกทำอะไรบ้างแต่เขาก็ไม่อยากโกหก ก็เลยตอบไปตามความรู้สึกของตนเอง และในตอนหลังเขาก็รู้ซึ้งเลยว่าไม่น่าตอบไปตามความรู้สึกตัวเองเลย แต่ก็สายไปเสียแล้ว

"งั้น..เอาหล่ะนายน้อย ผมคงต้องขอให้คุณนั่งลงที่พื้นนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวจะจับเส้นให้ทนเจ็บนิดนึงนะขอรับ "เซบาสเตียนพูดพรางวางชิเอลลงนั่งบนพื้นหญ้าจากนั้นก็จับขาของเด็กหนุ่มยกขึ้นมาแล้วก็บีบจับเส้นดัง ก๊อบ!!ก๊อบ!!

"อ๊าาาาาก !!!! "ชิเอลร้องด้วยความเจ็บปวดจนน้ำตาเล็ด แล้วเซบาสเตียนก็ทำท่าจะจับอีกข้าง ชิเอลส่ายหน้ารีบคลานหนี 

"ไม่เอาแล้ว มันเจ็บนะ"ชิเอลร้องเขาไม่อยากให้เซบาสเตียนจับเส้นที่ขาอีกแล้วแค่ข้างเดียวก็เจ็บจนแทบทนไม่ไหว

"จะหนีไปไหนล่ะครับ ถ้าไม่จับเส้นนายน้อยจะเดินไม่ได้นะครับ มาน่าอดทนหน่อยอีกข้างเดียวเอง"เซบาสเตียนเดินตรงมาหาชิเอลที่กำลังคลานหนีอย่างหวาดกลัว

"มะไม่เอา ปล่อยฉันไปเถอะ อย่ามาจับขาฉันเลย ปล่อยฉันไปเถอะเซบาสเตียน"ชิเอลร้องพรางคลานหนี แต่ก็หนีไม่รอดโดนเซบาสเตียนจับขาไว้ได้เสียก่อน แล้วก็โดนจับเส้นทันที (พ่อบ้านผู้นั้นเป็นหมอนวด)

"อ๊ากกกก เจ็บ!!!!ฮึกๆ"ก๊อบ ก๊อบ เสียงกระดุกที่ขาลั่นดัง ชิเอลร้องสะอื้นเล็กน้อยเขารู้สึกเจ็บปวดราวกับขาของเขาแทบจะหักหลุดจากกันเมื่อโดนพ่อบ้านปีศาจจับเส้นอย่างไม่ปราณี

"เอาหล่ะลองลุกขึ้นยืนดูสิครับนายน้อย"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ

"จะบ้าหรือไงนายเล่นหักกระดูกฉัน แล้วฉันจะยืนได้หรือไง"ด้วยความโมโหที่ถูกทำให้เจ็บ ชิเอลจึงลืมตัว ลุกขึ้นยืนทันที

"โอ๊ะ!!!"พอรู้สึกตัวชิเอลก็ยืนขึ้นมาได้แล้ว และไมีทีท่าว่าจะเจ็บแปล๊บๆอีกเลย

"โอ้วว หายแล้ว หายเจ็บขาแล้ว"ชิเอลร้องอย่างดีใจพรางลองขยับแข้งขยับขาเดินไปมาอย่างร่าเริง

"รู้สึกดีขึ้นใช้มัยขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ 

"อืม นายเก่งจังเลยทำได้ไงน่ะ ขาฉันหายเจ็บเป็นปริบทิ้งเลย"ชิเอลเอ่ยปากชมเซบาสเตียนอย่างรู้สึกทึ้งในความสามารถของพ่อบ้านที่มีพรสวรรค์รอบด้านจริงๆ

"ก็แค่ทำให้เส้นและกระกระดูกกลับมาเข้าที่เข้าทางเหมือนเดิมแค่นั้นเองขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มพรางเดินตรงไปหาม้าสีนิลที่กำลังยืนรออยู่อย่างไม่สบอารมณ์ ไม่ไม่ค่อยจะเต็มใจรับคนแปลกหน้าขึ้นหลังมันมากนัก

"เอาหล่ะเรากลับบ้านกันได้แล้วขอรับ นายน้อยมานี่สิ"เซบาสเตียนร้องเรียก ชิเอลเดินตามพ่อบ้านหนุ่มตรงมาที่ม้าสีนิลอย่างว่าง่าย
แล้วพอมาถึงม้าชิเอลมองดูมันอย่างไม่ค่อยไว้ใจ มันจะดีดเขาตกลงมามัยนะ

"นิลกาฟย่อตัวลงมาหน่อย"เซบาสเตียนสั่งพรางเอามือลูบที่สะโพกของมันอย่างอ่อนโยน เจ้านิลกาฟทำตามอย่างว่าง่าย แล้วจากนั้นเขาก็ปีนขึ้นขี่บนหลังม้าปีศาจทันที แล้วหันมาทางชิเอลที่ยืนอยู่ด้านล่าง

"ส่งมือมาขอรับนายน้อย"เซบาสเตียนยื่นมือมาจะจับนายน้อยของเขาอุ้มมานั่งบนตัก 

"อืม"ชิเอลพยักหน้าจากนั้นก็ยืนมือไปจับมือกับเซบาสเตียนแล้วจากนั้นตัวเขาก็ถูกพ่อบ้านหนุ่มฉุดดึงขึ้นมานั่งบนตักอย่างง่ายดายแล้วถูกโอบเอวไว้กันไม่ให้กลิ้งตกลงไป

"เอาหล่ะกลับบ้านกันเถอะนิลกาฟ"เซบาสเตียนพูดพรางตบสะโพกของม้าสีนิลเบาๆ

"ฮี้!!!!!"เจ้านิลกาฟส่งเสียงตอบรับแล้วมันก็วิ่งพุ่งไปตามทางอย่างรวดเร็ว ชิเอลอ้าปากอย่างตกใจ เขาไม่เคยนั่งบนหลังม้าที่วิ่งด้วยความเร็วสูงขนาดนี้มาก่อนเลย และยิ่งไปกว่านั้นคือจะต้องนั่งหมิ่นเหม่อยู่บนตักผู้ใหญ่มันยิ่งทำให้เขาหวาดเสียวหวุดหวิดจะลื่นตกลงไปตามแรงควบกระโดด กระเด็งกระดอน

"อ่าาาา"แล้วจู่ๆชิเอลก็หน้าแดงกล่ำเมื่อเขารู้สึกอะไรบางอย่างตรงใต้หว่างขาของเขา เขานั่งอยู่บน...ของเซบาสเตียน แล้วเวลาม้าควบกระโดดมันก็กระเด้งขึ้นตามไปด้วย ชิเอลรู้สึกว่าเจ้าสิ่งนั้นของพ่อบ้านหนุ่มกำลังดุนก้นเขา เด้งขึ้นเด้งลง 

"เป็นอะไรไปหรือครับนายน้อย หน้าแดงเชียว"เซบาสเตียนถามอย่างสงสัยที่เห็นนายน้อยหน้าแดงขึ้นมา

"ปละ เปล่า มะ ไม่มีอะไร"ชิเอลหน้าแดงซ่านส่ายหน้ารัวๆ นี่เขาคิดไปเองหรือเปล่านะว่าเซบาสเตียนจงใจเอาเขามานั่งบนตักเพื่อจะทำสิ่งนั้นบนหลังม้า 

"อึก!!!"ชิเอลหน้าแดงซ่านด้วยความเสียว เจ้าสิ่งนั้นของพ่อบ้านหนุ่มดุนก้นเขาอีกแล้ว อาาาเขาอยากลงจากตักเจ้านั้นเสียแล้วสิ ร่างกายเขายิ่งไวต่อความรุ้สึกเสียด้วย อาาา แล้วชิเอลดิ้นรนจะลงจากตักเซบาสเตียน เขาทนไม่ไหวแล้ว แค่ถูกดุนๆก็ไปกระตุ้นความรู้สึกของเขาแล้ว

"ซะเซบาสเตียนหยุดก่อน ฉัน ฉัน" ชิเอลพูดหน้าแดงกล่ำ เซบาสเตียนมองดูนายน้อยอย่างงงๆ พรางออกคำสั่งให้นิลกาฟหยุดวิ่ง
พอม้าหยุดปุ๊บชิเอลรีบกระโดดลงมาจากตักเซบาสเตียนทันที พรางเอามือลูบก้นตนเอง ความรู้สึกเวลาโดนสิ่งนั้นดุนมันยังอยู่ในใจ เขาไม่กล้ากลับไปนั่งตักเซบาสเตียนอีกแล้ว ไม่เอาอ่ะ มันเสียววว 

"นายน้อย "เซบาสเตียนร้องเรียกอย่างแปลกใจ

"เฮือก!!!"ชิเอลสะดุ้งหน้าแดงซ่าน เขาไม่อยากกลับไปนั่งตักเซบาสเตียนแล้วอ่า อะไรก็ไม่รู้มาดุนก้นเขาตลอดเวลาเลย

"เป็นอะไรไปครับ ทำไมลงมายืนตรงนี้ แล้วนี่ทำไมหน้าแดงล่ะครับ"เซบาสเตียนพูดพรางลงมาจากหลังม้าสีนิลแล้วเดินตามชิเอลมา

"ปละเปล่า ฉันแค่ปวดชิ๊งฉ่อง จะไปหาที่ปลดปล่อยน่ะ"ชิเอลรีบหาข้ออ้างทันที เขายังไม่อยากกลับไปนั่งตักเซบาสเตียนตอนนี้เลย มันทำให้เขาคิดฟุ้งซ่าน

"อ้อปวดฉี่นี่เอง แล้วก็ไม่บอก มาครับผมพอจะรู้สถานที่มิดชิดพอจะปลดทุกข์ได้"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางคว้าแขนนายน้อยของเขาลากพาเดินไปหาสถานที่ปลดทุกข์ ชิเอลได้แต่อ้าปากพะงาบๆพูดไม่ออกหน้าแดงกล่ำ