พ่อบ้านปีศาจ ตอนชิเอลเป็นปีศาจ บท1 YAOI 18+

แล้วหลังจากนั้น ชิเอลก็หายตกใจกับคำพูดของเซบาสเตียนจนสามารถพูดออกมาได้ในที่สุด

"มะ..ไม่เอานะอย่าพูดอย่างนั้นสิ ฉันไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ๆไม่เอา.."ชิเอลส่ายหน้า พรางรีบลุกขึ้นจากเตียงเดินไปเขย่าตัวเซบาสเตียนอย่างโมโห

"ไม่เอาเด็ดขาดฉันไม่ยอมนอนแก้ผ้าหรอกนะ อากาศหนาวออกขนาดนี้ นายทำอะไรซักอย่างสิ เซบาสเตียน"ชิเอลพูดพรางเขย่าตัวพ่อบ้านพรางจนหัวสั่นหัวคลอน เซบาสเตียนได้แต่ยืนนิ่งไม่พูดอะไรเลย

"นี่ทำอะไรซักอย่างสิ!!! เซบาสเตียน"ชิเอลดึงคอเสื้อพ่อบ้านแล้วจ้องหน้าเขม็ง

"จะให้ผมทำยังไงล่ะครับ ผมลืมจริงๆนะครับ"เซบาสเตียนพูดอย่างรู้สึกผิด แล้วยืนนิ่ง ชิเอลมองหน้าเขาไม่อยากจะเชื่อว่าเซบาสเตียนลืมจริงๆ เพราะเชื่อว่าพ่อบ้านปีศาจตนนี้มีสมองดีเป็นเลิศไม่มีทางที่ขี้หลงขี้ลืมได้ง่ายๆแน่
เขาหรี่ตามองเซบาสเตียนอย่างไม่ไว้ใจ 
"อย่ามาอำฉันนะเซบาสเตียน ฉันรู้นะว่านายแกล้งฉันใช่มัย เป็นไปไม่ได้ที่นายจะลืม นายไม่ใช่ตาแก่ที่ขี้หลงขี้ลืมอะไรได้ง่ายๆไม่ใช่หรือไง"ชิเอลพูดพรางจับคอเสื้อเซบาสเตียนเอาไว้แล้วจ้องหน้าจับผิด

"เปล่าขอรับ ลืมจริงๆขอรับ ไม่ได้อำ"เซบาสเตียนพูดอย่างใจเย็นพรางหลบหน้านายน้อย
"โกหก!!.. จริงๆแล้วมีเสื้อผ้าอยู่ในตู้ใช่มัย"ชิเอลพยายามคาดคั้นให้เซบาสเตียนยอมรับให้ได้ พ่อบ้านหนุ่มส่ายหน้าอย่างสงบ ชิเอลไม่ยอมเชื่อ เขาตัดสินใจไปเปิดดูที่ตู้เสื้อผ้าด้วยตัวเองเลย แล้วพอเปิดดูปรากฏว่าในตู้นั้นว่างเปล่าไม่มีเสื้อผ้าเลยจริงๆ

"บ้าน่า..ไม่มีจริงๆเหรอ..ถ้าต้องนอนโป๊แบบนั้นทั้งคืนน่ะ ไม่เอาด้วยหรอกนะ "ชิเอลปิดตู้ที่ข้างในว่างเปล่านั้นอย่างหงุดหงิดพรางหลับตาลงพยายามสงบสติอารมณ์ แล้วคิดหาวิธีเอาตัวรอดในสถานการณ์แบบนี้ให้ได้
หลังจากนั้นไม่นาน เขาเริ่มคิดอะไรได้ จึงหันควับกลับมามองเซบาสเตียนด้วยสีหน้าจริงจัง

"มีอะไรหรือขอรับ" เซบาสเตียนถามเพราะเห็นนายน้อยเอาแต่จ้องหน้า
"นายมีเสื้อผ้าของนายบ้างมัย เอามาให้ฉันใส่ก่อน ชุดที่นายใส่อยู่ก็ได้ เสื้อคลุมพ่อบ้านนั้นน่ะ ถอดออกซะ.."ชิเอลสั่งพรางชี้นิ้วไปที่เสื้อของพ่อบ้านหนุ่ม

"หาาาาา!!!"เซบาสเตียนทำหน้าตกใจ พงะถอยออกมา

"เอ่อ..จะดีหรือขอรับ เสื้อคลุมตัวนี้มันทั้งเปื้อนฝุ่นและเต็มไปด้วยเหงื่อไคลของผมนะครับ ถ้าเอาไปใส่เดี๋ยวนายน้อยจะคันเอานะขอรับ"เซบาสเตียนพูดพรางถอยออกมาห่างๆเตียงของนายน้อย พยายามบ่ายเบี่ยงเท่าที่จะทำได้

"ยังไงก็ยังดีกว่าไม่ได้ใส่อะไรเลย.. เอามาให้ฉัน เซบาสเตียน ถอดออกเดี๋ยวนี้ หรือไม่ก็ไปหาเสื้อผ้ามาให้ฉัน ชุดเก่าๆของนายก็ได้มีบ้างมัย"ชิเอลถามด้วยสีหน้าจริงจัง

"ชุดเก่าๆของผมน่ะหรือครับ"เซบาสเตียนถามเขายังไม่ยอมถอดเสื้อคลุมพ่อบ้านออก
"ใช่ พอมีบ้างมัย อะไรก็ได้ เอามาให้ฉันใส่แก้ขัดไปก่อน พรุ่งนี้นายค่อยไปหาชุดใหม่มาให้ฉันเปลี่ยนทีหลัง"ชิเอลพูดอย่างสงบรอคอยคำตอบจากพ่อบ้านหนุ่มอย่างมีความหวัง

"มีขอรับ แต่จะตัวเล็กเกินไปน่ะสิ นายน้อยคงใส่ไม่ได้แน่ เพราะตอนนี้ผมมีชุดนั้นอยู่ชุดเดียวเก็บไว้เป็นที่ระลึกในวัยเยาว์น่ะขอรับ"เซบาสเตียนตอบเสียงเรียบ

"แล้วชุดอื่นล่ะ ไปไหนหมด นี่มันบ้านนายไม่ใช่เหรอ เอาชุดเก่าเก็บก็ได้มีบ้างมัย"ชิเอลต่อรอง 

"เคยมีขอรับแต่ตอนนี้ผมโละทิ้งไปหมดแล้วเนื่องจากทั้งเก่าและขาดมีรอยกัดแทะน่าเกลียด ส่วนชุดตอนปัจจุบันก็ไม่ได้เอามาขอรับอยู่ที่แฟนท่อมไฮด์หมดเลย ขออภัยจริงๆขอรับ"เซบาสเตียนบอกด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

"เวรกรรม!!!"ชิเอลอุทานด้วยสีหน้าเซ็งๆ พรางเอามือกุมขมับ แล้วจากนั้นก็หันไปมองเซบาสเตียน

"งั้นช่างมัน เอาชุดนายตอนนี้มาละกัน ถอดออกมาสิเซบาสเตียน"ชิเอลบอกอย่างปลงๆ พ่อบ้านหนุ่มทำหน้าบอกบุญไม่รับ ยืนนิ่งไม่ยอมทำตามคำสั่ง

"เอ้า!!! ถอดออกมาสิ เร็วๆ ฉันหนาวนะ มัวยืนทำอะไรอยู่"ชิเอลเร่งพยายามเดินไปดึงเสื้อเซบาสเตียนบังคับให้เขาถอดเสื้อคลุมพ่อบ้านออก

"เยส มายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบพรางถอดเสื้อคลุมพ่อบ้านสีดำออกอย่างไม่เต็มใจแล้วยื่นส่งให้

"ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ก็นายอยากลืมซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้ฉันเอง นายต้องรับผิดชอบสิ"ชิเอลพูดพรางรับเสื้อคลุมพ่อบ้านของเซบาสเตียนมาถือไว้ ถอดผ้าขนหนูออกโยนทิ้งไว้ที่พื้นแล้วเดินตัวล่อนจ้อนไป ส่งเสื้อคลุมตัวยาวนั้นให้เซบาสเตียนใส่ให้ทันที 

หลังจากนั้นพอแต่งตัวเสร็จ ชิเอลก้มลงมองดูสภาพตัวเอง ก็รู้สึกว่าเสื้อของเซบาสเตียนตัวใหญ่มาก หลวมโครกและยาวจนสามารถคลุมตัวของเด็กหนุ่มได้เกือบมิดตัวเลย จากนั้นก็เดินกลับไปที่เตียงขนนก 

"ทีนี้ฉันก็ไม่ต้องนอนแก้ผ้าแล้วล่ะนะ เอาหล่ะฉันจะนอนแล้ว นายไปไหนก็ไปเลยไป"ชิเอลพูดพรางทำมือไล่ให้พ่อบ้านหนุ่มที่ตอนนี้ใส่เสื้อกั๊กสีดำทับเสื้อเชิ้ตสีขาวบางๆกับกางเกงขายาวสีดำเท่านั้น

"เยสมายลอร์ด"แล้วเซบาสเตียนโค้งให้นายน้อยแล้วก็หันหลังเดินออกไปจากห้อง แต่ก่อนจะปิดประตูเซบาสเตียนหันมาบอกยิ้มๆ
"ขอให้ฝันดีนะครับ แล้วก็...ระวังจะคันตัวจนนอนไม่ได้นะครับ ผมเตือนคุณแล้วนะ ราตรีสวัสดิ์"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางเดินออกไปจากห้องแล้วค่อยๆปิดประตู

"เชอะ.."ชิเอลไม่สนใจคำเตือนของเซบาสเตียนหรอก พอเห็นว่าเซบาสเตียนไปแล้วจึงล้มตัวลงนอนลงบนเตียงขนนกที่แสนนุ่มนิ่มแล้วหลับไป
แต่นาทีต่อมาก็ลุกขึ้นมานั่งเพราะตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกคัน 

"โอยยย!!! คัน!!!" ชิเอลลุกขึ้นมานั่งเกาๆๆๆ แล้วก็ล้มตัวลงนอนต่อ หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นมาเกาอีก เกา เกาและก็เกา จนเนื้อตัวแดงไปหมด และก็เริ่มคันมากขึ้นเรื่อยๆสุดท้ายก็คันทั่วทั้งตัวเลย 

"โอยไม่ไหวแล้ว คัน!!!!" ชิเอลร้องพรางถอดเสื้อคลุมของเซบาสเตียนออกไว้ที่เตียงอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งตัวล่อนจ้อนเข้าไปในห้องน้ำ เอาน้ำเย็นๆล้างตัวทันที พอล้างตัวจนอาการคันบรรเทาลงแล้วก็ออกมาจากห้องน้ำร้องเรียกหาพ่อบ้านทันที

"เซบาสเตียน!!! เซบาสเตียน มานี่เดี๋ยวนี้!!"ชิเอลตะโกนพรางใช้ตาขวาเรียกพ่อบ้านให้มาหา

"มีอะไรหรือขอรับนายน้อย ดึกป่านนี้แล้ว ทำไมยังไม่นอนอีกขอรับ แล้วนี่...แก้ผ้าทำไมขอรับ"เซบาสเตียนมาปรากฏตัวตรงหน้าชิเอลแล้วถามทันทีอย่างแปลกใจที่เห็นนายน้อยมายืนแก้ผ้าล่อนจ้อนในห้องน้ำเอากลางดึก

"จะให้ฉันนอนได้ไงเล่า.. คันเขยอซะขนาดนี้ !!!"ชิเอลร้องพรางเอามือเกาอกตัวเองไปพราง เนื้อตัวแดงไปหมด

"เสื้อผ้านาย ทำไมมันใส่แล้วคันขนาดนี้ คันจนนอนไม่ได้เลย " ชิเอลบ่น

"ก็บอกแล้วว่าเสื้อผมมันมีแต่ฝุ่นใส่แล้วจะคัน..ก็ไม่เชื่อ"เซบาสเตียนบอกอย่างสงบ ชิเอลถลึงตาใส่อย่างหงุดหงิดพรางเกาตัวไปพราง

"ก็ฉันไม่มีเสื้อผ้าใส่นินา นายจะให้ฉันทำไงเล่า"ชิเอลโวยพรางเกาแขนแล้วเกานั่นเกานี่ แม้จะเอาน้ำล้างตัวแล้วแต่ก็บรรเทาได้ไม่มาก

"โอยยยคันอ่า.. คัน!!!" ชิเอลร้องออกมาด้วยความทรมาน เขาเกาจนเนื้อตัวแดงไปหมด เซบาสเตียนมองดูสภาพนายน้อยแล้วก็อดขำไม่ได้

"หึหึๆๆ"เซบาสเตียนพยายามกลั้นหัวเราะแต่ก็กลั้นไม่อยู่ ชิเอลหันมามองเซบาสเตียนตาขวางเลย

"ขำอะไรของนาย เห็นคนมีความทุกข์ มันน่าสนุกนักเหรอไง"ชิเอลพูดอย่างไม่พอใจ แล้วก็เกาๆๆๆ

"ก็นายน้อยอยากไม่ฟังคำเตือนของผมเองนี่นา ในเมื่อดื้อ.. ก็ต้องเจอแบบนี้แหละ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ ใจจริงก็สงสารอยู่หรอกแต่พอเห็นสภาพของนายน้อยแล้วเขาอดขำไม่ได้จริงๆ

"ไม่ต้องมาว่าฉันเลย คนที่ผิดตั้งแต่แรกคือนายไม่ใช่หรือไง รับผิดชอบมาสิ "ชิเอลทำสีหน้าจริงจังพรางเกาๆๆๆๆ

"จะให้รับผิดชอบยังไงล่ะครับ ผมไม่มีเสื้อผ้าให้คุณจริงๆนะ"เซบาสเตียนตอบด้วยสีหน้าจริงจังเช่นกัน

"จะอาบน้ำใหม่อีกรอบมัยขอรับ"เซบาสเตียนเห็นชิเอลเกาไม่หยุดจึงสงสาร

"ไม่!!!!"ชิเอลส่ายหัวพรางเกาๆ

"ฉันอาบมาแล้ว พอแแล้ว ไม่อยากอาบอีกแล้ว "ชิเอลบอกพรางเกาๆ เซบาสเตียนมองหน้านายน้อย แล้วถอนใจ จากนั้นเดินออกไปจากห้องน้ำอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ชิเอลมองอย่างงงๆ

"นั่นนายจะไปไหนเซบาสเตียน"ชิเอลถามพรางเดินตามออกมาจากห้องน้ำด้วยเช่นกัน ด้วยสภาพตัวเปล่าเล่าเปลือย

"ไปเอายามาน่ะสิขอรับ"เซบาสเตียนตอบแล้วเดินออกไปจากห้องนอนทันที 

"เดี๋ยวสิ ยาอะไร แล้วไปเอาที่ไหน เซบาสเตียน..นี่กลับมาก่อน" ชิเอลร้องเรียกพรางวิ่งตามพ่อบ้านหนุ่มออกจากห้องนอนเดินไปหยุดยืนที่ระเบียงชั้นสองอย่างลืมตัวเมื่อเห็นว่าเซบาสเตียนหายไปแล้ว

"เฮ้ย!!"พอรู้ตัวว่ายังเปลือยอยู่ก็รีบเอามือมาปิดจุดสำคัญของตัวเองแล้วรีบเดินกลับเข้าไปในห้องนอนทันที ใบหน้าแดงกล่ำด้วยความอาย แม้ไม่มีใครเห็นเลยก็ตาม
ชิเอลรีบหาผ้าเช็ดตัวที่ตนถอดกองไว้ที่พื้นอย่างเร่งรีบแต่ดูเหมือนว่าเซบาสเตียนเก็บไปแล้ว จึงวิ่งเข้าไปในห้องน้ำหาผ้าขนหนูผืนใหม่ แต่ว่าตู้ที่เก็บผ้านั้นอยู่สูงเกินกว่าเขาจะเอื้อมมือถึง 

"ให้ตายสิ ทำไมจะต้องเอาผ้าเช็ดตัวไปเก็บไว้ในที่สูงขนาดนี้ด้วยนะ แล้วฉันจะหยิบมาคลุมตัวยังไงล่ะเนี่ย ฮึ้บ!!!"ชิเอลพยายามเอื้อมมือไปคว้าผ้าขนหนูให้ได้แต่เขาเตี้ยเกินกว่าจะเอื้อมถึง นี่ถ้าสูงกว่านี้อีกหน่อยคงจะพอหยิบได้บ้าง

พอรู้ว่าตนเองไม่มีทางเอื้อมมือไปถึงจึงมองหาที่สำหรับมาปีน แต่ในห้องน้ำนี้ไม่มีเก้าอี้หรือที่ให้เหยียบขึ้นไปได้เลยสักอย่าง โถส้วมก็อยู่ไกลเกินไปปีนไม่ได้อยู่ดี พอหมดหนทางที่จะเอาผ้ามาปกปิดร่างกาย จึงตัดสินใจเดินออกไปจากห้องน้ำ แล้วทรุดตัวลงนั่งบนเตียง เอาเสื้อคลุมพ่อบ้านโยนลงไปที่พื้นด้วยความเจ็บใจ แล้วเอาผ้าห่มมาคลุมห่มแทน รอเซบาสเตียนมา 

หลังจากนั้นไม่นานนัก เซบาสเตียนก็เดินเข้ามาพร้อมกับขวดยาสีชมพู ชิเอลที่นั่งห่มผ้าอยู่บนเตียงเงยหน้ามอง

"ยาอะไรน่ะเซบาสเตียน"ชิเอลถามพรางมองไปที่ขวดยาสีชมพูอย่างสงสัย

"ยาทาแก้ผื่นคันขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ

"ไปเอามาจากไหน ของค้างปีหรือเปล่า"ชิเอลถามเขาไม่กล้าใช้ของค้างปีที่เก็บเอาไว้ในบ้านหลังนี้ แต่เซบาสเตียนกลับยิ้ม

"ไม่ใช่ขอรับ นี่ผมพึ่งไปซื้อมาวันนี้เอง พอดีผมเองพอเจอฝุ่นก็คันเหมือนกันน่ะขอรับ เวลาเข้าไปในเมืองเลยซื้อติดมือกลับมาด้วย นายน้อยโชคดีนะครับที่ผมมียา"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางถือขวดยาเดินตรงมาหาชิเอลที่เตียงสี่เสา

"แล้วมันดีจริงเหรอยาเนี่ยน่ะ"ชิเอลถามอย่างไม่ค่อยไว้ใจ

"ยานี่ปีศาจทำนะขอรับใช้ดีมากเลย ทาแล้วจะเย็นสบายไม่เชื่อลองทาดูสิขอรับ แต่คืนนี้คงต้องนอนแก้ผ้าไปก่อนนะขอรับ พรุ่งนี้ผมจะรีบไปหาซื้อเสื้อผ้าใหม่มาให้นะครับ ตอนนี้ดึกแล้วร้านปิดหมดแล้ว" เซบาสเตียนอธิบายสรรพคุณของยาอย่างรวบรัด แล้วเดินมานั่งข้างๆชิเอลที่กำลังนั่งเอาผ้าห่มคลุมตัวอยู่

"เอาหล่ะเดี๋ยวผมจะทายาให้นะขอรับ นายน้อยจะได้หายคัน และจะได้นอนหลับอย่างสบาย" เซบาสเตียนบอกพรางเลิกผ้าห่มเปิดออกช้าๆ
ชิเอลเขินหน้าแดงเขาไม่เคยให้เซบาสเตียนทายามาก่อนเลย ยกเว้นตอนอาบน้ำที่ต้องถูสบู่เขาชินแล้ว แต่แบบต้องนอนบนเตียงแล้วให้สัมผัสตัวเขานั้นไม่เคยมาก่อนเลยในชีวิต

"แสบมัย"ชิเอลถามอย่างไม่ไว้ใจ

"ไม่แสบขอรับ แต่มันจะเย็นๆ"เซบาสเตียนบอกพรางเปิดฝาขวดยาสีชมพู จากนั้นเทลงบนฝ่ามือ

"คันตรงไหนบ้างขอรับ"เซบาสเตียนถามอย่างอ่อนโยน

"คันทั้งตัวเลย.."ชิเอลพูดด้วยท่าทีเขินอายนี่เขาจะถูกเซบาสเตียนสัมผัสตัวบนเตียงนี้จริงๆหรือ

"นอนลงสิขอรับ "เซบาสเตียนบอกเสียงอ่อนโยนพรางเลิกผ้าห่มที่คลุมตัวชิเอลเปิดออกหมด เผยให้เห็นผิวขาวๆที่มีผื่นแดงเป็นจ้ำๆเต็มตัวเลย 

"เอ่อ..."ชิเอลลังเล นั่งก้มหน้าด้วยท่าทางขัดเขิน เมื่อถูกเซบาสเตียนเปิดผ้าห่มออกจนเห็นอะไรต่อมิอะไรหมด

"โห..เกาจนตัวแดงไปหมดเลยนะขอรับ นอนลงสิครับ" เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ ชิเอลหน้าแดงกล่ำพรางค่อยๆเอนตัวลงนอนอย่างช้าๆ ตัดสินใจยอมให้พ่อบ้านหนุ่มทายาให้แต่โดยดี แม้จะรู้สึกอายมากก็ตาม

"หวังว่า...นายจะไม่ทำอะไรไปมากกว่านี้นะ แค่ทายาให้เท่านั้นใช่มัย" ชิเอลถามอย่างไม่ไว้ใจ กลัวโดนกระทำอย่างอื่นที่นอกเหนือจากทายา

"ฮ่าๆ...นายน้อยนี่ไร้เดียงสาจริงๆนะครับ ผมไม่ทำอะไรหรอกน่า ทายาก็เหมือนฟอกสบู่นั่นแหละ"เซบาสเตียนหัวเราะชอบใจ มองดูนายน้อยด้วยความเอ็นดู ชิเอลยังมีท่าทีเขินอายอยู่แต่ก็ไม่พูดอะไร 

"ว่าไงล่ะครับจะให้ผมทายาให้มัยล่ะ เซบาสเตียนถามเพื่อความแน่ใจ ชิเอลมองหน้าเซบาสเตียนเพื่อดูท่าทีของพ่อบ้านหนุ่มว่าคิดอะไรไม่ซื่อกับเขาหรือเปล่า 

พอเห็นว่าเซบาสเตียนยิ้มให้ด้วยสีหน้าอ่อนโยน คงไม่คิดที่จะทำอะไรเขาล่ะมั้ง เพราะถ้าจะทำ เจ้านั่นคงทำไปตั้งนานแล้ว จึงตัดสินใจที่จะยอมเชื่อใจเซบาสเตียนสักครั้ง

"อืม..ก็ได้"ชิเอลพยักหน้าจากนั้นก็ยอมให้ทายา โดยเขาจะบอกเฉพาะจุดที่คัน พอเซบาสเตียนลงมือเอายาเย็นๆนั้นแตะทาที่ตัวอุ่นๆของเขา ชิเอลถึงกับสะดุ้งเพราะมันเย็นผิว

"อ้าาา..เย็นจัง"ชิเอลหน้าแดงด้วยความเขิน ครางออกมาทันทีเมื่อถูกพ่อบ้านหนุ่มเอามือสัมผัสตัวทายาเย็นๆนั้นให้อย่างอ่อนโยน โดยทาตามจุดที่ชิเอลชี้ หรือไม่ก็ตามจุดที่มีผื่นแดงทั่วทั้งตัว 

"รู้สึกดีขึ้นมัยขอรับ" เซบาสเตียนถามในขณะทายาด้านหน้าทั้งบนและล่างให้จนเสร็จแล้ว

"อืม..."ชิเอลพยักหน้าช้าๆ แล้วเขาก็พลิกตัวนอนตะแคงคว่ำ ให้เซบาสเตียนทายาด้านหลังต่อ เด็กหนุ่มรู้สึกเย็นสบายตัวขึ้นมาก สบายจนเคลิ้ม แล้วผลอยหลับไปเลย ปล่อยให้เซบาสเตียนทายาให้ต่อไป

หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อเซบาสเตียนทายาแก้ผื่นคันให้ชิเอลจนเสร็จทั่วทั้งตัวทั้งด้านหน้า ด้านหลัง ช่วงบนและช่วงล่างแล้ว เขาก็เอาผ้าห่มมาห่มให้นายน้อย ดูท่าคืนนี้นายน้อยคงต้องนอนแก้ผ้าไปจริงๆซะแล้ว

"หึหึ..สุดท้ายก็ต้องนอนแก้ผ้าจนได้สินะ น่าสงสารจริงๆ คืนนี้ทนหนาวเอาหน่อยนะขอรับ หลับฝันดีนะครับ นายน้อยของผม"เซบาสเตียนพูดเสียงแผ่วเบาพรางเอามือลูบหัวเด็กหนุ่มที่กำลังนอนคว่ำหลับไปด้วยความง่วงจัดและสบายตัว

"เอาหล่ะไปทำงานต่อดีกว่า ยังเหลืออีกเยอะเลย สงสัยคืนนี้เราคงไม่ได้นอนซะแล้ว"เซบาสเตียนรำพึงกับตัวเองพรางเดินไปเปิดประตูออกไปจากห้องนอนที่เดิมทีเป็นของเขา แต่ตอนนี้เขายกให้เป็นห้องของชิเอลไปแล้ว