ทางแยกหัวใจ

 

“จินนี่ แกเป็นไรอ่าร้องไห้ทำไม”พ้อยเดินตามหาจินนี่อยู่ เมื่อเจอจินนี่ร้องไห้ก็ต้องใจ

 

 

 

 

 

“อ่อ ไม่เป็นไรๆ แกหิวยังไปกินข้าวกันเถอะ”จินนี่เช็ดน้ำตาแล้วจูงมือพ้อยเข้าห้องอาหารไป

 

 

 

 

 

“หิววว มีอะไรให้กินบ้างงงงงงง”เฟย์เดินเข้ามาห้องอาหารก็ตะโกนโวยวาย จนฟางต้องดุ

 

 

 

 

 

“เฟย์นี่ เดี๋ยวเถอะนะ เบาๆคนมองหมดแล้ว”ฟางตีแขนเบาๆ เฟย์หันมายิ้มแหยๆให้พี่สาวเธอ

 

 

 

 

 

“อ๊ะๆ พี่ป๊อป facetime มาแหนะๆ แหมๆไม่ต้องกินแล้วมั้งข้าวหน่ะ อิ่มอกอิ่มใจ”เฟย์ชี้ไปที่ไอโฟนพี่สาวเธอ

 

 

 

 

 

“อะไรๆ ไปหาเขื่อนไป เดี๋ยวพี่มานะ”ฟางอมยิ้มแล้วเดินออกไปข้างนอก

 

 

 

 

Poppy Facetime…

 

 

 

 

 

“ฮัลโหลลล ว่างัยไอ้อ้วน”ฟางกดรับ แล้วทักด้วยน้ำเสียงร่าเริง

 

 

 

 

 

“โธ่ววว แม่ผอมเพรียววว ดูทักเข้า รับสายก็ช้า”ป๊อปทำหน้าน้อยอกน้อยใจที่ฟางปล่อยให้เค้ารอนาน ทั้งที่นานๆจะว่างที

 

 

 

 

 

“แหนะ ปากดีแล้วยังมาน้อยใจ รีบกลับมาได้แล้ว เหงาจะแย่ ไปแอบหลงฝรั่งที่ไหนหรือเปล่าเนี่ย”ฟางพูดด้วยน้ำเสียงเหงาหงอย จนป๊อปรู้สึกเศร้าไปตามๆแต่เค้าก็ต้องปลอบใจคนตัวเล็ก ไม่ใช่มาเศร้าตามแบบนี้

 

 

 

 

 

“นี่ ป๊อป facetime มาหาอ่ะ อย่าเศร้าสิ อีกไม่นานเราก็ได้เจอกันแล้ว ยิ้มหน่อยสิ่”ป๊อปส่งยิ้มหวานๆผ่านเจอ เพื่อให้คนตัวเล็กยิ้มตาม

 

 

 

 

 

“แฮ่ ก็ได้ๆอย่าเกเรหล่ะรักมากรู้มั้ย” ฟางยิ้มหวานกลับให้แฟนหนุ่มของเธอ รอยยิ้มของฟางเวลาใครเห็นเป็นต้องละลายทุกคนรวมถึงเค้าด้วย

 

 

 

 

 

“รักกว่ารู้ป่าว อย่าไปเที่ยวยิ้มแบบนี้ให้ใครนะ ป๊อปหวง ไปทำการบ้านล่ะ ระวังตัวไว้น้า จะไปหาแบบไม่ทันได้ตั้งตัวเลย”ป๊อปพูดน้ำเสียงหลอนๆแล้วปิดจอไป

 

 

 

 

 

“ฮ่าๆๆๆ ป่านนี้กลัวหัวฟูแล้วมั้ง”ป๊อปที่แกล้งฟางแล้วกดวางสายก็นอนหัวเราะชอบใจ

 

 

 

 

 

“อาเฮีย คุณป้า skype มาหาอ่ะเร็วๆนะ ท่าทางจะมีเรื่องอะไรก็ไม่รู้”แก้วเดินเข้ามาตามป๊อปที่นอนสบายใจอยู่ในห้อง

 

 

 

 

 

“เออๆ” ป๊อปขานตอบรับแก้ว แล้วเดินไปโต๊ะคอมที่ห้องนั่งเล่น

 

 

 

 

 

“สวัสดีครับบบบบบบ หม่อมแม่ พรุ่งนี้เราก็จะได้เจอกันแล้วนะครับคุณแม่”ป๊อปกล่าวทักทายมารดาที่อยู่ในจออย่างร่าเริง วันนี้ทำไมเค้าช่างโชคดีอย่างนี้ ได้คุยกับคนที่รักทั้งสองคนเลย

 

 

 

 

 

“ป๊อป เรื่องผู้หญิงที่ชื่อฟางแม่รู้เรื่องแล้วนะ แม่แค่จะมาบอกว่ากลับไปลูกตั้งหมั้นกับน้องพิมทันที อย่างไม่มีข้อแม้ แล้วรายละเอียดแม่จะคุยอีกที ฝันดีลูก พน.ต้องขึ้นเครื่องแต่เช้านี่” พูดจบแม่ของเค้าก็ปิดจอไป

 

 

 

 

 

“อ่าว นี่มันอะไรกันวะเนี่ยทำไมเป็นแบบนี้วะ ”ป๊อปหงายตัวลงไปนอนกับพื้น ทุกอย่างกำลังจะดีแท้ๆ เรื่องเดิมก็กลับมาอีก

 

 

 

 

 

“อาเฮีย แก้วเก็บกระเป๋าเสร็จแล้วนะ ของแก้ว แล้วก็อาเฮีย”แก้วเดินออกมาอย่างร่าเริง นานเท่าไหร่แล้วที่แก้วไม่ได้กลับไทยบ้างเลย เธอจึงถือโอกาสนี้กลับไปกับป๊อปเสียเลย

 

 

 

 

 

“เออๆ นอนเหอะ มีเรื่องให้เครียดอีกเยอะ”ป๊อปถอนหายใจอย่างหัวเสียกับเรื่องนี้ทีทำอย่างไรมันก็ไม่จบสักที

 

 

7. ณ ประเทศไทย

 

 

 

 

 

“รอกันด้วยสิคู่หมั้น จะรีบเดินไปไหนเหรออย่าคิดว่าหนีพิมที่ปารีสได้แล้วจะรอดนะ”พิมรีบเดินมาเกาะแขนป๊อปทันทีที่ถึงสนามบิน อย่างแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ

 

 

 

 

 

“น้องๆยัยผีกลูต้า อย่ามายุ่งกับอาเฮียนะ อาเฮียไปเร็วคุณป้ารออยู่”แก้วดึงป๊อปให้เร่งฝีเท้าไปหาป้าของเธอ

 

 

 

 

 

“ไอ้หมวย มันเป็นคำด่าที่เด็ดมาก ฮ่าๆ ดูดิ่แทบจะกรี๊ดเลย”ป๊อปหัวเราะพิมที่เจ็บใจอยู่ตรงนั้น

 

 

 

 

 

“ตาป๊อป ทำไมเราไม่รอน้องพิมล่ะ”เสียงของมารดาเค้าดังขึ้นขัดความสุข จนทั้งสองเงียบลงทันที

 

 

 

 

 

“สวัสดีค่ะคุณป้า หนูแก้วงัยค่ะ แก้วทอมตัวแสบงัย”แก้วรีบยกมือไหว้ภานิณีอย่างอ่อนน้อม

 

 

 

 

 

“ว้าว โตขึ้นเป็นสาวสวยเลยทีเดียว แล้วแม่มลรู้มั้ยว่าเรากลับมาแล้ว”ภานิณียกมือรับไว้จากแก้ว และมองดูเธออย่างไม่ละสายตา หมวยแก้วสวยขึ้นมากจริงๆ

 

 

 

 

 

“แก้วกะมาเซอร์ไพรส์ม๊าอ่ะคะเลยยังไม่ได้บอก ว่าแต่มองแก้วแบบนี้ตะลึงในความสวยของแก้วใช่มั้ยคะคุณป้า”แก้วแซวภานิณีที่เอาแต่มองเธออย่างพินิจพิจารณา เธอเขินจนหน้าแดงเป็นลูกตำลึงเชียวล่ะ

 

 

 

 

 

“น้องๆคะ ทางนี้เลยค่ะ นี่ภาณุ คู่หมั้นน้องพิม ขอโทษนะคะคุณพี่พอดีเพ็ญบังเอิญเจอน้องๆนักข่าวที่สนามบินพอดี เลยแจ้งเรื่องงานหมั้นของน้องพิมกับตาป๊อปไป น้องๆเค้าเลยขอมาทำข่าวเล็กน้อย หวังว่าคุณพี่คงไม่ว่าอะไรนะคะ”เพ็ญพักตร์เดินมาพร้อมนักข่าวสามสี่คน ความจริงเธอจงใจเรียกพวกนักข่าวมาเพื่อประกาศเรื่องงานหมั้นของลูกสาวเธอลงหนังสือพิมพ์ซุบซิบไฮโซ เพื่อมัดตัวป๊อป

 

 

 

 

 

“อ่าๆ ได้สิคะเชิญเลยค่ะ แต่อย่านานนะคะตาป๊อปเพิ่งกลับมาคงอยากพักผ่อน”ภานิณีพูดอย่างจำยอม เพราะถ้าเธอปฏิเสธอีกฝ่ายอาจจะคิดว่าหักหน้าก็ได้

 

 

 

 

 

“น้องพิม มานี่สิลูก ป๊อปเค้ายืนรอสัมภาษณ์คู่กับหนูอยู่นะจ๊ะ”เพ็ญพักตร์เรียกลูกสาวให้มายืนขนาบคู่กับป๊อป ใบหน้าของสองแม่ลูกช่างดี๊ด๊า ผิดกับป๊อปที่ทำได้แค่ยืนชักสีหน้าหงุดหงิด เพราะไม่คิดว่าสองแม่ลูกจะรุกหนักขนาดนี้

 

 

 

 

 

“ยืนชิดๆกันหน่อยนะคะ พี่ขอรูปคู่สักเล็กน้อยประกอบคอลัมน์เนอะ” นักข่าวพากันตั้งหน้าตั้งตาถ่ายรูปพิมและป๊อป โดยมีเพ็ญพักตร์คอยเจ้ากี้เจ้าการจัดท่าทางให้ลูกสาวหล่อนและชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

“จะหมั้นกันช่วงไหนคะ”นักข่าวคนนึงถามขึ้น

 

 

 

 

 

“ช่วงที่ผมสบายใจจะหมั้นล่ะครับ ท่าทางจะนานน่าดู”ป๊อปตอบยียวน พร้อม แสยะยิ้มสมเพชไปทางสองแม่ลูกที่พร้อมใจกันจับเค้า เพ็ญพักตร์หันไปส่งสายตาให้ภานิณีดุลูกชาย เห็นดังนั้นภานิณีจึงเข้าไปร่วมสัมภาษณ์แทน

 

 

 

 

 

“คงเร็วๆนี้หล่ะค่ะ เค้าเพิ่งเรียนจบกันมา คงให้ใช้ชีวิตตามประสาวัยรุ่นสักพักแล้วค่อยว่ากันใช่มั้ยตาป๊อป”ภานิณีบีบแขนลูกชายแกมบังคับให้ตอบ

 

 

 

 

 

“ครับ คงต้องรอดูความพร้อมก่อนสักพักใหญ่ๆถ้าอยากรู้รายละเอียดเพิ่มเติมนี่ถามคุณน้ากับคู่หมั้นผมได้เลยนะครับ เค้าเป็นฝ่ายจัดแจงทุกอย่าง ผมขอตัว เหนื่อย”ป๊อปตอบอย่างเอือมๆ

 

 

 

 

 

“แล้วเจอกันนะคะที่รัก”พิมโน้มตัวไปหอมแก้มชายหนุ่ม แม้คำพูดของป๊อปจะทำให้เธอเจ็บหน่วงๆที่หัวใจ แต่เธอก็กอบกู้สถานการณ์ด้วยบทหวานๆที่ชายหนุ่มคาดไม่ถึงว่าเธอจะออกตัวแรงขนาดนี้ ป๊อปหันมามองด้วยสายตาเอาเรื่อง ก่อนจะเดินหนีไปจากตรงนั้น

 

 

 

 

 

“อาเฮีย สรุปหมั้นเหรอ”แก้วที่ยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดก็ถามด้วยสีหน้าผิดหวัง แล้วพี่ฟางแฟนเฮียอีกหล่ะ

 

 

 

 

 

“ตามนั้น กลับกันเหอะเหนื่อยแล้ว”ป๊อปดึงแขนแก้วให้รีบออกไปจากตรงนั้น ปล่อยให้เพ็ญพักตร์และพิมยืนสัมภาษณ์แทน

 

 

 

 

 

“เห็นมั้ยคะคุณพี่ ตาป๊อปไม่สนใจน้องพิมสักนิด”เพ็ญพักตร์กล่าวแสดงความไม่พอใจให้อีกฝ่ายฝั่ง เพื่อให้คุมลูกชายเธอให้มากกว่านี้ แทนที่จะมาหักหน้าพิม

 

 

 

 

 

“ตาป๊อปอาจจะเหนื่อยก็ได้ พี่จะคุยอีกทีนะ ขอตัวก่อนนะคะ ตาป๊อปไปรอที่รถนานแล้ว”ภานิณีส่งยิ้มให้สองแม่ลูกและเดินกลับไป

 

 

 

 

 

“คุณแม่ ไปบีบคุณป้าเค้ามากเกินไปหรือเปล่าคะ ถึงน้องพิมจะไม่ยอมปล่อยป๊อป แต่น้องพิมสงสารคุณป้านะคะ ถ้าจะทำอะไรให้ไปทำกับป๊อปแทนเถอะค่ะ คุณป้าเค้าจะเครียดเปล่าๆ”พิมมองตามภานิณีไปและพูดขึ้น เธอรักภานิณีประหนึ่งมารดาคนที่สอง เพราะภานิณีรักและเอ็นดูเธอมาตั้งแต่เด็กๆจึงอดห่วงไม่ได้ว่าเกมส์รักครั้งนี้อาจทำลายความรู้สึกของภานิณี

 

 

 

 

 

“มันเป็นความรับผิดชอบของเค้านะลูก ลูกชายคนเดียวถ้าอบรมไม่ได้ ก็ปล่อยให้เครียดตายไปเถอะ กลับกันน้องพิม แม่จะเร่งข่าวนี้ให้ดังกระฉ่อนเลยทีเดียว ถ้านังเพื่อนทรยศลูกยังด้านแย่งก็ไม่รู้จะว่ายังไงล่ะ”เพ็ญพักตร์ยิ้มพอใจกับแผนการณ์ครั้งนี้ เธอคิดแล้วว่าป๊อปต้องมีท่าทีหยิ่งยโส เธอจึงให้นักข่าวบิดคำสัมภาษณ์และนำเสนอข่าวแง่บวกไปแทน พิมทำได้แต่เดินตามมารดาเธอไปด้วยความไม่สบายใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ เดี๋ยวพี่ไปรอที่ล็อบบี้นะ เจอกันข้างล่าง”ฟางสะพายกระเป๋าแล้วเดินลงไปรอเฟย์ที่ยังแต่งตัวไม่เสร็จที่ล็อบบี้ อีกไม่นานป๊อปก็กลับมาแล้ว เธอไม่ต้องทนเหงาแบบนี้อีกแล้ว คิดได้ดังนั้นเธอก็เผยยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

“เป็นลูกหลานไฮโซนี่ดีเนอะ กลับมาจากเมืองนอก พอกลับมาก็หมั้น ลงข่าวใหญ่โตเว่อร์จริงๆ”พนักงานโรงแรมคนนึงพูดขึ้น

 

 

 

 

 

“แหงหล่ะสิ รวยกับรวยจะดองกันทั้งที ก็ต้องเป็นข่าวให้โลกรับรู้” พนักงานสองคนเม้าท์กันอย่างสนุกปาก ฟางหัวเราะออกมาเล็กน้อยกับลีลาท่าทางที่ออกรสออกชาติของพนักงานสองคน ก่อนจะหยิบหนังสือพิมพ์มาอ่านคั่นเวลาที่รอน้องสาวของเธอและเพื่อนๆ

 

 

 

 

 

“พิม ป๊อปปี้ สองทายาทคนดัง ประกาศหมั้น กลางสนามบิน” ฟางอ่านหัวข่าวซ้ำไปซ้ำมา ได้สติมือของเธอก็รีบพลิกไปเลขหน้าตามที่ข่าวบอกไว้ ฟางอ่านบทสัมภาษณ์อย่างใจจดใจจ่อ เธออ่านมันซ้ำๆจนฝังลึกเข้าไปสมอง สองมือของเธอกำกระดาษหนังสือพิมพ์จนยับยู่ยี่ สายตายังเพ่งเล็งกับคำตอบรักอันหวานชื่นของทั้งสองผ่านบทสัมภาษณ์ ที่ผ่านความเห็นดีเห็นงามจากผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายและมันก็จะเกิดขึ้นในเร็ววันนี้ ฟางพยายามข่มน้ำตาเอาไว้ และบอกตัวเองซ้ำๆ ว่ามันไม่ใช่เพิ่งเกิดครั้งแรก เธอต้องไม่อ่อนแอ

 

 

 

 

 

“พี่ฟางป่ะ แวะเที่ยว silver lake ก่อนนะ มีเซอร์ไพรส์ด้วยแหละ” เฟย์กระซิบข้างหูพี่สาว เซอร์ไพรส์ของเธอที่ร่วมมือกับเขื่อน พี่สาวเธอต้องดีใจอย่างมากแน่ๆ

 

 

 

 

 

“หืม เซอร์ไพรส์อะไร ชีวิตพี่ยังมีอะไรน่าตื่นเต้นกว่านี้อีกเหรอเนี่ย”ฟางยิ้มแกนๆ พยายามข่มอารมณ์เอาไว้ และตามเฟย์และเพื่อนๆของเธอไป โทโมะแอบมองฟางด้วยสายตาเศร้าๆ ที่ฟางเลี่ยงคำถามของเค้าตอนนั้น ฟางคงไม่ให้โอกาสเค้าจริงๆสินะ

 

 

 

 

 

At Silverlake

 

 

 

 

 

“โห สวยจังเลยเฟย์ เซอร์ไพรส์จริงๆ พัทยามีที่เที่ยวแบบนี้ด้วยเหรอนี่ย”ฟางมองบรรยากาศรอบๆ ไร่องุ่นที่สวยงามยาวสุดลูกหูลูกตา ทำให้จิตใจเธอได้ผ่อนคลายมากเลยทีเดียว บรรยากาศที่ออกแนวยุโรปนิดๆ เหมือนที่เธอชอบ

 

 

 

 

 

“คือดีอ่ะ มันมีที่แบบนี้ด้วยเหรอ ฉันมาที่นี่ตั้งหลายที่ไม่เคยเห็นเลย”พ้อยเป็นอีกคนที่ตะลึงกับบรรยากาศสวยๆที่แฝงตัวอยู่ในพัทยา จินนี่ที่ยืนข้างๆก็ได้แต่ส่งสายตามองโทโมะที่เอาแต่สนใจฟาง

 

 

 

 

 

“ฟางไป จุดชมวิวตรงนั้นดีกว่าเขื่อนว่าฟางต้องชอบแน่ๆ”เขื่อนยิ้มออกมาหลังจากคุยไลน์เสร็จ พร้อมพยักหน้ากับเฟย์และชวนฟางไปยังจุดหมายที่เค้านัดใครอีกคนเอาไว้

 

 

 

 

 

“อ่าว แล้วคนอื่นๆหล่ะ”ฟางหันไปมองเพื่อนเธอที่เหลือ พ้อยและจินนี่ยืนส่งยิ้มหวานให้

 

 

 

 

 

“พวกฉันไปอีกทางแล้วกัน เดี๋ยวก็เจอกันที่แลนมาร์คเนอะ ไม่อยากเป็นก้างขวางคอ กิ๊วๆ”พ้อยที่รู้แผนการ์ก็แกล้งแซว และลากแขนจินนี่โทโมะไป ทิ้งให้ฟางยืนงงกับคำตอบ ของเพื่อนเธอ

 

 

 

 

 

“ไปเถอะพี่ฟาง ตรงนี้ร้อนเดี๋ยวดำหมดพอดี”เฟย์รีบดึงแขนพี่สาวไปที่จุดชมวิวที่นัดไว้

 

 

 

 

 

“โหหห สวยมากอ่ะเฟย์”ฟางรีบยกกล้องขึ้นมาถ่ายภาพตรงหน้า โดยไม่ทันสังเกตว่าเฟย์และเขื่อนไม่ได้เดินตามมาด้วย แต่กลับมาชายหนุ่มอีกคนเดินตามมาแทน

 

 

 

 

 

“แต่ผมว่า คุณสวยกว่าวิวตรงหน้าอีกนะครับ” เสียงทุ้มๆที่เธอคุ้นเคยดังมาจากข้างหลัง ทำให้เธอถึงบางอ้อเลยทีเดียว ว่าเซอร์ไพรท์ของเฟย์ที่ว่า ก็คือเค้า

 

 

 

 

 

“…….”เธอหันหน้ากลับมาหาเค้าช้าๆ พลางปั้นหน้ายิ้มหวานส่งให้คนรักของเธอ จะทำเป็นไม่รู้อะไรหรือเงียบต่อไปดี นี่คือสิ่งที่คนตัวเล็กกำลังคิดอยู่

 

 

 

 

 

“เอาแต่ยิ้ม ดีใจหล่ะสิ๊ อ่ะช็อคๆ ว่าแล้วเชียว”ป๊อปเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กของเค้าที่ยังสวยไม่เปลี่ยน เธอไม่ตอบอะไรทั้งสิ้นได้แต่ยืนยิ้มค้างอยุ่ตรงนั้น จนเค้าอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

 

 

 

 

 

“ก็ช็อค ช็อคมากๆเลยแหละ ไม่คิดว่าเซอร์ไพรท์ที่ว่า จะคือป๊อป”ฟางกลับแสร้งยิ้มหวานทำเหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้น แทนที่จะหึงหวงเซ้าซี้เหมือนเมื่อก่อน

 

 

 

 

 

“แลฟางไม่ดีใจเลยนะที่ป๊อปกลับมา”ป๊อบเลิกคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัย เค้านึกว่าเธอจะกระโดดกอดเค้าแบบซีรี่ย์เกาหลีที่เธอชอบดูซะอีก

 

 

 

 

 

“ดีใจสิ่ ดีใจจนน้ำตาจะไหลเลยแหละ”ฟางพูดอย่างมีเลศนัย รอยยิ้มของเธอไม่ใช่รอยยิ้มพิมพ์ใจที่ประทับใครหลายๆคน แต่กลับเป็นรอยยิ้มที่ฝืนออกมาภายความเจ็บปวดที่เธอพยายามกดมันไว้ให้ลึกที่สุด จนยากเกินจะคาดเดาว่าลึกๆแล้วเธอคิดยังไงกันแน่

 

 

 

 

 

“ก็กลับมาหาหัวใจงัย” ป๊อปยิ้มหวานและเดินคนไปกอดคนตัวเล็กข้างหน้าที่เค้าคิดถึงอย่างสุดหัวใจ

 

 

 

 

 

*** จัดไป 5 หน้า Word จัดไปยาวๆ อยากอัพให้จบแล้ว เบื่ออออ คนอ่านคนส่องเพียบแต่เม้นนิดเดียว 55555 แต่งยังไงแฟนฟิคหายหมด โธ่ๆๆๆ***