นายคือสไตล์ของฉัน kristao

ถึงวันนี้จนได้...วันที่พวกเราจบการศึกษาทุกคนต่างแยกย้ายกันไปตามสายงานหรือความฝันของตัวเอง ดีโอตัดสินใจจะเป็นครูและบาริสต้า เทาตัดสินใจจะไปเรียนต่อที่แคนาดาพร้อมกับคริส ชานยอลกับแบคยอลอยู่ที่เกาหลีเหมือนเดิม ผมจะอยู่ที่เกาหลี แต่....ลู่หาน...ลู่หานเขาจะกลับไปอยู่ที่จีนกับครอบครัว

"อย่าลืมพวกเรานะ"คริสกับเทาหัวเราะ

"ไปอยู่ต่างประเทศก็อย่าลืมกันล่ะ"ชานยอลขยี้ผมของลู่หาน

"ฉันจะเป็นนักแสดงและนักเต้นที่ดีให้ได้"ไคพูดพลางชนแก้วกับดีโอ

ตอนนี้ทุกคนมากินเลี้ยงฉลองจบการศึกษา...เวลานี้ผมควรที่จะยินดีกับทุกคนสิแต่ทำไม...ทำไมล่ะผมถึงไม่อยากให้ลู่หานไป...บางทีผมก็เห็นแก่ตัวมากไป

"อย่าลืมติดต่อกันมาด้วยล่ะ"ผมยิ้มให้ทุกคน"อย่าลืมกันล่ะ"

พรุ่งนี้ลู่หานก็จะขึ้นเครื่องกลับไปประเทศบ้านเกิดของเขาแล้ว...ผมไม่อยากให้เขาไปเลย

"เอาล่ะ!จัดของเสร็จแล้ว"ลู่หานวางของไว้หน้าประตูห้องแล้วเช็ดเหงื่อตัวเอง

"พรุ่งนี้แล้วสินะ"ผมยิ้มเศร้าๆแล้วกอดเขาจากด้านหลัง

"เซฮุน"ลู่หานเอามือมาจับที่มือของผม"เรา...เลิกกันเถอะ"

เหมือนผมถูกค้อนขนาดใหญ่ทุบเข้าที่หัวอย่างแรง...ทำไมล่ะ...เขาไม่รักผมแล้วหรอ

"ผม...อึ้ก...ผมรักเซฮุนนะ"

ผมสัมผัสได้ถึงหยดน้ำตาอุ่นๆที่ไหลออกมาจากดวงตาของลู่หาน

"ผมไม่อยากให้ความรักเป็นอุปสรรคต่องาน"เขาพูดพลางร้องไห้"ไม่ใช่ว่าผมไม่รักเซฮุนนะ"

"ฉันเข้าใจ"ผมคลายกอดเขาออกแล้วเอานิ้วปาดน้ำตาให้เขา

ผมรู้ว่าลู่หานเป็นคนที่ทุ่มมเทให้กับงานมากแค่ไหนถึงป่วยก็ยังที่จะฝืนไปทำงาน...ถ้าเขายังคบผมเป็นแฟนอยู่เขาจะไม่สามารถทุ่มเทให้กับงานได้เต็มที่เขาเลยสละผมออกไปสินะ

"งั้นเอาอย่างนี้มั้ย"ผมยิ้มบางๆ"ถ้าสองปีผ่านไปแล้วเรายังรักกันอยู่เหมือนเดิม...พวกเรามาคบกันต่อนะ"

"ฮึก...ได้สิ...ได้แน่นอน"ลู่หานร้องไห้

"อย่าร้องไห้เลยนะ"

"ผมรักเซฮุนมากๆเลยนะ...ฮึก"

"ถ้าอย่างนั้น...เรามาจบทุกอย่างลงไว้ที่คืนนี้กันเถอะ"

ผมยิ้มเศร้าๆแล้วจูบเบาๆบนเปลือกตาของเขาและค่อยๆเลื่อนลงมาจรดจูบเบาๆที่แก้มทั้งสองข้างและเลื่อนลงมาจูบแนบแน่นที่ริมฝีปากของเขา

"อื้อ...อย่ารุนแรงนะ"

"ที่รัก...อย่าร้องไห้อีกเลยนะ"

ผมบรรจงจูบตรงขาอ่อนของเขาจนถึงหน้าอกสีสวยของเขาพลางขบเม้มเบาๆตรงหน้าอกจนเป็นรอยจูบสีแดงระเรื่อ

"อะ...อย่าทำรอย...อ๊า"

ผมถอนนิ้วออกจากช่องทางรักสวยหวานของเขาทีละนิ้วจนรู้สึกว่ามันลื่นพอที่จะสอดเข้าไปได้

"อื้อ...ใส่เข้ามาเลย"

ผมมองคนข้างล่างที่นอนหันหลังให้แต่ทำหน้ายั่วอยู่

พั่บพั่บ!!//เสียงเนื้อกระทบกัน

ผมขยับเข้าไปมิดด้ามและขยับตัวถี่ๆพลางใช้นิ้วมือขยับที่ส่วนปลายลูกชายของเขาจนเขาปล่อยน้ำออกมาเป็นครั้งที่สี่

"แฮ่ก แฮ่ก"ลู่หานปีนขึ้นมาหอบถี่ๆบนตัวของผม"ผมจะ on top ให้เอง"

"ขอแบบ...ลีลาเด็ดๆจนลืมไม่ลงเลยได้มั้ย"ผมยิ้มมุมปาก

"บ้า .///."

เขาหน้าแดงเล็กน้อยก่อนที่จะตัดสินใจขยับขึ้นลงบนตัวของผม...ตอนแรกเขาใส่ลูกชายของผมไปได้แค่ส่วนบนแต่พอเขาเริ่มมีอารมณ์เขาก็สามารถใส่มันได้จนหมดก่อนที่พวกเราจะปล่อยพร้อมกัน

"แฮ่ก...แฮ่ก...หกยกแล้วนะ...พอได้แล้ว"

"ไม่"

"เอ๋!!"

ผมอุ้มคนหน้าเหวอๆนี่ไปวางลงบนอ่างอาบน้ำที่มีน้ำใสแจ๋ว...ไหนๆก็เป็นคืนสุดท้ายที่ได้อยู่ด้วยกันดังนั้นต้องจัดให้หนัก//โรคจิต

"แหมๆก็แค่มาอาบน้ำกันเฉยๆใช่มั้ยล่ะ .///."ลู่หานหันซ้ายหันขวา

"คงงั้นมั้ง"

ผมพูดแล้วหยิบฟองน้ำและใส่สบู่ลงไปก่อนที่จะมองหน้าของเขา

"อ้าขาออก"

"ห้ะ .///."

"เร็วๆสิ"

"อะอื้อ >///<"

"ก็แค่อาบน้ำให้เฉยๆ"

ผมยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยแล้วใช้ฟองน้ำถูเบาๆที่ลูกชายของเขาตั้งแต่ส่วนบนถึงส่วนปลาย

"อ๊ะ...พะ..พอแล้ว...อื้อออ"

และเขาก็ปล่อยมันคามือของผมที่ถือฟองน้ำอยู่...ผมเลยโยนฟองน้ำทิ้งลงบนพื้นแล้วจูบลงบนต้นคอของเขา

"อย่านะ"

"นิดเดียวเองน่า..."

"อย่าดื้อสิ"ลู่หานทำหน้าบึ้งก่อนที่จะก้มลงมาจูบผมอย่างร้อนแรง

ครับ...และเราก็หมดกันไปกับยกที่เจ็ดที่อ่างอาบน้ำนั่นแหละเขานอนสลบในอ่างอาบน้ำจนผมต้องแบกเขามานอนบนเตียง

"ฉันรักนาย"ผมจูบเขาเบาๆที่ริมฝีปากแล้วกอดเขาแน่น"พรุ่งนี้แล้วสินะที่เราต้องแยกจากกัน"

                                 ผมหลับตาแล้วเฝ้าภาวนา

                        ผมจะโอบกอดคุณไว้ด้วยใจที่เต็มรักอย่างช้าๆ

                           ผมสัญญาว่าผมจะเป็นผู้ชายที่ดีเพื่อคุณ

                          เช่นเดียวกับที่ได้หวังไว้ผมจะมีความสุข

                                        (ฺBABY-EXO)

"เซฮุน"ลู่หานเอามือมาจับหน้าผม"ฉันไปแล้วนะ"

"เดินทางดีๆล่ะ"ผมเอามือลูบผมเขาเบาๆ"อย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้ล่ะ"

"อื้ม!!"ลู่หานจิกือตัวเองแน่น

"อย่าร้องไห้"ผมดึงเขามากอดแน่น"ดูแลสุขภาพด้วยล่ะ"

"ฉันไปก่อนนะ...ได้โปรดลืมฉันซะเซฮุน"

ผมคลายกอดจากเขาแล้วยืนมองเขาเดินหันหลังไปจนเขาลับสายตาไป

"ลืมใครสักคนมันไม่ได้ทำง่ายๆนะ"และผมก็น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว

พอผมเล่าเรื่องของเขาให้เพื่อนๆฟังทุกคนก็บอกให้ผมลืมเขาไปซะ...ตั้งแต่วันนี้ผมจะอยู่โดยไม่มีเขาให้ได้

-----1ปีผ่านไป-----

"เซฮุนไปเที่ยววันคริสมาสด้วยกันมั้ย"

ผมมองพวกผู้หญิงที่รายล้อมอยู่รอบตัวของผม

"ได้สิ^^"

ถึงมันจะผ่านไปปีนึงแล้วผมก็ไม่สามารถสลัดเขาออกจากหัวได้เลย...ถึงจะคบผู้หญิงมามากมายแต่สุดท้ายก็ต้องเลิกกันเพราะไปกันไม่รอด...ตอนนี้ผมเป็นนักร้องนักแสดงที่ดังแล้วส่วนเขาผมก็ได้ข่าวมาว่ากำลังแสดงหนังที่จีนอยู่...แถมยังคบกับนักแสดงสาวสวยด้วย..สักวันเราคงได้เจอกัน...ถ้านายไม่ลืมฉันนะ

                             เธอเองก็คงลืมฉันแล้ว

                             เมื่อเธอมีใครแทนฉันแล้ว

                             แต่ดูฉันสิมันยังไม่มีใคร

                             ผิดก็ตรงที่ฉันนั้นลืมไม่ค่อยเก่ง

                             ให้ลืมเธอไม่เป็น

-----2ปีผ่านไป----

เฮ้อ...ช่วงนี้งานยุ่งสุดๆไปเลยงานยุ่งจนไม่มีเวลาคิดเรื่องอะไรไร้สาระเลยแฮะแต่ยังดีนะที่ทางบริษัทให้หยุดยาวช่วงเทศกาล...วันนี้ตรงกับวันเกิดผมและพวกชานยอลกับแบคยอลก็พาผมไปเที่ยวฉลองวันเกิดที่จีนอาทิตย์นึง

"อากาศที่จีนนี่หนาวจังเลยนะ"ชายอลยิ้มแล้วคว้ามือแบคมาจับไว้

"เฮ้ย!หมันไส้ว่ะไปหวานกันไกลๆไป๊"

เห็นสองคนนี้หวานกันแล้วนึกถึง...ใครสักคนที่อยู่ที่จีน

"หิมะสวยจังเลยนะ"

"ไปเก็บของที่โรงแรมกันเถอะ"ชานยอลตบหัวผม

"แก!ตบหัวฉัน"ผมวิ่งไล่ไอ้บ้านี่

หิมะตกที่นอกหน้าต่างมันทำให้ผมรู้สึกเหงาและอยากกอดใครสักคน

"ฉันจะออกไปเดินเล่นข้างนอกนะ"ผมบอกคู่รักน่าหมันไส้ที่นั่งข้างกันบนโซฟา

"อย่ากลับดึกล่ะคืนนี้มีเค้กแพงๆให้ใครบางคนตอนเที่ยงคืน"แบคยอลยิ้มหวาน

ทำอย่างกับผมเป็นเด็กๆไปได้...ผมหัวเราะเบาๆแล้วเดินออกไปข้างนอก

"หิมะสวยจัง"

ผมเดินไปดูรอบๆจนทั่วก่อนที่จะมานั่งเล่นบนชิงช้าที่สนามเด็กเล่นตรงข้ามโรงแรมที่ผมพัก

หิมะสีขาวทำให้ผมนึกถึงลู่หาน...สีผมอ่อนๆตัดกับผิวสีขาวดุจหิมะ

"มาคนเดียวหรอครับ"

เสียงคนที่เพิ่งมาเล่นชิงช้าถามผมเป็นภาษาจีน...ผมก็ตอบเขาไปเป็นภาษาจีนตามที่ลู่หานเคยสอนเอาไว้เล็กน้อยและพอพูดจบผมก็หันหน้าไปมองเขา

"เฮ้ย!!"

ผมนี่ยืนขึ้นเลย!!คนที่เล่นชิงช้าข้างๆผมก็คือ...เขา...เขาที่บอกเลิกกับผมไป...เขาที่บอกให้ผมลืมเขา....ผมคิดถึงเขาเหลือเกิน เขาผอมลงนะคงทำงานหนักล่ะสินะ แต่หน้าก็ยังน่ารักเหมือนเดิม

"สองปีแล้วสินะ"เขายิ้มบางๆแล้วเอาหัวตัวเองมาพิงที่อกผม

"นาย"ผมยังอึ้งอยู่"นายรู้ได้ไงว่าฉันมาที่นี่"

"ชานยอลไลน์บอกเมื่อสามวันก่อน"

ไอ้บ้าชานยอล!ฉันจะเตะแก

"ทำแบบนี้แฟนนายไม่ว่าหรอ"

ผมดึงตัวเขาออกแล้วมองหน้าเขานิ่งๆ...หมอนี่ชิ่งไปมีแฟนเองนะ

"แฟน...ของแบบนั้นตอนนี้ไม่มีหรอก"เขาทำตาวิ้งวับใส่ผม

"งั้นหรอ"ผมมองเขาแล้วยืนกอดอก

"เซฮุน"ลู่หานเอามือตัวเองมาจับแก้มผม"ยังจำสัญญาที่ให้กันไว้ได้มั้ย"

"จำไม่ได้...สัญญาอะไรกัน?"//เดินหนี

ขอแกล้งสักหน่อยแล้วกัน...แกล้งคนที่ทิ้งผมไปตั้งสองปีแล้วมาเจอกันวันเกิดผมเนี่ย

"เซฮุน"ลู่หานเดินมาเกาะชายเสื้อผมไว้"นายไม่รักผมแล้วหรอ"

"ไม่"

"คงงั้นสินะ...ใครจะไปรักคนที่ทิ้งตัวเองไปล่ะ"ลู่หานร้องไห้"ผมมันโง่...อะ..อืมมม"

และผมก็ดึงเขามาจูบแน่น...จูบอย่างร้อนแรงค่อยๆคลายเป็นจูบที่นุ่มนวลและเนิ่นนานราวกับโหยหาซึ่งกันและกัน

"ฉันรักนาย"ผมกระซิบข้างหูเขา

"ไหนเมื่อกี้บอกว่าไม่รักไง .////."

"ถ้าไม่รักคงไม่จูบหรอกนะ"ผมหอมแก้มเขาเบาๆ"สองปีที่ผ่านมาฉันไม่สามารถลืมนายได้เลย"

"ผมก็...รักเซฮุนมากๆเลย...ผมก็ไม่เคยลืมเซฮุนไม่ได้เหมือนกัน"

"สัญญาของเรา...เรามาคบกันต่อเหอะนะ"

"ตกลง...ฮึก!"ลู่หานกอดผมแน่นก่อนจะร้องไห้ด้วยความดีใจ

และเราก็ได้เป็นแฟนกันอีกครั้งจนได้ผมพาลู่หานมาที่โรงแรมและทุกคนก็ดีสนุกใหญ่เลยปาร์ตี้วันเกิดปีนี้ผมมีความสุขมากจริงๆผมขอให้พวกเรารักกันไปนานๆนะระยะทางและเวลาไม่มีทางเปลี่ยนใจรักแท้ที่มีต่อกันได้แน่นอนถ้ารักกันจริง