นายคือสไตล์ของฉัน kristao

       เมื่อผมเปิดไฟในห้องจะมีใครกอดคนที่โดดเดี่ยวแบบผมมั้ย?ในตอนจบผมบอกคุณให้ดูแลตัวเองและผมก็ซ่อนหัวใจที่ทรมานของผมไว้...มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะลืมเทา

ครืด ครืด!!

สักพักเทาก็โทรมาผมลังเลใจอยู่นานก่อนที่จะกดรับสายโดยที่ไม่พูดอะไร

"คริส!เรื่องคู่หมั้นนะฉันไม่ได้ยอมรับสักหน่อย...พ่อฉันบังคับต่างหากล่ะ"

"....."

"คริส...นายโกรธฉันใช่มั้ย"

ใช่ฉันโกรธนาย....ผู้หญิงคนนั้นน่ารักดีน่ะ

"ผุ้หญิงคนนั้นน่ารักดีนะ...ดูแลตัวเองด้วยล่ะ....ขอโทษสำหรับเรื่องที่ผ่านมาฉันรักนายน่ะ...ฉันจะลืมนายเอง"

"คริส!!"

ผมกดตัดสายทิ้งแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง....มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะลืมนาย...ผมรู้สึกเกลียดตัวเองที่พยายามลืมเทา...พยายามทำตัวให้เข้มแข็งเพื่อลืมหมอนั่น

   หลังจากขอพ่ออยุดไปอาทิตย์นึงอาทิตย์ถัดมามาผมก็ไปสอนตามปกติแต่พอเห็นเทาผมก็พยายามหลบหน้าไม่ก็เดินหนีตลอดแม้ว่าหมอนั่นจะโทรมาผมก็ไม่รับสาย

"แฮ่กๆคริส!!"

เทาเมื่อเห็นผมหมอนั่นก็วิ่งตรงมาหาผมและคว้าคอเสื้อผมไว้แน่น

"ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ทำไมไม่ยอมตอบข้อความของฉันบ้าง...ทำไมต้องให้คนอย่างฉันทรมานด้วย"

ทรมานอย่างงั้นหรอ...ฉันนี่สิที่ควรจะทรมานมากกว่า

"ผู้ชายอย่างนายมัน แย่ แย่ แย่"

"ก็นายไม่ได้รักฉันนี่..."

"ใครบอกนายว่าฉันไม่ได้รักนายว่ะ!!"

"ห้ะ?"

ไม่ๆผมว่าผมคงหูฝาดไปแน่เลยอยู่ดีๆหมอนี่จะมารักคนแบบผมทำไม

"สนใจฉันเหมือนเมื่อก่อนสิ....ตั้งแต่นายไม่อยู่...ฉันก็เหงาและคิดถึงนายมากๆเลย"

"ไหนนายบอกว่าจะไม่มีทางตกหลุมรักฉันไง"

"ทำไงได้ล่ะฉัน...ชอบนายไปแล้ว"

"แล้วคู่หมั้นของนายล่ะ"

"ช่างหัวคู่หมั้นของฉันสิ...ตอนนี้สนใจแค่ฉันก็พอ"

เทาพูดแล้วดึงผมเข้าไปจูบอย่างอ่อนโยน....อืมมม...ดีนะที่ตอนนี้เลิกเรียนและก็ไม่มีใครผ่านมาแถวนี้ แต่ว่าตอนนี้ผมสับสนเหลือเกิน