รอเธอคุณพี่ที่รัก

ณ  บ้านไทยานนท์

         "  พ่อครับ ผมกลับมาแล้ว " หลังจากที่มาจากสนามบินผมพาน้องไปกินขนมเสร็จก็รีบ

กลับบ้านเพราะ ผมคิดถึงทุกคน พ่อ แม่ แม่นม " ตาโมะ !!! กลับมาเมื่อไหร่ทำไมไม่บอกพ่อ

จะได้ส่งคนไปรับ " พ่อของผมดูตกใจและดีใจที่ผมกลับจากญี่ปุ่น " ก็ผมอยากเซอร์ไพรส์พ่อนิ

เออ..... แล้วแม่ไปไหนล่ะครับ " ปกติถ้าผมกลับจากที่เที่ยวหรือบ้านญาติมาจะต้องเจอแม่แต่

ทำไมคราวนี้แม่ไม่มาล่ะ " เอ่อ...... โทโมะพ่อจะบอกว่า.... แม่ตายแล้ว " เหมือนฟ้าผ่าใส่ผม

เมื่อรู้ว่า แม่ตายแล้ว นำ้ตาลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างกลั้นไม่ได้ " นี่อ่ะ แม่ฝากไว้ให้แก่แม่เขาไม่

อยากให้แก่รู้จึงไม่บอกแก่ แม่แก่เป็นโรคร้าย.......และสุดท้ายแม่แก่ก็ตาย " ผมนั่งมอจดหมาย

ในมือ  ผมคลี่จดหมายออกแล้วอ่านด้วยความตั้งใจ

             " โทโมะ ถ้าลูกอ่านจดหมายนี้แม่คงจะไม่อยู่แล้ว  ที่แม่ไม่

ยอมบอกลูกเพราะแม่กลัวลูกจะเสียใจ ไม่เป็นอันเรียนแต่ไม่เป็นไรนะลูก แม่อยากให้ลูกแต่ง

งานกับหนูแก้วและดูแลน้องเขาให้ดี แม่ขอแค่นี้แหละ จำไว้ให้ดีนะว่า แม่อยู่ใกล้ๆลูกเสมอ

                                                                  จาก   แม่..................... "

          พ่อตบไหล่ผมเบา ๆ เพื่อให้รู้สึกตัวจากภวังค์หลังจากที่อ่านจดหมาย 

" ผมต้องแต่งงานกับแก้ว  เพื่อรักษาสัญญาของแม่พ่อช่วยผมหน่อยนะครับ " ผมหันไปพูดกับ

พ่ออย่างหมดแรงกลับมาก็ทั้งเหนื่อยทั้งเสียใจแล้วยังต้องมีปัญหาอย่างอื่นอีก 

                       "  พี่จะต้องแต่งงานกับเธอให้ได้ จริญญา "