ฉันเป็นหลานเจ้าสัวจริงหรือ

ตี๊ดดดดดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ. ๆ  .... เสียงนาฬิกาปลุกบนโต๊ะข้างเตียงจิน 

"งานนนนนนน!!!!  สายแล้ววววววว  " จินนี่ตะโกนเสียงดังหลังได้ยินเสียงปลุกจากนาฬิกาคู่ใจ เธอไม่รอช้า กึ่งวิ่งกึ่งตะเกียกตะกายออกจากเตียง ปรี่ไปทางห้องน้ำ เพื่อรีบแต่งตัวไปทำงาน 

ตึงตังๆๆๆๆ ตึกๆๆๆตึ้ง!!! เสียงฝีเท้าพร้อมทั้งปิดประตูห้องน้ำ

ณ ห้องครัวเล็กๆที่มีพ่อกับแม่ นั่งกินอาหารเช้าอยู่บนโต้ะ จินก็วิ่งเข้ามาคาบขนมปังทาเนยที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร เธอรีบกินมันจนแทบไม่ได้เคี้ยว จนพ่อของเธอทักขึ้น "งุบงับๆๆๆๆ"

"ช้าๆก็ได้ แม่หนูจอมขยัน เดี๋ยวก็ติดคอตายก่อนไปทำงานได้เงิน" ไม่ทันสิ้นคำทักของพ่อ เธอก็สำลักน้ำในแก้ว เหตุเพราะนางรีบกินจนเกินไป 

"นั่นไง พ่อแกนี่ทายแม่นจิงๆเลยนะ แบบนี้เราน่าจะเปิดสำนักทรงเจ้าดีมั้ยพ่อ" แม่แหย่พ่อ

"แหมะ แม่ก็ว่าไปนะ ถ้าพ่อเป็นได้แบบนั้น เราคงรวยกว่านี้ไม่ต้องเช้าบ้านรังหนูอยู่แบบนี้หรอก แถมนังหนูก็สบายไม่ต้องมาทำงานหามรุ่งหามค่ำแบบนี้หรอก". สิ้นเสียงของพ่อ สีหน้าทุกคนอยู่ในโหมดเศร้าทันที 

"(๐.0)! ว้ายยยยยย สายแล้วอิพ่ออิแม่ หนูต้องไปแล้วนะ เดี๋ยวโดนไอ้หัวหน้าเตี้ยดุเอา". จินรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วกะจุ๊บพ่อกับแม่ก่อนไปทำงาน โดยไม่ทันให้พ่อกับแม่ได้ร่ำลาเธอเลย ปล่อยให้พ่อกับแม่อั้มอึ้ง อีกอักๆ แล้วก็รีบปิดประตูเสียงดัง "ปั๊ง" จนบ้านหลอดไฟบ้านสั่น

"เอ้ยยยย!  นังหนูปิดเบาๆหน่อยสิฟร่ะ บ้านจะถล่มอยู่แล้วว ปัดโธ่เอ้ยยย! -.- จะทำไงดีนะแม่ บ้านที่เราอยู่จะพังอยู่แล้วนะ เมื่อไหร่เราจะได้ไปอยู่ที่ดีดีสักที". พ่อบ่นกับแม่

"เอาน่า ทนอีกนิดนะพ่อนะ ". แม่ปลอบใจพ่อ 

ณ ลานสวนสาธารณะ   มีหมีในคอสเพล 2ตัว 1ในนั้นมีจินและเพื่อนเธออีกคนนึง 

ทั้งสองนั่งพักดื่มน้ำ.... 

ใกล้เลิกงานแล้ววันนี้เราไปกินร้านประจำกันเถอะ ...  จินชวนเพื่อนสาวเพื่อนรักที่คบกันตั้งแต่เด็กๆ

"ได้สิ งั้นเรารีบไปกัน" เพื่อนรีบเสริม

ทั้งสองเปลี่ยนชุดในชุดธรรมดา เดินคุยกันบนริมถนน

....เอี๊ยดดดดดดดดด ครืดดดด โคร้มมมมม อ๊ายยยยยยยยยยย ยัยจินนนนนน!!

ทันใดนั้นก็มีรถยนต์เฉี่ยวจินเข้าจนเธอต้องสลบ ไปฟื้นที่บ้านของเธอ

จินลืมตาขึ้น เมื่อเจอสภาพห้องตัวเองก็รีบเด้งออกจากเตียง "งานๆๆๆ ต้องทำงาน หกโมงเย็น อ้ายๆๆ โอ้ยๆ อุ้ยๆ เจ็บๆๆ" เธอรีบจนลืมว่าตัวเองโดนรถเฉี่ยวมา

"เอ้าๆๆเบาๆสินังบ้างาน ช้านอุตส่าพามาบ้านเพื่อดูอาการแต่แกกลับนึกถึงงานซะงั้น" เพื่อนรีบบ่น

"ช่ายนังหนู พักสักวันก่อนนะลูก". แม่รีบห้าม

"ไม่ได้นะแม่ ไม่ทำงานเราขาดทุนไปเท่าไหร่แม่รู้มั้ย หนูมานอนแบบนี้เจ้านายต้องบ่นหนูตายแน่ๆเลย โอ้ยยยย จะบ้าตาย นี่กี่โมงละเนี่ย " จินสนใจแต่เรื่องงานและเหลือบเห็นนาฬิกา "18.45!!! ตายแล้ว!!!  ต้องไปๆๆๆ ผู้จัดการต้องด่าช้านแน่ๆเลย" จินบ่นรัวจนไม่เป็นอันทำอะไร 

"เอี๊ยดดดดดดดด... เสียงประตูเปิด ทุกคนมองเป็นตาเดียว คนที่ยืนอยู่ประตูคือผู้จัดการของเธอนั่นเอง ,..  เอ่อๆๆ ผจ.ค่ะ คือหนูไม่ได้สายนะค่ะ หนูแค่โดนรถเฉี่ยว ละนอนนิดหน่อย ตอนนี้หายละ พร้อมทำงานละค่ะ ไม่ว่าใช่มั้ยค่ะ ชม.เต็มใช่มั้ยค่ะ. ไม่หักใช่มั้ย บลาๆๆๆๆๆ" จินรีบอธิบาย

"เอ่อๆๆ พอก่อนๆ ช้านเข้าใจนะจิน ช้านมาเพื่อบอกเธอหยุดนานได้ เธอนอนพักให้เยอะๆเถอะ ส่วนเงินเดี๋ยวช้านจะให้ตามเดิม ไม่มีปัญหา" ผจ. รีบบอก

"โห้ววววววว จิงหรอค่ะ เย้ๆๆๆๆ โอ้ะ โอ้ยๆๆขอบคุณมากๆนะค่ะ เดี๋ยวหนูจะทำงานให้สุดพลังตอบแทนนะค่ะ" จินรีบนอบผจ.ด้วยความดีใจพร้อมแอบร้องเจ็บแผลเจ็บตัวนิดๆเพราะกระโดดดีใจมากเกินไป

"อืม ช้านต้องไปประชุมต่อ งั้นช้านกลับก่อนนะ ไว้เจอกัน" ไม่นานผจ.ก็เดินออกไป 

--เดินทางปลอดภัยค่าาาา---  ทุกคนอวยพร

.....สักพัก เตียง,โต๊ะ,โคมไฟ,อุปกรณ์ในบ้านเริ่มสั่น .....  ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ บรื้นนๆๆๆๆๆๆๆ

ขบวนรถหรูหลายคันแล่นเข้ามาใกล้ๆตึกเก่าๆโทรมๆที่เทออยู่ และมาจอดที่หน้าบ้าน

"อ้ายยยย ปราสาทช้านหล่น บ้านช้านนนนนน!!!  เกิดอะไรขึ้นนน แกต้องชดช้ายยย ไอ้บ้าเอ้ยยย ไหนว่ะๆ ใครที่มาทำปราสาทน้อยในฝันช้านพัง" จินรีบออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่กะต้องสะดุดมองเมื่อหน้าตึกบ้านเธอมีบอดี้การ์ดหลายคน

แปะๆๆๆๆ เสียงเธอตบหน้าตัวเองเบาๆ "ปัดติโท้ะๆๆ ฝันรึป่าวว่ะ ไม่คิดไม่ฝันจะเจออะไรที่มันอลังแบบนี้". จินรีบถามตัวเอง

ไม่ทันพูดจบ ก็มีชายแก่คนนึงกับบอดี้การ์ด3คนมุ่งหน้าเดินเข้ามาในตึกและมุ่งมาที่ห้องของเธอ!! 

พวกเขามาทำอะไร?? ใครเป็นหนี้?? รึจะมายึดตึกนี้เลยมาไล่คนอาศัยด้วยตัวเอง แล้วถ้าเป็นแบบนั้นจริง พวกเขาจะไปอยู่ที่ไหน เอาใจช่วยจินนี่ด้วยนะค่ะะะะะะะะะะะ