Cut NC the Star for In Love

                ตอนนี้ผมกำลังวิ่งวุ่นอยู่ในครัว คอยต้มนู้น ล้างนี้ ไปเรื่อย...

                “ได้ที่แล้วมั้ง” ผมสูดกลิ่นข้าวต้มร้อนๆฝีมือตัวเอง ก่อนจะแสดงสีหน้าพึ่งพอใจ ตักข้าวต้มในหม้อใส่ชามเซรามิกเนื้อดี อย่างปรานีต

                ผมเดินถือถาดข้าวต้มขึ้นมาที่ห้องนอนห้องหนึ่ง ค่อยๆแง้มบานประตูเข้าไปให้เบามือที่สุด เพราะกลัวว่าร่างบางที่ยังหลับใหลอยู่จะตื่นขึ้นมา

                “อื้อ...อ...” สงสัยผมจะทำเสียงดังไป

                “โทษที เสียงดังไปหน่อย” ผมว่า ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ วางถาดไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง พยุงร่างบางที่ซมเพราะพิษไข้ ให้นั่งเอาหลังพิงหัวเตียง

                “เวียนหัว...” แคนพูดเสียงอ่อน ก่อนจะทิ้งหัวมาพิงที่อกผม เฮ้อ...จะอดทนได้นานแค่ไหนเนี่ยเรา

                “กินข้าวต้มก่อนเถอะ เมื่อวานกินไปนิดเดียวเอง”

                “ยังไม่หิว...” ไม่พูดเปล่า แต่ยังพยายามดันตัวให้นอนราบกับเตียงตามเดิม

                “ดื้อ...” ผมพูดเสียงดุ ก่อนจะยึดไหล่บางไม่ให้ทำตามใจชอบ ร่างบางมองผมหน้ามุ่ย ก่อนจะยอมนั่งพิงหัวเตียงตามเดิม

                “ไม่หิว...” แต่ก็คงยังมีเสียงเล็กเสียงน้อยตามเป็นระลอก เมื่อผมป้อนเข้าปาก

                “ถ้าไม่นั่งกินเงียบๆ เดี๋ยวจะโดนทำโทษ...” ผมมองแคนด้วยสายตาจะกลืนกินร่างตรงหน้า แคนเงียบเสียงลง แล้วนั่งกินสิ่งที่ผมป้อนเข้าปากอย่างว่านอนสอนง่าย ให้มันได้อย่างนี้สิ ดื้อจริง ดื้อจัง ไม่รู้ติดนิสัยใครมา...

                “อ่ะ...กินยา จะได้นอนพัก”

                “ไม่กินไม่ได้เหรอ” ยังจะมาต่อรอง ทั้งๆที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว

                “ถ้าไม่กิน เย็นนี้ก็ไม่ต้องลงไปปาร์ตี้” ขู่เพียงเท่านั้นแหละ มือบางก็ขว้าหมับเอาเข้าปากทันที

                “เย็นนี้ลงไปปาร์ตี้ได้แล้วใช่มั้ย”

                “อืม...” ผมยื่นมือไปยีหัวคนป่วยอย่างหมั้นเขี้ยว ก่อนจะดันร่างบางนั้นให้นอนราบไปที่เตียง ค่อยๆเลื่อนมือไปปลดกระดุมเสื้อนอนของคนใต้ล่างอย่างเชื่องช้า ก่อนจะลากนิ้วแกร่งวนไปเวียนมาตรงหน้าอก

                “อื้อ...ไม่เล่น...”

                “ไม่ได้เล่นสักหน่อย...ก็แค่...” ผมโน้มตัวไปกระซิบที่หูร่างบางเสียงพร่า ก่อนจะเว้นช่วงจังหวะหายใจเข้าออกช้าๆ

                “อือ...อ...”

                “จะเช็ดตัวให้...” ผมพูดเสียงดังใส่หูนั้น ร่างบางเอามือปิดหูแทบไม่ทัน ก่อนจะเขวี้ยงหมอนหนุนหัวปาใส่หน้าผมไม่ยั้ง ดูดิ...หน้าแดงหมดเลย กร๊าก...ก...ฮา...แกล้งคนป่วยแล้วหนุกจริงด้วย

                “แสบหูนะ...ตะโกนเข้ามาได้”

                “แสบหู หรือค้างกันแน่”

                “ไม่โว้ย...ย...”หลับตา หน้าขึ้นสี ขว้าข้าวของแถวนั้นปามาให้ไม่ยั้ง

                “แน่ะ....แน่ะ...แน่ะ...หน้าแดงเลย บอกมาตรงๆก็ได้ว่าค้าง เขาจะได้ช่วยตัวเองไง” พูดเสียงล้อเลียน เดินเนียนๆเข้าไปใกล้ๆ ยึดข้อมือบางทั้งสองขึ้นเหนือหัว ก่อนจะก้มลงไปจูบด้วยความอยากแกล้ง

“อื้อ...อ....ไม่...อ่ะ...” ผมใช่ช่วงที่แคนร้องห้าม สอดลิ้นเข้าไปควานหาความหวาน ค่อยๆ9วัดเกี่ยว ดูดดึง เม้มไปเรื่อย ตอนแรกแคนก็ขืนอยู่นะ แต่ไปๆมาๆตอนนี้แคนเริ่มลุกผมบ้างแล้วล่ะ ผมปล่อยข้อมือบางทั้งสองออก ก่อนจะเลื่อนลงไปสัมผัสตามตัวคนใต้ร่างอย่างเพลินมือ

                “อืม...ม...” แคนส่งเสียงหวานๆให้เป็นพักๆ ก่อนจะแอ่นตัวไปมา เมื่อผมเลื่อนมือไปจับจุดตอบสนองบางจุด

                ตอนนี้บอกได้คำเดียว ว่าล่อนจ้อนครับ ความคิดตอนแรกที่คิดจะแกล้งนั้น หายวับไปกับตา แปรเปลี่ยนเป็นความต้องการล้วนๆ ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าคนใต้ร่างนั้นไม่สบายอยู่ แต่ก็นะ...อดทนเก็บแรงไว้ตั้งหลายคืน...นี้น่า...กะว่าจะไม่ทำอะไรจนกว่าร่างบางนี้จะหายป่วยแท้ๆ...

                “อ่ะ...เจ็บ...บ...” แคนร้องออกมาทั้งน้ำตา ยื้อข้อมือของผมที่กำลังชักนิ้วเข้าออกที่ทางด้านหลัง

                “ขอโทษนะ...” ผมก้มลงไปจูบที่เปลือกตานั้น แล้วเบี่ยงความสนใจทั้งหมดของแคนด้วยจูบอีกครั้ง แคนหลับตาลงรับสัมผัสที่ผมมอบให้ ด้วยลมหายใจที่หนักขึ้นเรื่อยๆ

                เมื่อผมเห็นว่าแคนเริ่มไม่สนใจส่วนล่างแล้ว เลยจัดการยกขาเรียวทั้งสองข้างนั้น ขึ้นมาวางไว้ที่หน้าขาของตัวเองเอง ชักมือที่หายเข้าไปทางช่องด้านหลังออก ก่อนจะเอาบางสิ่งไปจ่อแทนที่ แคนสะดุ้งตัวโยนเมื่อมีแท่งร้อนสอดเข้าไป

                “อึ...อ่ะ...” ร่างบางดิ้นเร้าๆอยู่นาน ก่อนจะผ่อนแรงลง และทิ้งตัวลงกับเตียงตามเดิม มือบางก็คอยจิกผ้าปูที่นอนเพื่อถ่ายเทอาการเจ็บ เกร็ง

                “อย่าเกร็งนะ...” ผมพูดทิ้งท้ายเสียงอ่อน ก่อนที่จะเริ่มดันแท่งร้อนเข้าไปจนสุด ผมมองหน้าแคนที่เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ท่าทางจะเจ็บไม่หยอก...

                “เจ็บ...บ...”ร่างบางส่งเสียงท้วงนิดๆ ผมเลยเอื้อมมือไปกุมมือบาง แล้วสาวข้างล่างเข้าออกอย่างช้าๆเนิบๆ เพื่อไม่ให้คนใต้ร่างนั้นเจ็บมาก

                “หายเจ็บหรือยัง” ผมก้มลงไปฉกฉวยผลกำไลเล็กๆน้อยๆที่พวงแก้มสีระเรื่อนั้น

                “อืม...ม...” ร่างบางหลับตาพริ้ม ก่อนจะผละออกจากการกุมมือ แล้วยกขึ้นคล้องที่คอเราแทน ท่าทางแบบนี้ เสียงครางหวานๆข้างหู ที่เริ่มกังวาลขึ้น คงพร้อมเดินหน้าแล้วสินะ...

                ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็...ขอเซอร์วิสให้ถึงอกถึงใจไปเลยก็แล้วกัน...

                “อ๊ะ...อ่ะ....อ๊ะ...” แคนร้องลั่นด้วยความรู้สึกพึ่งพอใจ ยกสะโพกขึ้นลงตามจังหวะที่ผมใส่เข้าไปให้ไม่ยั้ง เราสองคนทำกิจกรรมบนเตียงอยู่นานสองนาน ก่อนที่แคนจะถึงจุดหมายก่อน แล้วตามด้วยผมที่ถึงตามๆกัน แคนทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดสภาพ หน้าอกก็กระเพิ่มขึ้นลงอย่างเหน็ดเหนื่อย ผมทิ้งตัวนอนข้างๆแคนพักหายใจหายคอได้ไม่นาน ก็จับร่างบางให้หันไปอีกทาง จนลำตัวของผมแนบติดกับแผ่นหลังเนียนเปล่านั้น

                “จะทำ...อะไร...” แคนถามเสียงเหนื่อย ก่อนจะกระตุก มือกำผ้าปูที่นอนแน่น

                “ขออีกรอบนะ...” เท่านั้นแหละ สงครามบนเตียงนอนที่ประกอบไปด้วยร่างเปลือยเปล่าของเราสองคน ก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง แล้วก็อีกครั้ง...จนในที่สุด...ฮึๆๆๆๆ....แคนสลบไป...งานเข้าแล้วตู...