Dream..ขอให้เรื่องนี้เป็นแค่ความฝัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ว้าววว ดูสิสวยจัง"ฟางพูดขึ้นก่อนจะมองไปนอกกระจกรถที่เป็นโรงเรียนที่พวกเธอกำลังจะไป

 

 

"ช่ายย บรรยากาศน่าจะเยี่ยมไปเลยล่ะ"เฟย์พูด พลางยิ้ม ก่อนจะหยิบกล้องมาถ่ายรูป

 

 

"เธอต้องพกกล้องติดตัวตลอดเลยหรอ"แก้วถามเฟย์อย่างงงๆ เพราะตลอดทางที่ผ่านมาเธอเห็นเฟย์ถ่ายรูปมาตลอด

 

 

"ก็ํฉันคิดว่าการที่เราถ่ายรูปเหมือนมันเป็นการเก็บความทรงจำอย่างหนึ่งน่ะ"เฟย์บอก

 

 

"อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ฉันอยากลองถ่ายบ้าง ขอลองได้ไหม"แก้วขอเฟย์

 

 

"ได้สิ ^^"เฟย์ยื่นกล้องไปให้แก้ว ก่อนที่แก้วจะรับมาแล้วถ่ายรูปอย่างมีความสุข

 

 

"พวกเธอ เคยได้ยินเรื่องเล่าของโรงเรียนนี้ไหม"ฟางพูดขึ้น ทำให้ทุกคนหันมามองฟางเป็นตาเดียว

 

 

"เรื่องเล่าอะไรอ่ะ"แก้วถาม

 

 

"ก็เค้าว่ากันว่า โรงเรียนนี้อ่ะ ผีดุ วันดีคืนดีน่ะ คนที่อยู่แถวนี้เค้าได้ยินเสียงโหยหวนด้วยน่ะ บรื๋ออ ขนลุก"ฟางพูด แล้วกอดแขนตน

 

 

"ฉันก็พอได้ยินมาเหมือนกัน ที่เค้าบอกกันว่า ตอนเช้าของบางวันมีคนเห็นซากศพด้วย น่ากลัว"เฟย์พูด แล้วส่ายหน้า

 

 

"ของแบบนี้มันต้องลองพิสูจน์น่ะ ต้องเห็นด้วยตาของตัวเองถึงจะน่าเชื่อ"แก้วพูด พลางกอดอก ทุกคนก็พยักหน้าตาม

 

 

"เก็บของให้เรียบร้อย จะมีผู้หญิงสองคนยืนรอเธอหน้าโรงเรียนน่ะไม่ต้องเป็นห่วง เอาล่ะถึงแล้ว ลงไปได้"คนขับรถพูด ก่อนที่ทั้งสามจะลงจากรถ

 

 

"สวัสดี ขอต้อนรับสู่โรงเรียนเราน่ะ"แจมที่ยืนอยู่หน้าโรงเรียนก็พูดทักทายสามสาว พลางดวงตาเป็นสีแดงโพลน

 

 

"สวัสดี"ฟางพูด พลางยักไหล่อย่างไม่แคร์ แต่ก็แอบสงสัยว่าทำไมตาของแจมถึงเป็นสีแดง

 

 

"สวัสดีค่ะ ^^"เฟย์และแก้วพูดทักทายอย่างเป็นมิตร จะมีก็แต่ฟางนั่นล่ะที่ไม่ได้รู้สึกเหมือนเพื่อนๆทั้งสอง

 

 

"เอาล่ะ เดี๋ยวฉันจะพาพวกเธอไปที่ห้องพักน่ะ"เนยพูด แล้วมองหน้าทุกคน

 

 

"เอ๊ะ ทำไมตาของผู้หญิงคนนั้นเป็นสีแดงน่ะ"ฟางคิดในใจ

 

 

"ไม่ต้องตั้งคำถามอะไรทั้งสิ้น ตาของฉันก็เหมือนพวกเธอนั่นแหละ เอาล่ะตามฉันมา"แจมพูดขึ้นก่อนจะเดินนำไปพร้อมกับเนย ทำเอาฟางอึ้ง เพราะเธอคิดในใจนี่นา แต่ทำไมแจมถึงตอบข้อสงสัยในใจฟางได้ล่ะ ทำอย่างกับอ่านใจคนออกอย่างนั่นแหละ

 

 

"เธอจะรับมือกับเด็กสามคนนี่ได้หรอ"เนยกระซิบถามแจม

 

 

"ฉันต้องทำให้ได้ ในเมื่อผอ.สั่งมาว่าต้องดูแลเด็กสามคนนี้ให้ดีๆ"แจมบอกเนย

 

 

"แต่เธอก็น่าได้ยินเสียงที่เด็กสามคนนี่คิดน่ะ ว่าเค้าคิดอะไร"เนยพูด เพราะเธอและแจมเป็นแวมไพร์ ซึ่งแวมไพร์สามารถอ่านใจของมนุษย์ได้ แต่ไม่สามารถอ่านใจของแวมไพร์ด้วยกันได้

 

 

โรงเรียนแห่งนี้สร้างขึ้นมาเกือบ 100 กว่าปีได้แล้ว ซึ่งโรงเรียนนี้เป็นแหล่งรวมของแวมไพร์เลยก็ว่าได้ แต่ก็ยังมีมนุษย์มาเรียนบ้างเป็นบางส่วน เนื่องจากฐานะทางครอบครัวยากจนจึงต้องมาเรียนโรงเรียนนี้เพื่อลดค่าใช้จ่ายได้ เพราะค่าเทอมของโรงเรียนนี้เก็บปีล่ะ 100 บาทถ้วน และการที่มนุษย์มาเรียนที่นี่พวกเขาไม่เคยรู้เลยว่าโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนของแวมไพร์ มีแวมไพร์มากหน้าหลายตาอยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้ แต่แวมไพร์ที่เรียนอยู่โรงเรียนนี้เป็นแวมไพร์ชั้นสูง พวกเขามีสร้อยไม้กางเขนเพื่อเป็นเหมือนสร้อยเตือนใจ ให้ทำแต่ความดี ไม่ทำร้ายผู้อื่นก่อน ถ้าหากทำความชั่วสร้อยเส้นนั้นก็จะรัดคอแวมไพร์แน่น จึงไม่มีใครกล้าทำความชั่ว แต่ถ้าเมื่อแวมไพร์ได้ถอดสร้อยออกแล้วด้านชั่วของพวกเขาก็จะปรากฎขึ้นอาจจะทำร้ายมนุษย์ได้ สร้อยเส้นนั้นจึงสำคัญกับแวมไพร์มาก กฎของโรงเรียนนี้หลักๆสำคัญๆที่ให้ทุกคนที่เป็นมนุษย์ปฏิบัติอย่างเคร่งครัดคือต้องมาประชุมและกินข้าวกันตอน 5 โมงเย็น และ 6 โมงเย็นทั้งโรงเรียนจะปิดไฟและปิดโรงเรียน ห้ามนักเรียนออกมาเพ่นพ่านหลัง 6 โมงเย็น เพราะเป็นช่วงเวลาของแวมไพร์ที่จะต้องออกล่า ทางโรงเรียนกลัวว่ามนุษย์จะไม่ปลอดภัยจึงไม่ให้มนุษย์ออกมาเด็ดขาด ส่วนมนุษย์ทุกคนที่ได้มาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ก็จะได้รับสร้อยข้อมือที่จะมีชื่อตัวเองเขียนไว้อยู่ที่สร้อยนั่นเอง

 

 

 

"ถึงแล้ว นี่ล่ะห้องของพวกเธอ"แจมพูดขึ้น 

 

 

"อ้ะหรอ ถึงห้องพวกฉันแล้ว เธอจะไปไหนก็ไปสิ"ฟางออกปากไล่แจมทันที แจมทำสีหน้านิ่ง

 

 

"อ้ะนี่เป็นกุญแจ เอาไว้ล็อคห้อง เวลาพวกเธอจะออกไปไหน ก็ล็อคเอาไว้ด้วย และที่สำคัญเวลาพวกเธอเข้านอน พวกเธอต้องล็อคห้องด้วยน่ะ"แจมบอกทั้งสามอย่างเป็นห่วง พลางยื่นกุญแจให้ฟาง

 

 

"งั้นก็ขอบใจ แต่ฉันไม่ได้อยากรู้"ฟางมองแจมอย่าไม่เกรงกลัว ก่อนจะกระชากกุญแจออกจากมือแจมอย่างแรง

 

 

"ทำไมเธอทำอย่างนี้ล่ะ"เนยบอกฟาง

 

 

"เรื่องของฉัน ไปเถอะเฟย์ แก้ว เข้าห้องกันเถอะ"ฟางพูด แล้วเดินเข้าไปในห้องพร้อมเฟย์และแก้ว ก่อนจะปิดประตู แต่แจมดันไว้ก่อน

 

 

"อย่าพึ่งปิด ตอน 5 โมงเย็นพวกเธอต้องมาประชุมและมากินข้าวพร้อมกันด้วยน่ะ"แจมบอก พลางดวงตาเป็นสีแดงอีกแล้วก่อนที่แจมจะหลับตาแล้วดวงตาเธอจึงเปลี่ยนเป็นสีทอง ฟางพยักหน้านิดนึงก่อนจะปิดประตูไป

 

 

"ฉันว่างานนี้ยากแล้วล่ะ เราจะดูแลไหวไหมแจม"เนยพูด

 

 

"ไหวสิ ดูสิจะหยิ่งได้สักกี่น้ำ"แจมพูด พลางส่ายหัวช้าๆ ก่อนจะเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เอาน้ำๆไปก่อน เดี๋ยวเนื้อๆจะค่อยๆทยอยมาน้าา

 

ฝากติดตามด้วยน่ะ เราจะไม่ลบแล้ว เราจะแต่งเรื่องนี้ให้จบ เราสัญญาเลย

 

ยังไงก็ฝากด้วยน้าาา