Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

หลังจากที่พักเอาแรงได้พอสมควร ทีมเหยี่ยวก็พากันเดินทางต่อ ท่ามกลางอากาศอันหนาวเย็น ซาสึเกะไม่ให้ซากุระลงเดินเลยแต่ก่อนจะเดินทางซากุระก็อดไม่ได้ที่จะหอมเจ้ากระต่ายป่าขนปุยแล้วปล่อยมันกลับบ้าน ทำเอาเป็ด เอ้ย! ซาสึเกะ อิจฉา หน้าหงิกไปตลอดทาง จนซากุระต้องง้อโดยการดึงหน้าอีกฝ่ายมาหอมแก้มทั้งสองข้าง ทำให้พ่อเป็ดยิ้มหน้าบาน

นินจาน้ำแอบบ่นในใจ…มุ้งมิ้งจริงชมพูวิ้งวิ้งไม่เกรงใจใครแบบนี้ ลูกเยอะแน่ ชักสงสารซากุระจังซะแล้วสิ…

ช่วงค่ำ ทีมเหยี่ยวเดินทางมานานแต่ก็ยังไปถึงที่พัก แต่ก็จำต้องพักเพราะเดินทางกันมานาน อ่อนล้าเต็มที

ซากุระขอตัวไปล้างหน้าล้างตา เพราะรู้สึกเหนียวตัว

“น้ำในลำธาร ท่าจะเย็นนะ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก เด็กน้อย”โทบิกลับเป็นฝ่ายห้ามปราบเสียเอง

ซาสึเกะเสนอทางออกให้“ถ้าอยากจะล้างหน้าตาล้ามือ เดี๋ยวต้มน้ำให้ก็ได้ซากุระ”

“ชั้นไม่เป็นไรหรอก ดีเสียอีก น้ำเย็นแบบตาคงสว่างนะ”

ซาสึเกะถอนใจ”รีบไปล่ะ”

“ค่า ที่รัก”

ซากุระเดินมาทีลำธาร ในยามค่ำนี้ กลับสว่างเพราะเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง ในขณะที่กำลังจะกวักน้ำมาล้างมือและหน้า

‘อึก อ่อก แค่กๆ’ร่างบางรู้สึกเจ็บอก มันเจ็บมากกว่าครั้งไหนๆเพราะเธอรู้สึกว่าหัวใจของตนกำลังถูกบีบ เธอกระอั่กเลือดออกมามาก

ซากุระพยายามกัดฟันแล้วกีดเร้นจักระ ใช้คาถาแพทย์รักษากายไปพลาง

…ทำไมพ่อบอกให้เราทำตัวตามปกตินะ…ไม่เข้าใจพ่อเลย…

“ซาสึเกะคุง” เธอมองเลือดที่เพิ่งกระอั่กออกมาบนผ่ามือของตน เธอสงสารซาสึเกะ ชายคนรักของเธอเหลือเกิน ทำไมนะ ทำไมเค้าเสียคนที่รักไปด้วย ถ้าเธอจากเค้าไปอีกคน เค้าจะเสียใจแค่ไหนนะ

“ซากุระจัง”เสียงทะเล้นของซุยเงสึดังขึ้น ทำเอาซากุระต้องรีบเอามือที่เปื้อนเลือดจุ่มลงน้ำ

นินจาน้ำที่เพิ่งมาชะงัก เพราะเค้าได้กลิ่นเลือด “อาการกำเริบเหรอ!?”

ซากุระรีบวิ่งมาปิดปากซุยเงสึทันที พลางส่ายหน้า

ซุยเงสึเมื่อเป็นอิสระ ก็บ่น”บ้าเอ้ย จะปิดซาสึเกะทำไม”

“ชั้นไม่อยากให้เค้ากังวล”

“ที่จริงเธอจะหนีไปก็ได้ ฝีมือเธอน่ะก็เก่งไม่แพ้ใคร เธอกลับไปรักษาตัวที่…”

รอยยิ้มผุดบนดวงหน้างาม “ชั้นรู้ตัวดี และตัวชั้นก็อยากจะอยู่เคียงข้างเค้าให้นานที่สุด จากนั้นค่อยจากเค้าไป”

“ชั้นไม่เข้าใจ ทำไมกัน”

แววตาของซากุระนั้นทอประกายงามแต่อ่อนล้า“ชั้นไม่อยากให้…เค้าต้องมาเห็นชั้นตายน่ะสิ เค้าคงจะเสียใจเอามากๆ”

“ตายต่อหน้า กับตายลับหลังมันก็เสียใจเหมือนกันไม่ใช่รึ”

“ชั้นอยากจะจำ ใบหน้าตอนที่เค้ายิ้มและมีความสุขน่ะสิ ชั้นไม่อยากเห็นใบหน้าที่โศกเศร้าของเค้าก่อนตายหรอกนะ ขอตัวก่อน”

ลับหลังซากุระ ซุยเงสึ ไม่เข้าใจ ทำไมซากุระถึงยอมเคียงข้างซาสึเกะแบบนี้ ทั้งๆที่กำลังจะตาย ซาสึเกะเองก็เหมือนกัน ทำไมถึงฉุดรั้งซากุระเอาไว้ด้วย หรือเพราะ…อยากจะเอายาทิพย์มาช่วยซากุระสินะ ไอ้หมอนี่…จริงๆเลย…ถ้าซากุระจะจากไป ชั้นนี่แหละจะช่วยเธอเอง…

โทบิ ที่เฝ้ามองเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นก็อดใจหายไม่ได้ เธอรู้ตัวตั้งแต่แรกแต่เธอก็ยังอยู่ คนหนึ่งพยายามที่จะเหนี่ยวรั้งอีกคนให้มีชีวิตอยู่ ส่วนอีกคนอยากอยู่เคียงข้างจนนาทีสุดท้าย แล้วจากไปอย่างเงียบๆเพียงเพราะไม่ต้องการจดจำภาพที่คนรักเศร้าโศกเป็นภาพสุดท้าย…ทำไมเรื่องนี้ ต้องเกิดขึ้นกับเธอด้วยนะ…ชายหนุ่มรู้สึกไม่เข้าใจตัวเองเลยว่า ทำไม เค้าต้องรู้สึกห่วงใยเด็กสาวคนนี้ด้วย เพียงเพราะแววตาของเธอเหมือนริน เท่านั้นน่ะรึ? อ่า…เด็กสาวคนนี้ช่างร้ายกาจจริงๆ ทำให้เค้ากังวลใจได้ขนาดนี้ ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ

ซาสึเกะที่รู้สึกว่า คนรักของเค้าทำตัวแปลกไป เธอดูอ้อนเค้ามากจนผิดปกติ ในตอนนี้เธอซุกตัวกับอกเค้า แล้วยึดเอาตัวเค้าต่างหมอน นอนกอดอย่างสบายใจ แต่แบบนี้ก็ทำเอาตัวเค้าอดใจไม่ไหวที่จะจูบศีรษะทุยๆปกคลุมด้วยเส้นผมสีชมพูซากุระ แต่แล้วเค้าก็ชะงักเมื่อได้กลิ่นเลือดจางๆจากตัวเธอ …อาการกำเริบเหรอ!?... ทำไมชอบเก็บอะไรไว้คนเดียวตลอดเลย…ชายหนุ่มอุ้มร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะกระโดดไปตรงอื่น

ทำเอาสมาชิกทีมตกใจ ที่ซาสึเกะไปไหนมาไหนโดยไม่บอกใครเลย

ซายะบ่นด้วยอารมณ์โกรธๆ”ไปไหนกันน่ะ”

จูโกะรู้สึกหมั่นไส้จึงเอ่ยลอยๆ”ไปกินตับกันล่ะมั๊ง กลางป่าท่าจะเร้าใจ”

ซายะหันมามองตาเขียวกัดฟันกรอดๆ คารินถอนใจนอนต่อ งานนี้ทำเอาซุยเงสึและจูโกะตกใจกับกิริยาของสองสาวมาก ปกติ จะกรี๊ดลั่นป่าแล้วนี่นา ถ้าซายะไม่กรี๊ดยังพอว่า แต่คารินมาเงียบแบบนี้ มันแปลกเกินไปแล้ว…

ทางซาสึเกะ ที่อุ้มแม่ยอดดวงใจ ออกห่างจากทีมเหยี่ยว เมื่อคิดว่ามาไกลพอสมควร เค้าก็มองร่างในอ้อมแขน ปรากฏว่าเธอตื่นแล้ว มองหน้าเค้าตาแป้วอีก

“อาการกำเริบ ใช่มั้ย”

“ไม่นิ ก็ปกติ”

อุจิวะหนุ่มหน้าหงิก…ไม่เชื่อ…

“ไม่เชื่อ อย่ามาทำดื้อตาใสนะ เห็นชั้นเป็นอะไร”

“เป็ดดำ”

ร่างสูงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ เมื่อ คนรักมาล้อเค้าแบบนี้ “เอาดีๆ”

ดวงหน้างามขึ้นสี  ” อาย ”

ซาสึเกะรู้สึกว่าในตอนนี้ซากุระดูสวยจนน่ามอง เค้าเข้าไปโอบเอวของหญิงคนรักให้เข้ามาใกล้ พลางกระซิบ“บอกมาสิ เธอเห็นชั้นเป็นอะไร”

“คะ…คนรัก”

ร่างสูงเผยรอยยิ้มบนหน้า ทำให้ใบหน้าคมคายที่หล่ออยู่แล้วก็หล่อยิ่งกว่าเดิม

ทั้งคู่สบตากัน ก่อนที่ซาสึเกะจะอดใจไม่ไหวโน้มตัวจูบพิตที่ริมฝีปากของร่างบาง ในคราแรกแสนอ่อนโยน ต่อมาก็แปรเปลี่ยนเป็นร้อนแรง ความจริงซาสึเกะก็จูบไม่เป็นหรอก แต่เค้าอาศัยสัญชาตญาณและความต้องการ นำทาง ส่วนซากุระนั้นก็ไม่รู้ว่าจะตอบรับอย่างไร ก็ทำได้แต่ปล่อยให้คนรักจูบนำ

ทั้งคู่ผละออกจากกันแต่ก็ยังหยอกล้อแล้วสบตา ซากุระที่หน้าแดงอยู่แล้ว ก็ หน้าแดงยิ่งกว่าเดิม

“อยู่ต่อไปนะ เพื่อชั้น”

น้ำตาได้ไหลออกจากดวงตาคู่งาม

“ซากุระ”ซาสึเกะเข้ามาประคองหน้า พลางใช้นิ้วปาดน้ำตาอย่างเบามือ”ขอโทษที่เผลอจูบ อดใจไม่ได้จริงๆ”

ซากุระเข้ากอด ซาสึเกะแน่น “อยากอยู่กับซาสึเกะคุงอ่ะ อยากจะมีชีวิตอยู่ให้นานกว่านี้”

ซาสึเกะกอดตอบ “ไม่ต้องห่วง ชั้นจะหาทางรักษาเธอเอง”

“ถ้า…ชั้น…ตายล่ะ”

“ชั้นจะพากลับมา ชั้นจะพาเธอกลับมาจากความตาย ไม่ว่าชั้นจะต้องทำยังไง ต้องใช้วิธีไหนชั้นก็จะทำนะ คนดี ทำใจให้สบาย อีกเดี๋ยวเราก็จะพบยาทิพย์แล้วนะ เชื่อใจชั้นเถอะ” เค้าจะต้องช่วยเธอให้ได้ ถ้าเธอต้องจากเค้าไป…เค้าก็จะนำเธอกลับมาจากความตายเอง ไม่ว่าต้องใช้วิธีไหนก็ตาม…

สำหรับ ซากุระทำได้แต่กอดคนรักไว้ เธออยากจะจดจำช่วงเวลาอันแสนมีค่านี้ พร้อมๆกับ อ้อมกอดที่อบอุ่นแบบนี้ เอาไว้ ให้มันตราตรึงอยู่ในความทรงจำของเธอ จนลมหายใจสุดท้ายของเธอ…

ซาสึเกะก็อุ้มคนรักด้วยท่าเจ้าหญิง โดยที่ สาวเจ้าไม่ทันตั้งตัว จนเธอเผลอร้อง และกอดคอแทบไม่ทัน

“ว้าย ทำอะไรน่ะ ซาสึเกะคุง”

“พาเธอไปชมพระจันทร์ใกล้ๆยังไงล่ะ คืนนี้สวยเชียว”ชายหนุ่มกระโดดขึ้นต้นไม้สูง จนมาถึงยอดไม้

ภาพพระจันทร์เต็มดวงที่ลอยเด่นบนท้องฟ้า เบื้องล่างคือผืนป่าที่ถูกปกคลุมด้วยหิมะขาว ช่างเป็นภาพที่สวยงาม

ซาสึเกะนั้นไม่ได้สนใจภาพบรรยากาศที่งดงามเลยสักนิด เพราะเค้าสนใจสิ่งที่สวยงามยิ่งกว่า คือ ดวงตาคู่งามสีเขียวมรกต ที่กำลังเปล่งประกายงดงาม ชวนหลงใหล เค้ารู้สึกว่าซากุระ เหมือนเทพธิดาแห่งหิมะขาวก็ไม่ปาน หากเค้าได้เห็นเธอเต้นรำท่ามกลางหิมะล่ะก็ คงจะน่าดูไม่น้อย

เพียงครู่ ซาสึเกะก็พาซากุระไปยังลานกว้างที่เต็มไปด้วย หิมะขาวโพลน ก่อนปล่อยให้เธอยืน แล้วจับือขวาของเธอมาจูบพิต

“เต้นรำกันนะ”

“ซาสึเกะคุง เต้นเป็นเหรอ”

ร่างสูงเข้าจับมือแล้วโอบเอวบาง”ไม่ลองดูล่ะ”

ทั้งคู่ก็ได้เต้นรำท่ามกลางหิมะ ที่กำลังโปรยปราย นั่นทำให้ซากุระรู้สึกว่า ตัวเองกำลังอยู่ในความฝันอันแสนหวานที่เธอกำลังเต้นรำกับบเจ้าชายที่เธอรัก

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่รู้ แต่ซาสึเกะเห็นว่า แม่ตัวดีได้หลับไปแล้ว เค้าก็จัดการอุ้มเธอกลับไปยังกลุ่มที่ทีมเหยี่ยวรออยู่

ภาพที่ซาสึเกะเต้นรำกับซากุระนั้น อยู่ในสายตาของซายะโดยตลอด พอมาเห็นแบบนี้ เธอชักอยากจะวางยาฆ่าผู้หญิงคนนั้นให้ตายไปซะจริงๆ

“ชิ! อี๋อ๋อ จนน่าหมั่นไส้”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น

“คิดอะไรอยู่ ซายะ”

“จูโกะ”

สาวผิวน้ำผึ้งหันมาประจันหน้ากับหนุ่มผมส้มร่างยักษ์

จูโกะเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบ “ปล่อยให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกันเถอะนะ อย่าไปขวางเลย”

“ทำไมล่ะ ชั้นจะจัดการนังนั่นรึไม่ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย ยุ่งอะไรด้วย”

“ความรู้สึกของซาสึเกะที่มีต่อซากุระ คือของจริง ถ้าเค้ารู้ว่าเธอคดจะทำร้ายซากุระล่ะก็ เธอตายแน่ ซาสึเกะจะฆ่าเธอทันทีแบบไม่ลังเลนะ บอกตามตรง คารินน่ะ มีประโยชน์มากกว่าเธอ เพราะคารินมีความสามารถพิเศษที่ซาสึเกะต้องการ แต่กับเธอ เค้าไม่เสียดาย”

“หมายความว่ายังไง”

“ก็หมายความว่า ซากุระ คือคนที่ซาสึเกะรักมากที่สุด คารินคือเครื่องมือที่มีประโยชน์สำหรับเค้า ส่วนเธอ เค้าสามารถกำจัดเธอได้อย่างไม่ลังเล ถ้าเธอไปยุ่งหรือจะทำร้ายซากุระ ที่ชั้นมาเตือนก็เพราะหวังดีกับเธอซายะ ให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกันให้นานๆเถอะ เธอก็น่าจะเห็นนะว่า ซากุระกำลังจะตาย ไม่สงสารบ้างรึ?”

“ขอบใจสำหรับคำเตือนนะ”

“อ้อ แล้วก็อีกเรื่อง ถึงซากุระจะตายไป ซาสึเกะคงจะไม่ชายตามองหญิงอื่นแล้ว ตัดใจซะเถอะ”

ซายะกำหมัดแน่น กัดฟันกรอด และเดินกลับไปด้วยอารมณ์แค้นที่แน่นอก

…คอยดูเถอะ ถ้านังนั่นตาย ท่านซาสึเกะก็จะเป็นของชั้น!!...

สำหรับซายะ ที่เธอรักและเทิดทูนซาสึเกะนั้น เพราะเธอคิดว่า ผู้ชายคนนี้แหละที่สามรถล้างแค้นให้พ่อแม่ของเธอได้ และอีกอย่างเธอก็หลงใหล ใบหน้าและท่าทางอันสง่างามของ อุจิวะ  ซาสึเกะ หมดหัวใจไปแล้ว เธอไม่ยอมแพ้หรอกเธอจะทำให้เค้าหันมารักเธอให้ได้ คอยดูสิ

ทางด้านจูโกะ ในตอนนี้ กำได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ยัยโง่เอ้ย บอกขนาดนี้แล้ว ยังไม่หยุดอีก เดี๋ยวก็โดนซาสึเกะฆ่าไม่ก็น้ำตาเช็ดหัวเข่าแน่  ความรักเนี่ยน่ากลัวจริงๆเลยน้า…เตือนขนาดนี้ยังไม่ฟังอีก…”

มาอัพแล้วจ้า เม้นให้บ้างน้า รักคนอ่านทุกคน