FIC B2ST เกลียด หลง รัก

บทนำ

            ความรักมักสร้างสรรค์สิ่งใหม่ให้คนเราโดยที่ไม่รู้ตัว ความรักทำให้ผมมีความสุข สุขมากจนถูกคนที่ผมรักหักหลัง ผมเชื่อเขามากไป ผมคิดว่าเขาจะรักผมมาก สุดท้ายความรักของผมก็จบลงด้วยความเจ็บปวด ทุกข์ทรมาน...

            เมื่อ 2 ปีก่อน

ชายหนุ่มคู่หนุ่มยืนประชันหน้ากัน ทั้งสองฝ่ายทะเลาะโต้เถียงกันในห้องห้องหนึ่งผนังสีครีม

“ ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้ นายรักฉันไม่ใช่เหรอ แล้วนายไปหาผู้หญิงคนนั้นทำไม! “ ร่างเล็กตวาดเสียงใส่ ร่างสูงเริ่มไม่พอใจ

“ หึ เพราะนายมันน่าเบื่อ จนก็จน นายคิดว่าฉันรักนายรึไงห้ะ “ ร่างสูงพูด ร่างบางจุกพูดอะไรไม่ออก

“ อึก “ ดวงตาทั้งสองข้างของร่างเล็กเริ่มไหลรินออกมาจากดวงตา ทำไมนายถึงหลอกใช้ฉัน ฉันรักนายมากเลยนะ

“ หึ คู ฮาร่าเธอมีดีกว่านาย นี่แหละคือเหตุผลที่ฉันเลือกเธอ เพราะงั้นนายออกไปจากห้องฉันซะ แล้วต่อจากนี้ไปอย่ามายุ่มย่ามกับชีวิตของฉันอีก! “ ร่างสูงพูดด้วยสายตาเย็นชา ร่างบางรีบเดินออกจากห้องไป ผู้ชายคนนี้เขารักมาก รักมากจนเอาชีวิตของเขาเข้าแลกได้ แต่ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงทำกับเขาแบบนี้ นอกใจเขา หลอกใช้เขา แอบมีกิ๊กลับๆ แล้วสุดท้ายคนที่เขารักมากก็บอกเลิกและไล่ร่างเล็กออกมาจากห้องไม่ใช่แค่ไล่อย่างเดียงแต่ให้ออกไปจากชีวิตของร่างสูง ร่างเล็กเจ็บจนจะทนไม่ไหว เขาไม่อยากจะมีชีวิตต่อ แต่ทำไม่ได้ เขายังมีคนคนหนึ่งที่รักเขามากยิ่งกว่าผู้ชายเลวๆอย่างนั้น

โรงพยาบาล XX

ร่างเล็กเดินเข้าโรงพยาบาล มุ่งตรงไปยังลิฟต์ นิ้วเรียวกดไปที่ปุ่มชั้นที่ 23 ร่างเล็กยังคงอยู่ในอาการสะอึกสะอื้นอยู่ เขาพยายามจะห้าม อดกลั้น แต่มันห้ามไม่ได้ เขาไม่อยากคนที่รักเขามากต้องเห็นเขาในสภาพแบบนี้

            ติ้ง...ประตูลิฟต์เปิดออก ร่างเล็กก้าวฝีเท้าแล้วมุ่งตรงไปยังห้องคนไข้ห้องหนึ่งอย่างรีบร้อน

“ แอ๊ด “ ร่างเล็กเปิดประตูแล้วเข้าไปหาร่างหญิงวัยกลางคนที่กำลังนอนรอเขาอยู่ ร่างเล็กรีบเดินเข้าไปกอดเธอ เธอสะดุ้งตัวเมื่อเห็นผู้เป็นลูกรีบวิ่งเข้ามากอดเธออย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงสะอื้นและร่างกายที่สั่นระริก

“ ฮยอนซึง ลูกเป็นอะไรลูก ลูก บอกแม่หน่อยได้มั้ย “ เธอถามลูกชายเพียงคนเดียวของเธอ ฮยอนซึงคลายกอดแล้วเผชิญหน้ากับแม่

“ มะ แม่ครับ...ฮึก ผมกับจุนฮยองเราเลิกกันครับแม่ แม่ผมขอโทษ “ ลูกชายร้องไห้อย่างหนัก ผู้เป็นแม่จึงโผเข้ากอดร่างเล็กบางของลูกชาย

“ ฮยอนซึง แม่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างลูกกับจุนฮยอง แต่ลูกไม่ต้องขอโทษแม่หรอกนะลูก แม่ไม่ได้โกรธลูกอะไรเลยนะลูก ลูกก็ยังเป็นลูกของแม้วันยังค่ำ แม่รักลูกเสมอนะจร้ะ เรื่องที่เลวร้ายเรื่องผู้ชายคนนั้นลูกก็ลืมมันไปซะแล้วรับวันใหม่ๆ แม่ภูมิใจในตัวลูกเสมอนะ เฮยอนซึง “ แม่บอกผม ผมทราบซึ้ง ผมคลายกอดแม่แล้วเช็ดน้ำตา แม่ไม่เคยโกรธผมเลยแม้แต่น้อย ทั้งๆที่ผมทำให้แม่มีสุขภาพไม่สู้ดีนัก ผมมันลูกเฮงซวยจริงๆ

“ แต่ว่า...”

“ ฮยอนซึง ยิ้มให้แม่หน่อยซิ “ แม่บอกผม แม่ยิ้มให้ผม ผมค่อยๆยิ้มให้แม่ แม่เอื้อมมือมาลูบหัวผม มือแม่มันอบอุ่นจัง ผมต้องสู้ต่อไป เพื่อชีวิตและอนาคตที่ดีกว่าที่เป็นอยู่