นาวีเล่ห์รัก

 

 

 

 

 

"นี่เราจะมาเดทกันไม่ใช่หรอฟาง แล้วพวกนี้มาทำไมมม" ป๊อบปี้บ่นหน้าง้อ พลางมองหน้าเพื่อนที่เจอกันบังเอิญอย่างไม่สบอารม

 

 

 

 

 

"เอาน่าไอ้ป๊อบ พวกฉันก็แค่อยากเห็นหน้าว่าที่เจ้าสาวแก พอไอ้เขื่อนโทรปุ๊บพวกฉันก็รีบมาปับ" เคนตะเพื่อนทหารรุ่นเดียวบอก พลางพยักหน้าให้เขื่อนที่นั้งวงยิ้มแป้น

 

 

 

 

"ไอ้เขื่อนนะไอ้เขื่อน"ป๊อบปี้หันไปคาดโทษ

 

 

 

 

"เอาน่าป๊อบ ฟางจะได้รู้จักเพื่อนๆของป๊อบไง"ฟางว่าพลางยิ้มให้

 

 

 

"ป๊อบอยากอยู่กับฟางสองต่อสองมากกว่า พรุ่งนี้ป๊อบก็ต้องไปแล้ว "

 

 

 

 

 

"แค่สามเดือนเองนะป๊อบ "

 

 

 

 

 

"แม้แต่วันเดียวป๊อบก็ไม่อยากห่างจากฟาง"ฟางอดยิ้มให้

 

 

 

 

"โอ๊ยๆๆๆๆ อิจฉา เบาๆก็ได้มั้ง" จองเบตะโกนขึ้นมาจากอีกฟากของโต๊ะ

 

 

 

 

"ก็รีบหาสิ ปล่อยตัวเป็นพ่อพวงมาลัยอยู่นั้นล่ะ คงหาได้นะ" ป๊อบปี้ว่า ทั้งหมดหัวเราะลั่น

 

 

 

 

"จีนอยากรู้มากเลยทำไมทหารเรือถึงเจ้าชู้กันนะ"ขนมจีนแฟนเคนตะเอ่ยขึ้นทำให้สาวๆทั้งหมดพยักหน้าเห็นด้วย

 

 

 

 

"นั้นดิเฟย์ก็อยากรู้"

 

 

 

 

"ไอ้เคนตะดูแฟนแกด่วน พูดแบบนี้ซวยกันหมดนะเว้ย"เขื่อนเอ่ยขึ้นเสียวหลังไปตามๆกัน

 

 

 

 

 

"ทำไมต้องซวยด้วยเขื่อน มีอะไรปิดปังอีกห๊าาา" เฟย์มองจับผิด

 

 

 

 

 

"เปล่าจะเฟย์จร้าา" เขื่อนอ้อนแฟนสาวก่อนจะหันมาทำหน้าเขียวใส่เคนตะที่นั้งหัวเราะ

 

 

 

 

 

"นั้นนะสิป๊อบ ฟางก็อยากรู้"ฟางหันมา ทำให้ป๊อบปี้สะดุ้ง

 

 

 

 

 

"มันก็ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะ ทุกอาชีพก็มีทั้งคนดีคนไม่ดีเหมือนกันหมดล่ะ ยกหวังป๊อบคนหนึ่งล่ะ รักเดียวใจเดียว"ป๊อบปี้ว่า เพื่อนๆพากันโห่ทั้งโต๊ะ

 

 

 

"ประโยคแรกน่าฟังแต่ประโยคหลังเข้าข้างตัวเอง"โทโมะว่า ป๊อบปี้โยนลูกแอปเปิ้ลใส่ ทั้งหมดหัวเราะอย่างมีความสุข ป๊อบปี้หันมามองหน้าฟางสายตาละห้อย

 

 

 

 

"มีอะไรหรือเปล่าป๊อบ"

 

 

 

 

 

"ฟางร้องเพลงให้ป๊อบฟังหน่อยสิ ป๊อบอยากฟัง"

 

 

 

 

"ฟางร้องเพลงไม่ค่อยเพราะนะ เดี๋ยวป๊อบก็อายเพื่อนๆหรอก"

 

 

 

 

 

"ไม่หรอก สำหรับป๊อบฟางคือสิ่งที่มีค่าที่สุดและสำคัญที่สุดสำหรับชีวิตป๊อบ"

 

 

 

 

 

"ก็..ก็ได้ เห็นว่าป๊อบขอนะเนี่ย ป๊อบอยากฟังเพลงอะไร"

 

 

 

 

"แลฃ้วแต่ฟางเลยครับ" ฟางนิ่งคิดก่อนจะลุกขึ้นไปยืนบนเวที

 

 

 

 

"พี่ฟางไปทำอะไรบนนั้นนะ" เฟย์ว่า ป๊อบปี้ไม่ตอบ ก่อนที่เสียงใสๆจะดังขึ้นทำให้ทั้งหมดตกอยู่ในภวัง

 

 

 

ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู็ ว่าชีวิตมันดีเช่นไร

เมื่อได้มีบางคนข้างกาย เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน

ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์

ทั้งหัวใจคือเธอทั้งนั้น รักของเราจะอยู่จนวันตาย

 

 

 

สิ้นเสียงเพลงจบ ป๊อบปี้ก็ลุกขึ้นเดินส่งยิ้มไปให้ฟางที่นั้งเขินอยู่

 

 

 

 

 

 

"ฟังความในใจของป๊อบนะ" ป๊อบปี้กระซิบข้างหู ก่อนจะหยอบกีตาร์ขึ้นมา ฟางมองอย่างเขินๆ

 

 

 

ไม่มีผู้ชายที่ดีที่สุด แต่มีผู้ชายที่รักเธอที่สุด

ก็อาจไม่ใช่คน สำคัญ

ไม่หวังให้เธอรักฉัน เพราะฉันแค่รักเธอ

ไม่ใช่ผู้ชายที่ดีสุด แต่คนๆนี้ก็ขอรักเธอที่สุด

ไม่ว่าเธอจะยืนข้างใคร

แค่จะขอเป็นคนสุดท้ายที่ยืนอยู่ข้างเธอ....

 

 

สิ้นเสียง เสียงปรบมือก็ดังขึ้นลั่นร้าน ป๊อบปี้โค้งให้ก่อนจะเดินมาหาฟางพลางเช็ดน้ำตาที่เอ่อไหลให้อย่างนุ่มนวล

 

 

 

 

 

"ป๊อบรักฟางนะ"

 

 

 

 

 

"ฟางก็รักป๊อบ"ฟางโผเข้ากอดร่างสูงแน่นอย่างมีความสุข ป๊อบปี้ชูสองนิ้วให้เพื่อนที่นั้งอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ลมทะเลพัดปลิวปะทะร่างบางที่ยืนรอส่งนายทหารเรือในชุดเครื่องแบบสีขาว บริเวรท่าเรือมีญาติมายืนรอส่งนายทหารที่จะไปออสเตเรียเป็นเวลาสามเดือน

    ป๊อบปี้มองดวงหน้าหวานที่ยืนอยู่ใบหน้าฉายแววกังวัล ก่อนจะหันหลังไปมองเรือหลวงที่จอดอยู่

 

 

 

 

 

"ป๊อบจะรีบกลับมานะฟาง ฟางรอป๊อบหน่อยนะ"

 

 

 

 

 

"ป๊อบสัญญากับฟางนะจะกลับมาอย่างปลอยภัย"ฟางน้ำตาซึ้ม

 

 

 

 

"สัญญา ถ้าคิดถึงก็บินไปหาป๊อบสิ ป๊อบได้หยุดพักตั้งสองอาทิตย์"ป๊อบปี้ว่า เพราะพอถึงที่นู่นมีเวลาให้พักผ่อนสองอาทิตย์

 

 

 

 

 

"ขอคิดดูก่อนนะ ถ้าไม่ยุ่งฟางจะไป" ฟางว่า

 

 

 

 

 

"ป๊อบจะรอนะ" ป๊อบปี้เอ่ยยิ้มๆ ก่อนที่เสียงสัญณานจะดังให้ทหารเรือทุกนายเตรียมตัวขึ้นเรือ

 

 

 

 

"ฟางรักป๊อบนะดูแลตัวเองดีดีด้วย" ฟางโผเข้ากอดร่างหนาแน่น ก่อนจะสะกดน้ำตาไม่ให้ไหล

 

 

 

 

"ป๊อบก็รักฟางนะ ฟางจะอยู่ในใจป๊อบตลอดเวลา" ป๊อบปี้เอ่ย

 

 

 

 

"ป๊อบต้องไปแล้ว รอป๊อบนะ"ป๊อบหันมาบอก ฟางพยักหน้าให้ ป๊อบปี้หันมามองหญิงสาวคนรักเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะค่อยๆเดินขึ้นเรือไป

 

เสียงวูดเรือดังขึ้นเป็นสัญณานให้รู้ว่าเรือกำลังจะออกจากท่า ฟางมองชายหนุ่มที่ยืนสั้งการอยู่พลางน้ำตาที่เอ่อไหล ป๊อบปี้หันมาเห็นน้ำตาบนแก้มนวลแวบเดียวก่อนจะหันไปที่อื่นกลัวจะอดใจไม่ไหว เรือหลวงค่อยๆแล่นออกจากท่า ถึงคนบนฝั่งจะใจหายแต่ใครจะรู้ว่าคนในเรือใจหายยิ่งกว่า ไม่รู้จะได้กลับมาบ้านเกิดเมืองนอนตัวเองอีกหรือไหม ไม่มีใครรู้ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นไง

 

 

 

 

 

 

 

 

มาแล้ววววว ลงช้าหน่อยน่าาา ไม่ค่อยมีเวลาเลย ใกล้จบแล้วนะจ๊ะ

ส่วนอีกเรื่อง เรื่องนี้จบเมื่อไหร่จะอัฟให้ทันที เค๊าสัญญา